Seinfeld

Op die manier. Incidenteel pik ik een aflevering mee op Comedy Central, maar zo goed ken ik de serie niet!

Ik strijk over mijn hart en zeg, het is je vergeven en we strooien er gezellig wat zand over!

Weet iemand of er dvd boxen zijn van alle seizoenen? Iemand heeft mij verteld dat niet alle seizoenen op dvd beschikbaar zijn, maar dat lijkt me raar?

Seinfeld is trouwens mijn nummer 1 wat sitcoms betreft. Ik hou van de karakters, van New York, van alles wat met Seinfeld te maken heeft. Het was een halfjaar ongeveer niet meer te zien op Comedy Central en dat merkte ik 's avonds wel hoor! Heerlijk dat ze weer terug zijn!

Ik heb alle seizoenen op DVD liggen. Of ze nog steeds verkrijgbaar zijn is een andere vraag natuurlijk.

Ik heb de complete seriebox destijds gekocht, grote aanrader. Inclusief het Koffieboek

2 pakken voor alle discs en een dik, ingeschoven fotoboek.

Is vast ongelofelijk duur...

Sterker nog, al lang niet meer leverbaar in die uitgave.

Ja, die was destijds 100 euro

En het was nog een gok ook, want ik had nog nooit een aflevering Seinfeld gezien. Maar het pakte goed uit, want ik was al snel verslaafd.

En de box is prachtig en het Koffieboek toch wel leuk gedaan, met heel veel foto's en uitleg per aflevering.

100 euro valt zat mee, voor wat je ervoor terug krijgt. Losse seizoenen betaal je uiteindelijk meer voor.

Ja, in dat kader valt het inderdaad mee. Je krijgt geloof ik 10 seizoenen, extra's en dat dikke boek. Plus een ongelofelijk mooie verpakking die met trots in mijn kast staat. Seinfeld is geweldig. Ik ga de serie zeker nog eens opnieuw kijken.

Die gok heb ik destijds idem met Friends genomen. Ook tot jaren terug nooit gevolgd en toen op de gok de box gekocht. Pakte ook goed uit.

Ja dat zou ik ook gedaan hebben als het 100 euro koste! Haha, nee vroeger nam ik die gokken ook nog wel eens maar sinds dat ik op me zelf woon ben ik genoodzaakt steeds meer te pindakazen

Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van sitcoms. De grappen zijn vaak flauw, er wordt wat oppervlakkige romantiek en andere zoetigheid in gegooid, soms nog een moraaltje, en de personages zijn vaak ongeveer hetzelfde. In de tijd dat Seinfeld uitkwam (en eigenlijk daarna ook nog wel) was het disfunctionele gezinnetje vaak hetgene waar het allemaal om draaide.

Seinfeld rekende op een heerlijke en eigenlijk gewoon tegendraadse manier af met een hoop van die vaste enge elementen van de sitcom, trots te koop lopend met taglines als “a show about nothing” en “no hugging, no learning”. Geen goedzakken maar gewoon echt asociale en egoïstische figuren als hoofdpersonages. Het mooie eraan is dat ze asociaal zijn op een vrij passieve en haast onwetende en onverschillige manier, niet direct bewust gemeen. Heerlijk.

De personages zijn dan ook erg fijn. Jerry Seinfeld speelt min of meer zichzelf en is op zichzelf nog niet eens zo grappig en al helemaal geen goed acteur, maar hij groeide toch aardig in de serie en vormt gewoon een prachtig koppel met vooral George en Kramer. Elaine vind ik de minste, maar nog altijd een van de grappigste vrouwelijke personages die ik heb gezien. Kramer is het populairst, maar zijn slapstickachtige humor vind ik persoonlijk vaker flauw dan leuk. Het is vooral zijn excentrieke gedrag en zijn manier van praten wat hem zo leuk maakt. George is de onbetwiste ster van de show voor mij. Wat wordt er van hem geweldig een ontzettend lullig figuur gemaakt.

Ook de vele leuke bijpersonages verdienen een vermelding. Newman, Joe Davola, Uncle Leo, Bookman, Sid Fields, Steinbrenner, Poppie, Alton Benes, Jimmy, Jackie Chiles, de Soup Nazi, Peterman, de Close Talker, Tony, en wie ik nog vergeet. Sommigen zijn nog niet eens per se op zichzelf zo leuk, maar gewoon in combinatie met andere personages. Een goed voorbeeld is Steinbrenner, die vooral zo leuk is door George, die zich altijd zo grappig langzaam terugtrekt als deze begint te ratelen.

