The Dirt (2019)

Er mocht eigenlijk nog wel wat meer aandacht worden besteed aan Mick. Vond hem nou net wat sympathieker overkomen dan de andere drie. Verder wel geinig filmpje.

Hoewel ik de muziek echt ruk vind is dit wel een tof filmpje. De scene met die mieren . Wat er daarna gebeurde moet wel het meest ranzige ooit zijn.

Wat was ik begin jaren 90 blij dat de grunge zijn intrede deed en de gevestigde hardrockers weg vaagde; waren we meteen van die kutmuziek en dat getoupeerde haar af. Dus met frisse tegenzin the dirt opgezet (vnl vanwege het affiche dat er punk uitziet). Om kort te zijn: wat een meevaller. Zo muf als hun muziek klinkt, zo fris oogt deze film. En zo heb je dus een hele leuke film met de slechtste soundtrack ooit, dat vind ik dan ook weer wel grappig.

Heerlijke muziekfilm. Sex, drug en Rock ‘n Roll, zoals het hoort. Kende Motley Crew nauwelijks, maar wat fijn dat deze band hun biopic gewoon lekker laat zijn, wat het moet zijn. Not Disney approved!

Een pluim voor Netflix die hiermee nogmaals aantoont snel aan relevantie te winnen. Opvallend ook dat Douglas Booth qua uitstaling veel meer van Mercury weg heeft dan Malek.

Dikke 4*

Leuke film. Lekker vlot en speels verfilmd, met het regelmatig doorbreken van de vierde wand en metagrappen en -opmerkingen. Vooral het eerste uur vliegt voorbij met al die maffe situaties. De tweede helft is misschien iets teveel een opsomming van 'en deze erge dingen gebeurden er later allemaal'.

Ik kende de band zelf alleen van naam, dat zal ook schelen in de kijkervaring. Bij een film als Bohemian Rhapsody gaat het meer om de herkenning die leuk is, maar daar schuilt ook het gevaar in dat je de film afrekent op zaken die niet waarheidsgetrouw of niet naar je zin verfilmd zijn, en daar had ik bij deze film geen last van.

Zeker vermakelijk, maar ergens ook weer een beetje 'seen it all before' als het om al die drank- en drugsgekte gaat. Dat is toch inmiddels iets te vaak gedaan.

ruime 3,5*

Ruiger, grappiger en leuker dan Bohemian Rhapsody, om maar een vergelijkbare film te noemen.

Ik wist niet veel van Mötley Crüe (nooit veel van geluisterd), dus hun verhaal en de bandleden waren nieuw voor me (behalve drummer Tommy Lee, en dan ook alleen maar om zijn seksvideo met Pamela Anderson destijds).

De film weet de vaart er goed in te houden, heeft een aantal goed gefilmde scenes en weet de sex, drugs & rock 'n roll-sfeer prima neer te zetten. Af en toe is het tijdsbeeld niet helemaal overtuigend; de leden van Mötley Crüe zijn prima, maar bijvoorbeeld in het publiek zie je veel hedendaagse kapsels voor iets dat zich in de jaren '80 en '90 afspeelt.

Wel weer leuk dat de film zichzelf niet al te serieus neemt, met het doorbreken van de fourth wall en de vlotte montage. Ook de voice-over draagt daaraan bij, al is het gebruik van voice-over wel een beetje afgezaagd en overdone.

De Netflix-films die ik tot nu toe heb gezien waren allemaal middelmatig, maar deze vond ik goed te pruimen.

Schitterende muziekfilm... Ik vond het grappig, ruig en in het tweede deel van de film meer drama. Ik heb de film nu al 6x bekeken en heb ook het boek. Ben dan ook al jaren fan van Mötley Crüe, dus kon de film niet stuk voor mij als fan. Maar ook als filmliefhebber weet de film me te bekoren. Goed geacteerd, het typische jaren 80 sfeertje wordt goed neergezet. Als je het boek gelezen hebt weet je dat de film nog veel te kort is. Er staat nog zo veel meer in hen boek "the dirt".Aan Mick Mars mocht er misschien ietsjes meer aandacht besteed worden (detail). Verder een dikke vette film ?☠️?5 sterren

Dit soort film is aan mij ook prima besteed. Hoog tempo, weirde gebeurtenissen, hoop zelfspot, enig drama, humor en slechte muziek (geen fan van de muziek van maar wel van hun r&r attitude). Uitstekend mee vermaakt.

