Midnight Mass (2021)

De eerste afleveringen vond ik fantastisch en intrigerend, echter hoe verder het verhaal ging hoe langdradiger het helaas werd. Sommige scenes waren gewoon echt veel te lang om te kunnen blijven boeien. Ook erg jammer dat het in principe de kant op gaat van de zoveelste vampieren film, never grow up, young forever. Dus als het verhaal toch een iets originelere richting op was gegaan was het een stuk beter geweest. Al met al heb ik me niet verveeld.

Degelijke reeks van Flanagan. Het pseudo-filosofische geneuzel, dat vooral tot uiting kwam in ellenlange monologen, was soms wat teveel van het goede, en verstoorde de balans een beetje. En sommige elementen deden me toch de wenkbrauwen fronsen. Maar al bij al heb ik deze reeks op vrij korte tijd gekeken, en er best van genoten.

In de eerste plaats waren de acteerprestaties zeker op niveau, met Hamish Linklater als de charismatische, jonge, nieuwe priester "Father Paul" op kop. Een overtuigende (fysieke) présence heeft die man, en zijn manier van intoneren deed me bovendien, grappig genoeg, wat aan John Malkovich denken. Laat dat net een acteur zijn die ik behoorlijk hoog heb zitten.

Het verhaal, en zeker de opbouw in de eerste afleveringen, wist me ook te boeien. Enkele personages kwamen meteen goed uit de verf, zoals dronkenlap Joe Collie, waarmee ik stelselmatig meer medelijden kreeg tot en met zijn vroegtijdige dood, en de vader van Riley, neergezet door vaste Flanagan-acteur Henry Thomas, die duidelijk worstelde met grote thema's als Liefde en Schuld.

De uiteindelijke finale liet wat te wensen over, de strijd tussen Goed en Kwaad bleef wat in het ongewisse. Symboliek genoeg in deze reeks, en ook heel wat - uiteraard - religieuze referenties, citaten en liederen. De cameravoering was goed, ik herkende wel wat trucjes die ook in de Haunting-reeksen van Flanagan werden gebruikt. Een minpunt voor mij was wel de engel. Die zag er soms wat lachwekkend uit, en hij was voor het verhaal eigenlijk niet in zo'n prominente rol (in beeld, bedoel ik dan) nodig.

Krappe 3,5 sterren

Net afl 2 gezien, en dit is precies wat ik nu dacht

Hele toffe serie. Voor mij ook weer meer afstand van het katholieke geloof, waar ik sowieso steeds minder mee heb. Stephen King zou dit geschreven kunnen hebben.

En weer een prima serie van regisseur Mike Flanagan, die zich zo ondertussen begint te ontpoppen als een grootmeester binnen het horrorgenre, zowel qua film- als televisiewerk. Hij neemt ruimschoots de tijd om de boel op te bouwen en de personages neer te zetten, maar dit gebeurt op zeer meeslepende en boeiende wijze. De spanning wordt vervolgens knap opgevoerd tot het kookpunt. Wel jammer dat de climax dan uiteindelijk een beetje tegenvalt. Neemt niet weg dat dit een uitstekende reeks afleveringen is, met veel bekende gezichten uit Flanagan's vorige twee series.

Het idee en het verhaal is prima maar het was mij over de hele linie toch te langdradig, heel veel en ellenlange praatsessies, in sowieso al vrij lange afleveringen haalden, het beste er wat mij betreft wel af.

Weer een nieuw werk van Flanagan dat zeer de moeite waard is. Beter dan Bly Manor, maar minder dan Hill House. Echt een serie die erg rijk is in alle uitgewerkte thema's en details, vol met filosofische en existentialistische beslommeringen. Echt veruit het meest ambitieuze wat Flanagan gemaakt heeft. Vond de setting en personages ook echt heerlijk. Heel Stephen King allemaal, ook in het verhaal. De manier waarop Flanagan vampiers, religie en verslaving aan elkaar koppelt is erg sterk. Het is wel eens eerder gedaan volgens mij, maar het voelt origineel. Dat is allemaal echt uitstekend geschreven.

