The Boys in the Band (2020)

Redelijke film waarin een aantal homoseksuele vrienden elkaar ontmoeten tijdens de verjaardag van één van hen. Duidelijk gebasseerd op een toneelstuk (dialoog-gedreven, een handjevol acteurs op één locatie). Reeds eerder verfilmd. De film heeft zeker zijn momenten, maar het verloop is wat voorspelbaar en is aan de lange kant. Goed gecast, maar misschien wel een beetje een gemiste kans om de film niet in het heden te laten afspelen.

Hedendaagse homo’s hebben natuurlijk wel niet op dezelfde manier een zelfhaat...

Dat homosexuelen onder elkaar bitches kunnen zijn is bekend, maar in deze film gaan helemaal alle remmen los. Wat een leuk verjaardagsfeestje had moeten zijn onder homosexuele vrienden, loopt op een gegeven moment helemaal uit de hand. Dat is te danken aan één van hen die er niet vies van is om iedereen er flink van langs te geven. Werkelijk een vreselijk, irritant en vervelend mannetje die duidelijk niet tevreden met zichzelf is en door o.a. (zelf)haat en op een vileine en walgelijke manier letterlijk iedereen door de mangel haalt.

De meesten kunnen zich prima weren en verdedigen, maar als dan ook nog eens de excentrieke jarige job zijn entree maakt, gaat het op een gegeven moment helemaal escaleren door middel van een spel. Prima film, perfect gecast en er valt zeker ook het nodige te lachen, temeer omdat het ook zo herkenbaar is onder de homosexuelen. Elkaar afmaken, afzeiken en elkaar het licht in de ogen niet gunnen is ook een bekend fenomeen bij de homosexuele medemens. Hoe het ook zij, een prima film en heb vooral genoten van Zachary Quinto, want die zet toch wel een geweldige rol neer.

Ja, heel duidelijk, té duidelijk. Dat vond ik teleurstellend. Ik kon door de overdreven dialogen helaas niet door het theatrale heenkijken. Het maakte de film voor mij erg onrealistisch. Jammer, want ik vond het begin heel sterk en had hoge verwachtingen.

je zag duidelijk dat sommige settings nep waren ( de autorit, het balkon e.c.t)

alle types waren ook ontzettend stereo vrouwelijk/gay neergezet met hun gedragingen en opmerkingen.

dialogen te langdradig en niet spontaan genoeg voor in een film.

helaas, want ik had wel iets spannenders verwacht.

Wat een pretentieuze, theatrale, langdradige zooi die - naast een zeer specifieke niche - niemand aanspreekt. Dit product staat zo haaks op het oorspronkelijke materiaal: waar het origineel een grensverleggend (controversieel) verhaal is verteld vanuit het hart, past deze kopie anno 2020 in elk veilig hokje. Echt weer zo'n typische 'check-the-boxes'-film. Een puntje extra voor het goede spel van de acteurs.

Niet mijn ding.

Ik was benieuwd of Jim Parsons ook nog wat anders kon dan Sheldon spelen, het was de enige reden om dit op te zetten - gebaseerd op een theaterstuk, dat heeft me nog nooit positief kunnen verbazen. Parsons is m.i. verre van indrukwekkend - dat snelle gebabbel lijkt iets van hemzelf te zijn.

Maar ook zowat elke andere acteur - of personage, zo je wil - heeft me veelal geïrriteerd. Het over-the-top neerzetten van vervelende personages heeft mij nog nooit een aangename kijkervaring opgeleverd. The Boys in the Band is een verzameling homo's - de ene al wat uitbundiger en irritanter dan de andere - die mekaar eigenlijk 2 uur lang tegenwerken en irriteren.

Ik hoop van ganser harte dat Netflix met deze productie enkele verbitterde homo's kan helpen - ze doen er kennelijk veel moeite voor. Maar ik wil vooral goeie films zien, en dat is in deze helaas niet het geval.

2

In Hollywood (2020) vond ik Parsons wél weer goed. Wel weer véél homo's, dus opgepast

Ik ben niet bang van homo's, hoor. Van mij elke film gemaakt zijn door homo's, met homo's, voor homo's, ... Zolang het maar gewoon een goede film is.

Misschien dat ik "Hollywood" wel eens een kans geef in de toekomst. Het is ook niet dat ik de grootste fan ben van Jim Parsons' Sheldon, maar bon, ik was wel benieuwd wat hij er van bakt in andere rollen.

Prima.

Ik mag dit soort films wel. Zo'n film die zich bijna volledig in 1 setting afspeelt waarbij enkele personen elkaar op de stang zitten te jagen. Een film waarin de situatie langzaam escaleert. Voor het kijken verwachtte ik dan ook een soort The Riot Club.

Deze film lijkt ook een beetje op die titel, alleen speelt deze film zich volledig af in 1 ruimte met enkel verhalen vanuit de personages die zich in een andere setting bevinden. Verder is deze film stukken minder gewelddadig en teert vooral op de onderlinge spanningen, escalaties en driftige discussies.

Het probleem is dat deze film ze niet al te geloofwaardig uitwerkt. Op papier lijkt het een heerlijk idee, 2 uur lang naar bekvechtende mannen kijken, maar de afwerking laat te wensen over. Zeker omdat enkele personages te vroeg complete eikels blijken te zijn, en vooral zonder reden. Dat klinkt raar, en misschien zelfs de bedoeling, maar je zal me misschien begrijpen als je de film zelf kijkt.

Dat deze film dan ook gebaseerd is op een toneelstuk mag duidelijk zijn. Zo voelt het namelijk ook aan, en niet als een realistisch portret van daadwerkelijk onderlinge spanningen. Die spanningen zijn echter wel aanwezig, alleen niet heel realistisch. Wel vermakelijk, aangezien er uitstekend wordt geacteerd. Ik schrok vooral van Quinto, want voor hem is het een grote step-up.

Uiteindelijk kijk je dan ook gewoon 2 uurtjes tegen ruzie aan, waar ik geen problemen mee heb. Een echt kookpunt lijkt alleen nooit bereikt te worden, althans, zo voelt het aan. De echte uitbarsting komt namelijk niet, het blijft veilig binnen de grenzen waardoor je als kijker niet altijd de frustraties kan delen met de personages.

Wel is het degelijk geschoten, erg vermakelijk en vooral behoorlijk sterk geacteerd. Parsons, Quinto etc. Ze doen het allemaal erg goed. Ik durf zelfs te beweren dat deze film een aantal van de sterkste acteerprestaties kent die ik in tijden heb gezien. Jammer dat de film niet altijd naar de heren kan opleven, maar het kijkt wel aardig weg. Een nipte voldoende vanuit mijn kant.