Hevi Reissu (2018)

Sympathieke finse komedie, extra leuk als je van zwaar metaal houdt. De plot, over de verlegen zanger Turo die het met zijn death metal-band Impaled Rektum (!) probeert te maken, is bij vlagen erg grappig en de muziek heerst absoluut, maar gaandeweg wordt de boel wel erg flauw en overdreven. Jammer, want vooral het eerste uur kent een boel leuke momenten.

Inderdaad, niet onaardig, maar ook geen hoogvlieger op komediegebied. Enige affiniteit en bekendheid met heavy metal helpt inderdaad om de film en sommige grappen beter te waarderen. En gelukkig zit dat bij mij wel snor, en ondanks dat het wat aan de flauwe kant was zo af en toe heb ik me er toch prima mee vermaakt. Een zeventje kan er wel vanaf.

Deze Komedie / Muziek (Symfonische Deathmetal) film was vorige week zondag te zien op "Film1" en toen stonden deze zenders voor alle digitale abonnees van Ziggo het hele wekend open. Omdat ik sinds een paar maanden geen abonnee meer ben van Film1 (sinds de overname in augustus is het aanbood zeer beperkt en er worden er ook vooral oude films uitgezonden), heb ik hem toen opgenomen (ik wilde namelijk de "Formule 1" race kijken) en gisteravond heb ik hem dan ook bekeken en dat had ik "Kondoro0614" (ook een liefhebber van Heavy metal en deze film raad ik hem aan om te kijken) ook min of meer toegezegd.

In dit verhaal draait het om Turo (Johannes Holopainen), die is blijven hangen in een klein dorpje in Finland. Het hoogtepunt in zijn dagelijks leven is dat hij de leadzanger is bij een amateur Heavy metalband met de naam "Impaled Rektum" (oftewel "Gespietst Rektum"). Het enige probleem is dat ze na 12 jaar repeteren nog steeds geen enkel optreden hebben gehad. Wanneer ze onverwachts bezoek krijgen van een promotor, te weten Frank Massegrav (Rune Temte), van een groot Heavy metalfestival, te weten "Northern Damnation", in Noorwegen, besluiten ze alles op alles te zetten om hun droom waar te maken. Daarbij stelen ze een busje en een lijk (van hun overleden drummer) en zijn grafkist en halen ze een drummer uit een inrichting, waarna ze naar Noorwegen rijden.

Ik heb deze film gekeken omdat ik een liefhebber ben van Heavy metalmuziek (vooral van "Old school" metalbands uit de jaren 80 en 90, en twee bandleden liepen ook rond met T-shirts van bekende metalbands uit die tijd, namelijk "Megadeth" en "Cannibal Corpse") en om deze film te kijken moet je daarvan ook wel een liefhebber zijn, want deze muziekstijl komt regelmatig voorbij en het klonk ook vet en vooral de gitaarriffs en het grunten.

De muziek die je te horen krijgt (waren voor mij overigens allemaal onbekende nummers) is dus "Symfonische Deathmetal" en zij omschrijven het als "Symfonische Postapocalyptische Rendierverpulverende Christuslasterlijke Pennoscandinavische Metal". Niet iedereen kan deze muziek waarderen en dat geldt ook voor de vader van gitarist Lotvonen (Samuli Jaskio) die een rendierslachterij runt en hij zegt dan op een gegeven moment ook tegen de band.

"Door jullie muziek willen de rendieren zelfmoord plegen"

Ook is het wel leuk als ze zelf voor het eerst een nummer maken (Deathmetal nummers hebben meestal extreme benamingen) en ze dit nummer "Flooding Secretions" noemen, waarop ze dan zeggen:

"Oftewel stront op je dijen"

En als een moeder met een kind een muziek CD komt terugbrengen (ze wilden eigenlijk iets van Justin Bieber) bij bassist Pasi (Max Ovaska), die werkt in een muziekwinkel, zegt de moeder tegen hem:

"Deze klonk vreselijk. Alsof iemand een varken slachtte"

Waarop Pasi dan droogjes zegt:

"Ze hebben geen varken geslacht. Het was een geit"

Daarbij moest ik overigens denken aan iemand bij mij op het werk, want hij noemt Heavy metalmuziek altijd slijptollenmuziek.

Met name het eerste gedeelte van het verhaal is best leuk en geloofwaardig (m.u.v. het gevecht met de veelvraat), maar daarna (als de aap uit de mouw komt, omdat men namelijk heeft gelogen met het optreden in Noorwegen) wordt het inderdaad wat flauw (daar hebben de meeste Komedie films wel last van, want die zijn meestal in het begin leuk, maar raken daarna in verval) en vooral overdreven en dat laatste vooral bij de grensovergang tussen Finland en Noorwegen, waarbij het leger wordt ingeschakeld.

