Bad Lieutenant (1992)

Do you think this is a game?

Zonde, vergeving en verlossing in hedendaags New York, met een indrukwekkende Harvey Keitel als gecorrumpeerde en verslaafde diender in neerwaartse spiraal richting hel. Brutaal, compromisloos en in your face in zijn verbeelding van zowel de 'zonde' als van de (katholieke) 'verlossing'.

Ferrara verdoet geen tijd met een schets van 'hoe heeft het zover kunnen komen', of karakterologische verklaringen die afleiden van de kern, maar manoeuvreert zijn protagonist middels een fraai gestructureerd verhaal met strakke hand in de positie waar hij hem hebben wil: daar waar hij moet kiezen.
Die keuze zal voor zijn leven niet meer uitmaken, zo blijkt uiteindelijk; maar des te meer voor zijn ziel. Zijn 'ziel'? Ja.

You do believe in God, don't you?

Dat is in ieder geval de rationale van de film, de setting waarin men mee moet gaan. Of laten we zeggen, men moet geloven in het belang van de keuze waar het Keitel-personage voor staat, anders blijft de film in mijn ogen een tamelijk zinloze onderneming. Met aan aantal briljante, dat wel, maar ook onbegrijpelijke scènes.

Hoe lastig het is om dit punt (het belang van die 'keuze') helder voor het voetlicht te brengen, ligt natuurlijk allereerst in de aard van de katholieke 'boodschap'. De film drukt dat zelf uit door iemand ergens te laten zeggen (tegen Jezus):

No one understands really why you did it. We 'd better just forget about you.

Helemaal goed, deze film.

Heel fraaie film, met een 'superbe' Harvey Keitel. Deze man altijd graag zien spelen, maar dit is echt een van z'n toprollen.

Hij zet het personage van een compleet verdwaald agent, ongeïnteresseerd familieman en wanhopig cocaïnesnuivend mens ijzersterk neer. Op sommige momenten leef je met hem mee, en steeds lijkt er wel zwarte lucht uit het scherm te ontsnappen.

Een van de meest rauwe films die ik ken. Straks Bad Lieutenant II kijken, waarvan ik hoorde dat die helemaal anders is.

4*

Dat is geen vervolg, maar een remake. Nicolas Cage speelt de hoofdrol, maar ik heb hem nog niet gezien. Ik gok op een soort taboe-achtig werkje aan de trailers te zien. Abel Ferrara is er echter niet zo blij mee. Hij reageerde niet echt enthousiast:

"As far as remakes go, ... I wish these people die in Hell. I hope they're all in the same streetcar, and it blows up."

De tweede krijgt in ieder geval een score van drie sterren op MovieMeter, wat een halfje minder is dan dit. Er lijkt echter wel wat enthousiasme te zijn.

Hmmm, ik krijg toch vaak het idee dat Abel Ferrara's Bad Lieutenant misbegrepen wordt door kijkers. Misschien verwachten zij een totaal andere personage van Keitel. Ook noemen ze veel scenes humoristisch (bijv. de walgelijke scene wanneer Keitel die twee meisjes seksueel misbruikt). Ik vind dit nochtans een van de beste portretten van machtsmisbruik en drugsverslavingen binnen het politie-korps. Misschien anders dan de normale norm, maar toch zeer sterk neergezet.

Als je een pint of drie ophebt zou je er iets humoristisch in kunnen zien, maar verder past het perfect bij het personage. Met 'meisjes' druk je ze ietwat braaf uit, het waren jonge en wat marginale jonge vrouwen. Maar goed, het machtsmisbruik wordt hier inderdaad heel concreet. Zulke scènes komen hier de hele film door aan bod: hoe hij met z'n pistool enkele keren volstrekt onnodig schiet, hij die beslist dat de twee aanranders van de non weg kunnen, criminelen die hij afzet Hoewel sommige agenten nu en dan eens hun positie misbruiken, geeft deze prent het wel vaak 'over-the-top' weer. Zelfs in die tijd en in die stad lijkt me zo'n personage onwaarschijnlijk. Qua film klopt het wel, want in 1992 waren er nog wel wat uitlopers van het over-the-top-genre van de jaren '80.

Naar doel denk ik niet dat deze film een soort aanklacht moet voorstellen. Daarvoor is het hoofdpersonage te neurotisch, te extreem.

Wat ik overigens nog sterke scènes vind is wanneer hij met z'n tanden begint te knarsen en rare geluiden begint te maken. Dat geeft zo net weer hoe de man bijna uit z'n eigen hoofd barst.

Helemaal met je eens. Maar persoonlijk vind ik het juist geweldig dat we meekijken in de ogen van een personage dat zeer onsympathiek is. Iemand die misbruik maakt van zijn functie en er illegale verslavingen op nahoudt. Ik denk dat hier ook veel van het bekritiseren ligt

Inderdaad.

