The Pacific (2010)

Mijn kritiek op Band of Brothers was dat ze te weinig de karakters uitdiepen en teveel aandacht gaven aan het oorlogsgebeuren. Guess what? Dat doen ze in The Pacific dus wel, en het maakt de serie eigenlijk vooral veel trager. Kom op zeg, de hoofdpersoon maakt twee liefdesaffaires mee terwijl het zou moeten gaan om zijn tijd in het leger. En dan richten de laatste episodes zich opeens onverwacht op een minder interessant personage.

Wat de serie dan wel weer goed doet is de zinloosheid en de gruwelijke aard van de oorlog in beeld brengen. De verbeten strijd van de Japanners die door blijven knokken terwijl ze eigenlijk al verloren hebben is wrang en intens. Ook is er hier het gevoel van kameraadschap en meeleven met de soldaten die BoB ook tot zo'n memorabele productie maakten. De beste momenten zijn dan ook de hilarische conversaties die de soldaten voeren met elkaar. Lekker sarren en irriteren, of juist onvermoede overeenkomsten vinden in hun gezamenlijke leed.

Het is uiteindelijk een mooie productie, de miljoenen die erin zijn gestoken zie je eraan af, maar uiteindelijk heeft het minder eeuwigheidswaarde dan zijn oudere broertje.

Na Band of Brothers volgde jaren later The Pacific, waar we op een zelfde wijze een groep soldaten tijdens WO II volgen, maar nu met de strijd in Azië. Persoonlijk is het deel van WO II over Azië niet het gedeelte wat ik het meest aansprekend vind, maar ze hebben wel heel knap een goed beeld van de oorlog daar weten te creëren. De beelden zijn hard en direct, zoals de strijd daar was met de vele man tegen man gevechten en de vele nutteloze doden die vielen doordat er erg vies werd gestreden. De landen en de gevechten op Peleliu vind ik de sterkste delen van de serie. Wel ligt het tempo een stuk lager en is alles buiten de actie vrij teleurstellend.

Jammer genoeg heb ik emotioneel gezien weinig binding met deze groep soldaten, helemaal in vergelijking met de Easy Company uit BoB. De lovestory van de hoofdpersoon boeit me niet en de personages worden ook niet genoeg uitgediept om interessant te worden. Ook kent de serie een paar onnodige onderbrekingen waardoor je als kijker weer helemaal uit de oorlogssetting bent gehaald.

Heel veel van verwacht destijds, maar meer dan 3* levert het niet op.

Ik kan aanraden om deze NIET direct achter Band of Brothers te gaan kijken. Waarom? niet omdat deze nu zo slecht is, maar omdat de emotionele band die je met Easy Company had hier minder sterk aanwezig is.

Dat wil niet zeggen dat het niet aanwezig is, Voornamelijk de ontwikkeling van Sledge raakt me (het moment dat hij thuis de breakdown kreeg bracht die brok in de keel weer naar boven). Daarnaast hebben we Leckie die voornamelijk leuk is om naar te kijken en Basilone waar we eigenlijk te weinig mee van doen hebben om een grote impact te hebben. Het grootste probleem hier is namelijk dat ze niet in een en hetzelfde team oppereren maar afzonderlijk van elkaar. Dat zorgt ervoor dat de band binnen het team minder sterk naar voren komt aangezien het team voornamelijk bijfiguren zijn. In tegenstelling tot Band of Brothers krijgen zij niet een aflevering om je met het personage te laten binden.

De gruwelijkheden van de oorlog zijn er echter niet minder om. En de impact op de personages is zeker aanwezig. Daarnaast zien we hier een oorlog die hier nooit echt goed aan bod gekomen is, tenminste in mijn geval, zo heeft geschiedenisles voldoende geleerd over de oorlog tegen de Duitsers maar is Japan maar één keer genoemd (Waar alleen Pearl Harbor, Hiroshima en Nagasaki behandeld werden). Het is daarom wel fijn om te zien dat die oorlog ook aandacht krijgt.

Opnieuw een serie die de waanzin en gruwelijkheden van oorlog goed in beeld brengt. Persoonlijke ontwikkelingen zitten er zeker in maar hebben niet altijd de impact die je zou willen. De rustpunten (met name Melbourne) en de love story van Leckie voegen weinig toe en hadden niet gehoeven. Daar staat tegenover dat de rest een rit is van pure waanzin en gruwelijkheden.

