Arcane: League of Legends (2021-2024)

Arcane: League of Legends seizoen 1 Non-stop spanning, emotie, prachtige muziek en beelden in een verhaal dat precies diepgaand genoeg is voor de setting. En ijzersterke (vrouwelijke) hoofdrollen. Ook losstaand van de games is dit een parel. Er is maar één remark; en dat is dat het zo intens is dat je tussen de afleveringen een break kunt gebruiken. Wat een prestatie!

Arcane: League of Legends seizoen 1 Herzien. Ik was toch een beetje bang dat deze herziening tegen zou vallen. De trailer voor het nieuwe seizoen bracht me terug naar vóór ik seizoen 1 zag: ook die trailer zag er gelikt uit, riekte wat naar overdaad en bombast. En wat blijkt? Gelikt, overdadig en bombastisch; het zijn drie termen die nog altijd zeer van toepassing zijn op deze overvolle serie maar oh-oh-oh, wat brengen een vaste (regie)hand, een verrukkelijk gevoel voor timing en een puike editing het allemaal goed bij elkaar, zeg. Ja. Smullen! Het verhaal is vrij klassiek van opzet, met de twee gezusters als middelpunt voor alle politieke verwikkelingen in een verdeelde stad, waarin het aristocratische Art-Deco-vormgegeven Piltover en de dystopische, steam- en cyberpunk-onderklasse Zaun elkaar in wederzijdse wurggreep houden. Gezusters Vi en Powder raken na een uit de hand gelopen confrontatie vervreemd van elkaar, waarna hun sibling-dynamiek Shakespeariaans tragische trekjes begint te vertonen: Vi wordt getormenteerd door gefaalde verantwoordelijkheid over haar kleine zusje Powder, die daardoor verlaten en gebroken maar ook herboren wordt als Jinx, een anarchistische rebel met een kort lontje en de emotionele wankelmoedigheid van een getraumatiseerd kind. Hun ooit liefdevolle relatie komt tijdens enkele wederontmoetingen onder flinke spanning te staan, wanneer de gevoelens van verraad en spijt die hen in de eerste plaats uiteendreven, door de machtsstrijd om hen heen nóg meer op scherp worden gezet. Met enkele will they, won’t they-momentjes vond ik het allemaal bijzonder treffend uitgewerkt. Good stuff. Sterkste punt van de serie is natuurlijk echter de visuele stijl, die zich het beste laat kijken als een in-game sequentie die met tijd, aandacht en budget tot complete serie is opgerekt. Karakters bewegen hun lijven en monden nog wel wat ‘zweverig’ of mechanisch alsof het daadwerkelijk game characters zijn en ook uitgerekte stadsbeelden hebben niet (altijd) die mate van detail die vergelijkbare beelden in Akira, GitS2 of Tekkonkinkreet bijvoorbeeld wel hadden. Voor Arcane geldt dat er vooral op straatniveau wel meer aandacht is voor details, structuur en vooral: de wisselwerking met geluid. Het sound design is al even veelkleurig als de animatie en het is de wisselwerking tussen de twee waar de film echt opbloeit. Bovendien herbergt Arcane vele, vele scenes die juist enórm vloeiend of gedetailleerd zijn. De choreografie en suggestie van snelheid en kracht in gevechtsscènes zijn om-te-smullen. Ook de scenes die Jinx’ gefragmenteerde psyche moeten uitdrukken (met distortion en gekraste krijt/graffiti-effecten) zijn erg fraai vormgegeven. Als Jinx een stoffige boksmachine tot leven brengt en de editing haar én haar zus tegelijk op het ding los laat gaan, levert dat een prachtige montage op: om kippenvel van te krijgen. De serie schroomt ook niet om verschillende animatiestijlen in het geheel te integreren. Soms om een flashback uit te drukken, soms is het een parafraserende montage, maar altijd binnen de parameters van de sfeer en stijl van het geheel. Nadelen zijn er weinig maar: de score is zo constant aanwezig dat het de serie wat verzadigt - en rustpunten zijn er sowieso weinig. Ook de bestaande liedjes die her en der ingevoegd zijn konden mij niet echt bekoren, net zoals de theme song, dat ik echt afschuwelijke emo-bombast vind - al denken 1,6 miljard luisteraars op Spotify daar klaarblijkelijk anders over. Zéér positieve uitzondering is Denzel Curry’s begeleiding van de confrontatie tussen Ekko en Jinx in aflevering 7. Daar komen voor mij alle elementen van de serie perfect samen: editing smeedt twee tijdlijnen samen in één kort maar wonderlijk belicht en gestileerd gevecht, dat ritmisch wisselt tussen versnelling en slowmotion en samen met geluidseffecten én muziek een cinematografisch hoogstandje opleveren. De politieke spelletjes boeiden mij wat minder dan de zusters zelf en de GoT-achtige complexiteit van machtsstructuren heeft even nodig om te ontrafelen, maar eenmaal op stoom dendert deze serie lekker voort. Het is gezien de achtergrond waarschijnlijk logisch dat de gevechten het meeste indruk maken, maar wat ik het zwakst vond aan de serie - de soundtrack - wordt door vele anderen juist als één van de sterkste punten beschouwd, lees ik. Niet gek voor een serie die zó bol van de ideeën, creativiteit en ambacht lijkt te staan; dat er voor iedereen wel wat in te vinden zal zijn. Dikke 4,5*