Wel iets minder vond ik de pacing. Vrijwel iedere aflevering voelt een minuut of tien te lang, en veel van dat heeft te doen met de telkens weer terugkerende monologen. Ze zijn allemaal individueel bekeken heel pakkend en goed geschreven en geacteerd, maar wat mij betreft is er zoiets als een limiet in hoeveel er een serie of film kunnen zitten. Met zo'n overdaad aan monologen krijgen ze gewoon wat minder waarde, ook al omdat ze allemaal ook al wat theatraal zijn. Dieptepunt is de totaal onnodige 9/11-monoloog van sheriff Hassan.

Ik had dan liever wat van die tijd benut zien worden om bepaalde personages en verhaallijnen wat beter uit te werken. Verhaallijnen als de oude romance tussen Pruitt en Mildred en de relatie tussen de sheriff en zijn zoon vond ik zich niet helemaal uitbetalen. Bev Keane vond ik het ook niet helemaal op een of andere manier. Het personage is makkelijk te haten, maar ze voelde meer als een slap aftreksel van Mrs. Carmody uit The Mist voor mij.

Verder kan je er ook niet helemaal omheen dat de serie wat voorspelbaar is. Vooral het opzichtige gebruik van make-up zet je al enigszins op het juiste spoor. Niet dat de kracht van een serie in zijn onthullingen moet zitten, maar ik denk dat ik zelden een serie zo tot in detail heb kunnen voorspellen na een aflevering of twee. Het enige dat ik niet zag aankomen is hoezeer het allemaal los zou gaan vanaf die knotsgekke scène in de kerk in aflevering zes. Aanvankelijk vond ik het wat overkill, maar ik ging het eigenlijk ook wel waarderen, ook al omdat de uitvoering gewoon goed is.

Toch zijn voor mij de ware hoogtepunten scènes als het gesprek tussen Riley en Erin over de dood en de scène waarin Riley verbrandt bij zonsopgang. Zo'n laatstgenoemde scène is ook schitterend geschoten. De cinematografie is echt heel sterk in deze serie, evenals de muziek.

De cast is ook weer erg goed, met name Linklater in een zeer charismatische en complexe rol. Vind het heel knap aan de serie dat het zowel de verleidelijke als de griezelig manipulatieve kant van religie laat zien. Er is altijd wel een knotsgekke bijbelcitaat te vinden die mensen met kwalijke bedoelingen voor hun eigen gewin kunnen gebruiken.

Bij Flanagan is het drama altijd belangrijker dan de horror, maar op dat vlak levert hij ook altijd ruimschoots. De serie zit barstenvol suspense en sfeer (die hele setting in de slotaflevering alleen al), en de jump scares zijn ook weer erg effectief. Die scène met de vampier die onverwacht snel richting de camera springt om Riley aan te vallen is een van de beste jump scares die ik ooit heb gezien. 3.5*.

Degelijke serie die eigenlijk wel een paar afleveringen korter had gemogen. Flanagan begint duidelijk echt een meester te worden in bijna zijn eigen genre. Een horror waar het drama altijd ver bovenaan staan. Een sterk verhaal, interessante onwijs goed geacteerde karakters met daarna pas de horror elementen. Iets wat ontzettend goed werk in Haunting. Maar hier toch wel vaak wat teveel uitgerekt wordt. Veel voor het algehele verhaal onwijs lange nutteloze dialogen hadden achteraf ook best wel plaats mogen maken voor wat meer verdieping in relaties tussen karakters die er uiteindelijk meer toe doen. Al met al een mooi drama, maar je moet er echt geduld voor hebben en de juiste verwachtingen.

