Florence Foster Jenkins (2016)

De zang scènes hadden wat mij betreft veel korter gemogen. Het was al snel in de film duidelijk hoe slecht het was. Als dat meer aan mijn fantasie was overgelaten en er meer ruimte was voor de rest van het verhaal had er voor mij een betere waardering in gezeten.

De verplichte net wat te degelijke Britse film die jaarlijks wel de shortlist van de Academy haalt. Hoewel het verhaal hier wel mooi is natuurlijk, en Streep geeft de film kleur met haar rol. Bij veel acteurs zou het vervelend zijn geweest om iemand zo'n figuur te zien spelen, maar Streep maakt daar dan nog wat moois van. Weer niet eens per se Oscarwaardig mooi, maar ze laat wel weer meer dan zien dat ze wel wat kan. Het is een plezier om haar zich te zien uitsloven om zo'n excentriek en wereldvreemd typetje te zien neerzetten.

Helaas bevat de rest van de film ook wat echte typetjes (Florence krijgt dan nog enige diepgang mee), en als je die dan naast Streep ziet is dat extra beschamend om te zien. Helberg speelt zijn rol met warmte maar is toch vooral vreselijk om te zien, om nog maar te zwijgen van personages als de journalist en de rol van Arianda. Eigenlijk is verder alleen Grant goed. Sterker nog, een van zijn betere rollen. Met veel gevoel gespeeld. Je gelooft dat zijn personage echt houdt van Florence en het is een personage dat mooi goede en slechte kanten heeft gekregen, wat een extra aangename verrassing is als juist Grant dat personage speelt.

De film bevat helaas ook nog vrij veel kinderachtige komedie. Het is verstandig om de algehele toon luchtig te houden, maar de humor is vaak echt niet leuk. Alleen in stripboeken rollen personages over de grond van het lachen. En die komische toon gaat ook niet helemaal samen met de tragische kant van het personage, van Florence. Dat is duidelijk het betere deel van de film. De beste scène is dan ook als Florence McMoon thuis bezoekt.

Helaas gaat de film op het einde wel hard achteruit. Eerst is er dat optreden in Carnegie Hall waarbij we moeten geloven dat juist het personage dat eerder Florence het hardst lachte voor haar opkomt en een volle zaal zo ver weet te krijgen dat ze Florence zelfs een staande ovatie geven, en nadat we na wat klungelig geschreven toevalligheden Florence die vernietigende recensie te pakken zien krijgen valt ze flauw en wordt er nog een blik melodrama opengetrokken. 2.5*.

“People may say I couldn't sing, but no one can ever say I didn't sing.”

Heerlijk. Florence Foster Jenkins heeft veel humor, maar overtuigd op het laatst ook met een grandioze dramatische scene. Geweldig acteerspel van Streep en misschien wel het beste werk van Hugh Grant ooit. Het hele uitgangspunt van de film heeft natuurlijk al veel komische elementen in zich en regisseur Frears buit dat goed uit.

Met de hilarische Helberg als pianospeler McMoon als uitschieter. Het subplotje met Rebecca Ferguson werkt niet echt en op een gegeven moment wordt het valse zingen van Florence wat eentonig. Maar het is allemaal grappig en tragisch, zonder van Florence een karikatuur te maken. Knap!

Grappig en onderhoudende film waarin Streep en de piano speler de show stelen. word nergens echt boeiend maar kijkt wel lekker weg. Grappig maar toch ook zielig. De regisseur heeft er een mooie combinatie van weten te maken zonder het over the top te maken.

Matig. Heel degelijk en vooral met erg mooie kostuums en production design die zeer verzorgd en vakkundig zijn en het visueel best aangenaam maken. Daarnaast enkele aardige buitenscènes waar tussen de grijze kleuren de knalgele taxi's erg opvallen. Maar ook oersaai gefilmd verder. De film is meer komedie dan drama, al probeert het beide te zijn. Als komedie werkt de film beter, maar ik had misschien liever drama gezien, juist doordat het als komedie soms flauw is en de film zich meer leent voor drama, maar daar is Meryl Streep de actrice niet voor. Zij is van de tics en vult zo (redelijk geloofwaardig) haar personages in, maar glijdt nooit er echt in en blijft op emotioneel vlak volledig koud. En dan gaan die dramadelen lang duren en grijpt de film me nergens. Rolletje van Grant is wel leuk. En sommige stukken muziek door echte musici zijn wel mooi. 2,5*.

Ik heb de verfilming met Meryl Streep nog niet gezien, maar "Marguerite" met Catherine Frot was fantastisch om te zien.

Een redelijk biografie/komedie/drama/muziek film...

Matige verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Bekende actrice Meryl Streep en ook een bekende acteur

Hugh Grant...

Komedie is mijn smaak niet...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Een waargebeurd verhaal...

Subliem acteerwerk en een sfeer die past bij de tijd. De humor is goed ook lachen we om een vrouw die uiterst serieus denkt te zijn. Zeker een aanrader.