Net de remake gezien. Bespaar je de moeite. Een film die in een beeldwoordenboek naast 'flauw aftreksel' mag staan. Cage straalt niks gevaar uit en het is niet z'n gok- of drugsverslaving die voor de nodige animo moeten zorgen, nee, ze hebben hem... rugpijn gegeven, pfff.

Ik heb er ook lage verwachtingen voor hoor.

Interessante film die veel meer weg heeft van een collage, dan een echt verhaal. Het is de sfeer en de directheid van het geweld, seks en drugs die Bad Lieutenant goed maakt, al ken ik de boodschap na een half uur wel. Het probleem is dan vooral dat de film nog een uur duurt. Natuurlijk kan men wel leunen op de puike prestatie van Harvey keitel. Die is absoluut het leukst in dit soort onzuivere rollen. Het jaren negentig sfeertje voelt vertrouwd aan, maar is daarbij perfect voor alle smerigheid. Ik kan me moelijk voorstellen dat een film als deze heden ten dagen hetzelfde effect zou hebben. Ga me binnenkort maar eens wagen aan de versie met Nicholas Cage.

Ik vind deze film sterk vanwege zijn meedogenloosheid naar de kijker toe. Zo zie je ze maar zelden. Clean, shaven misschien. Henry - portrait of a serial killer, Mike Leighs Naked of de Poolse prent A short film about killing.

Ik noem maar een paar notoire karakterstudies waar niemand zich echt comfortabel bij voelt maar die wel - voor degene die tot het einde zijn blijven zitten - ervoor zorgen dat je nou eens echte rauwe, nietsontziende cinema hebt mogen beleven....

Viel me qua hardheid absoluut mee, ik moest eigenlijk lachen bij die scene met de twee vrouwen in de auto. Te absurd gewoon. Als film is het vooral een grauwe film met een compleet corrupte agent in de schulden die nog een goede daad wilt doen. Helaas verloopt het laatste deel van de film zo langzaam dat het de middelmaat niet ontstijgt.

3*, King of New York was mij stukken beter bevallen.

Harvey Keitel is baas. Veel beter dan Cage in het origineel. De remake vond ik sowieso vrij vervelend en veel minder sfeervol.

Harvey Keitel in een van zijn beste optredens ooit. Zeer geloofwaardig neergezet karakter wat een dubbelleven lijdt tussen wetsdienaar en junkie. Zijn schulden voeden het machtsmisbruik op straat en gaandeweg zien we zijn geweten scheuren. Ondanks dat Christopher Walken in King of New York zeer succesvol was, doet Keitel in deze film van Abel Ferrara niet onder.

Deze film is 1 van mijn favorieten deze film toont gewoon hoe het is zonder posiviteit de jezus scene toonde ook aan hoe harvey keitel's personage ten onder gaat, een echte aanrader

Roken, drugs, drinken, de politieagent doet alles wat God verboden heeft. Daar kijk je de hele film naar, vervolgens gaat hij tussendoor net voor het einde op zoek naar de daders om een deal te sluiten. Aan mij niet besteed.

Lekker botte rechttoe rechtaan film. Keitel heb ik nog nooit zo op dreef gezien al hier; hij neemt de hele film op sleeptouw en weet dikwijls erg sterk uit de hoek te komen als corrupte ploert. Na de eerste 60 minuten lijkt de film aan een dipje onderhevig, maar het einde is geweldig en hetgeen wat Bad Lieutenant tot een écht interessante film maakt. Dan bedoel ik niet zozeer het moment waarop Keitel neergeschoten wordt, maar de scene waarin hij de verkrachters doodleuk een handje helpt.

Visueel over de gehele lijn gemeten wat karig, al valt er sporadisch wel een mooi shot te ontdekken. Wil in ieder geval wel meer van Ferrara zien. 3,5*.

Weet iemand of deze forced French subs heeft?

Hopeloze film.

De leegte van het leven.

Te zien in elk shot.

Ontzettend realisitsch verslavings patroon.

Een karakterstudie van iemand die zijn ziel verloren heeft.

In een uitbuiting van alle prikkels.

Genieten kan niet meer.

Alles is op.

Een onvermoeide zoektocht.

Naar een sprankeltje gevoel en hoop.

Gevangen achter lijnen.

Het verloren licht.

Van grijs naar zwart.

Geen kleur meer te bekennen.

Zelfdestructief gedrag.

Misselijkmakend goed.

Misselijkmakend god.

Kijkt lekker weg als double bill met eerst King of NY en dan deze Bad boy

'Bad Lieutenant' (1992) moet het niet hebben van z'n subtiliteit. Of het de bonte kleuren zijn in de decors en het hallucinante camerawerk waarmee de hellegang van LT. wordt verbeeld. Of het schmierende, theatrale acteerwerk van Harvey Keitel als hij zijn kaartenhuis voelt ineenstorten. Of het existentiële probleem van een aardse zondaar - een echte katholiek- die geconfronteerd wordt met zijn geweten als zijn sterfelijkheid hem dwingt tot introspectie. Het had een onsje minder gekund, maar gelukkig is Harvey Keitel onverminderd magnetisch als 'bad cop' die met elke scène zieliger wordt. Die man weet zelfs zijn moment te pakken als hij met zijn geslachtsdeel vol in beeld komt. Ik vind de scènes het mooist waarin hij tegen zijn madonna's en/of hoeren aan kruipt, terwijl hij zich vol laat spuiten met heroïne, vreemde seksspelletjes met ze doet of zelfs een non dwingt tot vergiffenis.

