Irrational Man (2015)

In de bib lag deze en eens bekeken. Het was geen slechte film, maar heb al betere films van Woody Allen gezien, misschien omdat het verhaal me iets minder lag.
De cast deed het niet slecht en verder zag de film er prima uit.
Al bij al niet slecht, maar meer toch ook niet.

Blijft interessant die Woody Allen...

Zeer matige Woody Allen. Slap verhaal dat uitmondt in een überlullig 'moordcomplot' met slap acteerwerk waarbij Emma Stone ook nog eens ronduit zwak is. Irritant zelfs. Snap niet wat Allen hier bezielde. Misser!

Na het toch wel tegenvallende Magic in the Moonlight ging ik (als fan nota bene) ook niet met hoge verwachtingen naar deze film kijken.
Gelukkig is Irrational Man weer een stapje de goede richting op, zeker geen meesterwerk of het betere werk van Allen maar zeker wel een film met een herkenbare sfeer, goede acteerprestaties en met een wat scherper randje dan zijn voorganger.
Woody kan het dus eigenlijk nog steeds wel, alleen soms lijkt hij een film iets te snel en te makkelijk te willen maken. Ze zijn wel altijd prachtig geschoten, ze hebben goede herkenbare en bijpassende muziek en ook de acteurs doen in de meeste gevallen erg hun best als het over Woody Allen gaat, maar soms zijn de verhaaltjes (de laatste jaren vooral) wat simpeltjes. Maar goed, we raken een beetje offtopic.

Irrational Man doet soms denken aan Crimes and Misdemeanors en Manhattan Murder Mystery, haalt het niveau van deze 2 pareltjes nooit maar het is duidelijk wat Woody o.a. in zijn gedachten had. Emma Stone is een leuke verschijning, maar vind haar niet een bijzonder goede actrice, het verhaaltje rondom haar en de leraar is niet super storend maar ook nergens super interessant.
Het geen wat deze film de moeite waard maakt zijn de innerlijke gedachten van Abe Lucas, die naarmate de film vordert steeds een tikkeltje donkerder worden en wat op blijft bouwen op een boeiende manier.

Dit keer toch een voldoende.
3*

Leuk! Schaamteloos die buik van Phoenix maar het past bij iemand die al wat ouder is, drinkt en depri is. Het idee om weer joie de vivre te krijgen door een moord is briljant en lekker duister (ook zo treffend uitgebeeld in Breaking Bad) maar door de typische Allen-esque luchtigheid wordt het nooit naar. De twee dames die naar de hand van Abe, die kennelijk een reputatie geniet die eerder aan een rock ster doet denken, dingen zijn wel erg mooi en dat maakt het minder geloofwaardig dat ze zo snel en makkelijk voor een filosofie professor vallen, hoeveel vrouwen zijn daar nu echt geinteresseerd in. Emma Stone heeft een goeie uitstraling die past bij de rol, intelligent en mooi maar ook jong en zoekende. Qua pure rauwe geilheid haalt ze het niet bij Parker Posey, die nog net niet meteen bovenop Abe springt en wanhopig een nieuw leven zoekt.

Goeie focus in het verhaal, niet teveel gebabbel dat er niet toe doet en erg plezierig om te kijken met een stiekem best fraaie setting. Qua scherpe oneliners zijn er betere Allens te vinden maar qua plot is het gewoon sterk. Filosofie is voor Allen, de eeuwige zwartkomische tobber over de zinloosheid en chaos van het leven, verder tweede natuur dus ook dat past erg goed en door de luchtigheid blijft het altijd leuk.

Van mij mag dit ouwetje nog elk jaar een film blijven maken! Wat hij doet blijft misschien bescheiden maar hij is er wel meester in. Chapeau.

Ik denk niet dat de film perse filosofie wil afkraken hoewel sommige filosofische stellingen met reductio ad absurdum makkelijk onderuit gehaald kunnen worden. Abe mist vooral levenslust en daar hebben de meeste filosofen niet direct antwoord op. En seks en drank ook niet, zo blijkt bij Abe. Maar hij vindt een wel heel originele manier om toch uit zijn sleur te komen!