- Home
- Filmforum
- Film - Algemeen
- Sentimenteel vs afstandelijk
Sentimenteel vs afstandelijk
filmfan17
-
- 285 berichten
- 12 stemmen
Ik vroeg me af wat de verschillen zijn tussen deze twee vormen, en ook waarom de afstandelijke manier meer wordt gewaardeerd bij de filmkenners. Hoewel ik vroeger ook lekker medelijden kon hebben bij films, prik ik er tegenwoordig steeds vaker doorheen. Ook deels met m'n ogen op de discussie die even werd gehouden bij Shawnshank Redemption.
Dus ik ben benieuwd naar jullie antwoorden op de volgende vragen:
Waarom is sentimentaliteit wel/niet goed? Ik heb het met name op de hollywoodfilms waarin er altijd een mooi tracking shot zit, en op dat moment de strijkers uit de kast worden gehaald + een traan bij de acteurs.
Ikzelf ben grote liefhebber van Kubrick, die meestal afstandelijk is, hoewel het einde van Paths of Glory, en de dood vd zoon van Barry Lyndon ook vrij sentimenteel te noemen zijn.
Waarom zou afstandelijkheid beter zijn? Een erg goed voorbeeld hiervan vind ik meestal Haneke (ahv zijn films Cache en Weisse Band). Dit geldt in het algemeen meer voor arthouse films.
En hoe zit het dan met het einde van Le Notti Bianchi, afstandelijk doch door het muziekgebruik redelijk sturend.
Benieuwd naar jullie reacties en ik hoop op een mooie discussie!
Karl van H.
-
- 2808 berichten
- 2103 stemmen
Bij een sentimentele film worden de emoties je meer opgedrongen (door middel van muziek, close ups van huilende mensen en dergelijke); bij afstandelijke films moeten de emoties helemaal vanuit jezelf komen. Als je ontroerd wordt door een film die 'afstandelijk' - wat ik overigens niet helemaal een goede term vind voor niet-sentimenteel, maar goed - is, dan heeft de film dat meer 'op zichzelf' gedaan, in plaats van daar trucs voor te gebruiken zoals bij sentimentele films. Daarom vind ik afstandelijke films vaak beter.
Knisper
-
- 12992 berichten
- 1250 stemmen
Ik snap je punt, maar er zit een nogal wijd gat tussen de termen sentimenteel en afstandelijk en laat ik nou net die films het beste vinden.
Karl van H.
-
- 2808 berichten
- 2103 stemmen
Het is ook niet het één of het ander, natuurlijk. De meeste films in mijn top 10 vallen ook in dat gat, met uitzondering van Elephant, een heerlijk afstandelijke, kille film
Madecineman (moderator films)
-
- 7484 berichten
- 1695 stemmen
Ik zou de meeste films in jou top10 toch eerder in de categorie 'afstandelijk' plaatsen als is het in realiteit natuurlijk nooit zo zwart/wit.
Karl van H.
-
- 2808 berichten
- 2103 stemmen
Sentimenteel kun je ze niet bepaald noemen, nee. Jij hebt trouwens ook 'n mooie afstandelijke in je top 10: 2001: A Space Odyssey
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11969 stemmen
Als je ontroerd wordt door een film die 'afstandelijk' - wat ik overigens niet helemaal een goede term vind voor niet-sentimenteel, maar goed - is, dan heeft de film dat meer 'op zichzelf' gedaan, in plaats van daar trucs voor te gebruiken zoals bij sentimentele films.
Daar ben ik het niet echt mee eens.
Ook voor afstandelijke film bestaan tal van trucjes. Daarmee lijkt de film wel "echter" en komt het misschien niet zo over als een trucje, maar daarom is het nog niet minder gewoon een techniekje dat de regisseur toepast.
Het is een beetje hetzelfde verhaal met goede eindes. Die zijn zogenaamde cliché en onorigineel, maar als je je meer richt op arthousewerk dan merk je al gauw dat ook negatievere eindes vaak niet meer zijn dan een eenvoudig "trucje" en helemaal niet origineler zijn.
Grootste verschil tussen de twee is gewoon de ruimte tot eigen inbreng. Sentiment wordt gebruikt voor opdringerige zaken (je moet! huilen) terwijl afstandelijkere films de indruk geven dat je toekijkt zonder echt al een oordeel te moeten ondersteunen.
filmfan17
-
- 285 berichten
- 12 stemmen
Ik wil bij deze oa vragen of jullie met wat meer voorbeelden willen komen. Welke films zitten er bijv tussen deze twee uitersten ( bij gebrek aan betere termen)?
