First Reformed (2017)

Dat verhaal zonder verhaal heeft me geen seconde geboeid, het was niet eens saai, het was niets.

Ik vind het moeilijk om een mening over deze film te formuleren. Daarom ga ik nu ook nog geen stem uitbrengen.

Wat ik wel kan zeggen is dat ik moeite had met geïnteresseerd luisteren naar de godsdienstige, metaforische monologen van Hawke's personage. Misschien omdat ik zelf niet gelovig en misschien te nuchter ben voor de "zweverige" en tegelijkertijd deprimerende speculaties over het leven en de wereld.

Ik vond de confrontatie tussen de verwoesting van de wereld door de mens en het geloof dat God de aarde heeft geschapen een interessant thema maar wat er in de film over gesproken werd, deed mij eigenlijk ontzettend weinig. Daarnaast vond ik dat de ziekte van Toller en zijn gevoelens naar de vervuiling van de aarde niet duidelijk werd toegelicht. Aan het fantastische acteerwerk van Hawke was zeker te zien dat er veel in Toller omging, maar ik had graag meer geweten WAT er in hem omging. Maar misschien heb ik vanwege mijn moeite met het slome tempo van de film en mijn distantie met het geloof de film niet zo begrepen en gevoeld als andere kijkers

Kortom, de film deed mij erg weinig, wat ik jammer vond. Ik voelde mij (denk ik) te gedistantieerd van het godsdienstige aspect van de film om de emotionele en politieke impact te voelen. Het thema van milieuvervuiling en het verwoesten van de aarde sprak mij wel aan maar de trage en afstandelijke manier waarop die kwestie werd toegelicht, sprak mij helaas niet aan.

Een film met een boodschap, maar dit komt er niet helemaal uit. Het is wat veel tegelijkertijd aangekaart en er is gekozen om het klein te houden zodat het drukkend wordt. De confrontatie van geloof, verlies, klimaatopwarming, drank, liefde, religie, depressie, ziekte en meer. Ethan Hawke doet het niet slecht in deze film, maar echt omvergeblazen wordt ik niet. En het aandeel van de mooie Amanda Seyfried is ook maar klein. Ik denk dat de maker wel wat ideeën op papier had om uit te werken, maar niemand echt wist wat te doen met deze film. De acteurs hebben weinig interactie met elkaar. Het draait hoofdzakelijk om Ethan Hawke alleen, zodat het niet echt moet. Maar het eindresultaat is toch wat teleurstellend helaas.

Zeer sterke film met verrassend einde.

Ethan Hawke in één van zijn beste rollen ooit.

Sterke film. Traag, maar hel boeit zeer. Geweldige rol idd.

4

First Reformed is de naam van een kerk die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog een spil was in de smokkel van tot slaaf gemaakte Afrikanen naar Canada. De huidige predikant Toller [Ethan Hawke] kampt met een drankprobleem sinds zijn zoon omkwam in Irak. Wanneer Mary [Amanda Seyfried] vraagt of hij geestelijke ondersteuning wil verlenen aan haar suïcidale echtgenoot [Phillip Ettinger], blijkt dat het begin te zijn van een serie gebeurtenissen die Toller steeds meer in gewetensnood brengen. Erg goed geacteerd maar (excuses) prekerig psychologisch drama met een ecologische, sociaal-maatschappelijke moraal die er wat te dik bovenop ligt, zeker in de zonderlinge finale.

De soundtrack van Lustmord smaakt in ieder geval erg lekker, mijn muren begonnen zelfs te trillen. Erg benieuwd , zodra bibliotheek weer open is ga ik hem huren.

Van de soundtrack hoorde je niet veel, behalve hier en daar aan het eind van de film. De avondmaalsgasten van Bergman is meerdere malen in de film verwerkt idd. Best apart, indringende film. Aan het eind had ik meer vuurwerk verwacht

Schrader is verdrietig.

Een naam die meer als schrijver heeft bereikt dan als regisseur. Ondanks zijn leeftijd bleek het zo te zijn dat de regisseur zijn gedachtes nog even de vrije loop moest laten, en op welke manier kan dat beter dan via een film? Ik denk dat deze film zo ontstaan is, want zo'n depressieve toon moet wel vanuit gefrustreerde emoties voort zijn gekomen.

Hawke doet het wederom goed in een film die lang best weet te boeien door de redelijk sombere toon die het uitstraalt. Er wordt van alles uit de kast getrokken om wat sfeer toe te voegen, maar verder is First Reformed een film die het meer moet hebben van de dialogen dan van de beelden. Het enige echt interessante gesprek dat hier echter wordt gevoerd is tussen Hawke en Ettinger, verder kon de film me niet veel doen.

Het valt moeilijk te ontkennen dat de film doelloos is, want het lijkt me juist erg duidelijk dat de film een doel heeft, en probeert dat te uiten door middel van verdrietige en diepzinnige dialogen en een zeer verdrietige vorm van cinematografie. Na enige tijd is dat effect echter uitgewerkt, en houden de conversaties geen stand meer. Zonder enige vorm van onderhuidse spanning kan de film ook niet werken, en de finale die het daar wel van moet hebben stelt dan ook behoorlijk teleur.

Ik vond dat Schrader het te duidelijk maakt dat hij een andere richting op wil, hij probeert dit namelijk zo hard dat de film stiekem toch wel een voorspelbaar pad bewandelt. De chemie tussen bepaalde personages maken nogal (te) duidelijk dat de film zich in de kaarten laat kijken, en toen het einde aanbrak bleek ik dan ook gelijk te hebben. Toch wel jammer, want na de eerste minuten denk je wat anders te gaan zien.

