Emma Wil Leven (2016)

Denk dat deze docu niet voor de echte tere zieltjes is, heb gelezen dat het behoorlijk binnen komt na het zien ervan.

Berichten hebben niet gelogen, wat een docu, wat een emotie en wat een ontiegelijk tragische ziekte is dit. Echt regelmatig tranen moeten laten, voelde gewoon mee met alles wat ik zag. Zo jong en dan zo lang moeten vechten en dan nog de strijd verloren. Mooi in elkaar gezet, en super om de beelden die door haar zelf zijn gemaakt te zien, haar wens kwam uit, Rust Zacht Emma.

Na alle media berichten deze documentaire besloten te gaan kijken.

Deze "Emma wil leven" is confronterend, schokkend, ontroerend en vooral verbijsterend om te zien hoe een psychische aandoening uiteindelijk lichamelijk wordt en in staat is om letterlijk en figuurlijk

een meisje van nog geen 18 jaar compleet te vernietigen.

Afschuwelijk. De nazit van de docu met de hulpverleners en ouders van Emma maken het geheel enkel maar indrukwekkender en meer aangrijpend.

4*

Hoe kunnen mensen dit nu een 2 en 2,5 geven, waarom ?

Wow. Kreeg toch wel een brok in mijn keel na het zien van deze docu..

Het gaat niet zo de diepte in. Het blijft vrij afstandelijk. Ik kan me niet zo goed voorstellen wat slachtoffers van anorexia hier voor steun in zouden moeten vinden. Tenslotte gaat Emma er aan dood. Dus als je anorexia patiënt bent (geweest) en dit kijkt, dan kun je zien dat je er aan dood gaat uiteindelijk. Nou. Lekkere steun hoor. Verder zou ik wel willen weten hoe Emma anorexia krijgt aan het redelijke begin van haar tienertijd. Ze was pas twaalf. Door spanningen thuis? Een schreeuw om hulp?
Zoals te zien is ergens aan het einde van de documentaire, vond ze het niet fijn dat haar vader naar haar toeging, terwijl ze er slecht aan toe was. Neem me niet kwalijk. Ik heb niet gestudeerd voor psycholoog of dergelijke. Maar het zou juist fijn moeten zijn dat je ouders er zijn. Wat mij betreft is dat wel een teken van iets. Nee, het gaat dus niet zo de diepte in. Het is vrij afstandelijk, zoals ik schreef. Er is niet bepaald een warm gevoel bij dit alles. En wat ik ook gek vond was dat alleen de ouders van Emma in beeld kwamen. Ik had de zussen ook willen horen. Desnoods met een verdraaide stem en niet duidelijk in beeld, of met een cassette recorder. Wat vinden zij ervan? Dat weten we niet. Nee, deze documentaire heeft vrijwel geen diepe sporen achtergelaten. Wat dat betreft is Radeloos van Carry Slee een beter voorbeeld van hoe anorexia nu echt zou kunnen ontstaan.. En dat is waarschijnlijk geen echt goeie graadmeter.

soom, Ik heb begrepen dat ze de ouders niet erbij wilde omdat ze vond dat ze haar ouders al genoeg verdriet had aangedaan al die jaren, ze wilde hun als het ware sparen.

606, ergens snap ik dat. Maar het zegt ook wel iets over de band met haar ouders, vind ik. Hij is toch haar vader die komt, degene die ongeveer het dichtst bij een mens staat. Dus dat ze hem wegstuurt, terwijl ze een heel erge longontsteking heeft, dat zegt alles. Ze had er aan dood kunnen gaan. En ondanks dat, hoe zwak ze ook was, haar vader mocht niet in de buurt zijn. Het is wellicht haar ziekte die haar dat liet doen. Maar als ouder zou ik, ondanks de protesten van mijn dochter, bij haar willen blijven. Iig op een afstand. Maar niet deze vader. Die gaat gewoon terug.. Dat is toch krom? Hij vliegt eerst met alle moeite naar haar toe, en daarna weer terug. Het kan dat hij het lastig vind, allemaal. Maar ik weet niet. Ik heb het gevoel dat ze haar niet erg begrepen, op de een of andere manier.

Jeutje, deze kwam wel even binnen. Een zeer aangrijpende en schokkende docu waar ik echt even van moest bijkomen. Bizar dat Emma weet dat ze moet eten, maar niettemin de eetstoornis in haar hoofd toch sterker is.

De stukjes met Emma waren aangrijpend, maar puur technisch gezien miste ik wat wetenschappelijke achtergronden over de ziekte. Waarom wordt dat meisje bijvoorbeeld niet aan dwangvoeding gezet? Ik had graag een wetenschapper/dokter aan het woord willen horen die dit duidelijker uitlegt

Niettemin blijft een indrukwekkende docu overeind.

