Desenterrando Sad Hill (2017)

Fijne doc.

Een voorbeeld voor een hoop andere filmdocumentaires. Ik heb echt helemaal niks met de westerns van Leone, maar deze docu schept een mooi beeld, enerzijds van de liefde van de fans, anderzijds van het opnames van de film zelf.

Plaats voor enige kritiek is er uiteraard niet, maar dat hoef je natuurlijk niet te verwachten. Wat ik wel jammer vond is dat men af en toe wat té slaafs aan het cirkeltje van geïnterviewden vast bleef houden. Vooral wanneer het ging over het fandom zelf, vond ik reacties van een Hetfield of Dante wat ongepast. Niet meteen mensen die vanuit enige echte kennis spreken.

Maar verder interessant. Mooi in beeld gebracht, de onderneming van de Spaanse fans was een mooi centraal punt om al de rest aan vast te hangen en de verhalen over de productie werden er mooi ingeweven. Als niet-fan toch kunnen genieten van deze docu. De film zelf zal er niet beter van worden, maar de cult errond is wel wat duidelijker nu.

3.0*

Mooie documentaire over een groepje spaanse fans van de film The Good, The Bad And The Ugly en hun pogingen om het kerkhof uit de slotscene van die film ter plekke te reconstrueren. Het moeizame proces spreekt tot de verbeelding en groeit langzaam uit tot een groots evenement. Leuke interviewfragmenten met fans als James Hetfield en Joe Dante en zelfs direct betrokkenen als componist Ennio Morricone en hoofdrolspeler Clint Eastwood. Hartverwarmend en sporadisch zelfs behoorlijk emotioneel.

Uitstekende docu.

In de zomer van 2010 op trainingsstage met de zwemclub kregen mijn twee kamergenoten en ik een "straf" van een ganse namiddag platte rust i.p.v. de gebruikelijke 2 uur. Het kleine Hongaarse hotelkamertje had voor mij één voordeel en dat was dat mijn bed perfect op de nog redelijk grote televisie afgesteld stond. Dat was de eerste keer dat ik de beste film ooit zag.

De climax, eigenlijk al beginnende vanaf het moment Blondie en Tuco de Burgeroorlog binnenwandelen, is voor mij het beste wat film ooit heeft gebracht. Hoe James Hetfield The Ecstasy of Gold beschrijft, is identiek aan hoe ik het toen beleefde, en nu nog steeds beleef. Twee keer heb ik Ennio Morricone live gezien; in februari 2016 en november 2018, toen zijn afscheidstournee in België passeerde. Het gebeurt niet vaak maar dat zijn de spaarzame momenten waarop het kippenvel mij anderhalf uur lang in de nek staat en de tranen mij in de ogen springen.

Ik geloof graag dat die fans dat gevoel (maar dan nog sterker) kennen. 18 cm natuur had de begraafplaats op bijna 50 jaar tijd overwoekerd, maar ze zijn er toch in geslaagd de restauratie af te werken. Deze langgerekte inspanning bezorgt de climax of toch de plaats waar het zich afspeelt opeens een zekere cultstatus. Ik hoop met de fans mee dat het cult blijft en niet een trekpleister wordt voor een massa toeristen die de film niet eens begrijpen of beleven zoals de liefhebbers ervan.

Men houdt de docu perfect in evenwicht door de restauratie van de begraafplaats analoog met de reconstructie van de brugscène, het duel en uiteindelijk The Ecstasy of Gold te laten lopen. De verhalen van de fans, de zwartwitfoto's uit 1966 en de interviews met oude knorren zoals Clint Eastwood en Sergio Salvati (assistent van Sergio Leone) geven de documentaire een extra nostalgische vibe. En mij heel veel goesting om de film nog eens te zien, en - als ik ooit in de buurt ben - om Sad Hill Cemetery zelf te bezoeken.

4