Hoe grof, donker en uitzichtloos het ook allemaal is, het deed me echt helemaal niets.

De originele Bad Lieutenant met Harvey Keitel in één van zijn beste rollen ooit. Een echte karakterrol v/d man. Een man in oorlog met zichzelf. Zelfdestructief gedrag van het begin tot het einde. Drank, drugs, vrouwen, corruptie/machtmisbruik enz. Enkel op het laatste probeert hij iets goeds te doen...maar dan komen de gevolgen van zijn foute levensstijl op hem af.

Ik had hier helemaal niets mee.

Tegenvallend jammer genoeg, ondanks enkele aardige dingen.

Bittere teloorgang van New Yorkse rechercheur die zo'n beetje alles doet wat niet mag en op stuitende wijze misbruik maakt van zijn positie. Een vicieuze cirkel die vooral door verkeerde 'wedjes' steeds sneller en dieper gaat. Keitel zet bij tijd en wijlen de totale instorting prima neer, hoewel dit gedeelte van de film ook hetgeen is waar het voor mij misgaat.

Hoewel ik snap dat dit onderdeel van de film is wordt de destructieve koers van Keitel wel erg lang gevolgd met waanbeelden als sluitstuk. Waar ik al die tijd op zit te wachten, verhaal, cachet en houvast voor het personage, namelijk focus op de zaak, komt die amper voorbij en is daar pas de laatste minuten sprake van.

Ondanks een sterk acterende Keitel, een prima uitgangspunt, en een aantal prima sfeer en shoquerende momenten komt het verhaal, en bedoeling, voor mij niet van de grond. Zoals gezegd, tegenvaller jammer genoeg.

Blijft een van de sterkste rollen ooit. Wat een enorm getormenteerde ziel heeft Keitel in deze film. De totale verwoesting van de ziel is zelden zo pijnlijk geportretteerd.

Dikke 4*

Naargeestig, droefgeestig, uitzichtloos. Een cob aan zeer lager wal. Na 35 minuten was er nog geen verhaal en ik begreep dat het de hele film zo door zou gaan.. Aan mij niet besteed, maar dat is persoonlijk. Wel een prima Keitel.

Ondanks de korte speelduur nog veel te lang. Na de scène met de meiden, wat eigenlijk het hoogtepunt van de film was en zeker voor Keitel, kakt de film grandioos in. Het deed me helemaal niks, verhaal is erg fragmentarisch en boeit voor geen meter. Het ging vooral over de aftakeling van Keitel. De meeste films waar het over drugs, verslavingen of paranoia gaat zijn gewoonlijk saai in mijn opinie. Ik wou deze zien omdat ik de film met Cage eens wou proberen maar nu heb ik er al wat minder zin in gekregen.

Film met Cage heeft hier niks mee te maken. Zelfde titel, totaal andere film.

Die met Cage lijkt vooral een beetje een parodie op deze film.

Na vele jaren herzien, omdat het in mijn herinnering een ijzersterke film was.

En het is een ijzersterke film.

Harvey Keitel als flik die zich inlaat met activiteiten die hij geacht wordt te bestrijden. Ik vond dit een moeilijk kijkbare film. En dan heb ik het over zoveel lelijkheid van de mens die getoond werd. Lange tijd leek het mij ook een vrij stuurloos geval. Maar op het eind vallen de stukken in elkaar en wordt de betekenis van verschillende voorafgaande en ogenschijnlijk losstaande scenes duidelijk.
De tegenstelling tussen het kwaad op straat en de Katholieke iconografie als het goede is een rode draad in de film. Het geeft het innerlijk spanningsveld weer van de getormenteerde Harvey Keitel. De moraal van het verhaal (in de finale) is uiteindelijk toch ook behoorlijk klassiek. De spanning wordt opgeheven maar Keitel heeft het wel met zijn leven moeten bekopen. Zijn keuze voor het goede is een ultieme keuze. Dit concept werd me pas heel op het eind duidelijk. En heeft mijn respect voor dit werkstuk doen toenemen. Maar om nu te zeggen dat het daarom zo’n prettige zit was … dat nu ook weer niet.

Aparte film. Is er iets vergelijkbaars uitgekomen in de laatste 5 a 10 jaar? Ik betwijfel het. Als er dan iets is over corruptie is het gezichtsloos en wordt bevochten door de protagonist. Hier krijgt de corruptie een gezicht en hoe! Harvey Keitel speelt een geweldige rol alsof het allemaal echt gebeurd. Mijn complimenten voor de regisseur en de schrijvers.