Windtalkers (2002)

Het had op zijn minst een prima oorlogsfilm kunnen worden. De film bevat vele van de vaste ingrediënten die je ook ziet in de meeste oorlogsfilms. Dappere Navajo-indianen die door het Amerikaanse leger in de tweede wereldoorlog tegen Japan worden getraind, tot codeerders. Spanning door een speciale code die onmogelijk te ontcijferen blijkt voor de Japanse tegenstander. Een romance tussen Joe Enders en verpleegster Rita. Maar nee deze film wordt letterlijk en figuurlijk verknald door de gevechtsscènes. Gek genoeg van een regisseur die meestal er wel mee uit de voeten kan Was deze verdwaald of kan hij niet anders? Werkelijk scènes van oorlogshandelingen die meer lijken op een actiefilm? Het voelt totaal onrealistische aan. Enfin je krijg niet heel veel meer dan ongeloofwaardige maar degelijke actie, aangevuld met de Indiaanse rituelen. Het lag niet aan Nicolas Cage, Adam Beach, Christian Slater of de rest van de acteurs want die deden het echt prima!

De "Windtalkers" vond ik een van de betere oorlogsfilms die ik de laatste weken heb gezien. Dankzij een goede kennis heb ik toegang tot redelijk wat oorlogsfilms momenteel en die ben ik druk aan het bekijken door de week omdat mijn vriendin niet zo gecharmeerd is van dit genre. Het verhaal gaat over Navajo-indianen die in een code hebben geleerd gebaseerd op hun eigen taal en dus niet door de Japanse tegenstander is te verstaan. Iedere Navajo code spreker heeft een "beschermeling" bij zich die op hen moet passen. Het gaat zover zelfs, dat als een code spreker in handen dreigt te vallen van de vijand, de "beschermende" marinier hem om het leven zal brengen, zodat hij de code door o.a. marteling niet aan de Japanners bekend kan maken. Ben Yahzee (Adam Beach) is de naam van de Navajo indiaan en hij wordt "beschermd" door sergeant Joe Enders (Nicolas Cage).

16 juni 1944 vallen de mariniers Saipan aan, een Oceanisch eiland, en totaal verliezen daar in de oorlog meer dan 5000 Amerikaanse soldaten de dood.

De code sprekers vormen een belangrijke schakel in het geheel en daarover gaat deze film.

Persoonlijk sprak het verhaal mij aan, de omgeving was prima en de acteurs spelen naar behoren. Wat ik soms wel lastig vind is het feit dat de camera vaak te druk in beweging is. Het is dus goed kijken en volgen door de kijker(s).

Een mooie 7 als resultaat.

Woo op oorlogspad.

Nooit echt mijn regisseur geweest, zat dan ook niet te popelen om een oorlogsfilm van 2 uur afkomstig van hem te bekijken. Toch geef ik films binnen dit soort kader wel vaker een kans en bovendien kan een volbloed actieregisseur middenin de oorlog vast wel wat betekenen. Voor mij tikt het alleen eerder de standaard van Woo aan.

Cage blijf ik als acteur waarderen, maar dan in de rollen waarbij hij wat energieker en losbandiger is. Dit soort films beperken hem in zijn kwaliteiten. Logisch ook, want uiteindelijk moeten er mensen van vlees en bloed staan, maar de aparte uitstraling van Cage past daar niet echt in. Overige rollen zoals die van Stormare en Ruffalo ben je ook zo vergeten. Via Beach komen er op cultureel vlak wat thema's samen, maar ook dat wordt nogal onsubtiel uitgewerkt.

De oorlogsscenes wisselen vaak. De omgevingen worden aardig nutteloos naar voren gebracht. Lelijk camerawerk vooral, een Woo die alles om zich heen laat ontploffen maar alles vervolgens van afstand bekijkt. Toch wordt het explosief en bombastisch genoeg neergezet, waardoor je het vermaak in het lawaai wel makkelijk kan vinden. Aangezien er ook genoeg sequenties van zijn, is het verder geen probleem om de film uit te zitten.

Jammer genoeg is de film wel lang en weet inhoudelijk niet veel meer te bieden dan wat vermakelijke oorlogsmomenten, maar voor een film die toch vooral de verkeerde kant moet laten zien krijg ik hier eerder de indruk dat het allemaal wel gezellig is in de rimboe. Van Woo heb ik ze minder gezien, maar dat dit vervolgens wat mij betreft één van zijn betere films is zegt voor mij ook genoeg.