Uiteindelijk haalt het niet het niveau van Band of Brothers wat voornamelijk door de mindere emotionele band komt. Het gevolg is dat de impact minder is. Echter zit ook deze serie sterk in elkaar en komt de waanzin van de oorlog goed over.

4.5*

Na Band of Brothers is deze serie een vervolg die zich afspeelt aan de andere kant van de wereld tijdens de tweede wereldoorlog. Verhaaltechnisch gaat het wellicht iets te veel kanten op, maar het blijft wel boeiend en je krijgt een goed beeld van de oorlog. Een van de duurste series ooit, en dat is zeker te zien op het scherm. De negende aflevering hakt er het meest in en is daarmee ook de beste aflevering.

Wederom een top productie uit de keuken van Spielberg. Enorm genoten.

Haalt zeker niet het niveau van Band of Brothers. Personages zijn minder interessant en ik weet nu al de helft van de namen niet meer, terwijl je bij bob de personages echt leert kennen en het voelt alsof je een soort deel van ze bent. De liefdesverhalen vind ik te lang duren, verder is het wel een mooie serie.

The Pacific is gewoon ondergewaardeerd. Je hoort altijd dat BoB beter is, maar de serie is gewoon compleet anders. Maar er kan niet ontkent worden dat de actie nog intensiever in beeld wordt gebracht en de uitdieping van de personages gewoon een stuk beter is (bronmateriaal leent zich er ook beter voor). Wat doet de oorlog met een mens? Hoe is de oorlog voor de mariniers na thuiskomst? Wat doen soldaten als ze niet vechten (verlof)? Zaken die misschien niet persé nodig zijn, maar wel een welkome afwisseling zijn. Ik mis een beetje die rustige momenten in BoB en the Pacific geeft mij dit wel. Ik kan niet lang genoeg naar het soort rustige afleveringen kijken zoals die in Australië, uiteraard ook de minst beoordeelde aflevering op IMDB.

Ach... Dit is samen met BoB gewoon het beste wat je op oorlogsgebied kan krijgen. The Pacific doet echt niet onder!

4,5*

The Pacific is een goede serie over een in NL beetje onderbelicht theatre of war in WOII en daarom misschien juist wel interessanter om te bekijken dan Band of Brothers. De serie kent drie hoofdrolspelers Robert Leckie, Eugene Sledge en John Basilone. Zoals mijn bovenbuurman meldt wordt de actie beter en intensiever in beeld gebracht dan bij Band of Brothers. Ook is de karakteruitdieping beter dan bij Band of Brothers maar toch ontbreekt er iets: cohesie en dat komt omdat de hoofdrolspelers elk in een andere eenheid zaten. Hierdoor switch je van hot naar her en daardoor had ik moeite om het verhaal te volgen. Het leek meer op Call of Duty dan een serie. Desondanks was het nog altijd een goede serie die een zeer belangrijk stuk uit WO II vertelde. Zeker het kijken waard! Mijn oordeel is Band of Brothers 4,0 en The Pacific 3,8 vanwege de minder vloeiende verhaalijn maar afgerond naar boven is dat ook een 4,0.

Was ik laatst deze serie aan het kijken. En ik vond het al zo vreemd alsof ik stukken heb gemist.

Kom ik op het einde pas achter dat ik naar aflevering 10 heb zitten kijken in plaats naar de eerste aflevering.

Toen dit destijds voor het eerst op de Nederlandse televisie werd uitgezonden ben ik al na een aflevering of vier afgehaakt. Ik vond dit erg teleurstellend na Band of Brothers. Het was vooral het oninteressante thuisfront meende ik, maar daar blijkt de serie achteraf gezien niet eens zoveel aandacht aan te besteden. Het zal hem dan wel vooral hebben gezeten in de weinig innemende personages en algeheel veel meer sombere toon. Wat dat betreft is de (weer veel te lange) intro erg misleidend. Band of Brothers moet zijn tijd over zoveel meer personages verdelen, maar alsnog springen ze er een stuk meer uit.