Wel is het leuk om te zien en te horen (klonk vet) als ze rijdend in hun busje op weg naar Noorwegen repeteren en met name als ze een ander busje inhalen. Uiteindelijk mogen ze natuurlijk optreden bij "Northern Damnation" (daar worden ze ook ontvangen als helden) en dan is het wel leuk om te zien als zanger Turo (die namelijk nerveus is bij een liveoptreden) moet kotsen en dat gebeurt natuurlijk in het publiek. Daarna zie je ze uiteraard nog liveoptreden, wat weer vet klonk en het zag er ook wel gaaf uit.

Het draait overigens niet alleen maar om de muziek in deze film, want het verhaal heeft ook een romantisch toontje. Want bloemist Miia (Minka Kuustonen) vindt zanger Turo wel leuk en dat vindt een andere bekende zanger (van een Polka-achtige band), te weten Jouni Tulkku (Ville Tiihonen), niet leuk, want hij heeft namelijk zijn zinnen gezet op haar. Dat levert dan ook een aantal komische situaties op, want Jouni heeft een hekel aan Turo en Heavy metalmuziek en dat laatste maakt hij regelmatig belachelijk. Overigens heeft de vader (Kai Lehtinen) van Miia die een politieagent is, ook geen hoge pet op van Turo en hij ziet dan ook Jouni Tulkku als zijn ideale schoonzoon (wat hij natuurlijk niet is).

Van de cast m.u.v. Rune Temte (die in deze film een hele lading rendierbloed over zich heen krijgt) had ik nog nooit van gehoord, maar ze deden het wel leuk en de bandleden zagen er ook uit als echte Metalheads en dan doel ik natuurlijk op de al eerder genoemde bandleden (en zeker Pasi) en Antti Heikkinen als drummer Jynkky, die op een gegeven doodgaat vanwege een auto ongeluk (in dit geval een busje) met een rendier. Ook de overige cast deed het wel leuk zoals Chike Ohanwe als Oula uit de inrichting en Minka Kuustonen was wel een leuke en mooie vrouw om naar te kijken en dat geldt eigenlijk ook voor de wat oudere Pirjo Lonka in de rol van verzorgster in de inrichting, waar Turo werkt als schoonmaker.

Al met al best een leuke en vermakelijke Komedie / Muziek film uit Finland / Noorwegen (daarvan zagen de omgevingsbeelden ook wel fraai uit) en zeker als je een liefhebber bent van Heavy metalmuziek en vanwege deze muziek (die vaak te horen is), geef ik de film een halve ster hoger dan ik eigenlijk had willen geven.

Het is een tijd geleden dat ik zo hard, smerig en langdurig heb zitten lachen om een scene als in deze film.

Als Heavy Metal liefhebber met een grote voorliefde voor Scandinavië kon ik deze film uiteraard niet voorbij laten gaan. Daarnaast is het ook nog een komedie iets wat ik me sinds Airheads (1994) niet meer voor de geest kon halen. Heavy Metal en humor wat wil ik nog meer!

In mijn beleving doet deze film ontzettend veel goed. De bijzonder sympathieke hoofdrolspeler werkt stoer en vertederend tegelijk, maar ook de rest van de personages zijn op zijn minst bijzonder te noemen. De gortdroge typisch Finse humor zit er voortdurend bovenop maar gelukkig wordt de bittere ernst nergens uit het oog verloren. Dit komt het beste tot zijn recht in de mooie hommage aan de in 2010 overleden Ronnie James Dio - MusicMeter.nl. Hierdoor weet je als liefhebber dat de makers deze film met de beste bedoelingen hebben gemaakt.

Tegen het einde beginnen de Spinal Tap achtige taferelen een beetje door te slaan maar dat onderstreept de zelfspot en het sympathieke karakter van de film nog eens extra. Gelukkig ontaard de film nergens in een karikatuur en blijft de menselijkheid het sterkste punt van de film. Juist daarom vind ik hem zo goed. Omdat voor de liefhebbers de attitude bijzonder herkenbaar is.

Enig kritiekpunt is dat er wel wat minder gekotst had mogen worden maar verder niets dan lof voor deze Finse verassing.

Klein meesterwerk

Best geinig.

Deed me een beetje denken aan een Finse metal-versie van New Kids Turbo. Dezelfde droge humor en random gebeurtenissen gaan hier ook rond. Al is New Kids Turbo echt nog een stuk droger en meer random. Hier zit dan wat meer verhaal in moet ik zeggen.

Maar het is best grappig voor een keertje. Dit is zo'n film die vooral wil vermaken en weet dat ook wel te doen. Het richt een lollige blik op Metal. Een genre waar ik doorgaans niet echt van hou, maar je merkt dat er toch wel wat Metal-liefde in de film gestopt zit.

Wel een beetje jammer dat er is gekozen voor een wat luie aanpak van de film. Die pruiken zijn bijvoorbeeld iets te overdreven en de film weet regelmatig wat geforceerde grappen erin te stoppen. Soms werkt het, maar regelmatig ook weer niet.

