The Handmaid's Tale - Seizoen 2 (2018)

Vanaf 25 april in De Verenigde Staten te zien op Hulu. In Nederland kort daarna te zien via Videoland.

The Handmaid's Tale Season 2 is begonnen.

Damn, wat beginnen die eerste 2 afleveringen gelijk weer ijzersterk, je snapt gelijk weer waarom Hulu er met deze serie vorig jaar met de Golden Globe voor beste drama en een aantal Emmy's vandoor ging: De show maakt indruk, en doet dat op een rauwe, genadeloze en woede opwekkende wijze. Hulu heeft show, don't tell heel goed begrepen en de TV-MA keuring (Mature audience only) is voor de volwassen kijkers erg fijn, en eigenlijk ook strikt noodzakelijk voor een dystopisch verhaal met seksuele onderwerping als een van de thema's

De cast (vooral Elisabeth Moss en Ann Dowd) speelt de pannen van het dak, en Atwood's verhaal is soms pijnlijk confronterend wat betreft de vrijheden die je als maatschappij te verliezen hebt onder een ( fundamentalistisch religieuze) dictatuur. Het onrecht is soms zo sterk dat de tranen zowat in je ogen springen. Geen serie om lekker ontspannen mee op de bank te zitten dus, maar voor de liefhebbers van het rauwere HBO en AMC werk, is dit higly recommended viewing.

De eerste twee afleveringen gezien en het is weer van een hoog niveau. Hoogtepunten zijn tot nu toe de openingsscène waarin alle handmaids aan de galg worden gehangen. Daarnaast vond ik het ook zeer indrukwekkend om in de flashback te zien hoe DC onder vuur genomen werd. Eigenlijk zag je er helemaal niets van, maar alleen al hoe de personages erover praatten was al indrukwekkend. De tweede aflevering vond ik iets minder, maar nog steeds zeer goed.

Hulu kondigt derde seizoen The Handmaid's Tale aan | Variety

We zijn alweer bijna op de helft van het seizoen, maar er lijkt nog erg weinig voortgang geboekt in vergelijking met de situatie aan het begin van seizoen 1. Dat begint me toch wel een beetje tegen te staan, gaat dit nog ergens heen?

Het is inderdaad allemaal wel een stuk trager dan het eerste seizoen, Jordy. Ik vermaak me overigens nog steeds prima met het acteer- en camerawerk van dit niveau.

In zesde aflevering begint het ergens heen te gaan

Zeer goede zesde aflevering inderdaad. Ik vind Serena Joy ook een steeds boeiender personage.

Het tweede seizoen is toch wel doodsaai te noemen. Op den duur ben je dat hele relaas zo beu als koude pap. Als ze voor de twintigste keer in tranen uitbarst 'Let me see my baby', heb je het echt wel gehad. Er gebeurt gewoon geen ene mallemoer meer.

Die eerste episode kwam meteen stevig binnen, zeg. Wat een opener. Veelbelovend alweer.

Ik ben gezwicht. Sorry Canvas, tot in 2019 wachten lijkt mij maar niets.

Tja helaas. Hoe goed ik het eerste seizoen ook vond, ik merk toch dat ik begin af te haken. Het gebrek aan "forward momentum" begint de serie echt op te breken wat mij betreft.

Dit seizoen kende meerdere potentieel schokkende gebeurtenissen. ontsnapping, dreigende miskraam, een bom, weer een ontsnapping. Maar wat er ook allemaal gebeurt, de week erna zit Offred binnen 5 minuten gewoon weer bij de Waterfords alsof er niets gebeurd is. Zo'n scene als vorige week, met de shotgun, heeft totaal geen spanning omdat je toch weet dat er in deze serie blijkbaar toch geen grote dingen gebeuren.

Gisterenavond de eerste gezien. Wow, was wel al heavy zeg! Het sluimert nog door mijn hoofd..

Na 5 afleveringen gezien te hebben, snap ik de klachten omtrent gebrek aan vooruitgang wel ergens. Dat is wat ook jij zegt, Jordy? (spoilers niet gelezen) Vooral in de grote lijnen worden we om de zoveel tijd terug naar 'nul' gebracht.

Maar persoonlijk stoor ik mij daar (voorlopig?) niet aan. Net zoals in 'The Leftovers' of 'Rectify' (waar dat euvel ook regelmatig naar voor kwam bij een deel van de kijkers) draait deze serie naar mijn gevoel vooral om de onderhuidse spanningen en dergelijke in deze aanhoudende absurde en schrijnende situatie. Vooral de kleine maar krachtige confrontaties en het eerder psychologische onderlinge gevecht, dat is keer op keer smullen. Ik verwacht plot-gewijs geen grote sprongen of immense vooruitgang. Ter plaatse blijven (trappelen) en in dat opzicht het onderste uit de kan halen, werkt in deze prima voor mij. Al zal niet iedereen dat kunnen waarderen, dat begrijp ik absoluut.

Eén ding is alvast zeker, Elisabeth Moss blijft potverdikke toch een knap staaltje subtiel acteerwerk tentoon spreiden.

