La Vita davanti a Sé (2020)

Gaaf om Loren weer eens te zien in een mooi drama.

Goeie film over een oude vrouw die een straatjongen onder haar hoede neemt. Een remake van de bijna gelijknamige La Vie devant Soi. Twee mooie personages met een aanzienlijk leeftijdsverschil die beiden getekend zijn door een traumatische jeugd. Een bijzondere casting die goed uitpakt en een aantal mooie momenten oplevert en een ontroerend einde.

Ik wist helemaal niet dat Sophia Loren nog leefden en inderdaad zoals in de trailer al word aangegeven, de legendarische Sophia Loren. Ik weet wel dat ik het vroeger altijd een super mooie Italiaanse vrouw vond, en laten we eerlijk zijn, voor een oude vrouw van 86 jaar ziet ze er nog heel goed uit.

Deze film ga ik zeker kijken want het lijkt me een aardige film, het verhaal spreekt mij wel aan.

Net zitten kijken, echt een hele mooie film. En ook nog heel goed geacteerd, vooral Ibrahima Gueye die Momo speelt acteert echt heel goed voor zo'n jong ventje. Ik verwacht wel dat we die in de toekomst nog wel vaker in films gaan tegenkomen. De hele cast was wel goed, Loren deed het heel goed en die transgender die ook in Vis a Vis speelt was ook redelijk goed als Lola. Drama is nou niet bepaald mijn favorieten genre, maar zo af en toe komt er toch een goeie tussendoor. Een film die je gerust kunt kijken en hij verveeld geen moment.

Een hele mooie film waarin Loren nog mar eens laat zien dat ze nog niet is uitgespeeld. Mooie en passende sfeer, goede cast (Abril Zamora had ook best in het rijtje genoemd mogen worden) en prima muziek. Ook al worden de verhalen van de diverse personages niet gedetailleerd verteld, ze zijn duidelijk genoeg. Aanrader!

Niet onaardig, en natuurlijk bijzonder om Loren nog zo'n hoofdrol te zien spelen. Ik miste verder wel iets wat prikkelde. Ik bedoel, genoeg sociale problematiek in de film, maar er zit weinig origineels in op een of ander manier.

Erg mooie film die me geraakt heeft en waar ik geboeid heb naar gekeken. Prachtige trailer ook overigens van dit ingetogen drama. Sophia Loren staat er nog steeds. Gracieus en stijlvol. Mooie rol van haar als een soort opvangmoeder van verstoten kinderen. Ook Momo doet het prima en hoewel hij een lastpak is, is hij zorgzaam en lief. De straat en de mensen die hij daar ontmoet maken hem echter explosief.

Beiden groeien naar elkaar toe al is het niet geheel duidelijk wat nu die klik heeft gemaakt. Desalniettemin overtuigende relatie waarbij vertrouwen centraal staat, mede natuurlijk door het top acteerwerk van beiden. Ook mooie rollen overigens van de verkoper en de dokter. Knap einde dat me wel een brok in de keel gaf.

Verder opmerkelijk dat de regisseur Ponti de zoon is van Loren. Het was al een hele poos geleden dat Loren nog eens in een langspeelfilm speelde. Geslaagde “comeback” alvast!

frans123 Er is daar ook nog een remake van > La Vie devant Soi (2010)

Jaaa dat schreef ik al, "La vie devant soi". , met Simone Signoret

frans123

Nee, ik bedoelde de andere versie uit 2010, zie link de link in vorige bericht.

Nog 1??.......Overdreven zeg. zo'n knaller is het nou ook weer niet. een kapstok om Loren op te laten draven. Ik zap er door heen. Wil Loren zien op haar 87e...

Mwa. Allemaal niet onaardig en we zijn allemaal #teamSophia maar het is wel een beetje een typische Oscarbait met nogal weinig verrassingen.

Edit- Laura Pausini op het einde was er net effe teveel aan.

Had er toch wel iets meer van verwacht en zoonlief Edoardo zal nog wel nog wat pasta's moeten eten vooraleer een film te brengen die de kijker werkelijk in de greep houdt.

Vond het een hele tijd aanmodderen, niets nieuws brengend, tot de dans met de twee dames eindelijk een betekenisvol beeld bracht, namelijk dat van Momo, bij wie het plots doordrong (en dat was visueel goed) dat hij ergens beland was waar hij de warmte kon vinden die hij voorheen nooit gekend had.

Helaas, nadien gaat het al te zeer de sentimentele toer op en niet altijd in de juiste plooi.

Positief aan de film is natuurlijk wel de boodschap dat kereltjes als Momo, die zeker nog "a life ahead" hebben, beter dienen opgevolgd en ondersteund door maatschappelijke instanties, dan te worden toevertrouwd aan alleen maar goedmenende (en gelukkig zijn er die) mensen, zoals Rosa.

En van Rosa gesproken, veel waardering van deze dame op hoge leeftijd en nog steeds begaan met hetgeen ze jaren geleden mee schitterde.

Dat is toch wel spijtig voor Loren, dat haar zoon zo'n matige regisseur geworden is. Zoonlief kun je moeilijk een comeback weigeren zo blijkt, en voor je het weet acteer je in een ongetwijfeld goedbedoeld maar buitengewoon matig drama.