Duurde ook wel iets te lang voordat de trip begon en als het eenmaal is aangekomen is het toch wel wat sneller voorbij dan ik had gedacht. Wel leuk dat de film voor de rest wat gewaagde humor kent en dat vermaakt nog weleens. Niet erg origineel, maar wel lollig gelukkig.

Acteerwerk is redelijk. Niet echt heel bijzonder. Types zijn wat theatraal en niemand is echt indrukwekkend, maar het blijft allemaal best vermaken. Het is duidelijk dat de film echt alleen maar wilde vermaken, maar toch streeft het soms naar een verhaal. Dat had niet gehoeven, gezien de uitstraling van de film.

Leuk voor een keertje, maar deze film ga ik ook weer snel vergeten.

Ik dacht eerst van dat zal mijn ding niet zijn, in zo'n taal gesproken maar nope, steengoeie film.

Komedie vond ik het nu ook niet, paar keer effe haha gedaan maar meer ook niet. Maar dat hoefde ook niet omdat het verhaal super leuk was en de acteurs deden het ook heel goed.

Het stak allemaal goed in elkaar en ik ben wel een rock fan maar niet meteen een metal fan maar toch heb ik hier zitten mee knikken haha, de liedjes ken ik niet die ze speelden maar vond ik wel machtig goed , gewoon keihard genoten, die sound met die gitaar en dienen drum blijft nog nazinderen, alleen al voor dat zou ik de film nog eens opzetten.

Compleet gestoord maar met heerlijk muziek.

Wel alleen geschikt voor de liefhebber van de wat zwaardere muziek.

Dit is helemaal niet mijn soort muziek (alhoewel ik er goed naar luisteren kan), integendeel : Ik ben Prince fan, maar man! Wat heb ik gelachen om deze geweldige film. Heerlijk absurde humor, erg leuke karakters, vlot script vol wendingen die je totaal niet verwacht een snoeiharde muziek. Erg originele film uit Finland. Vier en halve ster!!

Erg leuke en zelfs lieve film. Aanrader!!!!

Een luchtige film met vele humoristische elementen, een paar trieste ook. Deze niet standaard feelgood movie heeft mij erg positief verrast. 3,5* voor het verhaal, extra 0,5 voor de muziek \^^/.

Leuk!!!

Een oord in Finland. De langharige gothic Turo fietst naar zijn vrienden. Hij wordt aan alle kanten uitgejauwd vanwege zijn lange haar en uitstraling. Iets wat ze in het klootjesvolk niet echt kunnen plaatsen. Waar je gewoon moet zijn, want dan doe je gek genoeg. Als Turo dan uiteindelijk bij zijn vrienden aankomt lijkt de wereld weer een stuk helderder te kleuren. Met zijn vrienden houdt hij een metalbandje bij die het al 12 jaar probeert; een originele sound te vinden zonder af te haken. Maar het blijft bij het laatste.

Maar op een dag lijkt het te lukken. En hoe ze op de inspiratie zijn gekomen; kijk de film maar. Met de inspiratie maken ze met zijn vieren een geluid waar zelfs ik, iemand die niet zo doorgaans naar Heavy Metal luistert, kippenvel van kreeg.

Dan krijgt de vader van Lotvonen een klant uit Noorwegen. Ze komen er, na een wel grote blunder, achter dat dit een manager is van een heus Noors festival. Ze geven de demo mee en ze houden zich eraan vast. Het straalt bovendien een houding uit waarbij Turo ineens, als hij door zijn dorp fietst, wordt begroet en gewaardeerd in plaats van uitgescholden en beledigd. Maar tijdens de eerste plaatselijke optreden gaat het al gigantisch mis.

En dan lijkt ook meteen alle hoop opgegeven te zijn... Turo maakt nu zeker geen kans meer bij de plaatselijke florist; nota bene een dochter van de dorpssmeris en in twijfelachtig bezit van een narcistische voorzitter.

Maar dan blijkt het, ietwat vieze, ongeluk lang niet de afknapper te zijn... en wordt het tijd dat ze zichzelf bij de lurven grijpen.

Alles lijkt een beetje op te bouwen. Totdat de drummer sterft. Maar... er schijnt meteen een oplossing te zijn; namelijk een impulsief gevaarlijke Lap uit de inrichting waar Turo schoonmaker is; die zijn impulsen kan beheersen als hij metal hoort... en zelfs speelt.

En zo werkt Heavy Trip toe naar een climax vol verrassingen.

En zo werkte de film gisteravond erg goed. Een rotweek gehad op het werk, en bij het zien van de dvd bij de Boekenvoordeel (3 voor 10) wist ik dat dit wel ging werken. Ik weet ook van mezelf dat Scandinavische humor opbeurend werkt en dat zat er in deze film ook ruimschots in verwerkt. Het toppunt was toch wel de hele situatie met die grenswacht.

Ik heb genoten. Aan te bevelen voor metalfans als niet metalfans.

4,5*