Die serie is ook deels zo leuk omdat het draait om de moed en kameraadschap van Easy Company en er een spannend gevoel van avontuur boven de Europese campagne hangt. De campagne in The Pacific is dan toch andere koek. Een stuk slopender en deprimerender vooral, en met eindeloos veel jungle. Verder is de opbouw in The Pacific ook wat anders. Je krijgt niet altijd een goed gevoel voor hoe lang men steeds op die eilanden zit, en je leert de bijfiguren niet vanaf het begin al kennen. Ik vond nu eigenlijk alleen Snafu en Gunny nog wel echt leuk. Malek trekt al je aandacht. Eugene is nog wel sympathiek, maar Leckie en Basilone konden me echt gestolen worden.

De keren dat de serie zich tijdelijk afkeert van het front zijn dan ook echt de meest vervelende momenten. De scènes aan het thuisfront zijn te sentimenteel van toon vaak, en dat korte uitstapje in Australië was echt matig en onnodig. Ik vind dat de serie in de kleine momentjes veel effectiever laat zien wat de oorlog met de soldaten doet. Bijvoorbeeld in die scène met de kok aan boord van het schip ("You're heroes back home") na de slag om Gaudalcanal. Of als uitgerekend de gepokt en gemazelde Gunny mentaal instort.

Verder heeft de serie ook nog een hoop ander goeds te bieden. Alle drie de afleveringen op Peleliu zijn een regelrechte voltreffer. Ze tillen de serie naar een hoger niveau. Je kan in de actiescènes ook zien dat het budget ten opzichte van Band of Brothers nog even flink is opgeschroefd. Band of Brothers ziet er in zijn eigen invasiescène toch een stuk meer gedateerd uit. De dood van Haldane raakte me ook echt. Zelfs die van Basilone, omdat het zo onverwacht was (voor mij tenminste). Na een verder zo zoetsappige aflevering wordt je als kijker ineens weer keihard geconfronteerd met de brute realiteit op Iwo Jima.

Ook op Okinawa is het echt bruut met die burgers midden in de gevechten, de booby traps en de modder, rottende lijken overal. Na die eindeloze ellende is het dan ook meer dan begrijpelijk om Sledge, zo goed gecast met zijn onschuldige voorkomen, in een geharde en cynische marinier te zien transformeren. En om dan juist Snafu, die al eerder in dat stadium was aanbeland, te zien breken is ook weer echt effectief. Die slachtpartijen door de afgematte soldaten zijn eveneens bijzonder naar. De scene met die baby en de stervende vrouw in de hut vond ik er dan wel een tikkeltje overheen.

Gelukkig eindigt de serie wel op een sterke noot. Waar eerder de scènes aan het thuisfront niet werkten is dat in de slotaflevering wel het geval. Dan laat de serie uiteindelijk op een krachtige manier zien hoe door de oorlog gebroken mannen thuis werden ontvangen. Dit voelt allemaal toch een stuk echter. Veel oprecht droevige momentjes, zoals Snafu die in New Orleans uit de trein stapt zonder Sledge wakker te maken om afscheid te nemen. Uiteindelijk toch blij dat ik de serie alsnog af heb gekeken. Achteraf bekeken ben ik er op precies het verkeerde moment mee gestopt. 3.5*.

Ik vond "The Pacific" minder dan "Band of Brothers". Dat kwam door het trage tempo, geen inleiding door de direct betrokkenen en veel gehakketak van plaatst. De afleveringen met in elk stadje een ander schatje konden mij gestolen worden.

Acteur Malek bakt er niet van. Hij zorgt bij mij voor een enorme allergische jeuk. Absoluut ongeloofwaardig als soldaat.

De rest van de cast vond ik prima.

De CGI was op het randje. De bekende blauwgrijze platte wand.

Heldenverering is niet te vermijden, maar wordt wel erg uitgemolken als het gaat om John Basilone. Het is een mislukte poging om meer drama in de serie te brengen. Slaapverwekkend.

Als de titel is "The Pacific" is, dan had de rol van de Japanners ook meer belicht mogen worden.

De gevechtsscènes vond ik prima. De beeldvoering trok je mee in de gevechten.