Niet helemaal tevreden over dit seizoen van The Handmaid's Tale. het begon allemaal wat zwak en overdreven traag. Zoals hierboven al is genoemd, werd ik wel een beetje moe van alle ontsnappogingen en de terugkeer naar de familie Waterford. Daarnaast kende andere afleveringen, vooral in de tweede helft, een aantal zeer spannende scènes.

Het acteerwerk was hier net een tandje beter dan in het eerste seizoen. Elisabeth Moss en Ann Dowd wisten in het eerste seizoen al te overtuigen, maar dit keer is er ook meer ruimte voor Alexis Bledel, Joseph Fiennes en vooral voor Yvonne Strahovski, die wat mij betreft het meest interessante personage van dit seizoen neerzet.

Kortom, dit seizoen scoort op veel vlakken helaas voor mij minder dan het eerste seizoen, maar het blijft kwalitatief nog steeds een sterke serie.

Strahovski is inderdaad nog straffer dan voorheen. Van Bledel ben ik persoonlijk een pak minder onder de indruk. Het was wel fijn haar opnieuw te spotten in iets, want ik ben haar op de één of andere manier al jaren niet meer niet meer tegengekomen op het scherm. Ann Dowd, van wie ik grote fan ben sinds The Leftovers, is soms even irritant (haar rol natuurlijk) als geniaal.

Misselijk makende serie bij zeit und weile. Blijft daardoor wel boeien maar in zo'n religieuze samenleving zou ik niet kunnen leven. Hypocriet, discriminatie, ziek, dom en schijnheilig zijn daar de programmpunten.

Pffft. We zijn nu bij aflevering vier maar we beginnen wel een beetje af te haken. Het schiet niet op, er varanderd vrij weinig en mijn suspension of disbelief word steeds vaker op de proef gesteld.

Maar we zetten door. Heb er niet veel vertrouwen in dat dit nog echt goed komt. Wel moet ik zeggen dat iedere aflevering minimaal één scène bevat die je weer uiterst ongemakkelijk laat voelen.

Inderdaad niet echt meer goed gekomen. Wat mij betreft hadden ze uit ieder aflevering vijf tot tien minuten kunnen knippen en had dat tot een veel betere serie geleid. Ook de close-ups werden na verloop van tijd knap vermoeiend. Daar boven op komen dan nog de nodige ongeloofwaardige momenten waar je je een stuk bewuster van wordt wanneer er niets anders noemenswaardig gebeurt.

Zie ook vrij weinig karakterontwikkeling eigenlijk. Meestal doen ze domweg de ene keer dit en en een aflevering later het tegenovergestelde. Ik heb geen zin in spoilertags maar iedereen die de serie gezien heeft weet denk ik wel wat ik bedoel. Geen zwart/wit karakters dus. Helaas zijn ze ook niet grijs maar domweg schizofreen. De enige die dit ontduikt is Aunt Lydia die vrij redelijk binnen de grijswaarden van haar karakter blijft.

Tot overmaat van ramp lijken er inmiddels ook vrij weinig consequenties te zijn aan bepaald gedrag. Daar waar in seizoen één een grote mond nog leidde tot het verwijderen van een oog zijn hier de consequenties op één hand te tellen. En dan niet eens een volledige hand.

Seizoen drie gaan we dan ook niet meer aan beginnen tenzij er echt niets anders is.

Terechte kritiek.

Seizoen 1 was voor mij echt genieten geblazen. Helemaal mijn ding, en ondanks de vele terechte kritieken op dit seizoen heb ik me wederom weer volledig aan de buis gekluisterd. Ik kan absoluut begrijpen als mensen last hebben van het gebrek aan progressie en de simpele voorspelbaarheid.

Nee er gebeuren geen schokkende dingen met echte gevolgen ondanks dat Offred keer op keer iedereen voor schut zet, sommige keuzes zijn nogal bijzonder (finale), en we zijn aan het einde van de rit net zo ver als s1e1.

Ondanks dat ik dit absoluut zie als terechte kritiek heb ik me er persoonlijk geen seconde aan gestoord.

De sfeer, wereld, en cinematografie zijn namelijk van dusdanig niveau dat ik er totaal niet bij stil heb gestaan. Ik was juist blij dat ze weer terug ging elke keer omdat ik nieuwsgierig was naar de dynamiek met Serena en Fred. Uiteindelijk zullen we wel verder moeten gaan, maar tot die tijd vermaak ik me absoluut met de doodgewone dinsdag in huize Waterford.

IJzersterk tweede seizoen. Die al maar voortdurende dreiging, erg spannend gefilmd. Dit seizoen staat vooral in het teken van de strijd tussen Moss en Strahovski. De beide actrices geven hier echt een masterclass acteren. Zeldzaam Indrukwekkend samenspel.

Nadat seizoen 1 me ook al niet zo bevalde als de kritieken me beloofden, gaat dit seizoen gewoon weer op dezelfde weg verder.

Ja, het is een naargeestig uitgangspunt en bevat echt wel goede dingen, maar op de 1 of andere manier is het zo saai uitgewerkt pff..

Ik hou het maar voor gezien na een paar afleveringen.

