Before I Fall (2017)

Nee, eigenlijk niet. De hoofdpersoon in deze film beleeft dezelfde dag steeds opnieuw, maar herinnert zich dat. Alle mensen om haar heen beleven die dag steeds weer voor de eerste keer. Beetje omgekeerd concept dus.

De boodschap : wees allemaal lief voor mekaar en als je het niet kunt fixen offer jezelf dan op lijkt de moraal van de film kort samen te vatten .
Bij groundhogday werd het allemaal heel luchtig en met veel humor gebracht maar in deze prent word het je keihard en met veel gevoel voor drama door de strot geduwd .
dat is jammer want de cast speelt prima en het begin is best goed opgebouwd .

“Maybe for you there's a tomorrow.

Maybe for you there's 1,000 or 3,000 or 10.

So much time you can bathe in it.

So much time you can waste it.

But for some of us,there's only today.

And what you do today matters.”

Die verrekte tijdlussen toch. In “Groundhog Day” zat Bill Murray ook in eentje en kon hij er uit ontsnappen door toe te geven aan de liefde. En Tom Cruise zit in een minder prettige tijdlus in Edge of Tomorrow waarbij hij telkens weer sterft tijdens een buitenaardse invasie. Samantha (Zoey Deutch) heeft na een tijdje door dat ze met hetzelfde probleem zit. Een nachtje uit met haar vriendinnen Lindsay (Halston Sage), Ally (Cynthy Wu) en Elodie (Medalion Rahimi) eindigt op een rampzalige manier waarna ze telkens weer wakker wordt op “Cupid’s Day”. Een dag waarop op jongeren in school elkaar rozen schenken om hun liefde te verklaren.

Als deze hartsvriendinnen zichzelf zouden bedelven onder de rode rozen, zou dat eigenlijk niemand verwonderen. Want deze narcistisch ingestelde glamour trutten leven in een egocentrische, artificiële cocon waar eigenlijk alleen plaats is voor hun verwaande persoonlijkheden. Een leven van perfectie en zelfgenoegzaamheid waarbij de andere minderbedeelden (zowel op financieel als op uiterlijk vlak) ongenadig bekritiseerd en bespot worden. Zelf beseffen de arrogante, omhooggevallen lellebellen niet dat ze deze status niet alleen te danken hebben aan hun uiterlijk maar merendeel dankzij hun gefortuneerde ouders. Hierdoor kunnen ze zich onderscheiden van anderen op materialistisch vlak. Een auto uit een iets duurdere klasse. Flaneren met Louis Vuitton handtassen en pronken met exclusieve kleding.

“Before I fall” faalt op twee gebieden. Ten eerste is het niet bijster origineel. Zoals ik al eerder zei is het een soort variant op “Groundhog Day”. Behalve dat deze laatste ook plaats maakte voor komische situaties. “Before I fall” benadert de problematiek ernstiger en heeft op moreel vlak een veel zwaarder doorwegende boodschap. En ten tweede is het uiterst voorspelbaar. Eens je doorhebt hoe de vork in de steel zit en de feiten langzaamaan onthuld worden, weet je al hoe het zal aflopen en wat Samantha moet doen om de cirkel te doorbreken. Zelfs de laatste zin kan je probleemloos mee mompelen. Zoals te verwachten doorloopt Samantha verschillende emotiefases. Van verwondering en ontreddering naar angst en vertwijfeling. Om dan via een rebelse, fatalistische fase te eindigen in een openbaring waarbij ze plots (alhoewel ze misschien diezelfde dag al een duizendtal keren heeft meegemaakt) inziet hoe het probleem op te lossen.