Maar met leuke personages alleen heb je nog geen absolute topserie. In elk geval voor mij is herkenbare humor vaak het leukst, en Seinfeld is echt de meester in allerlei herkenbare situaties te benoemen en uit te vergroten. Vooral in de eerste seizoenen worden hele afleveringen om de meest kleine en soms lekker absurde dingen gebouwd. De culturele impact van het een naam geven van allerlei dingen is erg groot. Ook zijn er nogal veel popculturele verwijzingen (misschien was de serie wel de eerste zelfs?) en geslaagde catchphrases. Mede door deze elementen en door het ontbreken van echte verhaallijnen voelt de serie nog vrij tijdloos aan en kun je zo een aflevering meepikken. Het is dan ook zo'n beetje mijn favoriete serie in herhaling zo'n beetje. Ik kan zo een aflevering meepikken en weer helemaal in opgaan.

De pilot is nog niet helemaal op het niveau van latere afleveringen, voelt nog wat onwennig door wat dingetjes die anders zijn, maar hierna is het gelijk al erg grappig allemaal. Mensen die zeggen dat de serie aan het begin nog niet goed was snap ik niet. Het tempo ligt in de beginfase van de serie duidelijk echt een stuk lager, met veel meer nadruk op de dialogen waar de latere afleveringen veel meer de grappen uitbeelden, vaak ook met veel meer absurde verhaallijnen (in de allerlaatste seizoenen wat al teveel naar mijn smaak). Op een gegeven moment gaan ze ook wat meer naar een grappige climax van de aflevering toewerken, vaak met voor meerdere van de hoofdpersonages een eigen verhaallijn, die dan in de climax allemaal samenkomen.

Seizoen 4 heeft voor het eerst een rode draad door het seizoen, met die hele pilot van “a show about nothing” die Seinfeld en George maken voor NBC. Dit is ook het eerste seizoen waarin de genoemde meerdere verhaallijnen die op het einde vaak samenkomen zitten, en Newman heeft nu echt een vaste plek in de serie en vrij grote bijrol. De serie zit hier midden in wat ik als de meest geniale periode van Seinfeld beschouw, lopend vanaf seizoen 3 aflevering 5 ongeveer (The Pen en The Dog zijn gewoon slecht, zeker naar de Seinfeldstandaard) tot en met seizoen 5. Door deze periode heb ik ook enorm veel moeite om mijn favoriete afleveringen aan te wijzen, zonder dat het een belachelijk lange lijst word voor wat een kleine selectie zou moeten zijn. Ik zal ze straks onderaan dit bericht alsnog benoemen (in een alsnog te lange lijst eigenlijk).

Seizoen 6 begint met een aanvankelijk wat te rustige en relaxede George, maar uiteindelijk is het nog wel een goed seizoen. Leuk is dat ze vanaf hier steeds meer naar oudere afleveringen beginnen te verwijzen, ook al graven ze nooit echt diep. Seizoen 7 heeft met Georges aankomende huwelijk met Susan weer een duidelijke rode draad. Hoe ze George “probleem” hier uiteindelijk oplossen is wel prachtig bot en typerend. Na seizoenen wachten heeft Elaine eindelijk eens fatsoenlijk haar trouwens.

De laatste twee seizoenen, seizoen acht en negen dus, zijn (minus de allerlaatste aflevering) zonder Larry David gemaakt, en dat zie je er wel vanaf. Het is toch allemaal wat minder grappig, en draait minder om herkenbare situaties en juist vaak wat al te absurde. Zoals helaas bij veel series wordt met Kramer een personage veel te veel uitvergroot. Wel zijn er halverwege seizoen 8 nog wat goede afleveringen zoals The Comeback en The Susie en seizoen 9 heeft bijvoorbeeld The Butter Shave en The Maid, maar duidelijk is dat het beste er af is.

De verhaallijn rond de knipperlichtrelatie tussen Elaine en Puddy vind ik maar flauw. Die rond George en zijn onverschillige baas is al beter. Seizoen 9 heeft wel twee clipshowafleveringen, maar in tegenstelling tot veel andere sitcoms zijn dit zo'n beetje de enige compilaties en wordt je er door de afleveringtitels niet onaangenaam door verrast.

