Burnt (2015)

Een redelijke film. Ik vind het verhaal niet heel interessant, maar het was wel vermakelijk om een keer te zien en ik vind Bradley Cooper vrij overtuigend als chef-kok. Best jammer dat Omar Sy een kleine rol speelt. Ik vind hem zo'n goede en fijne acteur. Het eten vind ik er mooi uitzien en mooi in beeld gebracht. Wat mij betreft is deze film geen culinair hoogstandje, maar wel een voldoende waard. 3*

Formulefilm. Hoofdpersoon met één of meer bepaalde negatieve eigenschappen (egocentrisme, het zijn van een controlfreak, noem maar op) wil een bepaald doel bereiken, heeft de nodige tegenslagen te overwinnen, er wordt een climax bereikt waar het doel in handbereik ligt, maar er is een ultieme tegenslag, hoofdpersoon leert meer op de mensen om zich heen te vertrouwen en weet zijn negatieve eigenschap te overwinnen, waarna alsnog een nieuw kans komt die ditmaal wel gegrepen wordt. De vrije parameters zijn de setting, het doel en de negatieve eigenschap, al is dat laatste in soort films vaak egocentrisme.

Qua plot dus niets nieuws onder de zon. Het is de setting die ervoor zorgde dat deze film opgezet werd, aangezien mijn vriendin in de culinaire sector werkt. Het vergelijk met haar baas wordt dan snel gemaakt. De hoofdpersoon lijkt me ook een enorm vervelende baas om mee te werken en wat mij betreft gaat hij ver over de grens wanneer hij fysiek wordt. Nochtans heeft hij het vermogen tot zelfreflectie, en dat is iets dat niet iedereen in die sector lijkt te hebben. Het vergelijk met die andere culinaire film, Chef, ligt ook voor de hand, waar de hoofdpersoon wel sympathiek is, die zijn personeel het allerbeste gunt, maar dat is ook een totaal andere film met een veel meer relaxte sfeer. In Burnt wordt er verder prima geacteerd, maar uiteindelijk weet geen van de personages me echt te raken en al helemaal niet de weinig sympathieke hoofdpersoon.

Net als Chef is deze film visueel aardig wanneer voedsel in beeld gebracht wordt. Het ziet er smakelijk uit en het is aan te raden deze film al met een volle buik te bekijken. Voor de rest is het verzorgd, maar niet heel erg bijzonder. New Orleans komt in het begin nog eventjes voorbij, helaas is dat maar kort.

Kortom, vanwege de setting interessant voor mij, maar verder een dertien in een dozijn film. 2,5*.

Wel vermakelijk. Ik houd sowieso van eten en mooi uitziende gerechten en die kwamen vaak genoeg hierin voor. Ook de scènes in de keuken zijn prima. Cooper heeft een wat minder boeiende rol en ook zijn hele geschiedenis voelt wat gescript, maar hij redt zich nog wel puur op uitstraling. Visueel wel oké, de film kijkt aardig weg en het verhaal wordt ook wel goed verteld. Maar echt imponeren doet de film dan weer nooit. 3,0*.

Topkok Adam Jones [Bradley Cooper] heeft 10 jaar gewerkt als chef-kok in Parijs maar heeft een deel van zijn niet geringe reputatie verspeelt door zijn agressieve houding in de keuken en zijn verslaving aan drank en drugs. Drie jaar geleden verdween hij spreekwoordelijk van de aardbodem, maar nu duikt hij op in Londen: clean, sober en vastbesloten om zijn derde Michelinster te halen en zijn concurrenten van weleer uit de weg te ruimen. Hij weet o.a. gastheer Tony [Daniel Bruhl] en kok Michel [Omar Sy] over te halen om bij hem te komen werken en vindt in Helene [Sienna Miller] een talentvolle, ambitieuze nieuwe ster aan het firmament. Dit restaurantdrama toont de ups en downs van een topkok bij een restaurant waar de verwachtingen extreem hoog zijn en waar Adam worstelt tegen zijn oude demonen. Adam is bepaald geen aangenaam karakter en het verhaal kent nauwelijks verrassingen, maar mede dankzij de sterke, overtuigende cast is het allemaal best aan te zien. Alicia Vikander heeft een bijrol als Adams ex-vriendin, Emma Thompson speelt Adams psychiater en er zijn kleine rolletjes voor Uma Thurman en Lily James.

