Blue My Mind (2017)

Vampieren, genderneutrale planten, weerwolven, in geestgedaantes ronddwalende soa's, kannibalen en nu ook al zeemeerminnen... Films over de stap van tiener naar adolescent waar een bovennatuurlijk element symbool staat voor een op die leeftijd alles omvattend dilemma, als in dit geval seksuele rijpheid. Ik kan er geen genoeg van krijgen, en gelukkig lijken ze nu ook in het doorgaans zo hermatisch afgesloten arthouse wereldje een stem te krijgen. Een mooie ontwikkeling als je het mij vraagt, zeker als het zo subtiel naar de achtergrond verwerkt is dat als je eenmaal ''die staart'' ziet je er niet eens meer vreemd van opkijkt. Ja, op sommige dagen zou ik me het liefst in een bad van dit soort films willen onderdompelen. Nu is dit niet de meest gedenkwaardige, stylistische of je naar de lurven grijpende titel binnen dit soortement, daarvoor was het me wat te rustig, maar Wedler speelt haar gekwelde alter ego met verve en bittere ernst. De muziek was behoorlijk passend en doorheen zitten nogal wat verrassende ranzigheidjes die me wel deden schateren.
En na het kaneel snuiven, wastabletten eten en chloor drinken zijn de wurgspelletjes anno '18 ook weer terug? Daar hielden ze zich op mijn stadse aso-school, twaalf jaar geleden ook al mee bezig. Gekke kindertjes ook, gekke arme, ontroerende, misbegrepen kinders, verzin eens iets nieuws. Of nee doe ook maar niet

Is dit ergens te zien?

Woensdag in 't Hoogt, Utrecht!

Aanvankelijk is dit een aardig relaas over een rebelse tiener, die met haar ouders en vooral met zichzelf overhoop ligt. Ter compensatie zoekt zij met toegeeflijk gedrag appreciatie bij leeftijdgenoten. De uiteindelijke verklaring waarom zij anders is, heb ik ervaren als een dooddoener die —op een paar kleine aanwijzingen na— afbreuk doet aan het eerste deel van het verhaal. Een matige film, maar de titel is een leuke fonetische vondst.

Behoorlijk debuut. Combinatie coming of age en horror deed me soms wat aan Grave denken, alleen waar die film sterker naar de horrorkant dan naar de drama kant leunde, is dat bij deze film net andersom. Het is geen film die het genre per se opnieuw uitvindt en veel originele thema's hoef je niet te verwachten, maar voor de liefhebber valt er genoeg te rapen. Acteerwerk is goed, paar visueel sterke scenes en Mia's transformatie is best sick. Gewoon een erg solide coming of age film met wat rauwe, duistere randjes. Kleine 3,5*.

Mooie Zwitserse film, mijn eerste meteen ook. Typisch coming-of-age verhaaltje dat doet denken aan Grave. Veel heeft het niet om het lijf, maar het is wel weer goed uitgevoerd. Mooie film uiteindelijk wel die onder de radar bleef.

Mwa.

Film die wederom met de opzet aan komt kakken van een realistische film met een fantasierijke ondertoon. Blue My Mind voelt voor een lange tijd aan als pure dramafilm met een jonge tiener in de hoofdrol die gaandeweg meer en meer over haarzelf ontdekt. Uiteindelijk kiest de film er echter voor om het als geheel te draaien.

Ik vond het alleen moeilijk om me echt in de personages te verplaatsen, gezien ik de omgeving ondanks de aardig realistische look nooit echt serieus kon nemen. Het voelt simpelweg niet aan alsof deze mensen in een vingerknip plots met elkaar omgaan. Daarnaast gaan alle conversaties op dezelfde, afstandelijke manier. Het gaat er maar droevig aan toe, maar ik zie er niet een bepaald doel van in.

Verder klassieke regie. De toonzetting is treffend en het acteerwerk is bovengemiddeld, maar er wordt niet vaak iets gedaan waarmee je de regisseuse als talentvol kan zien. Veel van de kracht uit deze film komt namelijk voort vanuit het schrijfwerk. De presentatie daarvan naar het witte doek wordt nooit echt sterk gedaan, en dat is jammer, want het is inhoudelijk zeker geen drama.