Verder krijg je toch een idee hoe de Amerikanen en de Japanners zich hebben doodgevochten met het veroveren van eilandjes. Zinloos, als je bedenkt dat twee atoombommen zorgden voor de overgave door Japan.

waarom word deze serie vergelijkt met bob?

het was een andere part of the world?

Er bestaat iets als Google, gebruik het eens.

[Moderatoractie: offtopic berichten en Engels geraaskal verwijderd.]

How fucked are you now, how fucked are you now...

De blu-ray uitgave er doorgeramd voor een comment. En goh, is de release van deze serie alweer bijna 13 jaar geleden, en wat zat ik wekelijks aan de buis gekluisterd bij de nieuwe afleveringen die uitgezonden werden. En wat viel het me destijds in eerste instantie tegen, want wat was ik teleurgesteld door het lage gehalte aan oorlog, voroal die eerste afleveringen, net als het geval was met Band of Brothers destijds. Want een fascinatie voor de brute en wrede strijd omtrent de gevechten in de Stille Oceaan had ik al vanaf mijn tienertijd toen ik beelden zag van Tarawa, Iwo Jima en Okinawa. Beelden die iedere verbeelding of fantasie te boven ging, beelden die maar deels werden ingelost door Eastwood en zijn dubbel verhaal rond Iwo Jima in Flags of our Fathers en Letters from Iwo Jima. Zou deze serie dan de blik werpen, het inzicht geven en de wreedheid tonen van wat zich daar had afgespeeld...? Nee, niet helemaal. Maar net als Band of Brothers moest ook The Pacific op zijn manier indalen en meerdere keren gezien worden voor de werkelijke intentie en bedoeling naar voren kwam, en inmiddels ben ik een voorvechter van de serie The Pacific geworden die zegt dat The Pacific zeker niet minder is dan Band of Brothers maar vooral anders.

Een verschil met Band of Brothers is sowieso dat er verschillende karakters gevolgd worden die los van elkaar de oorlog beleven en eventueel later instromen,zoals het geval van Sledge, terwijl Basilone al een held in wording is op Guadalcanal. Aanvankelijk was het door producenten bedachte concept ook nog zo dat men een vliegdekschippiloot zou gaan volgen, iets waar kennelijk toch van afgestapt werd omdat het verhaal zich dan nog meer zou versplinteren en de karakters nog fragmentarischer in beeld zouden komen, iets dat nu ook al een beetje het geval is maar overkomelijk. Over fragmentarisch gesproken, dit was ook het geval wat de oorlog en strijd betrof. Dan zitten we weer bijna een hele aflevering met Bob Leckie op Australie, dan een tijdlang met Philips of Slegde op een achterhoede eiland als Pavuvu, niet de meest interressante momenten wat dat betreft, of we zitten met de 'Warbondsdrive' van Basilone in de States. En de oorlog komt er toch zeker tot de helft van de serie bekaaid af. Vooral met de rommelige en chaotische strijd om Guadalcanal. Maar uiteraard was dit de werkelijkheid een aantal jaren lang. Een operatie van enkele weken, weer teruggetrokken worden naar een basiseiland of kamp voor herstel, aanvulling en training, en eventueel de thuissituatie of een verlof hier en daar. Rekentechnische deed men meer niets dan dat men in strijd was, dus uiteindelijk klopt dat wel. Dan is er toch zeker het caleidoscopische beeld die ik door de jaren heen ben gaan waarderen omtrent al deze jongens uit alle hoeken en streken, verschillende achtergronden, een eigen verhaal en allemaal een eigen afloop en beleving. En dat wordt toch ook eigenlijk wel goed gebracht ook al mis je toch bijvoorbeeld een heel sterk en charismatisch karakter als Dick Winters met veel airtime.