Of het allemaal zo is gebeurt zoal in de film wordt getoond laat ik in het midden, feit is dat dit wel een goede film is.

Dat Mötley Crüe een reputatie heeft opgebouwd naast de muziek die bestaat uit drugs seks en rock staat buiten kijk, vooral de eerste twee bezorgden hun een dubieuze naam.

Maar de prent zorgt wel voor leuke momenten, ook trieste, zoals de dood van het kleine meisje..

De film keek vlot weg en de vertolkingen zijn prima.

Hoogtepunt in de film vond ik de verschijning en acties van Ozzy... geweldig gespeeld van de acteur in kwestie.

Als fan van jaren 80 rock en metal, zoek ik al jaren naar een goede film over de Los Angeles scene aan de Sunset Strip. En deze film lijkt die scene treffend te verbeelden. Want ondanks dat het hier om biopic gaat, is de film vooral een tijdsweergave van het hedonisme in de rockscene. Dus genoeg drank, drugs, sex en alle ellende die daarvan kunnen komen. Gelukkig blijft de vaart er goed in, en wordt de film nergens prekerig. Want in eerste instantie is dit toch echt een film over de snelle wereld van rock. Een film die weliswaar waarschuwt voor de excessen, maar je tegelijkertijd doet verlangen er naar.

4*

Nog maar een keer gezien en wat een heerlijke film blijft dit toch. Flink wat vaart, buitensporige gedrag met de nodige humor en een mooie tweedeling. Waar de lol en de bomen in de eerste helft tot in de hemel groeien slaat het noodlot in deel 2 toe met een re-united momentje op het einde. Uiterst charmante film vooral voor mensen die niet bekend zijn met de geschiedenis.

Ik heb verdiept in de echte geschiedenis en kan me daar in tegen heel goed voorstellen dat echte kenners en fans de film minder goed zullen ontvangen want er zijn nogal wat dingen samen gevoegd, weg gelaten of ingekort om er een behapbare film van te maken en niet een film van drie uren, wat trouwens met de bestaande sfeer en toon van mij gemogen had. Zo was er eerst een andere zanger, een hele goede zelfs, liet Vince zich lang niet zo gemakkelijk paaien bij de band te komen en is hij maar liefst 4 jaar uit de band geweest voor solo werk. een re-united werd door de managers van beide partijen gerealiseerd en niet een via een broederlijk gesprek in de kroeg. Hoewel ik me er niet aan stoor kan ik me voorstellen dat een echte fan dat wel doet. Net als de keuze om 'bepaalde mensen' rond de overdosis van Nikki uit beeld te laten, namelijk Slash en zijn toenmalige vriendin. Het schijnt dat zij Nikki het leven gered heeft door hem te reanimeren en mond op mond te geven tot de ambulance er was. Merkwaardig dat dit behalve een Slash-achtig figuur liggende op de bank in de aanloop naar de OD scene niet in beeld komt.

Muzikaal gezien stelt de Crüe niet veel voor. Hun beste album ( Mötley Crüe) werd ook nog eens gemaakt zonder Vince Neil. Ze wisten wel vaak aardige singles uit te brengen. Voor de rest is het mij altijd een raadsel gebleven waarom deze band vooral in Noord Amerika zo groot geworden is. Being in the right place at the right time ?

Het boek The Dirt is in mijn ogen éen van de beste R&R boeken die ik gelezen heb. Als je dan ook nog The Heroin Diaries van Sixx erbij neemt, dan kun je niet anders concluderen dan dat de Crüe dé standaard is van meest idiote en achterlijke band. Vet lachen natuurlijk. Het is ook een klein wonder dat ze het ook nog kunnen na vertellen ook !

