Galveston (2018)

Best wel een goeie film. Met een ideale rol voor Ben Foster als hitman. Het is niet een film die bol staat van de aktie maar gewoon een mooi verhaal. Elle Fanning zet hier ook een hele goeie rol neer. En ook nog een kleine rol voor Beau Bridges.

Ja dat was de jaren 80.

Prachtig, somber, duister en meeslepend.

Prima misdaaddrama dat me nu, na herziening enkele jaren later, nog beter beviel.

Ben Foster is hier in zijn element, en zeer geloofwaardig als hitman met een hart, een getormenteerde ziel die betere dagen heeft gekend. Ook Elle Fanning zet een mooie ingetogen rol neer.

Een soort roadmovie + die goed geacteerd werd en wat minder goed geregisseerd. Nogal wat zaken en verbanden zijn blijven liggen. Maar wel een triest en daarmee samenhangend lekker langzaam verteld verhaal. Met een aanvaardbaar einde. En dat in een zit van 1,5 uur. Een prettige besteding van deze avond.

Een rauwe, ietwat zwaarmoedig dans. Je volgt twee hoofdpersonen die mekaar per toeval tegenkomen, en de hele filmt draait om de relatie tussen deze twee. Alle scenario’s eromheen worden eigenlijk nergens uitvoerig behandeld, maar juist die scenario’s hebben de grootste impact op de keuzes die ze maken. Dat maakte de film wel interessant. Op zich knap gedaan!

Wie deze film goed vind is toch wel een beetje van lotje getikt en mist iedere realiteit want op het eind vliegt hij uit de bocht door "ik weet het niet meer" van de regisseuse. Out of nowhere komt d'r een redder voor ben Johnson en is het blijkbaar mogelijk als je dodelijk ziek bent nog 20 jaar te leven.

Goed.

Maar toch wat onoprecht aan de andere kant. Laurent heeft blijkbaar erg goed gekeken naar de scripts die eerst werden weggegooid, want Galveston voelt onderscheidend aan, maar wel op een erg geforceerde manier. Ik bedoel dus eigenlijk te zeggen dat dit aanvoelt als een film zonder bemoeienis van een studio die allerlei punten in het eerste script censureert.

Onoprecht is het vooral in het kader van Laurent die zoveel mogelijk in de film betrekt om op die manier een reactie uit te lokken. Met man en alle macht wordt er geprobeerd om een sticker te plakken op Galveston die wanhopig duidelijk probeert te maken dat dit niet je alledaagse drama is, en ondanks dat deze kritiek misschien verwend en oneerlijk leest, weerhield het me er wel van om optimaal te genieten van de film.

De stilering is rauw en direct, maar niet helemaal af. De oogjes op het scherm houden doet het bijna moeiteloos, maar ik denk dat Laurent eerder haar cast dan zichzelf te danken heeft voor de dramatiek die echt aanslaat. Erg sterke prestaties. Vervelend is wel dat er voortdurend iets in wordt getrokken dat gewoon niet lijkt te passen. Dialogen die zo logisch zijn dat ze gewoon niet kloppen. Er zit gewoon iets vreemds in deze film, en zelfs dagen na het zien ervan kan ik mijn vinger maar moeilijk op de juiste plek leggen om dit te omschrijven.

Het is een goede film. Boeiend, rauw en soms hard. Richting de finale wordt het ook echt verrassend, verder leunt Laurent vooral op de personages van Foster en Fanning. Ik had toch iets meer visuele kracht gezien, maar al bij al kan ik er moeilijk omheen dat dit gewoon een goede film is met wat onderscheidende punten en zeer degelijk acteerwerk. Overigens vond ik de fout van de dokter in de conditie van Foster wel wat flauwtjes. Dat kan toch haast niet meer? Anderen zullen dit wel weer beter weten.

Redelijke film. Beetje traag maar wel prima te kijken. Acteerwerk vrij redelijk

3*

Vier sterren voor deze film want ik vind hem toch ondergewaardeerd. Ik houd wel van misdaad/drama. The 25th Hour is ook misdaad/drama en blijft nog altijd mijn nummer 1 en ergens is dat altijd wel mijn favoriete genre. Deze film doet wat mij betreft ook alles goed. Het acteerwerk is heel goed en de film komt heel oprecht en realistisch over. De misdaadsfeer maar ook de sfeer van sleazy, rokende mensen in een sleazy motel komt heel goed over. Het is tragisch wat er uiteindelijk gebeurt en dat verwacht je ook. Ik vind het mooi dat er nergens overdreven actie in voorkomt zoals het echte leven wat het puur en realistisch houdt.

Deze film, die zelfs met 90 minuten nog te traag was, en gesponsord door de tabaksindustrie leek, vond ik helemaal waardeloos. En dan het eind waar hij met de dochter, die toen 3 jaar oud was, spreekt maar zelf geen dag ouder leek te zijn geworden.

Als misdaadfilm is het een onvoldoende, nogal cliché en niets wat je al niet eerder in andere films hebt gezien. Als drama is het meer geslaagd als we belanden in zo'n typisch Amerikaans motel-complex en Roy en Rocky een soort surrogaat familie worden. Te licht voor te bioscoop, maar als TV-film voldoet het. En wat vroeger TV-films waren noemen we tegenwoordig direct-to-AmazonPrime.