Gravity Falls - Seizoen 2 (2014-2016)

Dat vond ik, op de laatste paar afleveringen na (Bill!), eigenlijk wel meevallen. Het voornaamste verschil is mijns inziens dat dit seizoen veel meer karakterontwikkeling heeft, met als voordeel dat de serie een stuk meer diepgang krijgt en als nadeel een aantal erg uitleggerige afleveringen.

Maar het blijft erg aangenaam kijkvoer. De sfeer is erg opgewekt en positief (eigenlijk iets té, maar dat is anderzijds ook de charme van de serie), de humor blijft leuk, de algehele vreemdheid is vermakelijk en hoewel de personages nog steeds te kinderlijk zijn voor mijn smaak worden ze best intrigerend uitgewerkt.

Alles bij elkaar vind ik dit tweede seizoen wel iets beter dan het eerste seizoen: het heeft meer diepgang, en is volwassener. Maar echt lyrisch zal ik over deze serie nooit worden. Daarvoor blijft het iets te kinderlijk.

Ik ben benieuwd hoe ze het in de laatste aflevering gaan afronden. Er zijn nog zoveel plotlijnen.

Een teleurstellende finale. Dat Gravity Falls een happy ending zou hebben had ik al wel verwacht, maar in de previews op de finale werd vaak gesproken over een "bitterzoet" einde waarin een groot offer zou worden gebracht. Niets van dat dus. Bill wordt vrij makkelijk verslagen, om nog maar te zwijgen over zijn hulpjes, en het offer dat Stan brengt (op zich mooi bedacht) wordt al binnen een minuut teruggedraaid waardoor enige impact ontbreekt. Verder wordt alle schade die in eerder afleveringen gedaan is met een handomdraai hersteld, worden Stan en Ford weer beste maatjes en heeft werkelijk iedere verhaallijn een goed einde (Wendy vertelt Dipper hoeveel hij voor haar betekent, Gideon wordt een good guy, Old Man McGucket wordt rijk, Zeus wordt baas, Waddles mag mee, etc.). Alles bij elkaar voelt het alsof de aflevering door Mabel geschreven is, waardoor je alles door een roze bril ziet. Iets waar ik absoluut niet van hou.

Door de finale, en door het feit dat Adventure Time, een vergelijkbare serie waar ik de laatste tijd veel van heb gezien, me duidelijk beter bevalt dan deze serie (minder kinderlijk, gevarieerder, creatiever, minder afgeraffeld, donkerder, etc.), verlaag ik mijn stem toch naar 3*. Het is een leuke, opgewekte kinderserie, met veel fantasie en sympathieke personages, maar het is alleszins iets té happy go lucky voor mijn smaak.

In alles bevredigender dan het eerste seizoen: karakterontwikkeling, opbouw naar een groter mysterie, nieuwe knotsgekke monsters, etc. Bill Cypher is ook een leuke antagonist, net als Gideon tegelijkertijd schattig en creepy, helemaal in lijn met de onschuldige toon van de serie. Ook bij mij viel de finale enigszins tegen. Vreemd hoe het slordig en afgeraffeld voelt terwijl het slotstuk zelfs bestaat uit drie losstaande episodes. Met de weirdmagaddon hadden ze nog zoveel meer krankzinnige Ideeën kunnen uitwerken. Nu vond ik de een-na-laatste episode, waarin ze in een soort Mabel-nachtmerrie terecht komen, eigenlijk een fijner slot bij deze suikerzoete serie met een gitzwart duister randje.

Wow. De laatste vier afleveringen zijn misschien wel de meest bijzondere die ik ooit in een serie heb gezien. Ook pas de derde serie waar ik een traantje om heb moeten laten. Op de laatste aflevering na, vond ik de laatste vier afleveringen van Gravity Falls uniek en ongeëvenaard in wat het wilde bereiken. De laatste aflevering was tot halverwege ook erg sterk, maar zoals hierboven al gezegd is het te veel een happy ending. Had op zijn minst Stan zijn geheugen nooit meer terug gegeven. Of erger/beter nog, had hem laten overlijden. De anti-held die in de ultieme heldendaad sterft. Misschien ook wat cliché, maar dit einde was wel het toppunt van cliché in kinderanimatie. En ook de ruzie tussen Stanley en Stanford was echt te cliché en niet logisch.