De finale is een beetje raar. Al die terugkerende personages zijn op zich leuk, en ze hebben daar wel een redelijke verhaallijn om verzonnen om iedereen weer van stal te halen, maar de aflevering voelt gewoon wat anders aan qua scènes, dialogen en tempo ook denk ik. Aan alle hoge verwachtingen kon eigenlijk al niet voldaan worden, maar toch wel een ietwat teleurstellende finale, ook al is het de moeite van het kijken nog wel waard.

Wat typische dingen aan Seinfeld die ik nog wel even wil noemen zijn al die merknamen van verschillende soorten snoep vooral. En al die Supermanverwijzingen. Jerry is wel echt een groot kind. Wel een met een altijd gevulde koelkast waar iedereen maar al te graag uit eet. Als dat soms als reclame bedoeld was hebben ze dat vrij handig aangepakt. Ook wordt er meerdere keren naar films verwezen, waaronder wat hilarische fictionele, en ik kan eigenlijk niet over Seinfeld praten zonder te typische entree van Kramer te noemen. Dat heeft hem toch erg populair gemaakt.

Een vergelijking met Friends is onvermijdelijk. Seinfeld en Friends zijn dé sitcoms van de jaren 90 wat mij betreft en worden niet voor niets vaak met elkaar vergeleken. Ik ben misschien een van de weinigen die beide series echt kan waarderen. Seinfeld is een stuk grappiger, Friends waardeer ik meer om de (voorspelbare) verhaallijn. Maar dat is natuurlijk iets waar Seinfeld nou net niet aan doet.

Verder maakt Seinfeld wel van wat meer locaties gebruik en verlaat wat meer het cocon waar sitcompersonages vaak in lijken te leven. Nog altijd zie je, later in de serie dan vooral, vreemde gezichten op feestjes etc, maar in Seinfeld voelt het wat natuurlijker aan. Ook New York zelf. Je hebt wat meer het idee dat de personages nog enigszins een normaal sociaal leven hebben. Friends heeft wel wat meer leuke personages denk ik, maar in Seinfeld zijn de leuksten leuker.

Friends heeft verder ook duidelijk de nodige grappen van Seinfeld gejat. Voorbeelden zijn in The Contest Kramer aan de overkant bij de nudiste versus Naked Ross in The One where Everybody Finds Out, Elaine die in de sauna op Sidra's borsten valt in The Implant waar iets vergelijkbaars Chandler en Jack Geller overkomt in The One with Phoebe's Cookies, George als handmodel in The Puffy Shirt versus de min of meer vergelijkbare maar veel mindere verhaallijn van Joey en zijn “hand twin” in The One in Vegas, Kramer die veel te bruin wordt in The Wife waar Ross dat wordt in The One with Ross's Tan, Kramers uitspraak van karate in The Foundation waar Ross dat in The One with Unagi doet en Jerry met een verwijfd tasje in The Reverse Peephole waar Joey dat in The One with Joey's Bag heeft.

Als afsluiter dan nog mijn favoriete afleveringen. Het is nogal een lijst voor een selectie. Dat is veelzeggend over hoe hoog ik Seinfeld inschat.

The Revenge: George die net doet alsof hij zijn ontslag niet heeft genomen.

The Chinese Restaurant: Uniek doordat heel de aflevering zich op 1 locatie afspeelt en geloof ik ook in 1 take. Je voelt de frustratie van het wachten ook.

The Note: George en die mannelijke masseur zijn hilarisch. Die man ziet er ook zo grappig uit op een of andere manier. Ook mooi als George zijn ogen niet van een poster van Evander Hollyfield af kan houden. Een andere leuke verhaallijn is Kramer die denkt dat Joe DiMaggio in Dunkin' Donuts zit.

The Library: Legendarische rol van Philip Baker Hall als Bookman. De ontslagen oude gymleraar als doorgedraaide zwerver is ook mooi.

The Parking Garage: Een vergelijkbare frustrerende ervaring als in The Chinese Restaurant.

The Café: De eerste verschijning van Babu. Ook mooi is Georges snode plannetje rondom Elaine die de IQ-test voor hem moet maken.

The Alternate Side: “These pretzels are making me thirsty”.

The Red Dot: Geweldig hoe iedereen uiteindelijk de rode stip op de trui weer ontdekt. Het mooiste moment is als George wordt ontslagen en zijn baas die trui uit een la pakt en in zijn gezicht gooit.

