Håp (2019)

Vanaf 29 oktober in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Zeeeerrrr de moeite waard!!!

Goed verhaal geweldig geacteerd

Ijzersterk drama over een onderwerp dat we al meermaals zagen in de filmwereld waarbij een huisgenoot ernstig ziek wordt en het aftellen wordt naar de dood of een levensbedreigende operatie. Waar dat meestal gepaard gaat met een erg empathische partner binnen een sterk huwelijk is dit hier niet het geval. Tomas en Anja leiden een bloedeloos liefdesleven. De sleur zit erin en beiden benaderen elkaar nogal zakelijk.

Wanneer de diagnose wordt gesteld kwam Tomas me erg hulpeloos en onbeholpen over. Op afstand zie je hem met opengesperde mond observeren, maar hij weet niet hoe hij zijn partner moe behandelen. Erg sterke rol van Skarsgard, zoals steeds eigenlijk. Ook Hovig doet het prima.

De film is erg sereen en ingetogen. Ondanks het zwaarmoedige thema ook helemaal niet sentimenteel. De moeilijke momenten worden niet begeleid door melige strijkers. Er is nauwelijks achtergrondmuziek en zo hoort het eigenlijk. Verdere enkele bekijvende scènes zoals het telefoontje naar de topdokter, het rondje bekentenissen, de scène bij de kapper of het ironische telefoontje naar de tandarts. Mooi!

Normaliter hou ik helemaal niet van dit soort films (over hoe een echtpaar of een gezin omgaat met een ziek geworden moeder) maar de Scandinaviërs hebben patent op kwaliteitsdrama’s en deze film is wat dat betreft een schot in de roos. Vanaf het begin is de film beklemmend en aangrijpend en mijn ogen werden steeds natter: niet omdat de film sentimenteel is maar omdat – zoals bijna alleen de Scandinaviërs dat lijken te kunnen – de menselijke ziel op de snijtafel wordt gelegd en jij als in een spiegel moet ondergaan hoe jouw eigen ziel wordt opengesneden. Een van de topfilms van de laatste jaren.

Schrijver/regisseur Maria Sødahl heeft een juweel afgeleverd met deze soms rauwe, maar altijd oprechte film over een koppel dat in de loop van de jaren van elkaar vervreemd is geraakt en vervolgens geconfronteerd wordt met een terminale ziekte.

Dat is niet in de laatste plaats de verdienste van de protagonisten Andrea Bræin Hovig en Stellan Skarsgård. Hun gedenkwaardige scènes-zonder-dialoog zijn adembenemend mooi. Zonder Skarsgård tekort te willen doen, toont vooral Hovig in die scènes haar uitzonderlijke klasse als actrice. Meesterlijk.

Tandenknarsend soms naar gekeken, omdat man en vrouw zich soms onmachtig voelen met het slechte nieuws om te gaan: oud zeer komt langzaam bovendrijven en dat maakt dat ze elkaar soms volledig niet begrijpen. Mooi is, dat ze enigszins naar elkaar toegroeien naarmate de film vordert. Begrip voor beiden, die zo hun best doen met het doemscenario om te gaan. Als Noors-spreker heb ik genoten van de talen Noors en Zweeds en bijv.herkend hoe Scandinaviërs kerst vieren, vaak het hoogtepunt van het jaar. Ook vooral hoe noorderlingen met emoties en gevoelens omgaan: meestal verbergen, binnenhouden.

Film is vrij abrupt afgelopen en voor veel interpretaties is het einde vatbaar. Thema is heel zwaar en de uitwerking langzaam, maar zeker ook. Bepaald geen luchtige, vrolijke film tot en met het einde.

Hovig speelt heel verfrissend, omdat ze een vrouw uitbeeldt die uiteindelijk van haar hart geen moordkuil maakt.

Skarsgård de uitbeelding van een man, die veel binnenhoudt en zich wat meer openstelt.

Geen meligheid of klefheid maar een ingetogen relaas van heftige emoties en moeilijke situaties wanneer het leven je midscheeps raakt met de torpedo genaamd 'kanker'. Een 'Hollywoodiaanse' film zou vertrekken van een perfect happy gezinnetje dat na wat melodrama uiteindelijk de kanker overwint. Niet in deze film. De regisseur vertrekt van een nieuw samengesteld gezin waarin het koppel al worstelt met een sputterende liefde en haperende communicatie. Wie moet je wat vertellen, wanneer en hoe wordt realistisch ontleed. Net zoals de onbeholpenheid en het geknoei om het toch goed te doen van de directe omgeving (vriendenkring en medisch personeel) worden levensecht getoond. Toch is de film niet donker of deprimerend. Net zoals in het leven zijn er ook gebeurtenissen in de film waar de liefde, vriendschap en levensvreugde triomferen.

De twee hoofdpersonages (ijzersterke vertolkingen) zoeken en wroeten en vinden deels een sprankel van hun oorspronkelijke liefde terug maar zoals ook in het echte leven is dat niet altijd voldoende en wordt er verloren.