Zijn liefhebbers van horrorfilms allemaal ziek in hun hoofd?

Je kan empathie ook perfect loskoppelen van het beoordelen/veroordelen van iemand's gedrag inderdaad, maar nogmaals, dat zie je in de realiteit eigenlijk nooit. Van een empathisch persoon wordt verwacht dat hij compassie toont. Dat hij niet enkel begrijpt, maar ook begrip heeft.

Haha, Animosh mengt zich weer eens in een discussie. Lappen tekst van heb ik jou daar gegarandeerd

Fair enough, maar het is prima mogelijk om begrip te hebben voor gedrag én te oordelen dat het immoreel of onverantwoordelijk is. Je kunt bijvoorbeeld begrip tonen voor westerse jihadisten - ze leven in een samenleving waarin ze stelselmatig subtiel gediscrimineerd en uitgesloten worden, ze zijn opgegroeid met de islam, ze zijn jong en onbezonnen, ze zijn in aanraking gekomen met de verkeerde personen - en hun gedrag tegelijkertijd sterk veroordelen. Dat sluit elkaar niet uit imo; maar het laatste is geen "empathie". Empathie zorgt er hoogstens voor dat je de personen in kwestie niet haat of dehumaniseert, maar het leidt er niet toe dat je hen een morele vrije kaart geeft, niet tot een zelfvernietigende tolerantie zonder grenzen.

Discussies tussen Onderhond en mij duren inderdaad vaak wel even. Maar ik vind ze wel boeiend.

Volgens die stelling zou ik dan extreem empathisch zijn. Ik ken weinigen die je daarin gelijk zouden geven.

De afwezigheid van afkeer kan ook een teken zijn van onverschilligheid. Maar dat mensen op zichzelf gericht zijn, met hun eigen projecten bezig zijn, is niet per se een probleem. Jouw activiteiten hier hebben bijvoorbeeld veel gebruikers hier geïnspireerd, ook al zou je die niet doen in naam van ons aller welzijn.

Ik chargeer expres ook een beetje. Waar het mij meer om gaat is dat genreconventies in melodrama bijvoorbeeld wel een geaccepteerde vorm van entertainment zijn gewoorden, terwijl die eveneens nogal de neiging hebben om ongeneerd in te zoomen op menselijk lijden. Vaak ook op een overdreven en opgeblazen manier.

Exploitatie is misschien een groot woord, maar sentiment weet net als horror met zijn stijlkeuzes bepaalde emoties te triggeren. In die zin zijn het beide 'maar' esthetische kwaliteiten die andere emotionele effecten tot gevolg hebben. Iemand die geniet van walgelijkheden is dus niet zozeer een meer verrot mens dan iemand die wegdroomt bij een noodlottige romance. Zij worden alleen anders geprikkeld door verschillende stijlelementen met andere effecten op de kijker.

Goed drama weet mij trouwens op meerdere manieren te raken, dus op manieren waarbij ik zelf ook niet zo goed weet of ik nou afkeer en walging voel óf medeleven en compassie.

Ja de ellende van drama is zeer zeker meer geaccepteerd dan horror. Mischien omdat meer menselijk is?

Om eerlijk te zijn. Met horrorfilms heb ik het probleem dat ik het niet serieus kan nemen, omdat het allemaal lachwekkend is. Ofwel zijn de hoofdpersonages verschrikkelijk dom en achterlijk, ofwel denken ze dat er geesten in hun huis leven (en dan krijg je eerder een lachfilm dan een horrorfilm ook al omdat de opbouw naar een climax erg lang is). Zeker bij zwakkere films is dat het geval. Moet wel zeggen dat ik wellicht vooral slechte horror's heb gezien.

Om die reden doet het me vrij weinig als er iets engs gebeurt, omdat het vaak overdreven wordt, en daardoor je het niet serieus kan nemen. Bij The Cabin in the Woods is dat het geval bijvoorbeeld. Een goede horrorfilm is The Conjuring (qua schrikmomenten) en It Follows (qua stijl en sfeer).

De engste scenes komen nota bene niet uit horrorfilms. In de spoiler staat geen beschrijving van de scenes trouwens. Plemya en de kortfilm Un Chien Andalou kennen vreselijke scenes waar ik wellicht met mijn ogen wou wegdraaien. Ook Only God Forgives kent een zieke scene.

Je kunt dan het beste voor de subtiele en betere "horrors" gaan TornadoEF5, films als The Others (2001) waar niet eens horror bij staat. Wel een spoilergevoelige film dus niets lezen zou ik zeggen.

Met dat "serieus nemen" kan je bij alle genre wel vraagtekens zetten. "Zeer ontroerende film die je dan ook gezien moet hebben". Dan denk ik gezeur man. Het zijn films en acteurs en dus niet het echte leven.

Ik weet het, dank voor de tip. Maar als je nog maar 15 goede, leuke horrors hebt gezien en van vroeger ga ik me nog niet focussen op een bepaalde groep horrors. Maar je zal wel gelijk hebben denk ik. Zal de film eens bekijken binnenkort.

Scifi heeft dat probleem ook enorm. Komedie ook. Actie is 95 procent dat soort films. Dus je hebt wel gelijk. Alleen bij drama valt het echt wel mee, en ligt het er meestal niet dik op. Maar ik kijk dan ook enkel gewaardeerde drama's.

Bij Scifi maakt men een onderdeling: harde en zachte scifi. Ik ben voor (kei)-harde scifi zoals 2001. Al de rest kan ik niet verteren (wegens te commercieel en onrealistisch met enorme gaten).

Ik heb toch heel wat biografische films gezien, vaak drama's en dan lees je achteraf, dat er weer dingen bij zijn verzonnen, dan kan ik dat niet serieus nemen. Ook al kan ik zo'n film soms verder wel waarderen vanwege het realistische spel of andere redenen.

Een biografische film is altijd een interpretatie van iemand die moet omgaan met tegenstrijdige verklaringen en bronnen die elk hun belangen proberen verdedigen wanneer er een film wordt gemaakt, en is dus een subjectieve kijk op een hele reeks subjectieve meningen. Bovendien moet die regisseur de film nog aantrekkelijk proberen maken voor de kijker, en dat doet die meestal door voor de meest spannende versie te kiezen en de scenes spectaculairder te maken. Als je je daar aan ergert kan je beter fictie kijken, want volgens mij is geen enkele biografie volledig waarheidsgetrouw.

Ik erger me er niet aan, ik neem het alleen met een korrel zout.