Toch raar. Ik ben niet echt zo’n liefhebber van zulke meiden-films. Maar door het cyclisch aspect en de verfijnde ontleding van de verschillende persoonlijkheden, was dit high-school drama toch boeiend genoeg. Ook de vertolkingen wisten me op een aangename manier te verassen. Echt sympathiek kan je ze niet noemen, maar geleidelijk aan worden hun ingewikkelde karakters doorprikt en krijg je als het ware nog medelijden met ze. Vooral Deutch leverde een schitterende prestatie. Zelf lijkt het een fragiel poppetje. Een soortement “Holly Hobbie”-achtige Gillian Anderson. Een lieftallig meisje met een onschuldig uiterlijk waar je niet van verwacht dat ze zo arrogant, hatelijk en egoïstisch kan zijn. De rest van de dames zijn uit hetzelfde hout gesneden met elk hun eigen diepgewortelde emotionele issues. Ik hoop dat ze in werkelijkheid niet ook zo’n hatelijke krengen zijn.

De ultieme levensles is nogal overduidelijk op het einde. Het is misschien een beetje overdreven artritis bezorgend moralistisch wijsvingergezwaai, maar uiteindelijk is het ook een waarheid als een koe. Misschien zouden er bepaalde individuen in deze wereld zich wat meer moeten concentreren op de belangrijke zaken des levens in plaats van louter alleen bezig te zijn met hun status en eigenbelang. De “ik”-cultuur en sociale druk is echter van dien aard dat het een bijna onmogelijke taak is om jongeren dit te laten inzien. Misschien moet deze film toegevoegd worden aan het bestaande leerplan van tegenwoordig. Ik kan me echter voorstellen dat er enkele van die gelijkgezinde geesten gechoqueerd zijn als ze de ontknoping zien. Gechoqueerd over Samantha’s lot. De volgende dag gaan ze dan weer lustig giechelend verder met het pesten van mindere schoonheden. Tja. Maar onthoud meisjes : “Karma is a bitch!”.

3*

Leuke film, mooi gemaakt... en vermakelijk.

Niet verwacht, maar toch geslaagd.

3.5 ***

mooie film maar erg slecht eind

Goed vermaak.

Zoals vele al aangeven is het idee niet nieuw en al vaker gedaan maar toch heb ik me best kunnen vermaken met dit werkje.

Vooral de eerste helft was voor mij best sterk, daarna wordt het verhaal inderdaad misschien wel wat voorspelbaar maar dat mocht dat de pret niet drukken. Het verhaal was achteraf misschien wat te simpeltjes en had zeker beter gekund maar achja, ik heb ze slechter gezien.. De cast was ook niet slecht en deed het prima. Goede speelduur, niet te lang, niet te kort.

Al met al een prima filmpje.

3,0*

Matige film waarin een tienermeisje dezelfde dag steeds maar opnieuw beleefd. Het mysterie van dit verhaal wordt nagenoeg buiten beschouwing gelaten aangezien de film zich meer op het drama en de reis van het hoofdpersonage concentreert (die reis is uiteindelijk niet al te boeiend). Een aardig begin en ook wel een aardig einde, maar tussenin is de film simpelweg wat saai (er zit te weinig voortgang in het verhaal).

Kleine voldoende. Begint als een serieuze maar humorloze variant op Groundhog Day, maar dan special voor bakvisjes. Wordt gaandeweg wel beter, maar de ambitie die het dan uitstraalt wordt toch niet helemaal waargemaakt. Wat positief helpt is het prima acteren van hoofdrolspeelster Deutch, een talentje waar we nog een en ander van gaan horen, verwacht ik. Al met al geen film om voor thuis te blijven, maar sympathieke poging om iets heel goeds te maken, maar het blijft vooral bij een poging.

Een redelijk drama/mysterie film...

Redelijk/saai verhaal...

Redelijk acteerwerk....

Prima camera beweging...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek met Dolby Digital..

Niet te moeite waard...

In het begin had ik iets van oei, dit wordt een lange zit, maar de film werd gelukkig wel beter en de personages sympathieker. Ondanks dat het verhaal vaak werd herhaald, bleef het toch boeiend. De cast deed het prima.

Onlangs een soortgelijke film gezien Happy Death Day (2017) en die is wel beter, maar uiteindelijk was deze ook wel de moeite om eens gezien te hebben.

De eerste helft van de film is ronduit saai, ik had bijna zin om hem af te zetten.

Maar het wordt stilaan beter en beter, zodat je toch wil zien hoe het eindigt.