Poeh. Zeer heftig. Tegenwoordig wordt "bevat schokkende beelden" zo vaak geroepen dat je daarbij denkt "het zal wel". Nou, deze documentaire bevat echt schokkende beelden. Vreselijk om te zien hoe een ca. 17-jarige meid langzaam aftakelt tot ze uitziet als een bejaarde van boven de 100. Bizar ook hoe weinig de psychische zorg hiertegen kan doen, de docu laat zien dat die zorg nog maar in de kinderschoenen staat. Als je hoort langs hoeveel instellingen de ouders met haar wel niet zijn geweest om haar te helpen vraag je je ook af of ze dit met "marktwerking" bedoelen, de behandeling van anorexia nervosa lijkt in de praktijk wel te falen in Nederland. Misschien is dat (het falen) een verkeerde en voorbarige conclusie, maar deze docu bewijst beslist niet het tegendeel.

Respect voor de documentaire die Emma wilde maken, zonder twijfel uit de overtuiging dat ze de ziekte zou overwinnen en met deze docu andere meisjes in haar situatie zou kunnen helpen. En sterkte aan familie en vrienden.

In reactie op de discussie hiervoor en de berichten van soom snap ik die discussie wel. Wikipedia biedt (in andere talen) wel enkele antwoorden, zo is anorexia nervosa een combinatie van diverse psychische stoornissen, hormonale en metabolische stoornissen (lichamelijke veranderingen), en die lichamelijke en hormonale veranderingen vinden vooral plaats bij meisjes in de pubertijd. Daarmee denk ik dat de oorzaak van haar ziekte wel daar ligt (de een ontwikkelt het niet, en de ander heeft de pech het wel te ontwikkelen).

Uit de docu maakte ik op dat Emma naar Portugal wou en dat haar vriendinnen het ervaarden als een afscheid. Ik denk echt dat Emma, naast een laatste poging om te herstellen, ook niet wou dat als dat faalde haar familie haar zou zien aftakelen en ook geen last voor ze wou zijn. Haar afscheidstelefoontje klonk ook als dat van iemand die de ander niet ongerust wil maken, door bijvoorbeeld over toekomstplannen te beginnen. Haar vriendinnen zeiden al dat ze een slimme meid was, ik denk dat ze hier dus heel bewust voor heeft gekozen en haar ouders dat hebben gerespecteerd, al lijkt me zoiets voor de ouders een onmenselijke opgave. Ze wou haar familie denk ik haar eigen overlijden zoveel mogelijk besparen. 4*

het is haast onbegrijpelijke ziekte.

Ik weet nog dat ik kennis had die lees aan deze ziekte,en zei: als ik in de spiegel kijk zie ik een heel dik varken( vel over been)

Dan moet het wel een ernstig defect in de hersens zijn.

Deze documentaire laat het in alle heftigheid zien,en al brengt het ook weerzin met zich mee,is het heel goed dat bnn deze doc gemaakt heeft.

De vele gevallene die er helaas zijn,en het lijdzaam toe zien van de ouders.

Heftig.

Wat een mooie Emma, film laat zien dat wanneer je dit hebt, het niet enkel meer gaat over het wel of niet willen eten, er speelt veel meer. Mooi in beeld gebracht, met eerlijke gesprekken.

Is zeer delicaat helaas. Nu heb je ook bepaalde gradaties in eetstoornissen. Dit is al een zeer extreme vorm, en daar valt weinig tegen te doen. Het probleem is dat veel patienten in eerste instantie de hulp zullen krijgen, zelfs zullen bijkomen (al dan niet tegen dwang), en uiteindelijk wanneer ze uit de eetkliniek geraken al snel opnieuw hervallen, en bij de zware gevallen wordt dat al snel een patroon. Het is soms een cyclus waar men niet uitraakt. In bepaalde gevallen is het lichaam ook aangepast aan de weinige voeding die men krijgt, en zullen de (voornamelijk) meiden nog extremer gaan vasten om dat tegen te gaan, waardoor ze absoluut niet voldoende voedingsstoffen binnenkrijgen. Maar wat het dan nog erger maakt, is dat men uiteindelijk soms toch van die hongeraanvallen / vreetaanvallen krijgt (waar je vatbaar voor bent als je te weinig eet), en dat dan uiteindelijk tegengaat door te gaan overgeven na het eten (door schuldgevoel), of door het innemen van laxeermiddelen of door overmatig te sporten. Al is een normale maaltijd in hun perceptie ook al een vreetaanval. Het is iets dat je hele psyche zal overnemen, want uiteindelijk denk je gewoon 24 uur aan een stuk aan eten wat enorm vermoeiend is.

