Upstairs, Downstairs (1971-1975)

Upstairs, Downstairs seizoen 1 Upstairs, Downstairs gaat over het klassedenken in een typisch huishouden in het edwardiaanse Londen. Op basis van geboorterecht bevindt de ene klasse zich letterlijk en figuurlijk op een hoger niveau dan de andere. De bovenklasse heeft betere kleren, meubels en vrijetijdsbestedingen. Ook hun sociolect is verschillend: het verfijnde Britse accent van de leisure class tegenover het platte accent van de working class. Dat onderscheid wordt meteen duidelijk in de openingsscène, wanneer een sollicitante van de hoofd- naar de dienstingang verwezen wordt. Voor Clémence/Sarah is een job als ondermeid de manier om aan armoede te ontsnappen: elke dag eten en een dak boven haar hoofd. Ze ontdekt dat ook binnen het rijk der bedienden een strakke hiërarchie bestaat. Onderaan staat de scullery maid; aan de top staat butler Hudson. Hij is een soort kampioen in de tweede klasse, die despotisch regeert op de benedenverdieping, maar zich nederig plooit voor z'n "beteren". In de volgende afleveringen komt het gezin Bellamy meer op de voorgrond. Ook zij blijken gevangenen van de fatsoensnormen en de etiquette. Hun wereld is een schouwtoneel, waarin iedereen de rol speelt die door de maatschappij wordt voorgeschreven. Af en toe voelt iemand de behoefte om uit die rol te stappen: de echtgenoot die tegen een wetsvoorstel van de tory's wil stemmen, de echtgenote die een affaire heeft, de rebellerende dochter die bevriend raakt met een groep linkse kunstenaars... Dat leidt tot roddels en een schandaal, dat vervolgens in de doofpot gestopt dient te worden, waarna het leven weer z'n oude gangetje kan gaan. Het is een geslaagd tijdsbeeld van een vergane periode. De mooiste rollen zijn voor Pauline Collins, Gordon Jackson, Nicola Pagett en Jean Marsh - een van de bedenkers van de serie. De dialogen van onder anderen Fay Weldon laten de personages met elkaar botsen op een welvoeglijke manier. Favoriete afleveringen: 1, 7, 12.