Ik vond deze horror serie van Mike Flanagan weer erg sterk. Prima acteurs alleen gaat in aflevering 4 en 5 de vaart er uit en zijn er lange dialogen tussen Pater Paul en Flynn die weer in het verhaal passen maar wat vlotter gemonteerd hadden kunnen worden. De laatste aflevering is dan weer sterk.

Ik kijk zelden series en deze (mini) serie maakt ook weer duidelijk waarom. Vaak is het te repetief en wordt alles nodeloos gerekt. Zo ook hier. Geen idee waarom dit niet gewoon in2,5 uur verteld kan worden. Nu wordt het gerekt tot 8 uur! met oeverloze gesprekjes, gebeden en zaken die stuk voor stuk niets toevoegen. Had vanwege Flanigan er meer van verwacht. Sfeertje is verder prima, maar man wat munt dit uit in een oeverloze zeikfilm.

2,5

Vond het een sterke reeks en de monologen en/of het trage verloop stoorden me niet. Iets wat ik wel vervelend vond, was de bijzonder matige old age make up. Ik begrijp dat ze 't met make up wilden doen en geen andere acteurs wilden gebruiken, maar het was zóóó duidelijk bij elke personage, dat had toch echt beter gemoeten

Tachtig procent van de serie bestaat uit tergend lange, vreselijk saaie dialogen. Omdat ik toch wilde weten hoe het verhaal zou aflopen, heb ik vanaf aflevering drie het grootste deel vooruitgespoeld. Hamish Linklater is een krachteloze acteur met een brave kop.

Lol Hamish Linklater zit hier op Orkney in ons hotel.

Gaap gaap gaap, ik probeer me te focussen op deze serie (heb the fall of the house of usher gebinged en dacht nu moet ik alles van deze maker zien want die serie vond ik geweldig) maar ik vind het dodelijk saai.

Ik ga kijken of het me lukt verder te kijken, maar als ik zo de andere recensies lees zou ik dat misschien beter niet doen.

Mass Monologue

Het komt niet vaak voor, maar praised be; de eindaftiteling!

Deze serie heb ik met ontiegelijk veel moeite uitgekeken. Een ware aanslag op mijn geduld.

Er is amper dialoog. Aflevering na aflevering is gevuld met ellenlange monologen, tergend saai en sloom. De lange scènes waarin een van de vele hymnen volledig wordt uitgezongen, werkten ook op mijn zenuwen.

Niet zelden zijn de keuzes van de personages ronduit stompzinnig. Soms heeft dit een doel, maar in Midnight Mass niet. Het wekt enkel de nodige ergernis op. Onbegrijpelijk genoeg benoemd ook niemand wat er werkelijk aan de hand is; geen enkel karakter stelt voor de hand liggende vragen, of gaat ergens dieper op in.

Het enige wat de serie wel goed aanzet, is tonen hoe ver sommige gelovigen bereid zijn te gaan. Hoe alles onder theologie geschaard kan worden. Hoe men blindelings volgt om, in naam van religie, de meest vreselijke dingen te doen - maar als dienaars van god vrijgepleit en beloond worden. Een interessant narratief, waar echter evenmin iets mee gebeurt.

Misschien ben ik bevooroordeeld als atheïst, maar de lange, individuele monologen over god vond ik werkelijk tenenkrommend. Natuurlijk is er ruimte voor religie in een serie als deze. Toch, als het meer wegheeft van een EO-uitzending dan van een horror/drama, dan is het gewoon overkill. Voor mijn smaak was het ook veel te opdringerig.

Flanagan's Hill House en House of Usher bevielen me stukken beter, met name de eerstgenoemde. Zelfs Bly Manor was meesterlijk vergeleken met Midnight Mass.

Wat een tegenvaller.

Sterk. Waarbij moet worden gezegd dat het even duurt voordat de king vibe goed tot uiting komt. De laatste 4 afleveringen zijn wat de king vibe betreft raak.