Windtalkers (2002)

Het had op zijn minst een prima oorlogsfilm kunnen worden. De film bevat vele van de vaste ingrediënten die je ook ziet in de meeste oorlogsfilms. Dappere Navajo-indianen die door het Amerikaanse leger in de tweede wereldoorlog tegen Japan worden getraind, tot codeerders. Spanning door een speciale code die onmogelijk te ontcijferen blijkt voor de Japanse tegenstander. Een romance tussen Joe Enders en verpleegster Rita. Maar nee deze film wordt letterlijk en figuurlijk verknald door de gevechtsscènes. Gek genoeg van een regisseur die meestal er wel mee uit de voeten kan Was deze verdwaald of kan hij niet anders? Werkelijk scènes van oorlogshandelingen die meer lijken op een actiefilm? Het voelt totaal onrealistische aan. Enfin je krijg niet heel veel meer dan ongeloofwaardige maar degelijke actie, aangevuld met de Indiaanse rituelen. Het lag niet aan Nicolas Cage, Adam Beach, Christian Slater of de rest van de acteurs want die deden het echt prima!

De "Windtalkers" vond ik een van de betere oorlogsfilms die ik de laatste weken heb gezien. Dankzij een goede kennis heb ik toegang tot redelijk wat oorlogsfilms momenteel en die ben ik druk aan het bekijken door de week omdat mijn vriendin niet zo gecharmeerd is van dit genre. Het verhaal gaat over Navajo-indianen die in een code hebben geleerd gebaseerd op hun eigen taal en dus niet door de Japanse tegenstander is te verstaan. Iedere Navajo code spreker heeft een "beschermeling" bij zich die op hen moet passen. Het gaat zover zelfs, dat als een code spreker in handen dreigt te vallen van de vijand, de "beschermende" marinier hem om het leven zal brengen, zodat hij de code door o.a. marteling niet aan de Japanners bekend kan maken. Ben Yahzee (Adam Beach) is de naam van de Navajo indiaan en hij wordt "beschermd" door sergeant Joe Enders (Nicolas Cage).

16 juni 1944 vallen de mariniers Saipan aan, een Oceanisch eiland, en totaal verliezen daar in de oorlog meer dan 5000 Amerikaanse soldaten de dood.

De code sprekers vormen een belangrijke schakel in het geheel en daarover gaat deze film.

Persoonlijk sprak het verhaal mij aan, de omgeving was prima en de acteurs spelen naar behoren. Wat ik soms wel lastig vind is het feit dat de camera vaak te druk in beweging is. Het is dus goed kijken en volgen door de kijker(s).

Een mooie 7 als resultaat.

Woo op oorlogspad.

Nooit echt mijn regisseur geweest, zat dan ook niet te popelen om een oorlogsfilm van 2 uur afkomstig van hem te bekijken. Toch geef ik films binnen dit soort kader wel vaker een kans en bovendien kan een volbloed actieregisseur middenin de oorlog vast wel wat betekenen. Voor mij tikt het alleen eerder de standaard van Woo aan.

Cage blijf ik als acteur waarderen, maar dan in de rollen waarbij hij wat energieker en losbandiger is. Dit soort films beperken hem in zijn kwaliteiten. Logisch ook, want uiteindelijk moeten er mensen van vlees en bloed staan, maar de aparte uitstraling van Cage past daar niet echt in. Overige rollen zoals die van Stormare en Ruffalo ben je ook zo vergeten. Via Beach komen er op cultureel vlak wat thema's samen, maar ook dat wordt nogal onsubtiel uitgewerkt.

De oorlogsscenes wisselen vaak. De omgevingen worden aardig nutteloos naar voren gebracht. Lelijk camerawerk vooral, een Woo die alles om zich heen laat ontploffen maar alles vervolgens van afstand bekijkt. Toch wordt het explosief en bombastisch genoeg neergezet, waardoor je het vermaak in het lawaai wel makkelijk kan vinden. Aangezien er ook genoeg sequenties van zijn, is het verder geen probleem om de film uit te zitten.

Jammer genoeg is de film wel lang en weet inhoudelijk niet veel meer te bieden dan wat vermakelijke oorlogsmomenten, maar voor een film die toch vooral de verkeerde kant moet laten zien krijg ik hier eerder de indruk dat het allemaal wel gezellig is in de rimboe. Van Woo heb ik ze minder gezien, maar dat dit vervolgens wat mij betreft één van zijn betere films is zegt voor mij ook genoeg.

Mwa, veel van hetzelfde en sentimenteel gedoe op zijn tijd.

Twintig jaar geleden was ik erg negatief over deze film. Ik zat toen niet te wachten op weer een heroïsch Amerikaans oorlogsverhaal, waarbij zij steeds raak schieten en de Japanners meestal missen. Jammer, want doorgaans was ik enthousiast over Woo.

Maar vandaag ging die in de herziening en stoorde ik me daar totaal niet aan. Genoot van de fantastische actie en vuurrijke ontploffingen. Woo brengt het allemaal weer vaardig in beeld en ook de geluidsband zorgt voor fijne drukverschillen in mijn thuisbios. Heerlijk knalwerk van de meester!

Kleine 4*