Sterk begin, matige uitkomst.

Ik ben bekend met de omgeving van de horeca, dus een film over een dreigende en tierende chef kon ik best waarderen. De grote namen binnen Burnt verraden dat het niet heel onvoorspelbaar zal gaan lopen, maar dat was voor mij geen zorg toen ik de film aanzette. De eerste helft van de film was ook zeker leuk vormgegeven.

De scenes waarbij er aan service wordt gedaan vormen de hoogtepunten van de film. Als regisseur Wells het lekker simpel houdt met Cooper die zijn team onder druk zet is Burnt erg vermakelijk. De introductie vooraf heeft ook echt zin zodat de chefs een beetje kleur krijgen, al wordt het snel duidelijk dat er maar enkelen zijn die echt een wat grotere rol gaan krijgen.

Zodra we alleen bij de tweede helft aankomen valt het pas op hoeveel hooi Wells op z'n vork neemt. Er worden allerlei zijwegen bijgetrokken zoals de schulden van Cooper, de relatie tussen Cooper en Miller, de verschijning van Vikander en die extra onzin tussen Cooper en Rhys. Zeker dat laatste levert één van de zwakste momenten van de film op, waarin Cooper dronken binnenwandelt bij Rhys. Ik denk dat een film die zich wat dichter bij enkel de keuken houdt veel beter werkt, zeker met de crew van Burnt. Nu is het duidelijk dat we gewoon naar een basisrecept kijken, maar dan in de keuken.

Het is vermakelijk en kent een hoog tempo. Leuk om Vikander en Lily James te zien, maar die rollen zijn zo miniem dat je je afvraagt waarom Wells überhaupt de moeite heeft genomen. Cooper zit overigens zelf erg goed in zijn rol. Volgens mij voelde hij zich wel op z'n gemak, maar met zo'n kleurrijke rol mag dat ook wel. Burnt valt makkelijk uit te kijken en is uitstekend tijdens de eerste helft. Daarna wordt eerstehands vervangen door tweedehands.

Vermakelijke film die vooral steunt op het charisma van Bradley Cooper. Verhaal heeft niet veel om het lijf, maar er zit wel vaart in en de film verveelt niet. Aardige acteurs ook in de bijrollen (Omar Sy, Sienna Miller en Daniel Bruhl), en het internationale karakter van de cast werkt ook goed in een verhaal over een Amerikaanse kok die groot is geworden in Parijs en in London gaat proberen drie Michelinsterren te halen.

Hoewel je in het begin weinig sympathie kunt opbrengen voor de hoofdpersoon ben je toch benieuwd naar zijn verleden en zijn toekomst. Het is goed dat de film zich daarop focust al komt het eten er, in tegenstelling tot Chef, soms wat bekaaid af. In Chef krijg je veel meer het gevoel dat het eten een rol speelt. In Burnt is het vooral een vehikel om Bradley Cooper een onuitstaanbaar arrogante chef met een goed hart te laten spelen. Wat-ie overigens aanstekelijk doet.

Velen zijn heel erg lovend over deze film, maar eerlijk gezegd had ik er meer van verwacht. De diverse bijrollen vond ik erg leuk met onder andere Matthew Ryce, maar helaas kwamen ze minder goed uit de verf dan ik had gehoopt en dit lag vooral aan het verhaal, niet de acteurs. De film wordt uiteindelijk niet echt spannend en mist nog wat flair om echt fantastisch te kunnen zijn. Ik denk dat de makers er meer uit hadden willen halen, maar dit niet hebben gedaan en dat de film daardoor iets flauwtjes smaakt. Desalniettemin kun je er wel van genieten als je er niet teveel over nadenkt, en het acteerwerk is prima. Maar het echt feelgood gehalte mist.