Mijn traantje kwam in de aflevering Dipper and Mabel vs. the Future. En daarmee opent de seriefinale meteen met de meest memorabele aflevering van de serie. Geen enkele grap, maar juist een ultiem drama. Mabel, die zo ongeveer in haar eentje seizoen 1 droeg, is in deze aflevering niet het middelpunt van het plot, maar met haar verdriet, eenzaamheid en verslagenheid zet ze één van de meest geloofwaardige acteerprestatie neer. Misschien is het juist doordat het vanuit het perspectief van een kind is, dat het zo herkenbaar is. Je herkent haar gevoelens vooral uit je jeugd. Al spreek ik hier natuurlijk voor mezelf, maar volgens heeft iedereen in zijn jeugd wel eens het idee gehad dat iedereen hem of haar in de steek heeft gelaten en dat je totaal verloren bent. Dramatischer dan dit wordt het zelfs in speelfilms nauwelijks. Ik vraag me af of ik überhaupt wel eens zulke neerslachtige afleveringen in een serie heb gezien. Six Feet Under, meer kan ik niet zo niet bedenken. Adventure Time* is over het algemeen een stuk donkerder (zeker vanaf seizoen 4) en een speech zo huiveringwekkend als die van de Lich zul je in geen enkele andere kinderanimatie tegenkomen, maar zo intens depressief als Dipper and Mabel vs. the Future zul je dan weer nooit in Adventure Time tegenkomen - tot zover in ieder geval.

De volgende aflevering is compleet iets anders. De Weirdmageddon is begonnen en daarmee gaan we van het uiterst serieuze droefenis naar de meest bizarre apocalyps die je je maar kunt bedenken. Bill is een heerlijk karakter. In deze aflevering hebben de schrijvers zichzelf de ruimte gegeven voor totale gestoordheid. Heerlijk.

In Weirdmageddon 2 is er opnieuw ruimte voor enorme creatieve vrijheid. Wat dat betreft heeft oomhenk wel een punt: deze Weirdmageddon zat bomvol mogelijkheden. Al waardeer ik het ook wel dat het bij deze twee seizoenen blijft. Maar goed, in Weirdmageddon 2 krijgt Mabel nog een laatste aflevering om te doen wat deze serie al de hele tijd de moeite waard maakte. Bovendien is Mabeland een heerlijk overdreven en gewoon eng schatte wereld.

Deze drie aflevering brengen dit seizoen van 4* naar 5*. Helaas maakt het cliché-einde er weer een half puntje minder van. Nu nog een toetje met "behind the scenes special" Between the Pines.

* Alle superlatieven die jasper hierboven noemt om aan te geven waarom Adventure Time hem beter ligt, die onderstreep ik volledig. Adventure Time is gevarieerder, creatiever, minder cliché, donkerder en complexer. In zijn geheel heeft Adventure Time dus veel meer te bieden, maar de drie genoemde afleveringen kunnen mee met het beste van Adventure Time.

Het einde was echt spectaculair en ik vond het zelf echt heel cool.

En toen Bill Cipher Gravity Falls overnam, en Mabel in een bubbel stopte, was dat ook best wel cool aangezien Bill Cipher slecht is.

Aflevering 20 (Vreemdmageddon 3: Neem Falls Terug), het einde, toen liet ik wel een traantje vallen, maar het was best erg dat Stan zijn geheugen verloor, maar door Mabel's dagboek over de zomer kon Mabel wel de gedachte terug krijgen.

Eigenlijk was Aflevering 20 wel de gaafste aflevering,

Als je dit wil lezen klik er dan op, want er komen spoilers in voor.

Toen Bill verslagen werdt zei hij allemaal raare text, ik ken het alleen in het Engels, dus dat vertel ik wel effe:

AAAGGGHHH! X-O-L-O-T-L (I'll be back) MY TIME HAS COME TO BURN I INVOKE THE ANCIENT POWERS THAT I MAY RETURN

X-O-L-O-T-L betekent I'll be back (Ik kom terug), dus misschien komt bill terug?