Velvet Buzzsaw (2019)

chucknorris schreef:
Er weer ingetuind... Al meerdere keren heb ik me voorgenomen om geen Netflix films meer te kijken. Elke keer weer teleurstellend. Maar.. deze leek toch veel belovend met 2 van m'n favoriete acteurs. Helaas, wat een slappe bedoeling is dit. Mislukte poging tot satirische horror oid.

JoeCabot schreef:
Netflix bewees al vaker dat een geinig idee geen garantie biedt op een goede film. Hun nieuwste worp, Velvet Buzzsaw, maakt dat nog eens pijnlijk duidelijk.

Wat bezielde de makers om dit concept op zo’n kinderachtige manier uit te werken? Het verhaal is niet alleen onnozel, maar ook zeer moeilijk te volgen. In een rotvaart maken we kennis met een batterij zielloze personages die allemaal iets doen in de kunstwereld, al wordt nooit echt helemaal duidelijk wat precies.

De mix van genres werkt voor geen meter. De horrorscènes ontberen spanning en de satire is verre van bijtend. Af en toe passeert er wel een gevatte oneliner, maar ik snap echt niet dat mensen hier een vlijmscherpe persiflage op de kunstwereld in zien.

Zo krijg je een film die met spuug en paktouw aan elkaar hangt. Je zit bovendien twee uur lang naar bandwerk te kijken. Op de kitscherige effecten na valt er op visueel vlak weinig te beleven. Ook de soundtrack is er eentje van dertien in een dozijn.

Een paar lichtpuntjes zijn er gelukkig wel. Gyllenhaal acteert zoals gebruikelijk op niveau, de rest van de cast vond ik oké. Ze wisten min of meer het beste te halen uit een matig script. En naar het einde toe, wanneer de film een paar versnellingen hoger schakelt, wordt het lichtjes entertainend, maar nog steeds verre van spannend.

Kut. 2*

knusse stoel schreef:
Een fijne film die inderdaad zoals ChantalParis aanhaalt, ondergewaardeerd wordt, volgens onze mening. Misschien is een mogelijkheid dat de kijker(s) van tevoren rekenen op velerlei schrikeffecten en het liefst vanaf het begin van de film. Dat is dus niet de insteek van deze film. Dat terwijl het verhaal en uitvoering best griezelig zijn naarmate de film vordert. Voor een film met schrikeffecten en griezelverhaal heb je ook deze lengte niet nodig, hij duurt krap aan 1 3/4 uur. De opbouw, de kennismaking met de hoofdpersonen duurt dus iets langer en dat komt de film wel ten goede.
Wij hebben ons prima met deze "Velvet Buzzsaw" vermaakt en waarderen de film dan ook met een ruime 7!

ikkegoemikke schreef:
Critique is so limiting and emotionally draining.
I've always wanted to do something long-form, beyond opinion.
Dip my toe into an exploration of origin and essence.
A metamorphosis of spirit into reality.
I've... I've never had the vehicle until now.

Op regelmatige basis krijg ik wel eens de vraag om een low-budget film te bekijken en mijn mening hierover te geven. En af en toe ga ik wel op zo’n gunst in. Maar als iemand mij de vraag stelt om maandelijks een horrorfilm te kijken en dan verslag uit te brengen hierover, dan kan ik dat heel moeilijk weigeren. Het is dan ook een win-win situatie. Ik ben nu eenmaal een fervent fan van horror. En diegene die het mij vroeg, is iemand die doodsbenauwd is om er eentje te kijken. En op de vraag welke horror ik deze maand moet kijken, kreeg ik als antwoord “Velvet Buzzsaw”. Tja, dan zal ik me daarvoor maar eens opofferen.

Ik kan de persoon die me de vraag heeft gesteld nu al geruststellen. “Velvet Buzzsaw” is verre van angstaanjagend of griezelig. Het aantal schrikmomenten is angstaanjagend weinig. Ik heb er welgeteld eentje zien voorbijkomen. En dat was dan ook alleen omdat een huiskat plots in beeld sprong. Het label horror vond ik dan ook ruimschoots misplaatst. Het meest griezelige aspect in deze film is hoe hautain, pedant en arrogant kunstkenners en kunstenaars in het wereldje van moderne kunst wel zijn. Wat me nog het meest angst inboezemde, was het besef dat het misschien in werkelijkheid er echt zo aan toegaat. En hoe verder in het verhaal, hoe belachelijker het allemaal overkwam. De film werd grappiger in plaats van griezeliger.

