Håp (2019)

Vanaf 29 oktober in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Zeeeerrrr de moeite waard!!!

Goed verhaal geweldig geacteerd

Ijzersterk drama over een onderwerp dat we al meermaals zagen in de filmwereld waarbij een huisgenoot ernstig ziek wordt en het aftellen wordt naar de dood of een levensbedreigende operatie. Waar dat meestal gepaard gaat met een erg empathische partner binnen een sterk huwelijk is dit hier niet het geval. Tomas en Anja leiden een bloedeloos liefdesleven. De sleur zit erin en beiden benaderen elkaar nogal zakelijk.

Wanneer de diagnose wordt gesteld kwam Tomas me erg hulpeloos en onbeholpen over. Op afstand zie je hem met opengesperde mond observeren, maar hij weet niet hoe hij zijn partner moe behandelen. Erg sterke rol van Skarsgard, zoals steeds eigenlijk. Ook Hovig doet het prima.

De film is erg sereen en ingetogen. Ondanks het zwaarmoedige thema ook helemaal niet sentimenteel. De moeilijke momenten worden niet begeleid door melige strijkers. Er is nauwelijks achtergrondmuziek en zo hoort het eigenlijk. Verdere enkele bekijvende scènes zoals het telefoontje naar de topdokter, het rondje bekentenissen, de scène bij de kapper of het ironische telefoontje naar de tandarts. Mooi!

Normaliter hou ik helemaal niet van dit soort films (over hoe een echtpaar of een gezin omgaat met een ziek geworden moeder) maar de Scandinaviërs hebben patent op kwaliteitsdrama’s en deze film is wat dat betreft een schot in de roos. Vanaf het begin is de film beklemmend en aangrijpend en mijn ogen werden steeds natter: niet omdat de film sentimenteel is maar omdat – zoals bijna alleen de Scandinaviërs dat lijken te kunnen – de menselijke ziel op de snijtafel wordt gelegd en jij als in een spiegel moet ondergaan hoe jouw eigen ziel wordt opengesneden. Een van de topfilms van de laatste jaren.

Schrijver/regisseur Maria Sødahl heeft een juweel afgeleverd met deze soms rauwe, maar altijd oprechte film over een koppel dat in de loop van de jaren van elkaar vervreemd is geraakt en vervolgens geconfronteerd wordt met een terminale ziekte.

Dat is niet in de laatste plaats de verdienste van de protagonisten Andrea Bræin Hovig en Stellan Skarsgård. Hun gedenkwaardige scènes-zonder-dialoog zijn adembenemend mooi. Zonder Skarsgård tekort te willen doen, toont vooral Hovig in die scènes haar uitzonderlijke klasse als actrice. Meesterlijk.

Tandenknarsend soms naar gekeken, omdat man en vrouw zich soms onmachtig voelen met het slechte nieuws om te gaan: oud zeer komt langzaam bovendrijven en dat maakt dat ze elkaar soms volledig niet begrijpen. Mooi is, dat ze enigszins naar elkaar toegroeien naarmate de film vordert. Begrip voor beiden, die zo hun best doen met het doemscenario om te gaan. Als Noors-spreker heb ik genoten van de talen Noors en Zweeds en bijv.herkend hoe Scandinaviërs kerst vieren, vaak het hoogtepunt van het jaar. Ook vooral hoe noorderlingen met emoties en gevoelens omgaan: meestal verbergen, binnenhouden.

Film is vrij abrupt afgelopen en voor veel interpretaties is het einde vatbaar. Thema is heel zwaar en de uitwerking langzaam, maar zeker ook. Bepaald geen luchtige, vrolijke film tot en met het einde.

Hovig speelt heel verfrissend, omdat ze een vrouw uitbeeldt die uiteindelijk van haar hart geen moordkuil maakt.

Skarsgård de uitbeelding van een man, die veel binnenhoudt en zich wat meer openstelt.

