Joe (1970)

Schitterende film die een perfecte weergave is van de late jaren 60. Deze prent balanceert uitstekend tussen drama en komedie en heeft werkelijk een weergaloze Peter Boyle in de hoofdrol.

Ook leuk om een jonge Susan Sarandon te zien.

Het einde is onverwacht en schokkend.

Film kende een uitstekende start en met "dankbare" thema's als druggebruik en onder druk zetten, zat er beslist wat in, maar de film verwatert stilaan om er op het einde iets onvoorstelbaars slecht van te maken.

Eigenlijk vond ik ook de acts niet te best.

Nogal oneens met Movsin eigenlijk.

Best interessant als tijdsbeeld. Maar helaas werkt alleen de figuur van Joe ècht, vooral door zijn uitspraken. Bill en de hippies zijn nogal platte en flauwe karikaturen. Dat maakt het begin bijna onuitstaanbaar vervelend. De film knapt echter vrij behoorlijk op en het einde is, hoewel nogal opzichtig in de sfeer van een paar andere films uit die tijd, nog best sterk. Met een piepjonge Susan Sarandon.

2.5*

“The niggers, the niggers are gettin’ all da money. Why work, tell me, why the fuck work, when you can screw, have babies, an’ get paid for it?” (Joe)

Bill Compton, een welgesteld 'bussiness' man, ontmoete lagere klasse en hippie-hater Joe. Uit de stroeve kennismaking groeit uiteindelijk een bizarre vriendschap die leidt tot radicale acties.

Meer info over deze film en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers:

New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Goeie film waarin een man een junkie vermoordt nadat zijn dochter een overdosis heeft genomen. Een origineel verhaal over een bijzondere relatie die ontstaat tussen twee vaders van verschillende klassen. Peter Boyle zet een boeiend titelpersonage neer en de film heeft ook een paar goeie scenes. Duidelijk een product van zijn tijd die destijds waarschijnlijk net wat meer impact wist te maken. Een nipte 3.5 sterren voor deze debuutfilm van Susan Sarandon.

Aparte film die totaal anders verloopt dan ik had verwacht. Ging ook met 0 voorkennis kijken, dus toen de racistische tirades spuwende kerel in de kroeg zich voorstelde als Joe was ik enigszins verrast. Er ontstaat een niet al te geloofwaardige vriendschap, die je vanuit het oogpunt van Bill opportunistisch zou kunnen noemen, die culmineert in een bizarre zoektocht naar de weggelopen dochter van diezelfde Bill, een klein rolletje van een jonge Susan Sarandon, voor wie een echte doorbraak nog wel even zou duren. De nieuwbakken vrienden belanden bij een groepje hippies, wat uiteraard resulteert in een nacht vol drugs en seks, waarna het nog flink escaleert in een orgie van geweld.

Joe was kennelijk een inspiratie, o.a. All in the Family wordt genoemd, omdat er een stem gegeven werd aan de "gewone man", de hardwerkende kostwinner uit de arbeidersklasse, ook wel bekend als de deplorables (vrij naar H. Clinton), en tegenwoordig een niet te onderschatten machtsfactor in de westerse wereld. Maar als het Avildsen te doen was begrip te kweken is dat toch niet helemaal gelukt. Zeker, de sluwe Bill die de elite vertegenwoordigt die overal mee weg komt, inclusief moord, is een smerig mannetje, maar Joe zelf is zo mogelijk nog ranziger, met een totaal gestoord wereldbeeld. Ook de hippies komen er niet best van af trouwens, ze worden hier geportretteerd zonder de hun toch ook kenmerkende idealen, en als weinig meer dan leeghoofdige junkies. Ik beschouw Avildsen's film dan maar als waarschuwing dat de blue collar Joe's bepaald geen nobele wilden zijn en dat de hele maatschappij verrot is.

Geweldige controversiële film (zeker voor de jaren ’70) van John Avildsen die wat mij betreft verrassend goed overeind is gebleven. Een vader uit een meer dan welstellend gezin vermoordt in een opwelling de vriend, een dealer en junkie, van haar dochter. Hij raakt overmand door de adrenaline, stress en de drank en geeft zijn misdaad toe aan de rabiate racist Joe Curran. We leren Joe kennen in een onbeduidend cafeetje als een totale redneck, hillbilly, die de ene na de andere racistische leuze de wereld instuurt. