Jacquot de Nantes (1991)

Geloof dat ik voor ** ga. Oké, het is een prachtig tijdsportret volop kinderlijk naïeve, maar vastberaden ambitie… maar de laatste 5 minuten bezorgde me een eh, flinke kater… ook al voelde je ‘m wel aankomen… of is dat een ‘spoiler’? 1991 staat er, maar ik waande me (door het kleurgebruik?) echt voor, in en na de oorlog… Nou vooruit, **½!

Liefdevol en teder portret van regisseur Demy door de ogen van echtgenote Varda, zowel als persoon als kunstenaar.

Jacquot de Nantes is geen gewone biopic over Demy. De film volgt Demy hoofdzakelijk als jongetje en adolescent en zijn wens om marionettenspeler/decorbouwer/filmregisseur te worden. De herinneringen aan en gebeurtenissen tijdens zijn kindertijd (waaronder WWII) spelen ook een hoofdrol in de films van Jacques Demy. Veelvuldig wordt de film vermengd met het oeuvre van Demy waar dezelfde scene/herinnering terugkomt, tot vaak verbluffende resultaten.

Maar daar blijft het niet bij...

Varda zet ook Demy als oude man op het celluloid, waarbij extreme close-ups niet worden geschuwd en zelfs niet een tedere hand van Varda op zijn schouder. De wetenschap dat Demy haast direct stierf na de opnamen van deze film, geeft deze ode aan een eigenzinnige filmregisseur nog dat extra beetje schwung.

Indrukwekkend, al ben ik een van de weinigen blijkt maar weer eens...

Bedankt voor de toelichting Mug!

Met zoveel kennis van zaken is uw waardering ook begrijpelijk en terecht!

Erg genietbaar deze film die hulde brengt aan cineast Jacques Demy.

Agnès Varda zorgde heel bijzondere opbouw, doorspect met korte fragmenten van films waarin Demy een voet had.

Heel mooie sfeerweergave van de oorlogsjaren en de jaren die er kort op volgden. Heel wat Franse, nostalgische chansons fleuren het geheel op en wat het meest, beslist gewild, tot uiting komt is de extreme passie van de jonge Jacques Demy voor de cinema, telkens passend vertolkt door drie jonge acteurs.

Agnès Varda die een speelfilm maakt over de jeugd van haar man Jacques Demy. Een schattig idee en niet bepaald verrassend is dat het een schattige film is geworden. Vooral ook een eerbetoon aan de liefde voor cinema die Demy had en zijn gedrevenheid in zijn werk, die al in zijn kinderjaren goed zichtbaar was.

De stijl is heel erg die van een oude film, van rond de jaren '50 of vroege jaren '60, misschien nog iets voordat Demy echt films ging maken. Je zou bijna nergens aan kunnen zien dat dit uit 1991 komt, ware het niet dat er shots tussen zitten van de oude Demy zelf. Deze zijn zelden verhelderend, maar vaak meer een beeld van ouderdom. Een close-up van de hand werd van zo dichtbij genomen dat ik even dacht naar een abstract schilderij te kijken. Mooi gedaan. Zo nu en dan matcht Varda de beelden van Demy's jeugd met fragmenten uit zijn eigen films om te laten zien waar de inspiratie vandaan komt. Koddig, maar het verbrak de sfeer nogal eens. Daarbij, de meesten die op deze film afkomen zullen vermoed ik het werk van Demy wel kennen en de link is niet moeilijk te leggen. Zo'n moeder die constant zingt bijvoorbeeld behoeft geen uitleg om de invloed te snappen.

Er dramatisch wordt het niet. In een van de weinige interviewmomenten met de oude Demy legt hij uit dat hij de oorlog als gruwelijk heeft ervaren en het hem veel geleerd wordt, maar je zou dat zonder die toelichting niet zeggen, want Varda laat niets gruwelijks zien van wat de familie overkomt tijdens de oorlog. Je zou bijna zeggen dat het slechts iets is dat op de achtergrond speelde terwijl Demy gewoon z'n gang ging. Dit is niet de eerste keer dat ik Varda zware onderwerpen opzichtig zie ontwijken en het is een zwakte in haar werk. Zo ook hier. Het is zeker charmant om de jonge Demy zich op de cinema te zien storten en zijn eigen kleine werkjes te zien maken, maar het blijft allemaal vederlicht en wat vrijblijvend. Er zit een conflict in met zijn vader, die wil dat hij een wat meer zeker vak gaat leren, maar dit is niet zo'n groot onderdeel als je zou vermoeden.

Nee, briljant vind ik dit niet. Het is vooral een soort liefdesbrief van een vrouw aan haar man, die helaas de film nooit heeft kunnen zien. Heel lief, maar niet bijzonder beklijvend.

3*