Het bestijgen van tronen, het vallen in de diepste dalen en alles daar tussenin | 'Los Reyes del Mundo' | Recensie

De eindeloze cirkel van een troosteloze toekomst doorbreken in het meest deprimerende deel van een miljoenenstad? Dat is een kans die je met beide handen moet aangrijpen, zeker wanneer je je gesterkt voelt door je beste vrienden en het recht dat aan jouw kant staat. Dat het een afdaling in de hel is, daar sta je niet bij stil totdat het veel te laat is.

Althans, dat is een interpretatie die je kunt verbinden aan Los Reyes del Mundo - ook bekend als The Kings of the World -, de tweede speelfilm van Laura Mora Ortega. Vijf straatjongens, vrienden met een hechte broederband zonder familie, zijn de koning te rijk. Rá, de oudste, ontvangt namelijk een bericht waar hij al tergend lang op wacht. Het land dat jaren geleden door de Colombiaanse regering van zijn overleden grootmoeder is afgepakt, wordt teruggegeven aan hem als rechtmatige erfgenaam.

Lees ook: Netflix voegt morgen 'Boy Erased' van Joel Edgerton toe: 'Je wordt in je ziel geraakt'

De euforie is groot dat Rá eindelijk kan ontsnappen aan de armoedige en gewelddadige cyclus die zijn vrienden en hij ervaren in Medellín. Maar eenmaal onderweg blijkt dat de harde werkelijkheid hen achtervolgt. Ze kunnen misschien ontsnappen aan de stad, maar niet aan hun lot. En of de eindbestemming deze barre tocht waard is, moet eerst nog maar eens blijken. De tieners begeven zich op een reis naar het diepste van hun zielen, en dat van het land waaraan ze verbonden zijn.

Duister Hart

Er staat aan het einde van de reis geen Kurtz te wachten, maar thematisch komt de film wel overeen met de novelle Heart of Darkness van Joseph Conrad, die de basis vormde voor Apocalypse Now, de legendarische en psychedelische oorlogsfilm van Francis Ford Coppola. Die was voor zijn vertelling weer schatplichtig aan Werner Herzog, die met Aguirre, der Zorn Gottes een bedwelmend verhaal vertelde over de conquistador uit de titel die op zoek gaat naar El Dorado.

Allemaal zijn het verhalen over reizen die op de meest extreme manier alles wat de hoofdpersonen weten over zichzelf en de wereld in twijfel trekken. Bovendien is de bestemming van hun queeste hoogst onzeker. Kurtz is in zowel Conrads tekst als Coppola's hervertelling volledig doorgedraaid, het bewijs van het bestaan van El Dorado is voornamelijk op hoop en hebzucht gebaseerd en niemand kan vertellen of de jongens zomaar hun beloofde land zullen krijgen op basis van enkele paperassen. Wat gaan ze überhaupt aantreffen?

Laven aan dromen

Als tegenargument kan de vraag worden gesteld: wat is het alternatief? Want in Medellín is één ding zeker, namelijk dat de jongens helemaal niets hebben. Ze brengen hun dagen straatvechtend door en proberen gestolen dan wel nagemaakte sieraden te verkopen aan louche handelaars. Ook vandalisme is een favoriet tijdverdrijf. Een eigen plek in hun wereld hebben ze niet, wat een stuk land waar zij het voor het zeggen hebben alleen maar aanlokkelijker maakt.

Ze komen er wel snel achter dat hun land hen niet moet. Hier geldt het recht van de sterkste. Liefde en compassie bestaan wel; regelmatig krijgen - of nemen - ze een lift van een vrachtwagenchauffeur. Bovendien komen ze aan in een gehucht waarvan de dames van plezier - die de middelbare leeftijd allang en breed hebben bereikt - deze jongens de nodige moedergevoelens toestoppen. Maar op andere plekken worden ze als compleet minderwaardig beschouwd. Niemand wil hen te woord staan of ze worden met geweld van straat geplukt dan wel verjaagd. Ze worden op de meest brute wijze met hun eigen land en met zichzelf geconfronteerd.

Onaflatend optimisme

Het wordt hen uiteindelijk duidelijk dat niemand hen iets zal geven. Ze moeten het nemen of ze zullen hun doel überhaupt niet bereiken. Maar één ding staat als een paal boven water: van opgeven moeten ze absoluut niets weten. De wet staat achter hen en ze zullen hun beloofde land opeisen. Niemand zal in staat zijn om deze koningen ervan te weerhouden om hun plaatsen op hun tronen in te nemen.

Er kan een parallel getrokken worden met Kees de Jongen van Theo Thijssen. De titelfiguur komt van de ene bak ellende in de ander terecht, maar blijft onverminderd optimistisch. Alles moet en zal beter worden. Als kijker blijf je daar ook op hopen, hoewel de grimmige realiteit waarin de jongens gesitueerd worden weinig goeds voorspelt. De betoverende beelden van het Colombiaanse landschap, gepaard gaande met de hypnotische muziek van Leonardo Heiblum en Alexis Ruiz, helpen je te transporteren naar de droombeelden van de hoofdpersonen. Maar dat doet niets af aan de op werkelijkheid gestoelde verwachtingen die je objectief mag stellen.

Los Reyes del Mundo

Hoe zwartgallig de situatie van de jonge protagonisten ook is, hun doorzettingsvermogen werkt inspirerend. Ze zijn onlosmakelijk verbonden met hun land en andersom en zijn bereid te vechten voor wat hen rechtmatig toebehoort. Dit maakt de ellende en armetierige toestanden waarin ze verkeren draagbaar om naar te kijken. Los Reyes del Mundo is daarmee niet alleen een indringend portret van de vijf jongelingen, maar ook van Colombia zelf, dat bijna als een personage an sich fungeert.

Mora Ortega weet haar verhaal op een indrukwekkende en beklemmende wijze te vertellen. De genadeloze weg naar de eindbestemming behoort lonend te zijn, wat de kijker alleen maar meer aan de personages bindt. De conclusie is logisch, louterend en voer voor tal van bijbehorende emoties. Het is niet gemakkelijk om Los Reyes del Mundo te categoriseren, laat staan aan te bevelen. Maar dat de film een kloppend hart heeft, is ontegenzeggelijk. Dit harde doch aandoenlijke drama krijgt dan ook een welverdiende 4/5.

Gezien bij Slieker Film te Leeuwarden. Los Reyes del Mundo draait nu in filmzalen door heel Nederland. Bekijk de trailer hieronder.