The Pez Dispenser: Een voorbeeld van zo'n goed geschreven aflevering waarin alles samenkomt en de clue erg geestig is. En de preemptive break-up is prachtig natuurlijk.

The Suicide: “Lupus? Is it lupus?” Een van allerbeste teksten van George. Ook de eerste aflevering met Wayne Knight als Newman.

The Limo: Heerlijk misverstand, en de waarheid die langzaam wordt onthuld.

The Ticket: “Y o yo ma!”. En Kramer die Italiaans spreekt nadat hij Jerry's telefoon opneemt. Hier zijn Kramers geluidjes nog leuk. Ook de rechtszaak met Newman is leuk.

The Watch: Sterk geschreven aflevering weer. Uncle Leo die Jerry's horloge uit de prullenbak vist en het einde met Leo's nieuwe portemonnee, Elaine die met een psychiater date en George die naar het huis van de NBC-baas gaat. Geweldige rol is dat, en hij is samen met George puur goud.

The Opera: Een goede opbouw en een erg leuke Joe Davola.

The Contest: Een van de meest beroemdste en meestgeprezen afleveringen. Hilarisch die overdreven situaties die de vrienden het moeilijk maken om zich aan de weddenschap te houden. En die scènes dat we ze in bed zien liggen, haha. Het gebruik van metaforen is ook erg mooi. Sowieso al knap hoe de serie altijd seksgrappen kon maken zonder het beestje bij de naam te noemen. “Master of my domain”. We zien hier ook voor het eerste George moeder, en prachtig als de vrienden aan de overkant van de straat Kramer bij die vrouw zien die naakt door haar appartement loopt.

The Movie: Erg leuk om Rochelle, Rochelle weer voorbij te zien komen. Verder ook weer een steengoed geschreven aflevering zonder een saai moment en met wat herkenbare grappen nog. Heeft verder ook dat frustrerende gevoel van The Chinese Restaurant en The Parking Garage.

The Outing: “Not that there is anything wrong with that”.

The Implant: Kramer die denkt dat Salman Rushdie op zijn sportsschool komt, George en Kramer die korting op een vliegticket proberen te krijgen, de double dip.

The Smelly Car: Lekker absurde verhaallijn rondom de “B.O” in de auto. De verhaallijnen komen ook geweldig samen.

The Handicap Spot: De groep vrienden op hun meest asociaal. Ook hier komen de verhaallijnen weer sterk samen, en we zien voor het eerst George zijn vader, al werd die hier nog niet door Jerry Stiller gespeeld.

The Puffy Shirt: Het shirt zelf, maar ook de low talker, George die weer bij zijn ouders gaat wonen (Stiller nu voor het eerst als zijn vader).

The Sniffing Accountant: Een aflevering vol prachtige dialogen. Ook mooi de verhaallijnen rond George, zijn vader en de BH's, dat flirttrucje van het voelen van de stof en Jerry's accountant. Vooral Kramers aandeel in dat laatste.

The Bris: The Pigman, haha. Ook George die de schade aan zijn auto op het ziekenhuis probeert te verhalen. Op zich nog niet eens zo heel onredelijk misschien, maar hij doet het op zo'n heerlijk gluiperige manier weer.

The Lip Reader: Alleen al het idee van Kramer als ballenjongen is om te gieren. En dan zijn de andere verhaallijnen ook nog leuk en heeft Newman een van zijn allermooiste oneliners met “when you control the mail you control.... information”.

The Barber: Het komt niet vaak voor dat ik echt geen favoriete verhaallijn kan kiezen. Zowel die rondom Jerry en de twee kappers als die met George die niet weet of hij nou wel of niet is aangenomen voor een baan zijn subliem.

The Dinner Party: Weer zo'n heerlijke aflevering zonder een saai moment, en met weer dat gevoel van ergernis en frustratie. Eigenlijk gaat het allemaal nergens over, zo knap al die mooie kleine situaties en dialogen. Mooie twist als Saddam Hoessein degene blijkt te zijn die de auto van George en Kramer geblokkeerd had.

The Marine Biologist: Fantastisch einde met die monoloog van George. Zou een heel serieuze kandidaat zijn als ik een top-10 leukste scènes zou maken.