Vond de vertolkingen redelijk, vooral de hoofdrolspeelster is goed, de anderen iets minder.

Maar al bij al blij dat ik hem eens heb gezien.

Voor een collegegirl-film nog vrij sterk,

Waar ik al blij om was was dat de sfeer niet fleurig, glitterig en schreeuwerig was en dat de film overduidelijk wel de vinger op de zere plek wou leggen. Samantha is het doorsnee meisje dat je wel dagelijks op Instagram tegenkomt. Ze wordt wakker en het belooft een hele vette dag te worden, want het is Cupido dag of iets in die geest. Een feestelijke sfeer in de auto met haar vriendinnen, rozen uitdelen op school, en dan voornamelijk het grote huisfeest, het pijnlijke stuk met Juliet, dat ongeluk... en dan wordt Samantha weer wakker op dezelfde dag.

Het roept herinneringen op naar The Butterfly Effect. Groundhog Day heb ik zelf nog steeds niet gezien. Maar de uitwerking was toch niet al te slecht. Echter leek er wel een grote afstand tussen de gebeurtenissen te zitten dat Samantha keer op keer opnieuw meemaakt; bijvoorbeeld: nadat ze de dag voor de derde keer heeft meegemaakt, en Juliet zelfmoord blijkt te hebben gepleegd wanneer ze niet op het feest aanwezig waren... moet ze nog eerst een stuk of 20 keer opnieuw wakker worden + de bad girl uithangen, voordat ze dan uit het niets besluit om Juliet van de dood te redden. Maargoed... Dat Samantha uiteindelijk maar dealt met de situatie vond ik wel een mooi gegeven.

Het rauwe gure sfeertje tussen de ogenschijnlijke euforie en tienermeisjes dingen deed de film ook goed, evenals de soundtracks. Ook het acteerwerk was wat mij betreft overtuigend waarbij het gelukkig niet slechts geschikt is voor veertienjarige meisjes (of meisjes die hun hele leven veertien blijven). Het einde was ook goed... al leek het wel een beetje op een opgepoetste einde van The Butterfly Effect.

Kon er zeker mee door.

4,0*

Deze film is meer drama dan mysterie wat voor mij eigenlijk best tegenvallend was. Voor de categorie drama was het allemaal te moralistisch en weinig onderhoudend. Ik wil het allemaal niet afkraken maar goed was het zeker niet.

Tienervariant van Groundhog Day (1993), die zichzelf in een poging stichtelijk te zijn veel te serieus neemt en de humor van de Bill Murray film mist. Het optreden van Zoey Deutch voorkomt dat de film als geheel door het ijs zakt.

Best een fijne film. Eigenlijk is het een Happy Death Day (2017) maar dan zonder "horror", waarbij je dat element ook zeker niet mist. Beide films hebben veel gemeen. Het is hoofdzakelijk gericht op een jong publiek (het is een verfilming van een jeugdboek), enorme diepgang of complexiteit hoef je niet te verwachten, maar het is gelukkig ook beslist geen oppervlakkige film. Ondanks het verhaal (een tiener beleeft elke keer opnieuw dezelfde dag) zit er genoeg variatie in waardoor het totaal niet repetitief aanvoelt. Gewoon een film die fijn wegkijkt, dat blijft boeien tot het einde, met goed acteerwerk en een beproefd script, en dat is al heel wat. 3,5*

Dat tweede zinnetje in de plotomschrijving, verschrikkelijk..

Er zijn inmiddels tal van voorbeelden van films die het "herbeleef 1 dag" concept bevatten, maar uiteindelijk is het wat je ermee doet. Bekendste voorbeeld is natuurlijk Groundhog Day. Die film mikt vooral op komedie, Before I Fall is een pure drama.

En dat bevalt toch een stuk beter. Ondanks dat je vrij vlug kan voorspellen hoe het plot zich ontwikkeld, blijft het aangenaam voortkabbelen. Zeker richting het einde moralistisch, maar storend is het niet. Het is geen wereldschokkende cinema, maar absoluut meer dan prima dramaatje.