Mwa, veel van hetzelfde en sentimenteel gedoe op zijn tijd.

Twintig jaar geleden was ik erg negatief over deze film. Ik zat toen niet te wachten op weer een heroïsch Amerikaans oorlogsverhaal, waarbij zij steeds raak schieten en de Japanners meestal missen. Jammer, want doorgaans was ik enthousiast over Woo.

Maar vandaag ging die in de herziening en stoorde ik me daar totaal niet aan. Genoot van de fantastische actie en vuurrijke ontploffingen. Woo brengt het allemaal weer vaardig in beeld en ook de geluidsband zorgt voor fijne drukverschillen in mijn thuisbios. Heerlijk knalwerk van de meester!

Kleine 4*

Ik heb het een half uurtje geprobeerd, maar allemachies, wat een ongeloofwaardige film.

"Didn't want your white brothers thinking you were the best we had."

Zoals ik al vaker zeg, en ook persoonlijk wel echt weet is dat ik nog niet de grootste Woo fan ben, ook ken ik zijn werk ook nog helemaal niet zo héél goed. Windtalkers was een film die al wel enige tijd op mijn lijst staat, maar dat kwam ook meer door Nicolas Cage aangezien ik destijds wel een enorme fan van hem was. Dat is hedendaags dan wel weer wat minder geworden, spijtig genoeg kan ik niet zoveel met de beste acteur de en de meeste van zijn recentere films. Toch vond ik Windtalkers wel leuk, maar is het eigenlijk meer een bombastische dopamine spektakel dan dat het écht een goede film was.

Het eerste half uur is een leuke kennismaking hoor, en ook leuk om dit hele verhaal eens aan het daglicht te stellen. Toch jammer dat Woo er maar weinig mee doet, ja Yahzee moet inderdaad achter Enders aan rennen, althans Joe moet hem inderdaad zien te beschermen, alleen dat is ook wel zo'n beetje alles wat de film laat zien. Van het hele "vertalen" krijg je maar weinig mee, en ook dat hele "ontvoeren" is maar weinig aanwezig, je ziet er eentje die inderdaad werd ontvoerd, waar Joe Enders dan ook erg veel moeite mee had om zijn taak te voltooien, de o zó stoere Joe Enders.

Goed, nadat ze een uur lang over de slagvelden heen rennen, al schietend door een mijn veld, is het einde memorabel maar ook niet meer dan dat. Woo doet gewoon waar hij goed in is, en Michael Bay is er soms niets bij. De film is prachtig aangekleed, dat zeker, maar daar blijft het ook wel bij. De slagen waren echt wel gaaf om te volgen, en het is soms nog best lekker gore. Alleen kan ik er ook niet meer over zeggen noch vinden, want meer kent de film niet. Gooi daar een beetje schaamteloze racisme tegen aan, en je krijgt een heel leuk melodramatisch effect binnen deze oorlogsfilm, die uiteindelijk ook gewoon te lang duurt, maar stiekem dus wel vermaakt.

Schitterend. Gaat over kameraadschap, heroïsme, opofferingen en een beetje religie : in het knappe script van John Rice en Joe Batteer sluimert er een commentaar op oorlog voeren. Daarnaast goed omlijnde personages. Een getraumatiseerde Cage, Beach en Billie als een minderheidsgroep, Slater als de gevoelige, etc. . De evolutie van Cage, het dilemma van Slater en Cage, de wording van Beach : elk personage heeft een verhaal. Er zijn de conflicten, de dreiging van 'dood loert om de hoek', men laat de gruwelen van de oorlog zien. Het openingsbeeld van natuurschoon tot bloed van rivier (Spielberg en Malick deden het ook al) verraadt reeds de tegenstelling leven en dood. Ondanks een Hollywood verhaal (goede USA vecht tegen slechte Jappen) is dit een volbloed Woo thematiek (cf the killer, face off). Personages proberen loutering te vinden, zoeken naar vergeving van hun zonden. De fotografie van Jeffrey L Komball is verzorgd en panoramisch bv Monument Vally bij zonsondergang (ode aan John Ford), James Horner levert een eerste klas opzwepende score op.

Maar geloofwaardigheid is steeds een probleem bij Woo. Cage die een volledig bataljon Jappen neermaait bv. Toch is dit een Woo in vorm : visueel barok en theatraal (slo mo, sentiment) waarin steeds fataliteit en doem naar boven komt.