En als ik je goed begrijp Karl, dan vind je films over het algemeen beter die zonder trucs maar meer op inhoud je weten te ontroeren? Ik heb zelf al snel dat ik ontroert wordt door de muziek bijv in solyaris, terwijl de film emoties niet echt opdringt (behalve met de muziek?). Daarnaast werd ik zelf flink geschokt door een dode man in weisse band, en dat werd in totaal en zonder muziek getoond.
Oh en het is idd niet zo zwart wit natuurlijk, daarom vond ik mijn voorbeelden uit de kubrick films wel aardig. Maar irriteert jullie bijv de scène uit barry lyndon?
Madecineman (moderator films)
-
- 7484 berichten
- 1695 stemmen
Mij niet (maar Kubrick is dan ook een soort held dus die zou het wel heel bont moeten maken wil ik me ergeren ). Solyaris vind ik trouwens ook best een sentimentele film maar op een mooie manier Grave of the Fireflies is er nog zo eentje. Sentiment is niet per definitie een slecht iets maar het moet wel oprecht zijn.
Ik heb een hekel aan films die het sentiment opdringen en dat geldt ook voor films die juist heel afstandelijk willen zijn en zo een statement denken te maken van kijk mij eens onafhankelijke arthouse maken....
starbright boy (moderator films)
-
- 21290 berichten
- 4461 stemmen
Mooi sentiment (en vooral mooi gedoseerd sentiment) is niet lelijk.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
Dat vind ik nu HET voorbeeld van vreselijk tenenkrommend opgelegd sentiment. Misschien wel de meest overgewaardeerde Aziatische film op MM!
Madecineman (moderator films)
-
- 7484 berichten
- 1695 stemmen
Daar kan ik het heel erg mee eens zijn, beetje de Aziatische We Were Soldiers.
goongumpa
-
- 3057 berichten
- 4063 stemmen
Barry Lyndon herinner ik me absoluut niet als sentimentele film. Ik vond hem zelfs erg afstandelijk.
Bresson is wel het toppunt van afstandelijkheid denk ik. Au Hasard Balthazar had ik op dvd.. Interessant als statement, een film met inhoud, maar uiteindelijk niet mijn ding.
Zelf houd ik veel van observerende films, zoals het werk van Robert Altman. Hij heeft een paar zeer afstandelijke films gemaakt (Brewster, 3 Women), maar ook films waarin veel ''erge'' dingen gebeuren. In Short Cuts bijvoorbeeld, gebeuren dingen die op papier niet zouden misstaan in een soap als Mooi en Meedogenloos. Altman brengt het gewoon niet opdringerig en oprecht aan, zodat het wel mooi is. Zelfde geldt bijvoorbeeld voor Ozu, Renoir, Kore'eda (en honderd andere filmmakers)...
Naast vervelend, gemaakt sentiment, zijn er natuurlijk ook filmmakers die als stijlmiddel overdreven melodrama en sentiment gebruiken, waarbij het wèl een meerwaarde heeft. Denk aan het werk van Ken Russell, Baz Luhrmann, Brian DePalma (soms zelfs expres heel melig), sommige films van Fassbinder...
Het draait ALLEMAAL om de uitwerking. Muziek, montage, camerastandpunten, belichting, lengte van de scène, dialoog, grime...
Al die dingen dragen veel meer bij aan de voeling (het al dan niet sentimenteel zijn) van een scène dan hetgeen er op papier in gebeurt.
ToNe
-
- 2865 berichten
- 2336 stemmen
Dat vind ik nu HET voorbeeld van vreselijk tenenkrommend opgelegd sentiment. Misschien wel de meest overgewaardeerde Aziatische film op MM!
Yeah, sue me!
goongumpa
-
- 3057 berichten
- 4063 stemmen
Soms kan ik btw ook gewoon heel goed meegaan met sentiment in films. Bijvoorbeeld bij Ladri di Biciclette, een erg sentimetele film, liet me toch met een brok in de keel achter.
Bij mij was de eindscène trouwens niet het moment dat het meest indruk maakte, maar de scène dat het jongetje met papa pizza gaat eten. Dat even terzijde
Apollinisch
-
- 21275 berichten
- 0 stemmen
Mooi sentiment is niet lelijk.
Ik heb het met name op de hollywoodfilms waarin er altijd een mooi tracking shot zit, en op dat moment de strijkers uit de kast worden gehaald + een traan bij de acteurs.
filmfan17
-
- 285 berichten
- 12 stemmen
Maar over het algemeen is iedereen het er wel mee eens dat als het sentiment zo opgedrongen wordt, zo van NU HUILEN OF IK SCHIET, niet echt wordt gewaardeerd. Tenminste, ik zeg wel iedereen, maar dan zou de top 250 er wat anders uit zien nu.