Het eerste half uurtje was goed te behappen, steeds dacht ik dit kan wel eens wat worden en ik zat lekker in het verhaal. Daarna gebeurde er zulke onlogische dingen en vond ik de film ronduit saai worden. Het werd daarna ook allemaal wat voorspelbaar. Ik zat steeds op het punt om de film af te zetten, maar heb volgehouden. Nu deze film snel vergeten.

Ik vond het vergelijkbare Happy Death Day vele malen beter.

Wel complimenten voor Deutch. Een alleraardigste actrice.

2*

Deutch Day.

Een film die wederom het gegeven opzoekt van elke dag dood gaan en de volgende ochtend wakker worden om de dag opnieuw te beleven. Het wordt wel vaker gedaan in tegenwoordige films. Dus hoe zorg je ervoor dat je toch een beetje origineel bent? Russo-Young heeft het antwoord gevonden, namelijk de film zwaar sentimenteel aanzetten.

De film begint nog wel aardig, al had ik niet meteen verwacht dat alles zo droevig, langzaam en moralistisch zou zijn. Het is al aardig vroeg in de film duidelijk waar het verhaal heen wil gaan. Vanaf het moment dat het personage van Kampouris voorbij komt huppelen, neem ik aan dat menig kijker al kan uitstippelen wat we te zien gaan krijgen. Het is dan vervolgens aan de kijker om te beoordelen of hij/zij dit ook leuk vind of niet.

Ik vond het in ieder geval niet erg om het allemaal te zien. Het geeft 't narratief wat houvast om verder te gaan met het inwrijven van de kern. Het jammere is dat ik na enige tijd alle gedachtes van Deutch in combinatie met een film die nooit eens tempo lijkt te maken een beetje beu begon te worden. Uiteindelijk begon mijn sympathie af te nemen, en hoopte ik vooral dat de film er eens een eind aan ging breien.

Het probleem is dat ik toen pas op de helft zat. Als de film dan per minuut nog een stukje zwaarder wordt, is er niet veel meer te beleven. Tevens jammer dat de film de visuele creativiteit die zo'n concept met zich mee brengt niet lijkt te willen benutten. Eenmaal Russo-Young het terrein betreedt van de wat fantasierijkere elementen, wordt het snel afgekapt, terwijl dit ook zeker bijdraagt aan de film.

Toch zitten er wat indringende sequenties tussen en kon ik de uiteindelijke afloop best waarderen. Het sentiment raakte me nooit, maar de toonzetting is best passend. Bovendien kon ik de boodschap die de film graag duidelijk wil maken ook waarderen. Russo-Young mag zichzelf gelukkig kronen dat hij er een competente cast bij heeft weten te halen, anders was de film snel in niveau gedaald.

Had wel veel weg van films als 'Happy Death Day'. Zeker kijkbaar, maar ook nergens wow fzo. Ts allemaal nogal gewoontjes.

Aardig! Ik vond het ontzettend moeilijk mijn aandacht vast te houden bij het eerste half uur - het gebitch van de toch hele onsympathieke dames - tot ik uiteindelijk geraakt was door het einde, wat met de recentelijke dood van mijn vader toch goed binnenkwam. Ik heb het boek een tijd geleden gelezen, en voor zover ik me die nog kon herinneren was dit een allereerlijkste verfilming daarvan. Prima actrices, fijne sfeer - het hoeft allemaal niet zo lastig te zijn. Zoey Deutch was schattig, Elena Kampouris zat in hetzelfde jaar in het eveneens leuke My Big Fat Greek Wedding 2.

3,5*

Before I fall is een film die zich afspeelt in een highschoolmilieu en zich bezighoudt met Samantha die tot de populaire kliek behoort en dezelfde dag steeds opnieuw beleeft. Hoewel de film niet veel anders brengt dan een vrij standaard verhaal met de gebruikelijke ups en downs, vallen een aantal subtiliteiten op die de film iets meer doet zijn dan de zoveelste simpele feelgood film.