Voor mijn gevoel heb ik een seizoen lang naar close-ups van huilende vrouwen en een toch wat schmierende Moss gekeken. Het uitgangspunt blijft interessant en bij wijlen is het ook echt nog wel tof, maar hoop dat dit in seizoen 3 afneemt - anders haak ik vrees ik af.

Na het eerste seizoen voor het eerst gezien te hebben, ooit aan dit tweede seizoen begonnen, maar om de een of andere reden kon het me niet zo boeien, waardoor ik al na de eerste episode afhaakte. Ik had er ook wel vrede mee, omdat het eerste seizoen eigenlijk het hele boek behandelt.

Onder invloed van mijn vriendin het eerste seizoen weer gekeken, wat ik nog steeds heel erg sterk vind, en een nieuwe poging tot dit seizoen gewaagd. Een totaal andere ervaring bij die eerste episode, want nu voelde het aan alsof het precies doorging waar het eerste seizoen stopte. Meeslepend, gruwelijk (met als nieuw element kindhuwelijken en een blik op het leven in de Colonies) en net als in het eerste seizoen (in weerwil van wat ik daar geschreven heb) erg sterk gefilmd met interessante belichting en invalshoeken, maar ook helaas soms popmuziek die niet altijd past. Net als het eerste seizoen allemaal 4* materiaal, tot ongeveer de helft van het seizoen, te weten tot de bomaanslag van Ofglen.

De tweede helft voelt qua plot ineens stukken minder. Het begint al met het terughalen van Emily en Janine uit de Colonies. De non-executie van de handmaids in de eerste episode was al een voorbode, maar nu is duidelijk dat je als handmaid eigenlijk met alles weg kan komen. Maar ook andere personages komen steeds makkelijker weg met protest en rebellie. Het is met name onbegrijpelijk dat de hoofdpersone afgezien van het geselen van haar voeten ongeschonden door het seizoen komt, terwijl Serena Joy een vinger moet missen. Duidelijk is dat het hele huishouden gecompromitteerd is, waardoor Waterford gedwongen is andere draaiingen aan Junes ontsnappingspogingen te geven, maar het is haast niet voor te stellen dat het huishouden niet beter ondervraagd wordt, en men genoegen neemt met Waterfords slappe excuses. Als gevolg sterft er geen enkel belangrijk personage, waardoor ik niet meer de spanning voel dat deze samenleving gevaarlijk is voor andersdenkenden. Flashbacks naar het vroegere leven van personages kan verder interessant zijn, maar naar het einde toe beginnen de flashbacks omtrent June's verleden steeds meer te ergeren. Haar kennen we nu wel.

Nog steeds sterk camerawerk, bijvoorbeeld tijdens een scène van de ceremonie met Emily wordt alleen de onderkin van de commander gefilmd, waardoor ik me als kijker ook verkracht voelde. Mede hierdoor blijft de mindere beoordeling van de tweede helft van het seizoen beperkt tot 3*, waardoor het hele seizoen op 3,5* uitkomt.

Gemengde gevoelens over dit seizoen. Kwalitatief vind ik het wel echt een behoorlijk stap achteruit ten opzichte van seizoen 1. Al is dat seizoen wel van een dermate hoge kwaliteit dat ook dit nieuwe seizoen nog altijd van een behoorlijk hoog niveau is. De grootste plus vind ik dat de schaal van de serie wat groter is geworden. Zoals ik al hoopte zien we nu ook wat van The Colonies en de rest van de wereld, en Bledel heeft terecht een wat grotere rol gekregen als Emily. Ondanks dit soort veranderingen voelt het nog steeds wel als dezelfde serie.

Wel duidelijk is dat het tempo nu echt wat lager ligt. Het vorige seizoen was vaak ook wel traag (en dat vind ik eigenlijk ook wel op zijn plaats voor een serie die zich voornamelijk focust op hoe het leven voor de onderdrukte vrouwen is in Gilead), maar daar had je in elk geval nog wel het gevoel dat iedere aflevering het verhaal verder bracht en meer liet zien van de wereld. Nu zou je met enig cynisme het seizoen kunnen samenvatten als een collectie van superdramatische gebeurtenissen, omgeven door vele scènes waarin niets gebeurt wat we al niet gezien hebben. In seizoen 1 waren het juist bijna altijd alleen de kleine momentjes die grote indruk maakten, niet zoiets idioots als een bomaanslag of een ontsnapping zonder consequenties.

Daarnaast vind ik dit seizoen ook gewoon algeheel wat meer zwaarmoedig van toon. Visueel en qua vertelstijl is het allemaal net wat minder verfrissend, en de zwartgallige voice-over van June ontbreekt haast volledig. De mannelijke personages zijn overigens met uitzondering van de steeds meer karikaturale Fred wat interessanter geworden. Ik zou niet willen zeggen dat Luke en Nick nu ineens leuk zijn, maar ik ben ze al wat meer gaan waarderen, en de heel laat geïntroduceerde Joseph maakte vanaf zijn eerste scène al gelijk indruk en gaan we hopelijk terugzien in seizoen 3.