Is wellicht ook de mentale stoornis (of hoe je het op een respectvolle manier moet benoemen weet ik niet) met de grootste mortaliteit. Ik denk dat 10% van de mensen met AN daar uiteindelijk ook aan zullen sterven. Ik denk wel anderzijds dat veel kleine eetstoornissen ongedocumenteerd blijven. Je kan bijvoorbeeld ook perfect een eetstoornis hebben met een normale BMI (boulimie, of gewoon de groep eetstoornissen maar die niet aan de criteria voldoen voor AN of boulimie), en vooral voor die groep is er te weinig hulp ook, omdat ook zij zware vastmomenten (dagen, soms weken, al dan niet totaal vasten of low cal dieet) zullen afwisselen met abrupte momenten met vreetaanvallen waar ze hun voorraden aanvullen

Deze heb ik gezien toen die op tv kwam, en het liet mij niet los. Ik denk zelfs nog regelmatig aan Emma en deze documentaire. Anorexia is een zeer moeilijke en ingewikkelde ziekte. Voor de omgeving en voor de patiënt zelf. Ik kan uit ervaring spreken. De ziekte begon op mijn dertiende en als ik geen sondevoeding had gekregen, was ik er zeker niet meer geweest. De ziekte heeft veel invloed op mijn leven (gehad). Hierdoor was de documentaire ook erg confronterend voor mij. Het is schrijnend om te zien hoe erg Emma lijdt. De documentaire brengt de heftigheid van de ziekte goed in beeld. Hoe het je uitteert, opvreet, in zijn bezit neemt, met mogelijk overlijden als gevolg, zoals in Emma's geval. De documentaire heeft mij erg geraakt en ik denk dat mensen die geen ervaring met de ziekte hebben, er ook beter door kunnen begrijpen dat het echt geen kwestie is van weer-gewoon-gaan-eten. Hoe gek het ook klinkt, dat kún je niet als de ziekte je in zijn greep heeft. Dit jaar heb ik ook het gelijknamige theaterstuk gezien en het boek gelezen. Het theaterstuk deed mij minder dan de film. Het boek heeft mij ook erg geraakt. Het geeft meer inzicht in Emma's leven en haar ziekteproces. De documentaire gaat voornamelijk over haar laatste periode. Eerlijk, pijnlijk en oprecht. 4*

Schokkend en indrukwekkend. Toch mist er ook iets, maar ik weet niet goed wat.

Met deze documentaire wou ze een boodschap in de wereld brengen van ga hier niet te ver in of begin er niet aan want dit is wat er van kan komen. Ik heb wel eens gehoord dat het honger en verzadigingsmechanisme uit balans kan raken en op den duur gewend raakt aan kleine beetjes eten. Je zit dan al snel vol en op den duur eet je maar een beetje of paar hapjes van iets en het eten kan tegen staan. Op den duur wil dat vaste voedsel ook niet meer vlot. Er is vaak de beperkte visie gedaan met eten en aankomen en steeds het zelfde in meerdere klinieken. Zei dat ze zeer eenzaam is geweest en eenzame dagen in klinieken had doorgebracht met veel pijn. De Bascule en Rintveld Zwolle Haarlem PMU en in een gesloten setting dagbehandeling en high intensive care . Ze wou wel heel graag weer beter worden en weer kunnen genieten van eten maar het was alsof ze niet meer kon met onomkeerbare gevolgen die het kan hebben als het gewicht te laag is Er is ook een boek van uitgebracht en een theatertour van Lisse Knaapen verschenen die legt uit hoe de gedachtewereld in elkaar zit met een eetstoornis en draagt dit voor om anderen beter te laten begrijpen wat dit is Hopelijk begrijpt de hulpverlening en de omgeving het ook beter hoe het werkt. Ik geloof dat deze documentaire verandering heeft gebracht ten aanzien van eetstoornissen en dat mensen er nu anders naar gaan kijken. Ze hebben voor elkaar gekregen dat ook het ministerie er zich ook meer bezig gaat houden om verandering te bewerkstelligen zoals op maar behandeling en keten aanpak eetstoornissen van dat men niet het zelfde gat doen en wat niet werkt doen ze niet weer. en een kortere wachtlijst en de brede visie met dat men meteen iets wordt ingezet want de beperkte visie houdt zich meestal allen bezig met eten en gewicht totdat men een gewicht heeft behaald die de beslisboom stelt. Met een beperkte visie treedt er eerder terug val op dan met de brede visie. De documentaire is ook aan buitenlandse zenders verkocht en heeft daar ook veel succes en heeft onlangs ook een prijs gewonnen. Ook heb nog nooit van Rintveld gehoord en van Human concern en door de Docu weet ik meer wat er speelt in de wereld van de eetstoornis maar men is meer en zeiden dat ze meer naar de persoon en de mens daar achter moesten kijken die men ook nog is.