Zo refereert een leraar aan de naam Sisyphos. Hij was de koning van Korinthe en wekte de wrevel van de goden. Hij werd veroordeeld. Hem werd bevolen een stuk marmer een heuvel op te rollen. Iets dat hem steeds niet lukte en dat hij daarom steeds opnieuw moest doen. Tot in het oneindige. Eem andere nog: Naast Samantha’s bed staat een foto met daarop vlinders verwijzend naar het vlindereffect. Elke handeling kan een gevolg hebben op de loop der dingen. Iets dat Samantha in haar repetitieve bestaan al snel ontdekt en met deze wetenschap de loop der dingen positief probeert te beïnvloeden.

Het zijn dergelijke dingetjes die in beginsel de moed erin houden. Het verhaal is niet per se vervelend maar stelt inhoudelijk niet veel voor. Het eerste halve uur is zelfs nogal saai te noemen. Dat deel van de film richt zich op de leefwereld van tienermeisjes op een highschool. Al veel vaker gezien en niet boeiend. Pas als de dagen zich gaan herhalen en Samantha zich bewust wordt van de effecten van haar handelen, krijgt de film meer tempo, wordt levendiger en komen zowaar spannende momenten voorbij.

De personages zijn tamelijk clichématig ingevuld, maar krijgen net voldoende achtergrond mee om interesse op te wekken. Het acteerwerk is goed en Zoey Deutch als Samantha is gewoon heel erg goed. De aardige details, de versnelling in het verhaal en natuurlijk Zoey Deutch zorgen uiteindelijk voor een vermakelijke filmbeleving.

Een film in het "12:01-principe" (ik zeg bewust geen Groundhog Day zoals iedereen) en dat was ook de reden waarom ik hem keek; mits goed uitgewerkt, vind ik de timeloop interessant. Ik was er alleen niet op voorbereid dat dit een highschoolfilm was. In het eerste kwart heb ik dus meerdere malen overwogen hem af te zetten, omdat ik naar een chickflick/tienerfilm zat te kijken.
Die rode draad blijft zeker aanwezig. De populaire meisjes vs de gepesten, de romances, de hoofdpersoon die toch kiest voor de nerd ipv de stoere. Kots.. Er komt een dik moraal over de film heen en daar hou ik niet van. Ik wil spanning en mysterie, en dat was afwezig. Tóch tikte dat moraal me eventjes aan, in 1 van de vele herstarts. Verder te zwak uitgewerkt, waar bepaalde zaken toch echt in 1 van haar eerste herstarts opgemerkt kon worden (red de gepeste), maar voor de film is het leuker eerst wat andere verlopen te laten zien.
Nee, er zijn in dit genre veel betere films te vinden.

Ik vond dit best een goede film.

Natuurlijk is het geen 'klassieker' en we hebben het allemaal al eens eerder gezien, maar de dames spelen goed.

Vooral de hoofdrolspeelster Zoey Deutch maakte indruk.

Ik had wel het idee dat er meer uitgehaald kon worden.

Het blijft allemaal een beetje 'tam'.

Toch is het ook leuk hoe ze gebruik maakt van de herhalende dag en hiermee dingen uitprobeert en uitlokt.

Het einde is snel en effectief. Maar je blijft wel met vragen zitten, tenminste ik.

Hoewel ik deze film al langere tijd wilde zien, keek ik Before I Fall niet. Eigenlijk wilde ik namelijk eerst het boek lezen. Echter toen ik tot het besef kwam dat ik nog zó-véél boeken wil lezen en simpelweg niet alles kan lezen, zette ik toch de film aan.

Stiekem had ik op de één of andere manier best wel lage verwachtingen. Maar ik vond de film uiteindelijk best goed. Ik had echter geen idee wat voor einde er aan zo’n film gemaakt zou kunnen worden. Waar het heen zou gaan. Het einde was uiteindelijk anders dan verwacht – voor zover ik überhaupt iets verwachte – en was hiermee verrassend.

De acteerkwaliteiten van Zoey Deutch maken dat je blijft kijken, en het verhaal bevat uiteindelijk een interessante boodschap. Maar ik zou de film niet zomaar iedereen aanraden. Ik denk dat de meningen over deze film zullen verschillen. Je moet ervan houden.