Hoewel ik beide boeken beter vind is deze film uitermate vermakelijk. En had met gemak nog een half uur langer kunnen duren. Want lang niet alle fratsen van deze 3 idioten komen aan bod. Lee die nog de bak invliegt, enz enz. Alles wordt in ieder geval wel eerlijk verteld. Maar het zou ook wel heel raar zijn als dat niet was gebeurd bij deze band. Ze zijn er ook eerder trots op dan dat ze zich schamen, ha.

Deze vind je misschien dan ook wel interessant: The Decline of Western Civilization 2: The Metal Years (1988) - MovieMeter.nl

Ik ken hem, fijne docu inderdaad

Energieke, zeer onderhoudende film over de opkomst en ondergang van rockband Mötley Crüe. Regisseur Jeff Tremaine, bekend van de Jackass-films, heeft zijn onderwerp in ieder geval goed gekozen, aangezien er veel overeenkomsten zijn met de mallotige capriolen van Johnny Knoxville en consorten. Wanneer het verhaal wat meer diepgang en drama vereist gaat het helaas een beetje mis en doet de film kunstmatig aan. Maar goed, tot die tijd is het feest. Ik heb Mötley Crüe altijd een kutband gevonden en na het zien van de film ben ik geen andere mening toegedaan, maar man, die gasten hebben geleefd!

Fijne film over de rockers van een band, wat er allemaal van waar is dat weet ik niet ( want ik ken 1 liedje van deze band geloof ik) maar de film kijkt lekker weg en brengt bizarre situaties.

Sex, Drugs & Rock & Roll: De Biopic.

Ben nooit echt groot fan geweest van Glam/Hair Metal, hoewel mijn vader wel eens CD van Dokken aangooide en meer ik zelf meer richting de Thrash Metal kant luister, heb ik wel altijd Mötley Cruë tof gevonden.

Deze film is niet alleen een biopic over het leven van de band en hun turbulente carrière op het podium en daarbuiten, maar ook het gezinsleven, en dan vooral die van Vince Neil, komt langs. Daar komt ook 1 van de sterkte scènes in de film langs: Skylar heeft een tumor in haar buik en hoe Vince het zo mooi mogelijk weet te vertellen om haar gerust te houden, gepaaid met de nodige tranen hier en daar natuurlijk. Maar het was oprecht een prachtig moment in de film dat fantastisch geacteerd werd door Webber.

Kan trouwens de naam van Machine Gun Kelly aangepast worden naar Colson Baker? Aangezien hij in deze film gewoon wordt aangeduid in z'n volledige naam. Machine Gun Kelly is z'n artiestennaam.


Al met al, hele sterke biopic.

3.5*

Een verhaal wat al velen malen voor deze film is verfilmd, ook al gaat het in dit geval (deels?) over waargebeurde feiten.

De film is boeiend genoeg, de personages zijn overtuigend en de muziek in de film is genietbaar. Jammer is wel dat er niet wat meer is te zien van de concerten, dit deed bijvoorbeeld de Queen film een stukje beter, maar tegelijkertijd is het plot in deze Mötley Crüe film wat beter uitgewerkt en zijn er zelfs wat verrassingen in het verhaal te vinden. Maar toch doen films zoals Almost Famous en vooral Rock Star(in het zelfde muziek tijdperk) het toch net wat beter.

3,5*

Nooit echt fan geweest van Mötley Crüe. Het enige nummer dat ik het luisteren waard vind is Dr. Feelgood.

Ik leerde begin jaren 90 de rock/metal scene kennen en toen was Mötley Crüe op zijn retour en was de opkomst van Metallica, Guns en de grunge.

Het verhaal laat redelijk goed de ups en downs van een rockband in de jaren80 zien, al wordt er niet al te diep ingegaan op de persoonlijkheden. Het is vooral sex, drugs en drank, waarbij het mij overkomt dat het vooral drugs en drank is. Ok, de sex is ook aanwezig, maar vooral bimbo's die in dat wereldje zitten en de rest lijkt toch vooral veel betaalde sex, iets waar nu totaal op neergekeken wordt.

“We weren't a band. We were a gang. A gang of fucking idiots.”