Ik kon er achteraf gewoon niet zo heel veel mee. Een film die voor een beperkt publiek toegankelijk is, maar ik ben dus duidelijk iemand die zich te moeilijk in de opzet van de film kan verplaatsen. Saai is het niet, daarvoor is er altijd wel een mysterieuze tint aanwezig om het als geheel vooruit te duwen, maar verder vond ik het niet uniek veel om het lijf hebben.

Coming of age-films zijn er veel. Het zijn films die van ervaringen vertellen die een ieder bekend voorkomen. Vaak zijn dergelijke films in een conventioneel feelgood jasje gestoken, die een ieder eveneens bekend zal voorkomen. Het is daarom interessant als een filmmaker een minder gangbare insteek kiest door bijvoorbeeld fantastische elementen aan de verhaallijn toe te voegen. Zo zijn er films waarin de transformatie naar de volwassenheid wordt vergeleken met de transformatie in een monster. Een weerwolf bijvoorbeeld (Ginger Snaps) of een vampier (Martin).

De Zwitsere Lisa Brühlmann kiest als schrijver en regisseur van Blue My Mind ook voor een legendarisch creatuur om een coming of age-verhaal te vertellen. Om welk creatuur het gaat, houdt de film lang verborgen. Er zijn natuurlijk aanwijzingen maar die zijn subtiel en verschijnen pas relatief laat in de film. Tot die tijd is het horroraspect slechts schaars aanwezig.

Dat is niet erg. De film is ook zonder de nadruk op de horror een boeiende film. Van actrice Luna Wedler had ik nog nooit gehoord, maar haar invulling van haar rol is indrukwekkend. Ze zet een furieuze vertolking neer van een jonge tiener die steeds meer wil ontdekken en ervaren en daarbij ook steeds meer de controle verliest. Ze is niet bepaald een sympathiek figuur. Van het fenomeen publiekslieveling is zij ver verwijderd. In deze film is opgroeien niet bedekt met een suikerlaag maar is de weg naar de volwassenheid een weerzinwekkende en duistere weg. Fascinerend om (af en toe hoofdschuddend) mee te beleven.

De protagoniste mag zich dan met een verfoeilijke ontdekkingsreis bezighouden, de film doet dat fotografisch gezien zeker niet. Visueel een mooie film. Krachtige kleuren. Harde beelden van de stad afgewisseld met bedwelmende visoenen in de natuur zorgen voor een sfeer van somber ongemak. Een sfeer die nog wordt versterkt door de energieke zwaarmoedigheid die om het hoofdpersonage hangt. De rit naar de ontdekking van het eigen ik is een wilde rit door velerlei golven van emoties.

Aan het einde was ik een beetje duizelig van alle destructieve, agressieve en rauwe ervaringen. Positief duizelig, bedoel ik dan. Toch zou het prettig zijn om de film enigszins schoon en vredig te kunnen verlaten, dacht ik nog. Gelukkig biedt het einde rust door een mooie serene tegenstelling te bieden met de woedende en deprimerende rit die eraan vooraf gaat.

Fijne film.

De enige manier om deze film te zien was gratis via Youtube, kwam ik gister achter. Voorwaarde is wel dat je al die logo's die er door het beeld heen geplakt werden weg moet kijken... En overduidelijk worden er ook best wel wat dingen die te heet onder de voeten zijn eruit geknipt. Jammer... Maargoed, het gaat om de film. Ze zouden eens wat vrijer moeten zijn wat betreft regio's bij het streamen.

Zwitsterland is en blijft toch wel het land waar je weinig over hoort qua films. Zeker als het over bepaalde uitstapjes gaat. Maar toch schijnt er een pareltje te zijn die alle aspecten in zich heeft voor, in dit geval, coming of age-liefhebbers. Het vreemde randje is altijd een kers op de taart. Maar daar komen we later op terug.