Nomak
-
- 11634 berichten
- 0 stemmen
Maar over het algemeen is iedereen het er wel mee eens dat als het sentiment zo opgedrongen wordt, zo van NU HUILEN OF IK SCHIET, niet echt wordt gewaardeerd.
herman78
-
- 3176 berichten
- 1281 stemmen
Ik ben voor subtiel sentiment. Voordeel van afstandelijk is wellicht dat je zelf je emoties wat kunt sturen (zoals bv. bij Haneke-films) en je niet een bepaalde kant wordt opgesluisd.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5408 stemmen
Er zijn er maar een paar die met sentimenteel wegkomen, bijvoorbeeld Douglas Sirk en Frank Capra. Afstandelijk kan werken bij films van bijvoorbeeld Haneke of bijvoorbeeld een film als Elephant. Meestal zijn het echter uitersten die beide niet echt wenselijk zijn.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5408 stemmen
Bresson is wel het toppunt van afstandelijkheid denk ik. Au Hasard Balthazar had ik op dvd.. Interessant als statement, een film met inhoud, maar uiteindelijk niet mijn ding..
Apart dat je Bresson als toppunt van afstandelijkheid ziet (wat ik me n.a.v. Pickpocket bijv. goed zou kunnen voorstellen) en dat je dan Balthazar noemt. Een prachtig, absoluut niet afstandelijk drama. En welk statement denk je aan?
Rest van je bericht vind ik overigens wel treffend...
Apollinisch
-
- 21275 berichten
- 0 stemmen
Elephant afstandelijk? Vind ik, m.u.v. de schietpartij, juist zeer intiem en gevoelig.
Reinoir
-
- 682 berichten
- 449 stemmen
Ja dat is het ook, super ziek is die scene! Heel kil kwa sfeer geen muziek. Dat maakt die scene nog shockerender. Ligt dichter bij het realisme dan een bombastische sentimenteel gebeuren. Die scene is voor jou zeer intiem en gevoelig omdat het ook gewoon iets ziekelijks is. Absurd als je zo iets zou meemaken en dan komt er ook nog bij kijken dat het een waar gebeurd verhaal is. Dus spookt dat ook weer in je hoofd rond. Maar die scene is niet sentimenteel of bombastisch. Eerder afstandelijk. Of hoe je het dan ook moet verwoorden.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5408 stemmen
Vind het een zeer kille film. Van de klinische omgeving, tot het camerawerk en zelfs de personages komen op mij erg afstandelijk over. Ik denk zelfs dat van Sant een film over de teloorgang van normale sociale waarden wilde maken door het heel steriel in beeld te brengen.
goongumpa
-
- 3057 berichten
- 4063 stemmen
@ Blonde: het is al een tijd geleden dat ik Au Hasard Balthazar gezien heb, maar de film kwam afstandelijk, moeilijk inleefbaar (is dat een woord?) op mij over door het emotieloze Bresson-acteerwerk.
Met "statement" bedoelde ik het feit dat hij emoties niet door acteren wil overbrengen, maar door de beelden. Het woord "statement" was verkeerd gebruikt, het is gewoon zijn stijl.
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Er zijn er maar een paar die met sentimenteel wegkomen, bijvoorbeeld Douglas Sirk en Frank Capra.
Ik wou Capra ook al noemen als een voorbeeld van geslaagd sentiment. Ik denk dat het daarbij werkt, omdat Capra voordat hij sentimenteel wordt geregeld nogal de duisternis inspringt, het meest geslaagd in Stewarts pessimistische uitbarsting in It's a Wonderful Life. Je hebt dan niet meer het gevoel naar een domme film te kijken die emoties voor goedkoop effectbejag presenteerd.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Sentimentele films zijn verschrikkelijk en geestdodend . Bovendien schuilen slechte , talentloze cineasten zich achter het sentiment van hun films . Ze kunnen de kijker niet op de intellectuele wijze beroeren en gaan daarom , omdat ze dan niets anders kunnen , ' domme mensen ' manipuleren . Met nadruk op ' domme ' mensen , want ' slimme ' mensen trappen er natuurlijk niet in !
Afstandelijk films zijn vooral veel tijdlozer . Neem L'Année Dernière à Marienbad , een van de kilste films ooit . De film is inmiddels 50 jaar oud , maar hij komt nog altijd erg modern en vernieuwend over .
Sentimentele films zijn vooral tijdsgebonden . Oude sentimentele films komen bij mij heel erg naïef en oubollig over . Mensen zullen sentimentele films van nu ( denk aan films als Avatar (2009) en Inglourious Basterds (2009) ) over 20 - 30 jaar gewoon uitlachen , omdat er dan een culturele evolutie plaats heeft gevonden en de film evolueert dan niet mee met de zeitgeist !