De biografische film over de ‘ruige’ band ‘Mötley Crüe’ was dan een feit. Veel vrienden van mij waren helemaal gek omdat ze de band leuk vinden en konden niet wachten. Velen van mijn ‘volgers’ (klinkt beetje raar), of nouja mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een metalfan oftwel ‘metalhead’ ben. Toch ben ik nooit fan van ‘Mötley Crüe’ geweest omdat ik geen fan ben en was van hun ‘looks’ en hun muziek is vaak best standaard. Maar, de film werd mij toch wel erg vaak aangeraden en daarom toch vandaag maar besloten om hem te kijken. Wel geinig trouwens, ik heb op ‘MusicMeter’ een marathon gedaan van de discografie van deze band omdat ik toch altijd wel nieuwsgierig was waarom hun zo ‘goed’ waren volgens velen, volgens mij heb ik maar één album leuk gevonden en dat was de album met hun nieuwe zanger, de rest kon mij nooit raken en doet het nog steeds niet.

Toch blijft de zit erg vermakelijk, ook al ben ik niet rechtstreeks een fan van deze band (want ik houdt persoonlijk van de wat hardere muziek in deze wereld), het ontstaan en het lopen van de band is interessant om te volgen. Ik weet zo wel dat de band zo nu en dan vaak wat onenigheid met elkaar hebben gehad, en ook nu is de band belandt bij de zoveelste ‘last tour’ en kan de zanger ‘Vince Neil’ voor geen ene reet meer zingen.

Geinig hoe de film begon over het feit dat men zegt dat ze in het verkeerde jaar zijn geboren waar ik persoonlijk liever in die jaren mijn tiener jaren had doorgemaakt, het leven leek mij destijds juist veel beter als nu en ook veel vrijer. Afijn, dat is nu eenmaal niet te veranderen maar als het echt zo is vind ik het wel geinig dat men destijds er zo ook over dacht!

Het verhaal is wel leuk om te volgen. We volgen ‘Nikki Sixx’ (een bekende naam) die geen contact meer heeft met zijn ouders en op een gegeven moment tegen ‘Tommy Lee’ aan loopt en samen starten ze de band op , met ‘Mick Mars’ en ‘Vince Neil’ snel volgend en daarna zien we hun grote successen op het podium. Maar ook hun ruige leven word veel vastgelegd waar het eigenlijk constant gaat over vrouwen neuken, alcohol drinken en drugs gebruik. Dit is eigenlijk een invulling op bijna de hele film. Naar een fikse ruzie kwamen ze weer bij elkaar en dan is het eind goed al goed.

Toch nog wel aardig wat interessante dingen die ik niet over de band noch zijn leden wist. Zo was voor mij nooit bekend dat ‘Nikki Sixx’ de ‘stichter’ was van de hele gebeurtenissen in de band en dat hij heroïne verslaafd was. En dat ‘Vince Neil’ een dochtertje had die overleed aan kanker in haar buik, waar precies weet ik niet meer. En nog vele kleine stukjes.

De cast was prima en vulden de echte personages goed in. En wat leek ‘Daniel Webber’ met dat baardje en zijn lang blond haar een beetje op ‘Nirvana’s’ front man ‘Kurt Cobain’, althans ik vond hem daar aardig op lijken. Al om al, een aardige biografie film die een kijkje neemt in één van de grootste doorgebroken rock bands. Nu hopelijk dat nog een paar andere grote namen mogen volgen.

3.5*

Nog nooit van de band gehoord maar lekker filmpje. Ging er heftig aan toe. Heb achteraf wat videoclips bekeken en de casting is erg goed. 4*

Ik luister eigenlijk té weinig muziek, maar kan veel genres appreciëren. Ik kende Mötley Crüe totaal niet, hun muziek klinkt ook niet bekend, gek genoeg. Ik ben in feite opgegroeid met jaren '70 muziek van mijn vader, maar Mötley Crüe is natuurlijk begin jaren '80 pas doorgebroken. Als nineties kid, is dat de generatie tussenin mij en ouders. Daar valt dus nog veel te ontdekken.