We volgen de mooie tiener Mia, die natuurlijk als buitenbeentje geïntroduceerd wordt en dealt met drukke en bemoeizuchtige ouders. Op school lijkt ze het muurbloempje te zijn, maar na een ongemakkelijk begin met een vriendengroep, lijkt ze nog net voor de zomervakantie als lid in het groepje opgenomen te worden. Je zou denken dat ze in de val gelokt wordt, maar gelukkig mag dat een keer niet zo zijn. Echter lijkt ze wel een onderdeel te worden van de seksuele experimenten en het ontluiken daarin. Iets wat eigenlijk heel gewoon is om dat in een groep te willen ontdekken. Overduidelijk is hierin al dat deze Zwitserse tieners er nog wel redelijk gemoedelijk mee omgaan. Van een eenmalig wurgspelletje tot het aantrekkelijk vinden en daten van een veel oudere man... Maar als de seksuele zaken nou slechts het probleem zouden zijn, bij Mia in dit geval dan?

De film is een slow-burner en neemt rustig de tijd om zich te richten op een turbulent leven van een tiener. Dat er iets niet met Mia klopt wordt in korte fases verteld. Neem bijvoorbeeld het eten uit de vissenkom, een glas water met een halve zak zout naar binnenwerken... tot de momenten dat Mia's tenen aan elkaar beginnen te groeien... en dan weet je natuurlijk al, wegens headlines, waar deze film naartoegaat.

Maar het is wel de langzame toewerking die het zo sterk maakt. Het had gewoon een normale tienerfilm kunnen zijn met een menselijke happy end. Maar op een sublieme wijze wordt dit moderne thema verwerkt met een eeuwenoude legende. Daar hou ik van. Om op het einde terug te komen; het was in het begin absoluut nog niet te verwachten dat de vriendschap tussen Mia en Gianna zo diep op het lijf stond geschreven. Een bovenmenselijke maar ontroerende afscheid voor het vertrek naar de wereld die daadwerkelijk bij je past, terwijl je de rest achter je laat.

Blue My Mind was toch wel zoals te verwachten en het legendarische thema is de kers op de taart. En los daarvan merk je ook aan het totaalplaatje dat de Zwitsers behoorlijk nuchtere mensen zijn. Een aspect wat me voor het eerst echt is opgevallen in een coming of age. Het is moeilijk uit te leggen, maar beeldt je eens in als Blue My Mind over Nederlandse, Engelse of Amerikaanse tieners zou gaan en hoe het dan uitgepakt had.

En de regisseuse is hierna meteen naar Amerika gegaan. Maar niet gekozen voor Hollywood.

4,0*

Of: de groeistuipen van een depressieve tiener vermomd als sprookjesachtige bodyhorror. Niet overal even geslaagd en de film heeft te lijden onder een voorspelbare opbouw van plot en personages, maar het sterke spel van hoofdrolspeelster Luna Wedler en een aantal bizarre, surrealistische momenten maken veel goed. Mooi dubbelzinnig einde ook.

Charmant coming-of-age drama uit Zwitserland dat lange tijd meerdere ballen in de lucht houdt over waar het nou precies naartoe wil. Tienermeisje Mia moet na een verhuizing haar weg vinden op een nieuwe school en probeert een plekje te veroveren tussen de populaire (pestkoppen van) meisjes, die haar aanvankelijk niet lijken te accepteren. Alsof ze nog niet genoeg op haar bord heeft, krijgt ze ook haar eerste menstruatie te verduren, die enkele lichamelijke veranderingen in werking zet die wat ongebruikelijk aandoen.

Het is inderdaad een bekende insteek: een 'horror'-metafoor voor ontluikende vrouwelijkheid en met die subtext brengt het Mia langs vele dubieuze keuzes en onveilige situaties, die zonder uitzondering allemaal het potentieel voor onheil en plotse escalatie herbergen: voor de kijker blijft het telkens gissen of dit dan het moment is waar het mis gaat.

Het is een gegeven waar de film herhaaldelijk mee flirt maar ook telkens weer mee weet te verrassen. Waar het ons dan uiteindelijk naartoe leidt is vanaf halverwege de film misschien al geen verrassing meer, maar zelfs dan weet het op het einde nog een snaar te raken, waarbij ook het verdienstelijke acteerwerk van met name de twee centrale tienermeisjes Mia en Gianna niet onvermeld mag blijven.

Sfeervol en gevoelig, met een constant onheilspellend randje. Misschien wat diffuus in opzet, maar volledig in lijn met wat het wilt uitdragen. Uiteindelijk zou je dit haast een modern sprookje kunnen noemen. 3,5*