Initieel was ik erg enthousiast om deze film te zien. En dat al vanwege het feit dat Jake Gyllenhaal (als kunstcriticus Morf Vandewalt) en John Malkovich (als de naar inspiratie zoekende kunstenaar Piers) meespelen. Twee topacteurs die elk over een eigenzinnige manier van acteren beschikken. Als er iets is waar ik het meest van genoten heb in deze film, dan is het wel het acteren van Gyllenhaal. Een gerespecteerd, maar ook gevreesd, kunstcriticus. Hij worstelt niet alleen met zijn seksuele geaardheid maar ook met de vraag of hij nog de gave heeft om kunst te beoordelen en te bekritiseren. Hij weet op een overtuigende wijze een beeld op te hangen van dit gesloten wereldje vol mensen die stellig ervan overtuigd zijn dat ze een niet te evenaren kennis hebben over kunst. Een beeld over dit kunstminnend volk zoals ik het me zelf altijd heb voorgesteld.

Net zoals Gyllenhaal, spreken zulke artificieel overkomende individuen in dusdanige bewoordingen, dat je eigenlijk geen flauw idee hebt waar ze het over hebben. Het lijkt wel alsof Gyllenhaal’s dialogen een samenraapsel zijn van pseudo-intellectuele termen. In gewone mensentaal : hij schudt onnoemelijk veel intellectueel klinkende citaten uit zijn mouw die tegelijkertijd betekenisloos zijn. Morf is iemand die bij elk voorwerp een mening heeft over kleur, vorm en correlatie met de omgeving. Of het nu over een willekeurig geplaatste stoel in een hotelkamer of de kledij van een medewerker is. Zelfs de kleur van een doodskist is voor hem aanleiding om kritiek te spuien. En dit geldt eigenlijk ook voor galerijhoudster Rhodora Haze (Rene Russo), kunstenaar Piers (John Malkovich), medewerkster Gretchen (Toni Collette), kunstkenner Jon Dondon (Tom Sturridge) en elke doorsnee gallerijbezoeker. Stuk voor stuk pretentieus en gewichtig doende personages die, als je ze nader bestudeert, oninteressante en niet sympathieke personen zijn. Een overduidelijk bewijs dat heel dit moderne kunst wereldje niet meer dan een luchtballon is die zo doorprikt kan worden, is de scene waarin Jon Dondon een stapel vuilniszakken aanziet als kunstwerk.

Het is pas op het moment dat Josephina (Zowe Ashton) ontdekt dat haar bovenbuur een obscure kunstenaar was die trachtte zijn kunstwerken te vernietigen omdat er een bovennatuurlijke kracht vanuit gaat, dat de zaken een morbide kant uitgaan. De overleden kunstenaar Vetril Dease blijkt een verontrustend verleden te verbergen waar sprake is van fysiek misbruik, moord, marteling en choquerende experimenten in een psychiatrische instelling. Dit alles komt tot uiting in zijn spraakmakende schilderijen die emoties opwekken bij diegene die ze aanschouwen. En de personen die er financieel profijt willen uithalen, krijgen te maken met het moorddadige aspect van Vetril’s kunstwerken. Is het door de demonische aard? Of zijn het gewoonweg toevalligheden?

Nee, “Velvet Buzzsaw” is zeker geen horror. Het is een geslaagde parodie op de kunstwereld. Een wereld waar men niet de nadruk legt op het artistieke en creatieve, maar meer op de investeringswaarde en de winstmarges. Kunstenaars leveren werken af aan de lopende band om aldus een goedgevulde catalogus te verkrijgen. In het verleden werden deze kunstwerken vertoond in drukbezochte galerijen, verdwijnen ze nu in de anonimiteit nadat ze opgenomen worden in de privé collectie van vermogende kunstverzamelaars. Zoals Rhodora het zelf zegt: “So much easier to talk about money than art”. Verwacht echter geen angstaanjagende of creepy situaties. De film deed me direct denken aan “Deep Dark”. Niet direct vergelijkbaar maar wel een film (ook over absurde kunstwerken) waar je misschien de huiveringen van krijgt. “Velvet Buzzsaw” is te zien op Netflix. Maar geloof me. Er zijn andere Netflix produkten die meer de moeite zijn om te bekijken.

2.5*

ikkegoemikke schreef:
frans123
Euh...jij bent dan het tegenovergestelde. Korte kritiek dat kant noch wal raakt. Als je de film gezien hebt, kom je tot de conclusie dat ik niet meer vertel dan in een gemiddelde synopsis staat. Als kanttekening reken ik toch mijn mening over kunstminnende critici en hun hautaine houding. En als je hier niet mijn mening in terugvindt of een punt van kritiek dan zal dat inderdaad liggen aan de lengte van he a4tje en het verslappen van de aandacht. Zeker had ik het kunnen houden bij "Opgelet, geen horror. Gewoon een kutparodie. Zoek iets anders op Netflix". Maar dat vond ik dan weer nietszeggends. Gelukkig was diegene die het gevraagd had wel lovend over mijn schrijfsel en vond naderhand wel dat ik weinig als niets had prijsgegeven over de film. Best mijn bijdrages rustig overslaan zoals de meeste doen