Het algemene gebrek aan scherpte en venijnigheid in de dialogen maken First Reformed vaker een te grote hap dan een hap die je stof aanreikt om over na te denken. Dat neemt niet weg dat ik de cinematografie, het acteerwerk en het innerlijke conflict van Hawke best goed vond. Mooi gedaan hoe ze soms de worsteling hebben uitgewerkt, al valt het grootste gedeelte daarvan te danken aan een overtuigende Hawke. Verder vond ik dit geen bijzondere film.

Wat een saaie film vol morale zever. Een thriller, m'n kl*ten.

Sterke momenten worden afgewisseld met onbegrijpelijke keuzes en een afgeraffelde metamorfose van de hoofdpersoon.

Een moeilijk te beoordelen film voor me. Een film met een duidelijke moraal en boodschap, maar soms lag het er dik op en soms vond ik de film in het ijle wegzakken. De gehele film wordt beleefd vanuit het standpunt van priester Hawke die vooral door een eigen verliest ook zoekende is naar zichzelf en zich behelpt door af en toe naar de fles te grijpen.

De film krijgt vervolgens een ecologisch moreel laagje activisme over zich heen en Toller krijgt daar maar geen vat op. Het intrigeert hem en slorpt hem vervolgens helemaal op. Bij momenten wat zwaar(moedig) en wat te bombastisch naar ideeën toe, maar waar niemand weet wat nu precies de bedoeling was.

De dialogen en religieuze citaten zijn prima, maar gaan soms verloren in het geheel. Ook het bizarre lege einde mist zijn doel. Desalniettemin toch geboeid gekeken naar deze film waarbij Hawke het prima doet en de mistroostige sfeer overal aanwezig is. Zit ergens tussen de 3,0* en 3,5*.

Ethan Hawke zet een hele sterke rol neer, ik geloof hem meteen als de gekwelde man die verscheurd wordt door enerzijds zijn taak voor de kerk en anderzijds zijn persoonlijke verlies en eenzaamheid.
daarboven hangt een groter thema, dat van climate change en hoe wij met de aarde omgaan.
deze film zet je wel aan het denken.
ik vind het einde heel mooi, hij besluit af te zien van een zelfmoordaanslag, als hij ziet dat mary toch naar de kerk is gekomen, dus er is nog hoop.
maar dat is mijn interpretatie.

Het eind representeert hope and despair. Naar de quote uit het begin: ze bestaan naast elkaar en tegelijk. Hoop in de omhelzing van een ander persoon en wanhoop in de omknelling van het prikkeldraad. De kracht van het einde zit hem vooral in wat het niet doet.

Zat er een beetje tegenaan te hikken om dit te kijken, omdat ik een loodzwaar drama verwachtte, maar dat valt toch eigenlijk mee. De thema's zijn weliswaar zwaar maar de film is niet moeilijk en de fraaie vormgeving maakt het ook goed kijkbaar. Grootste bron van inspiratie voor het verhaal lijkt mij Journal d'un curé de campagne, wat ook meteen de dagboekfragmenten verklaart (maar naar verluidt is Bergmans Nattvardsgästernaweer mede geïnspireerd door Bresson en zo zullen ze vast allebei hun weerslag hebben gekregen bij Paul Schrader. Ik zag die van Bresson meer recent dus die parallellen vielen mij het meest op). Mooie verbinding met een meer hedendaags en actueel onderwerp, namelijk de toestand van de aarde als natuurlijke leefomgeving. Hawkes zoektocht en worsteling komt sterk naar voren en maakt indruk. Het zweefmoment begon erg mooi maar ik vond de vormgeving nadien helaas niet helemaal overtuigend. Met het einde had ik geen moeite, sterker nog, ik vond dat eigenlijk behoorlijk goed omdat het de tweeledigheid in stand houdt. Zie mijn eerdere post. Een meer definitief einde zou ik ongepast hebben gevonden.

Schitterend hoe Schrader sober en score loos de neergang (zowel spiritueel als fysisch) van een dominee toont. Er is wel een wondermooie soundscape als dreiging, als achtergrond een apocalyptisch universum (hoop in de toekomst door diverse personages is nihil) en een spatje thriller (de vervuiler is de grote sponsor). Toch is bij Schrader de beelden die de aandacht opeisen bv als Hawk en Seyfried op elkaar liggen en opstijgen – één van de mooiste scenes die Schrader al heeft gemaakt)- en het einde (dat ik nog niet echt volledig snap) waarin de dominee als martelaar wordt uitgebeeld. Religie zit in al de films van Schrader (schuld en boete, geweten dat knaagt, dit soort zaken) maar dit is wel knap gevonden. Katholieken als terroristen (het hoeven niet altijd moslims te zijn) met het kruis voor de bomgordel (Schrader is werkelijk op dreef). Religie is gevaarlijk maar niet als boodschap deze keer maar als een houvast die verdwijnt. Het personage van Hawk is alweer een nazaat van Travis Bickle/Julian Kay/John LeTour. Eenzaam, geïsoleerd, paranoia, trauma opgelopen, onbereikbare liefde, verlossing en lijden. Omringd met corrupte figuren in de maatschappij, een maatschappij die nota bene (de link met 2017) zichzelf aan het vernietigen is (klimaat, angst, individualisme). Her personage van Hawke - zo lijkt Schrader het aan ons te vragen - is een martelaar of een wreker ? Maar vooral zal God het ons vergeven ?