True Confessions (1981)

best wel aardig thrillertje met goeie rollen van de niro en duvall

aardige film : door Duvall en De Niro; verhaal heeft niks om het lijf helaas..

Deze film had alles in zich om een topwerk te worden. Ga maar na, groot budget, topacteurs en ook nog een bekende componist. Nu is Grosbard geen grote regisseur, maar hij bewijst drie jaar later met Falling in Love dat hij verdomd goed kan regisseren. Dus waar gaat het mis? Wellicht wel bij het script, dat medegeschreven is door Dunne (originele schrijver van HET boek). Er wordt heel veel gewezen, maar nergens iets aangeraakt (over relatie tussen broers, ethische kwesties mbt moraal, etc.). Bovendien worden een aantal acties ingegeven door niet goed uitgewerkt motieven. Spannender had het ook wel gemogen, en gekund. Delerueís muziek is teleurstellend, wellicht zijn het nog niet eens de deuntjes, als wel de wijze waarop ze in de film zijn gemonteerd, dat kan echt niet namelijk. Waarom MEDIOCRE en geen IGNORE als advies? Vanwege het uitstekende acteerwerk, met name Robert Duval is uitmuntend, een genot om naar te kijken. Vandaar dus. Mooiste scene: Tommy (Duval) loopt restaurant binnen voor afspraak met zijn broer (Robert DeNiro) en zeikt de ober af.

Jeezes! Zulke slechte cijfers voor zo een prachtige en ingetogen thriller Ik ben er onderste boven van

Robert De Niro en Robert Duvall spelen de sterren van de hemel, in een spannende film en sfeervolle film van de meesterhand van Ulu Grosbard ( als ik het goed uitspreek).

Het is een indrukwekkende film over schuld en boete: een moord dat een soort zijspoor is en natuurlijk rotheid vanbinnen uit en de rol van de kerk.

Deze film verdient ruim 5,0* Ik prijs hem echt de hemel in.

Hij staat bij deze ook in mijn top 10

Moeizame film met een onbevredigende aflevering. Het heeft nochtans genoeg om het flink te laten borrelen. Moord, intrige, corruptie, sex en scheve manoeuvres binnen de kerk; het zit er allemaal in, maar een geladen sfeertje blijft achterwege. Er komt niet veel meer uit dan een nogal sobere, droge registratie van een aantal gebeurtenissen in veertiger jaren L.A., waar tegelijkertijd de twee broers onder de loep wordt genomen.

Sterk gespeeld door De Niro en Duvall (zeker de laatste, zijn cop heeft net iets meer bite) en aan morele thematiek geen gebrek, maar ook dat komt niet echt van de grond. Losse flarden met bungelende lijntjes. Grosbard heeft het niet kunnen verenigen tot een coherent geheel. De apotheose is dan ook lauw. Alsof ze maar besloten hebben er mee te stoppen met een flauwe epiloog tot besluit. Aanzienlijk potentieel, maar een matige regie.

Goeie misdaad/moordmysterie dat zich afspeelt eind jaren '40. Ondanks het trage tempo en het redelijk ingewikkelde plot, verveelt de film niet. Ook is het niet storend dat het einde zeker niet alle antwoorden geeft. Robert DeNiro en Robert Duvall overtuigen als de broers die min of meer tegen over elkaar staan, maar toch meer gemeenschappelijk hebben dan ze zelf denken.

Trailer @ Youtube

Goede thriller waarbij vooral Duvall ijzersterk acteert

Geen topper, maar toch geweldig om De Niro en Duvall naast elkaar te zien acteren.

Omdat (denk ik) film maken hier teveel als kunst werd verheven, heeft de maker vergeten voor een passend en goed einde te zorgen. Er zaten trouwens toch al onvolkomenheden in zowel het verhaal als de personages. De productie was meer een dramatisch karakterportret over twee ogenschijnlijk verschillende broers, dat zich afspeelde in een door en door verdorven wereld, dan een thriller. De dialogen waren invoelend en er was sprake van zwarte humor.

In de jaren 40 vestigde Elizabeth Short zich in Los Angeles met de droom om actrice te worden. In een film speelde ze nooit. Toch is ze beroemd geworden als slachtoffer van een gruwelijke moord. Haar lijk werd in tweeën gesneden en afschuwelijk verminkt gevonden. De moord is tot op heden niet opgelost. De complottheorieën zijn talrijk en beïnvloedden schrijvers als James Ellroy en filmmakers als Brian de Palma.

En regisseur Ulu Grosbard. True Confessions is de adaptie van een roman van John Gregory Dunne die ook meeschreef aan het script. De film volgt Robert Duvall als inspecteur Spellacy die zich bezig houdt met een moordonderzoek waarvan de omstandigheden en het slachtoffer uiteraard refereren aan de moord op Elizabeth Short.

Duvall volgt een dun spoor en belandt in een wespennest met rijke en machtige verdachten. Zijn broer wordt gespeeld door Robert de Niro. Hij is Monsignore in de Rooms-Katholiek kerk en heeft zakelijke- en vriendschapsbanden met de personen uit het wespennest. De film richt zich al snel op de politiek van scrupuleuze machtsuitoefening en corruptie die in de bovenlaag van Los Angeles gemeengoed is.

Het eigenlijk whodunnit plot raakt bij deze stijlvol geregisseerde film die sterk aan een Film Noir doet denken al snel op een zijspoor. In plaats daarvan maakt de film van de wervelingen, die ontstaan na de ontdekking van het vermoorde meisje, het zwaartepunt en richt zich op de persoonlijke consequenties voor de verdachten en de persoonlijke consequenties voor de twee broers. Het gaat in de film om lang verborgen smerigheden en machtspelletjes die aan het licht komen. Het gaat in de film om morele dilemma's. Het gaat in de film om gewetensnood. Het gaat in de film over confrontaties met keuzes uit het verleden. Het gaat in de film niet zozeer om de feitelijke misdaad.

True Confessions stelt heel behoedzaam een geloofs- en allerhande morele crises ten toon tegen de achtergrond van een gruwelijke moord. De toon is cynisch en laconiek. Veel galgenhumor ook. Hier en daar belandt de film in gezapigheid. Wat obligaat gebabbel. Wat slap moreel geouwehoer. Niet heel interessant. Mij leek dat ook niet nodig in een film met een moorddadig plot. Maar ja dat moorddadige element legt het roemloos af tegen de persoonlijke crises van de Niro en Duvall. Die krijgen veel meer aandacht. Maar toch. Ook al valt de film inhoudelijk wat tegen, de Niro en Duval zijn grandioos in hun rollen en een genot om naar te kijken. Dat scheelt.