The Call (2020)

Mehhh. Je prikt zo door Woodward heen. Totaal geen liefhebber, maar een regisseur die technisch gezien ''keurig'' een filmpje in elkaar kan zetten, er vervolgens één (of in dit geval twee) grote naam in propt en dan hoopt dat die eerste indruk genoeg zal zijn om de kijkers binnen te hengelen. Van word of mouth moet hij het in ieder geval niet hebben, want deze tamme 80's (why??) revival shit kan echt niet meer. Zit totaal geen idee achter, behalve dat het wat populaire elementen pakt (nogmaals, het hele 80's gebeuren voegt geen reet toe) en daar vervolgens 0,0 leuks mee weet te doen. Lin Shaye lijkt ook maar vanalles aan te pakken -en geef haar eens ongelijk- en meestal deelt zij vrolijk mee in de malaise (zie recent Dreamkatcher (2020) bijvoorbeeld), maar hier is ze een fijne uitzondering. Samen met Tobin Bell eigenlijk de enige reden dat dit nog een beetje door te komen was, maar het is absoluut geen reden om het een kans te geven.

Timothy Woodward Jr. maakt het maar niet waar, jammer genoeg voor hem zijn de reacties van het kijkende publiek matig. De hoogste beoordeling is American Violence (2017) met een 2,86 op Moviemeter. En dat terwijl hij al over meer dan 10 films de regie heeft gevoerd.

Linda "Lin" Shaye mag ik nog steeds graag als actrice zien spelen, ook in deze film voert zij de boventoon met haar filmman Tobin Bell, bekend als de sadistische seriemoordenaar Jigsaw in de gehele Saw-filmreeks, hier met zijn tweetjes het echtpaar Cranston vormend.

"The Call" is helaas weer één van de vele horrorfilms die tegenwoordig op lange rij worden uitgebracht en deze voegt niet echt veel toe aan het genre. Het verhaal is aardig, de oudere acteurs spelen hun rollen goed en de jeugd hobbelt er wat achteraan. Slecht is het niet maar om deze aan te bevelen aan andere filmliefhebbers van dit genre?

Een 6 voor het geheel.

Mij kon het weinig boeien.

De enige films die ik genre horror nog graag zie is saw vanwege grove en vettige scenes.

Afschuwelijke slechte film. Wat een goedkope prularia. En dan die twee oudjes die juist wel in goede horror films hebben gespeeld moeten zich schamen. Die ene zat in SAW. En die andere in Insidious. Dit is echt geen aanrader. Alleen kijken als je chagrijnig wilt worden. Dit is geen B film, maar nog veel slechter.

Lin Shaye en Tobin Jigswa Bell redden hier nog enigszins de meubelen in een film met een op zich goed concept wat niet goed wordt verteld. Vooral het einde stelt me teleur. 2 ** meer zit er voor mij ook niet in.

Het verhaal was wel aardig bedacht, maar verder, nee, erg boeiend was het allemaal niet.

In tig Saw films sprak Tobin Bell de woorden dat hij een spel wilde spelen. In The Call laat hij het spelletje aan zijn vrouw over met de woorden: ‘My wife wants to play a game’. Zijn vrouw wordt gespeeld door Lin Shaye, die inmiddels actiever dan ooit is als actrice in het horrorwereldje. Maar iets dat we de laatste jaren nóg meer zagen in films is de jaren 80 nostalgie. The Call speelt zich, volledig onnodig, af in 1987, dus opent met shots van walkmans en jongeren die rondhangen in een arcadehal. Dit heeft verder niets met de plot te maken, die gaat over een groep jongeren die één minuut met de dode vrouw van Tobin Bell moeten bellen en krijgen dan een enorm geldbedrag op hun rekening gestort.

Deze opzet is best aardig, maar als de jongeren met Lin Shaye gaan telefoneren, wordt het een janboel van jewelste. Regisseur Woodward Jr. gooit alle clichés op een hoop - dus iedereen loopt door donkere gangen, lampen flikkeren en lenige geestmeisjes vouwen zichzelf tot een krakeling - maar niets is ook maar een greintje spannend, humoristisch of interessant. Woodward Jr. laat het in de suffe tweede helft van de film compleet afweten en raakt de aandacht van de kijker volledig kwijt. In de finale prijst een acteur met de naam Tobin Bell de technologie van de telefoon de hemel in. Aan dat soort onzin ga je denken als je je stierlijk zit te vervelen.

2 sterren.

Aardig.

Uiteraard geen film die hoge ogen gooit bij het merendeel van het publiek. Dat maken de reacties al meteen duidelijk, maar daarnaast had ik ook niet verwacht dat dit voor veel mensen aan zou slaan als ik de eerste op de aardbol was die deze film keek. Voor mij is het lekker kleurrijk en snel vermaak.

Twee grote namen qua casting binnen horror bundelen de krachten om er wat uit te krijgen. Shaye en Bell zijn ondertussen geen nobodies meer. Jammer dat ze, ondanks dat beide leden goed acteren, niet echt de drive van de film kunnen vormen. Het zijn eigenlijk wat saaie slechteriken die niet de angst op kunnen wekken waar Woodward Jr. opzoek naar lijkt te zijn.

Qua stilering chaotisch maar treffend. Veel bombarie, pacing en gebeuren. De film staat in principe nooit stil en kent conceptueel ook nog wat leuke dingetjes. Toch wordt er nooit de tijd genomen om dit naar behoren uit te werken, want na de inleiding die maar matig aan elkaar wordt gelijmd gaan de registers nagenoeg meteen open en keert de rust nooit meer terug.

Vermakelijk is het wel, qua decoratie meer dan creatief en Woodward Jr. gooit er genoeg kleurtjes tegenaan. Toch is het niet echt een sfeervolle of beklijvende film, gewoon eentje waarin de passie te ruiken valt maar niets meer mee wordt gedaan om er ook wat noemenswaardigs van te maken. Meer focus en wat meer rust hadden wonderen kunnen doen, maar voor wat het nu is loopt het vlot en vermaakt 't ten alle tijden. Als het er dan ook nog uitziet als een film die echt aan mij besteedt is kom je een eind. Leuk.

Deze film op Fim1 gezien. De omschrijving en afbeelding die erbij stond was van een andere film. Wat een slechte film. Hoe vind je hier investeerders voor?