Geen meligheid of klefheid maar een ingetogen relaas van heftige emoties en moeilijke situaties wanneer het leven je midscheeps raakt met de torpedo genaamd 'kanker'. Een 'Hollywoodiaanse' film zou vertrekken van een perfect happy gezinnetje dat na wat melodrama uiteindelijk de kanker overwint. Niet in deze film. De regisseur vertrekt van een nieuw samengesteld gezin waarin het koppel al worstelt met een sputterende liefde en haperende communicatie. Wie moet je wat vertellen, wanneer en hoe wordt realistisch ontleed. Net zoals de onbeholpenheid en het geknoei om het toch goed te doen van de directe omgeving (vriendenkring en medisch personeel) worden levensecht getoond. Toch is de film niet donker of deprimerend. Net zoals in het leven zijn er ook gebeurtenissen in de film waar de liefde, vriendschap en levensvreugde triomferen.

De twee hoofdpersonages (ijzersterke vertolkingen) zoeken en wroeten en vinden deels een sprankel van hun oorspronkelijke liefde terug maar zoals ook in het echte leven is dat niet altijd voldoende en wordt er verloren.

Het weekend afsluiten met deze voor mij onbekeden Hope die vanwege de goede cijfers op de radar verscheen. Dus let's try als de algemene consesus dermate hoog ligt.

Het verhaal is dermate simpel, Anna net hersteld van een eerdere diagnose wordt andermaal ziek bevonden en wellicht wel op het slechtste moment van het jaar. Niet alleen verdwijnt de kerstsfeer naar de achtergrond, tevens zijn de meeste specialisten al naar huis waarop een precieze diagnose en inschatting enkele dagen op zich laat wachten. Voor Anna en Tomas de zware taak deze bittere pil te slikken en keuzes te maken met de wetenschap die er wel is; namelijk dat het er niet goed uit ziet. Daarnaast is de vraag wat hou je stil tijdens de feestdagen en tegenover de kinderen? Het zou dan ook uit het leven gegrepen kunnen zijn temidden van een gezin die op het eerste oog gelukkig is. Voeg daar Skarsgard aan toe die ik altijd wel van meerwaarde vind en je hebt mee in de eerste fase helemaal mee.

Wat daarna volgt is de beschouwing van het leven en de kansen en zekerheden in het vooruitzicht en er komt wat op je af hoor met zo'n diagnose, het geschetste ziektebeeld en het verwachte en onvermijdelijke einde met de angst hoe erg de lijdensweg gaat zijn. Het is tevens de fase van paniekaanvallen, wispelturig gedrag en het grijpen naar strohalmen, en het moet gezegd dat het sterk wordt neergezet door de voor mij onbekende Braein Hovig. Tevens is er de schuldvraag, wie is hier debet aan en zijn er verwijten te over aan iedereen, zo ook aan Tomas en laat de film zich daar in het vervolg veel op gaan focussen. Buiten het fantastische, emotionele maar o zo subtiele gesprek met de kinderen ligt daarna vooral de focus op het stel dat de schroom van zich afgooit, op de biecht gaat, lang ingeslikte frustraties en verwijten uit, lol heeft, de stap maakt en zowaar dichter dan ooit bij elkaar komt te staan. En merkwaardige genoeg is de cirkel van de film daar eigenlijk mee rond, van een mogelijk terminale patient naar de basis voor een nieuw begin. Wie zei ook alweer dat de dood de start van een nieuw begin is...dat de dood niet het einde is?

Toch vangt de film mij net niet helemaal ondanks de interessante thematiek, debacles en persoonlijke groei en buiten de sterke emotionele momenten slaat het voor mij toch net even in bepaalde fases dood en voelt de film wel erg lang aan zodat ik moeite heb in het gevoel te blijven. Desondanks een prima voldoende en hoewel de film nu niet direct op de herkijk lijst komt weet je het maar nooit.

"Samen zijn we waardeloos" en "Het is niet gemakkelijk om jou te helpen". Twee zinsneden die perfect weergeven hoe beide partners er voor staan als het ongeluk toeslaat.

"Hope" toont op een innemende, zeker niet op oversentimentele manier, hoe beiden pogen er doorheen te geraken maar ervaren hoe moeilijk het is de bruuske ommekeer te maken.

Knappe film, anders dan de vele andere die het hebben over "dood gaan".

Uitstekende vertolkingen.