De film is nog wel cool. Sex, drugs en rock'n roll zoals we dat gewend zijn van zulke groepen. Elke groep heeft wel zijn goede en slechte tijden. Bekendheid kan een zware tol eisen na een tijd. De druk om te presteren ook. Iets meer muziek had zeker gemogen van mij, maar er heerst een goed evenwicht. Mick Marsh blijft misschien een beetje onderbelicht, alhoewel hij ook het minst extravagant is. Fijne film.

Interessant om te kijken. Al vind ik de acteurs toch niet echt overkomen als ruige rockers. "I'm not feeling it" maar kijkt lekker weg.

Sfeerfilm ten top. Kende de band bij naam maar dat was ook alles. Tommy Lee natuurlijk wel gekend als echtgenoot van Pamela maar tot zover mijn kennis. Film voor mij echt wel top als verfilming en biografie. Weet niet of alles correct werd verfilmd, maar dat maakt mij niet uit. Film kijkt lekker weg en toont hoe grof hun leven wel was. Drank, drugs, sex en muziek. Ook nog enkele emotionele momenten erbij en film voor mij geslaagd. Enige opmerking: acteurs kwamen soms niet zo ruig over als misschien werd bedoeld. Na bekijken film even YouTube op echte band bekeken en deze zijn echt wel rock, waar acteurs soms iets softer overkwamen...

Voor Netflix-film meer dan boven hun gemiddeld aanbod...

Leuke film, de band zelf heeft me nooit veel geboeid buiten Looks that kill, dat vond ik wel nog een goed nummer.

Wel een beetje jammer dat ze de relatie tussen Tommy Lee en Pamela Anderson niet getoond hebben. Dat was constant in de roddelblaadjes in die tijd... .

Aanrader.

Heerlijke film, goed tempo, goede verhaallijnen, plezier spat er vanaf! Geen seconde verveelt, ik ging er helemaal in op.

Heb verder nooit wat gehad met deze band, maar deze band is wel een echt icoon uit deze tijd, van kitsch poser rock. Lekker fout en niet zo heel goed, maar de film vind ik echt top.

Een langere edit zou wellicht ook mooi zijn geweest, er gebeurt zo veel wat nog verder uitgewerkt had kunnen worden.

Mwa.

Bijzonder hoe een regisseur als Tremaine bij dit soort films uitkomt. Als ik zijn carrière zo bekijk, had ik hem absoluut niet als regisseur van deze film verwacht. Aan de andere kant herken je toch, op een vreemde wijze, zijn hand als de scenes nogal smerig van aard zijn. Doet je gelijk denken aan zijn documentaire-fratsen.

Verder is de film redelijk standaard en voorspelbaar qua lijn, en mocht je ook bekend zijn met het bronmateriaal dan is dat nog makkelijker. Het enige verrassende aan de film is vooral het wat speelse karakter, maar dat beperkt zich tot enkele scenes. De dramakant van het verhaal weet nergens echt te overtuigen, en dat heeft er gedeeltelijk mee te maken dat de regie te weinig mengt met de personages.

Soms gedetailleerd qua stilering, maar de algemene indruk is nooit echt heel bijzonder. Ik denk dan ook, zonder twijfel, dat ik de film weer vergeten ben na enkel een week. Misschien dat ik me niet moet bekoren om films met muzikale achtergrond, maar het enige dat ik hiervan ga onthouden zijn wat opvallend smerige scenes die het witte doek op nogal bijzondere wijze opvullen.

Een entertainend, maar tegelijk ook erg oppervlakkig en clichématig portret van een notoire bende varkens.

De film opent erg amusant, maar na het eerste uur begint keihard op te vallen hoe zwak de regie van Tremaine is en dat MGK het acteertalent van een amoebe heeft. De heroineverslaving van Sixx en het verliezen van een kind zou bij getalenteerde filmmakers enige emotie los weken, hier zijn het echter terzijdes die eerder op de lachspieren werken.

Wanneer een film zo knullig gemaakt is dat kinderen met kanker onbedoeld grappig worden, dan heb je toch een paar ballen laten vallen.

Zie nu pas dat het niet een docu is, maar een speelfilm... da kan toch niet jonges...

Ik zou zeggen eerst kijken dan oordelen.

Heb ik geen zin in, pop.

Dan moet je het niet doen.