Eenmaal op gang, en de vaak bizar slechte ondertiteling door mensen die geen kennis van militaire termen hebben daar gelaten, toont The Pacific toch een ontzettend goed beeld van botsing der culteren, onbegrip, haat, broederschap en opoffering. De actie wordt weergaloos in beeld gebracht, de wapens, uniformen, filters en kleuren, het is een genot voor het oog. Net las de adembenemende soundtrack en dan vooral de hoofdtheme van Hans Zimmer die in één woord fantastisch is en je al luisterend al bijna een brok in de keel krijgt. Zoals reeds gezegd zijn aflevering 3 en 4 toch de wat minderen, vooral omdat er geen oorlog in voor komt maar de mannen in achterhoede of thuis zijn, toch kan het beeld van de mannen die heen en weer geslingerd worden tussen de wrede oorlog en de maatschappij niet kloppender en treffender. Dan is er de cast met een prima Mazello, James Badge Dale en John Seda. Fijn is het jeugdheld Micky McClintock van Police Rescue tegen te komen, juist, Gary Sweet als Gunny Haney ook al is hij praktisch onherkenbaar en heb ik dat gedubbelcheckt, en mogen de dames genoemd worden in de vorm van Claire Van Der Boom, Annie Parisse en de kennismaking met Ramie Malek. En ja, die Snafu was een erg rare snuiter. En zijn er korte rolletjes weggelegd voor zeemeermin Cariba Heine en 'Punisher' Jon Bernthal.

Het is toch voor mij aflevering 7 en vooral 9 waar de serie, het beeld, de oorlog, in al zijn smerigheid op volle toeren geraakt. Fantastisch in Blu-ray is de landing op Peleliu hoe de Amtracs het schip verlaten en op de beschoten kust afvaren met de landing als visueel hoogtepunt. De ontruiming van de bunker, het gebruik van een wapen als de vlammenwerper en de strijd rondom Umurbrogol, ook wel Bloody Nose Ridge genoemd, die nog altijd bekend staat als één van de moeilijkste operatie ooit uitgevoerd door mariniers, is werkelijk om te smullen. Net als de strijd rondom Okinawa, inmiddels Japans grondgebied en dus was de verdediging nog feller dan op andere plekken, duidelijk mag zijn dat dit geen conventionele oorlog meer betreft maar eerder een verdelgingsactie. Een slijtage slag in alle smerigheid en wreedheid uitgevochten gebruik makende van de burgers, en poeh....wat ziet dat er visueel soms fantastisch uit vooral in het donker. Ook erg sterk zijn gedurende aflevering 9 de onderlingen spanningen, irritaties en de aftakeling van fatsoen, normen en waarden. Duidelijk is dat de mannen last hebben van uitputting, verzadiging, neurose en trauma, iets dat in Band of Brothers totaal niet aan bod komt maar in The Pacific toch uitstekend gebracht wordt met een vervolg in de thuis situatie met trauma, PTSS en verwerking. En poeh...wat hebben die jongens wat meegemaakt, en poeh...wat wordt hier een beeld geschetst dat absoluut niet onderdoet aan Band of Brothers maar met de reeds genoemde dingen een meer dan prima eigen indentiteit heeft. Sterker, ik vind dat de serie The Pacific ernstig te kort gedaan wordt door deze alleen maar te vergelijken met Band of Brothers en een daaraan gekoppeld oordeel aan te binden. Want zoals ook al reeds gezegd is The Pacific totaal anders, en totaal niet te vergelijken.

Het mag duidelijk zijn, dit is wat mij betreft een topserie over de oorlog, en een serie in die zin die ik ook altijd graag kijk. The Pacific is voor mij in één woord te bevatten en dat woord luid simpelweg 'indrukwekkend'. Niets meer en niets minder, daarom wat mij betreft 5 sterren.

Flinke teleurstelling na het geniale Band of Brothers. Eigenlijk hebben ze maar één ding gemeen, dat is dat ze de oorlog in al zijn gruwel en medogenloosheid erg sterk in beeld gebracht hebben. Want opnieuw is het snoeihard, visueel sterk en wordt bloed niet geschuwd. Verder schiet de serie op veel vlakken echter behoorlijk te kort. Zijn een groot deel van de karakters ronduit irritant, is de cast maar matig en is de pacing nog het wel het slechtst aan de hele serie. We springen van de hak op de tak tussen locaties in de Pacific, maar ook tussen oorlog en liefdesscènes. Echt heel matig hoe dit verhaal ontvouwt. Waarom toch steeds dat thuisfront laten zien of die flauwe romances in Melbourne.

Ik rond hem vanwege eerstgenoemde naar boven af.

3,0*