Deze eens bekeken en vond het een vermakelijke film. Het acteerwerk was goed en de film zag er ook prima uit. Ook de speelduur was prima, niet te lang en niet te kort.

Een leuke film om eens mee te pikken. De film doet niks verkeerd, we hebben er ons wel mee vermaakt.

Goeie film over een rijke dame op leeftijd die operazangeres wil worden. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Vooral leuk om te zien hoe het leven van het hoofdpersonage rondom haar geregisseerd wordt. Een mooie aankleding en een vermakelijke rol van Meryl Streep die ook bijzonder goed zelf het zingen voor haar rekening nam. Een kleine 3.5 sterren.

Aangenaam verrast. Meryl Streep bijna als een soort violon d'Ingres. Raar, maar af en toe moest ik denken aan Hyacinth Bouquet als ik haar bezig zag. Ze kan werkelijk alles en wie er ook goed was, waren Hugh Grant, als de bemoederende echtgenoot en ook Simon Helberg, als de pianist die zijn ogen en vooral zijn oren niet kan geloven.
Naar verluidt gesteund op ware gebeurtenissen. Straf. Hoe ijdel en zelftevreden kan een mens zijn en hoe gemakkelijk is de massa te manipuleren !
Goed camerawerk, decors en opbouw van de film. Veel grappige situaties en wat medelijden en tederheid als Florence de kritiek van de pers verneemt al stapt ze daar toch energiek overheen, want Zij heeft in Carnegie Hall gezongen.
Omdat ik er toch wel plezier aan beleefde, een kleine 4.

Een lieve film waarin Meryl Streep op prachtige wijze wel de zangcapaciteiten van haar personage en haar onvermogen om de beperktheden daarvan in te zien lachwekkend maakt, maar niet het personage en haar karakter zèlf. Hugh Grant biedt op sublieme wijze tegenspel (merkwaardig dat Streep wèl maar hij níét voor een Oscar werd genomineerd), Simon Helberg haalt het maximale uit zijn rol, en David Haig heeft een smakelijk bijrolletje als gewiekste zangpedagoog. Een heerlijke feel-good-film van oudgediende Stephen Frears, die inmiddels ook al weer 76 is maar met films als The Queen, Philomena en déze nog wel een tijdje meekan (en zijn volgende film A very English scandal –eveneens met Hugh Grant– zit volgens IMDb ook al weer in de post-production-fase).

Ondanks dat de film volgens diverse bronnen goede kritieken heeft ontvangen, hoorde ik van mensen uit mijn omgeving dat ze 'm erg vonden tegenvallen toen deze in 2016 uitkwam. Zelf ben ik altijd wel benieuwd geweest naar deze samenwerking tussen Meryl Streep en Hugh Grant, dus het werd tijd om zelf eens te oordelen.

Ik heb me hier uitstekend mee vermaakt. Florence is een innemend persoon en je gunt haar een succeservaring in Carnegie Hall, ondanks dat haar zangkwaliteiten ver onder de maat zijn. De repetities en uitvoeringen leiden tot de nodige charmante en humoristische scènes, maar ook het dramagedeelte van de film komt goed tot zijn recht. Meryl Streep vertolkt het titelpersonage op een fijne, excentrieke manier. Ze wist me als Florence meermaals aan het lachen te maken en zowaar een beetje te ontroeren. Hugh Grant wordt vaak weggezet als een acteur die maar één soort rol kan spelen (die van Britse charmeur), maar ik heb nu al meermaals anders gezien. Zijn rol in deze film is daar ook een voorbeeld van. Hij zet op imposante wijze een personage neer dat zowel sympathiek als verachtelijk is. Ook de bijrol van Simon Helberg werkte goed; de dynamiek tussen hem en Streep en Grant was erg natuurlijk.

Florence Foster Jenkins is een amusante zit. De film is redelijk rechttoe rechtaan, maar doet daarmee eigenlijk precies wat ervan verwacht wordt. Het sterk geschreven script en de wijze waarop dit door de cast gebracht wordt, zorgt ervoor dat de film zowel hilarisch als ontroerend is. Bovendien wekt de film de suggestie dat het verhaal van Florence waardig verteld wordt, en daarmee heeft Stephen Frears volgens mij precies zijn doel bereikt.

3,5*

Meryl Streep straalt, Hugh Grant straalt, Simon Helberg is adorable en straalt. Verdikkeme, iedereen straalt.

Duidelijk een film met liefde gemaakt en vol overtuiging uitgevoerd. Geen enkel moment verveelt het en het is bij vlagen hilarisch. Naar het einde toe dreigt het wat te melodramatisch te worden maar gelukkig wordt dit al snel de kiem gesmoord.

Oh ja, Rebecca Ferguson is een godin.

4*

Een vrij melige film met een geweldige Meryl Streep in de hoofdrol.

De film kijkt lekker weg, de drie hoofdrolspelers doen het goed.