The Pie: Poppie is een erg leuk personage. Hoogtepunt is die scène in het restaurant met het toiletbezoekje en later de pizza. Maar ook erg leuk zijn de verhaallijnen over George en zijn “luidruchtige pak” en de etalagepop die precies op Elaine lijkt. Vooral als op het einde blijkt wie er voor verantwoordelijk is.

The Raincoats: De close talker is echt hilarisch. Een van de mooiste bijrollen in heel de serie. Ook de vele andere verhaallijntjes en de verwijzingen naar Schindler's List zijn erg leuk.

The Fire: De panische George is heerlijk overdreven asociaal. Een van de allergrappigste scènes van heel de serie is als Kramer prachtig vertelt hoe er in de bus een overvaller was en hij het stuur van de chauffeur moest overnemen. “You kept making all the stopts?!” Haha.

The Opposite: Weer zo'n beroemde en een van de meestgeprezen afleveringen. Terecht ook. Heerlijk dat uitgangspunt van George die alles precies het tegenovergestelde doet als hij normaal doet, en de gevolgen hiervan. De eerste aflevering met Steinbrenner.

The Label Maker: De “re-gifter”, de huisgenoot van George vriendin en het einde. Sowieso ook altijd leuk om Bryan Cranston te zien opduiken.

The Jimmy: Jimmy is een erg fijne bijrol. Leuk ook hoe George later in de serie zijn gewoonte om over zichzelf te praten in de derde persoon overneemt. Ook wel leuk dat misverstand waardoor men denkt dat Kramer verstandelijk gehandicapt is. Eigenlijk wat flauw, maar Richards maakt het leuk.

The Diplomat's Club: Ik lig elke keer weer in een deuk om de gortdroge scènes met de piloot. Er wordt zoveel van zo weinig gemaakt. Briljant. Een nieuwe kanshebber voor mijn (volstrekt theoretische) top-10 beste scènes.

The Soup Nazi: Veel mensen hebben deze aflevering als hun allergrootste favoriet genoemd, ikzelf ook. Na het opnieuw kijken van heel de serie moet ik daar op terugkomen, alleen de scènes met de Soup Nazi zijn echt leuk. Maar die is dan wel gelijk zo fantastisch dat zijn verhaallijn alleen al genoeg is voor een plek tussen mijn favorieten. Alleen niet helemaal bovenaan.

The Shower Head: Hilarisch met Kramer en Newman die een illegale douchekop willen kopen. Die namen van die dingen ook, haha. De Commando 450 (“they use it on elephants”). En dan denkt Peterman ook nog eens dat Kramer en Elaine junkies zijn.

The Bottle Deposit: Het plan van Kramer en Newman is leuk, maar nog leuker zijn Tony de automonteur (een van de allerleukste bijrollen) en George die er probeert achter te komen wat zijn project op zijn werk precies inhoudt.

The Comeback: Zeer toepasselijke naam, aangezien er in de latere seizoenen weinig topafleveringen meer zijn. Hier is weer eens bijna elke verhaallijn leuk. Alleen die rondom Milos de slechte tennisser is minder. Maar die met Elaine en Vincent en George en zijn comeback maken dat meer dan goed.

The Susie: “If she can't find me, she can't break up with me”. Kenmerkende George-logica. Leuke voicemail ook.

The Butter Shave: Ook weer een typerende George, als hij op zijn nieuwe werk zich als gehandicapt voordoet om van de speciale behandeling te profiteren. Geniaal schaamteloos. Newman die de in boter “gebakken” Kramer wil opeten is eigenlijk typisch zo'n onzinnige verhaallijn van de latere seizoenen, maar Wayne Knight maakt het nog grappig.

The Maid: George die T-Bone genoemd wil worden maar het uiteindelijk met Koko moet doen, haha. Ook leuk de misverstanden rondom Jerry's vriendin, Kramer en prostitutie, en de verhaallijn over Elaines telefoonnummer heeft steeds leuke wendingen.

Mooi verhaal, ik kan niet zeggen dat ik elk woord heb gelezen, maar toch. Ben het met je eens dat George het leukste personage is, maar Elaine staat bij mij op twee (vooral zoals ze fake instemmend kan lachen en knikken, heerlijk).

Jerry Seinfeld Confirms ‘Seinfeld’ Reunion of Sorts | Variety

Bij gebrek aan de cheerleadersmiley:

Netflix Announces Premiere Date For 180-Episode 'Seinfeld' Library - Deadline

Jaaaaaaaa!!!