Deze film deed me wat denken aan de fameuze islam-allegorie 'Monsieur Ibrahim et les Fleurs du Coran' (2001) van Eric-Emmanuel Schmitt. Een schattig boekje waarin het Joodse jongetje Momo in de leer gaat bij een islamitische kruidenier en wijze levenslessen leert vanuit het soefisme. Hun religieuze verschillen niet als een twistpunt of de enige echte waarheid, maar als een bron van wijsheid waarmee een moederloos jongetje geborgenheid en sturing kan vinden. Datzelfde gevoel bekroop me bij 'La Vita davanti a Sé' (2020) als interreligieus mentorverhaal over hoe de islamitische Momo (Ibrahim Gueye) het pleegkind wordt van de praktiserend joodse Madame Rosa (Sophia Loren). Ze zijn in alles tegenpolen van elkaar, maar delen een gemeenschappelijk trauma dat zij allebei te jong in aanraking kwamen met werelds leed. Voor Momo omdat hij als Senegalese vluchteling aankwam in een nieuw land zonder ouders of verzorgers. Voor Madame Rosa omdat zij in het eerste stadium van dementie blijft hangen in haar Holocaust-herinneringen. De ontsporende jongeling versus de aftakelende ouderling.

Het is me eerlijk gezegd niet helemaal duidelijk waar de chemie tussen Momo en Madame Rosa in 'La Vita davanti a Sé' (2020) op gebaseerd is. Hun personages stoten elkaar af en komen nader tot elkaar, maar dat lijkt meer de uitkomst van geijkte genreclichés dan dat ze een geloofwaardige karakterontwikkeling doormaken. Wat dat aangaat investeert deze melodramatische tearjerker veel te weinig in waarom deze underdogs nu juist veiligheid bij elkaar vinden. En net als bij 't eerder genoemde 'Monsieur Ibrahim et les Fleurs du Coran' (2001) heeft het iets braafs en gezapigs om het contrast uit te vergroten tussen hun religieuze achtergronden. Een sentimenteel schot voor open doel dat de personages elkaars menselijkheid ontdekken voorbij afkomst en religie, maar interessante levensbeschouwelijke inzichten levert het niet op. Dit laat trouwens niet onverlet dat het fijn is om Sophia Loren in vol ornaat te zien als grande dame van de oude stempel. Helaas is 'La Vita davanti a Sé' (2020) geen krachtige zwanenzang waarmee je nieuwe aspecten leert kennen van de actrice. Het is maar te hopen dat ze nog eens een rol kan spelen!

Migrantenmileu's, straatjeugd en Italiaanse films: geen combinatie je vaak ziet. En dan niet veel achterstandsbuurtjes maar vaak zonnige toeristisch aandoende stadsbeelden. Dat is best verfrissend om dat zo te zien. Jammer dat de film zelf weinig nieuws onder de zon brengt, nauwelijks verrast en wel erg zwaar op drama gaat zitten. Ook wordt er veel verteld zonder dat er veel mee wordt gedaan (dat Holocaust-verleden hangt er maar een beetje bij bijvoorbeeld). En ondanks dat er vel langs komt is de film toch langdradig en gaat op momenten vervelen. 2,0*.

Eens met Donkerwoud. Geen straf om te kijken, maar het is een diepromantisch verhaal en dankzij een vrij gebrekkige uitwerking van de personage-interactie kan dat niet overtuigen. (Probeer maar eens menswaardig aan je einde te komen in een kelderkamertje zonder medische zorg, gaat niet lukken.) Een paar dagen geleden zag ik een film met Loren uit 1955 en om haar dan nu te zien in een rol van 65 jaar later is natuurlijk wel speciaal.

Goede film die veel sociale problematiek laat zien en ons daarbij wel met de neus op de feiten drukt, oorlogstrauma, dementie, minderjarige onbegeleide immigrant, drugshandel en het levenseinde. Gelukkig is het daarmee toch geen heel zware en zwaarmoedige film geworden en krijgt de sociale interactie, met vrolijke en minder vrolijke momenten, tussen bejaarde vrouw en minderjarige immigrant de meeste aandacht. En de beide hoofdrolspelers doen hun werk echt uitstekend.

Sophia Loren speelt een vrouw die regelmatig dakloze kinderen in een kinderopvang opneemt in een poging ze op het rechte pad te krijgen en/of te houden. Haar nieuwste ‘aanwinst’ blijkt Momo [Ibrahim Gueye] te zijn, het joch dat haar onlangs nog op straat heeft beroofd van haar tas! Dat gaat uiteraard niet over een leien dakje en helaas verloopt het verhaal volgens de platgetreden paden. Zamora is charmant als de Lorens trouwste vriend en vertrouweling, maar Gueyes bekkentrekkerij doet je afvragen waarom Ponti besloot om hem de hoofdrol te geven.

Je weet, als je de synopsis leest, dat je geen actierijk spektakel hoeft te verwachten, maar desondanks begon deze film tegen het einde behoorlijk voorspelbaar en langdradig te worden. Moest tijdens het kijken een aantal keren aan Pedro Almodóvar denken, die had toch wat meer gedaan met de mogelijkheid om uit de verschillende verhaallijntjes vuurwerk te halen. Het tragische personage van Loren, hoe goed ze ook speelt op deze respectabele leeftijd(vroeger een godin deze vrouw, maar wat is ze hier prachtig lelijk), had best wat meer diepte kunnen krijgen. Feitelijk word ze weggespeeld door de jonge Gueye, een enorm natuurtalent lijkt het, en dit is dan ook zijn film geworden. Voor de rest degelijkheid troef, regisseur Ponti verdient wat mij betreft een herkansing, heeft talent om een goed sociaal drama te maken, maar moet nog wel een en ander leren.

Heerlijke film! Er af en toe een beetje over, en iets te sentimenteel-aangezet, maar het is Italiaans hé... En Loren en het Napolitaans maken alles goed! Deze film is naar het schijnt wel een remake van de Franse "La vie devant soi" (1977!) met Simone Signoret (naar de roman van Romain Gary), en die moet ook heel knap zijn!

Wat een respect.

Nee Signoret is niet knap. Bolle toet.

"Respect is het meest inhoudloze , lege woord geworden, mede door toedoen van andere culturen.