Bad Lieutenant (1992)

Na vele jaren herzien, omdat het in mijn herinnering een ijzersterke film was.

En het is een ijzersterke film.

Harvey Keitel als flik die zich inlaat met activiteiten die hij geacht wordt te bestrijden. Ik vond dit een moeilijk kijkbare film. En dan heb ik het over zoveel lelijkheid van de mens die getoond werd. Lange tijd leek het mij ook een vrij stuurloos geval. Maar op het eind vallen de stukken in elkaar en wordt de betekenis van verschillende voorafgaande en ogenschijnlijk losstaande scenes duidelijk.
De tegenstelling tussen het kwaad op straat en de Katholieke iconografie als het goede is een rode draad in de film. Het geeft het innerlijk spanningsveld weer van de getormenteerde Harvey Keitel. De moraal van het verhaal (in de finale) is uiteindelijk toch ook behoorlijk klassiek. De spanning wordt opgeheven maar Keitel heeft het wel met zijn leven moeten bekopen. Zijn keuze voor het goede is een ultieme keuze. Dit concept werd me pas heel op het eind duidelijk. En heeft mijn respect voor dit werkstuk doen toenemen. Maar om nu te zeggen dat het daarom zo’n prettige zit was … dat nu ook weer niet.

Aparte film. Is er iets vergelijkbaars uitgekomen in de laatste 5 a 10 jaar? Ik betwijfel het. Als er dan iets is over corruptie is het gezichtsloos en wordt bevochten door de protagonist. Hier krijgt de corruptie een gezicht en hoe! Harvey Keitel speelt een geweldige rol alsof het allemaal echt gebeurd. Mijn complimenten voor de regisseur en de schrijvers.

Een geslaagde film die geheel te danken is aan de imposante verschijning en préséance van Harvey Keitel. Niet dat ik het acteerwerk uitzonderlijk vond (wel prima), maar voornamelijk door zijn personage (en uitstraling) die zich als een slang murwt tussen recht en misdaad.

Een compleet ontspoord individu die de grenzen van het illegale niet opzoekt, maar ze flagrant overschrijdt. Met zijn penning creëert hij een machtsvacuüm waarbij hij kan manipuleren, dreigen en chanteren. Geen lieverdje, maar dat zie je wel meer bij drugsverslaafde dronkenlappen.

Fijn ook om dat contrast te zien in de film tussen de zuivere puurheid (het geloof) en diegenen die afvallig zijn (hijzelf, de verkrachters, ...). Die Jezusfiguur vond ik maar bizar, maar het zette wel deze tegenstelling extra in de verf. In het reine komen met jezelf door het goede te doen en de zonden van anderen te vergeven, het is een uitgangspunt dat hem uiteindelijk de kop zal kosten.

Qua sfeer en beelden echt prima. Leuk steeds ook hoe dat honkbal via de radio een rol speelt. Het vieze New York uit die tijd komt mooi tot leven, je waant je echt in die buurten waar Keitel rondloopt. Keitel zelf is ook prima en weet zijn personage nog net geloofwaardig te houden maar anderzijds vind ik hem wel echt te karikaturaal geschreven. Qua verhaal en inhoudelijk boeide het allemaal wat minder daardoor waardoor de film zelfs aan het eind wat gaat slepen ondanks de beperkte speelduur. 3,0*.

Keitel: Hey, listen to me. I’m the boss, not Aunt Wendy. When it’s your time to use the bathroom, you tell Aunt Wendy to get the fuck out of the bathroom! What are you, men or mice?

Two sons: She’s hoggin’ the bathroom..

Keitel: Next time you call me ok!? Call me, and I’ll throw her the fuck out!!

Hier volgen we Keitel als grofgebekte corrupte rechercheur die verslaafd is aan drugs en alcohol. Het gaat helemaal mis als hij gokschulden begint op te bouwen en in een neerwaartse spiraal terecht komt, waardoor hij nóg meer drugs gaat gebruiken. Ondertussen komt er een zaak open van een verkrachtte non en word er een beloning van 50.000 uitgeloofd die leid naar de twee verdachten. De non wil niks zeggen en vergeving lijkt haar de beste oplossing. Keitel, die katholiek is, doet er alles aan om deze zaak op zijn manier op te lossen.

Deze controversiële misdaadfilm herzien op 4K van Kino Lorber met Dolby Vision. Voor mij de beste van Abel Ferrara, die bekendstaat om zijn duistere en sombere films. Keitel zet hier een meesterlijke rol neer als ‘bad lieutenant’. Gefilmd in de rauwe buurten van New York, met de goed gekozen soundtrack ‘Pledging my love’ van de jaren ‘50.

De naam van Keitel word nooit genoemd in de film, hij word alleen aangesproken als ‘LT’.

Film werd getoond op het Cannes Film Festival 1992.

Christopher Walken zou eerste keus zijn voor de hoofdrol, nadat hij al eerder met Ferrara had samengewerkt in King of New York 1990, maar Walken zag de rol achteraf toch niet zitten.

Scenarioschrijfster Zoë Lund was een drugsverslaafde en gaf zichzelf in de film een echt shot. Ze overleed al vroeg op 37 jarige leeftijd.

In 2009 verscheen er een remake met Nicolas Cage, die in mijn ogen niet in de buurt kwam van het origineel.

Gister herzien in 4k!

Wat is dit toch een heerlijke duistere film. Echt alles is verrot aan het leven van deze bad lieutenant. Op het eerst gezich is het geen film die het van de fotografie moet hebben, maar door het glasheldere plaatje zit je nog dichter op zijn huid en voel je zijn diepe depressie uit zijn porieen stromen. Maar ook de nachtelijje shots komen beter tot hun recht. Erg blij met deze upgrade.

Een fantastisch diepzwart portret. Halfje erbij.

4,5