Passing (2021)

Geregisseerd door Rebecca Hall. Met Tessa Thompson. De jaren 20. Sign me up.

Goeie film over twee jeugdvriendinnen die elkaar na lange tijd weer zien. De film opent sterk en bevat ook een aantal prima dialogen over ras, afkomst en discriminatie. Goed acteerwerk en de film ziet er ook mooi uit dankzij het zwart/wit camerawerk. Ondanks dat dit regiedebuut van Rebecca Hall ietwat langdradig is, nog net 3.5 sterren.

Gevoelig drama over twee getinte vrouwen die tijdens de roaring twenties in New York worstelen met hun identiteit in het licht van heersende vooroordelen over niet-blanken. Tessa Thompson en Ruth Negga maken de nodige indruk. Gefilmd in passend zwart-wit. Mooi.

Film ziet er erg mooi uit, maar wat saai. Het enige wat me wakker hield was de hond die om de soundtrack moest blaffen.

Erg saai vooral. Wel mooi, in schitterend zwart-wit en qua sfeer en acteren ook prima, maar het is wel een duf geheel waar de personages me nergens wisten te boeien, terwijl de film vooral daarom draait. Jammer, want dit soort films (en Netflix die deze dit soort mogelijk maakt - in de bioscoop zie ik zulke films eigenlijk niet meer) gun ik wel een goede score. 2,0*

Je ziet niet veel van dit soort films waarin de personages zich in de hogere sociale kringen begeven, dat is best verfrissend. Ik ging er niet met veel verwachtingen in, maar ik vond dit een waanzinnig sterk debuut van Hall als schrijver/regisseur. De film ziet er oogverblindend mooi uit in 4:3 zwart-wit, en dit is een van die zeldzame films waarin het sounddesign me echt opvalt. Daarnaast vertrouwt Hall volledig op haar acteurs om alle informatie over te brengen, en Thompson, Negga, Holland en Camp grijpen die kans met beide handen aan. Negga is niets minder dan spectaculair als eenzame vrije geest in een uitzichtloze situatie.

Dit is echt het soort film waarin je echt tussen de regels door moet lezen. Als kijker moet je opletten, en als je dat doet dan word je beloond met een film die op een indringende manier laat zien hoe het is om te leven in een maatschappij waarin je door je huidskleur of seksuele kleur als minderwaardig wordt gezien, en wat dit met je doet in geestelijk opzicht. Het is treurig hoe de Afro-Amerikanen in deze film naar elkaar kijken met gemengde gevoelens als afkeer, jaloezie en verlangen.

Vond het overigens wel een tikkeltje ongeloofwaardig dat ook maar iemand Thompson en Negga voor een blanke zou kunnen houden. Maar gezien de prestaties van de acteurs betaalt deze castingkeuze zich wel uit. Skarsgard vond ik een typetje nooit helemaal overstijgen, en het was me niet helemaal duidelijk of zijn personage nou komisch bedoeld was, maar het einde is wel hartverscheurend en mooi dubbelzinnig. Hulde ook dat de film niet langer is dan noodzakelijk. Ook in even over 90 minuten kan je een rijke kijkervaring krijgen. 4.0*.

Verfilming van de gelijknamige roman van Nella Larsen uit 1929 waarin Irene Redfield [Tessa Thompson] een toevallige ontmoeting heeft met oud-klasgenoot Claire Kendy [Rugh Negga], een zwarte vrouw die zich voordoet (‘passing’) als wit en getrouwd is met John [Alexander Skarsgård], wiens openlijk racisme blijkt uit het feit dat hij zijn vrouw ‘nig’ noemt, omdat ze er steeds meer als een ‘nigger’ uit gaat zien. Die ontmoeting blijkt grote invloed te hebben op beide vrouwen. Irene gaat een intense discussie aan met echtgenoot Brian [André Holland] over de vraag of ze volstrekt open kunnen zijn tegenover hun kinderen over racisme, en Claire beseft zich wat haar kan overkomen wanneer John ontdekt dat in werkelijkheid zwart is. Hall maakt in de opening gebruik van belichting die Hollywood veelvuldig gebruikte om zwarte acteurs (met Lena Horne als meest in het oog springende voorbeeld) er zo wit mogelijk uit te laten zien, met als gevolg dat je aanvankelijk niet realiseert dat je naar twee zwarte vrouwen zit te kijken. Naar mate de film vordert verandert de belichting en dat versterkt de dramatische lading van een verhaal dat echter teveel op dialoog leunt en daarom visueel verder weinig te bieden heeft.

Mooi regiedebuut, dat door de zwart/wit setting wat doet denken aan het recente Malcolm & Marie al heeft het verder er weinig mee te maken. Passing is de term van Afro-Amerikanen die een lichte huid hebben dat ze kunnen doorgaan (passing) voor een witte Amerikaan. In waarin racisme niet alleen enorm hoog was, maar er nog sprake was van lynching en nog meer geweld voor mensen die niet wit waren. Regie komt van Rebecca Hall die we als actrice kennen van films als The Prestige of Vicky Cristina Barcelona. Ze is zelf deels Afro-Amerikaans via moeders kant. Het thema lag haar dan ook nauw aan het hart.

Mooi geacteerd door vooral Tessa Thompson, al blijft de sfeer van de gehele film iets te oppervlakkig om echt onder de huid te kruipen. Het zwart-wit is wel knap gedaan en de muziek is heerlijk. Het geeft de film de nodige rust.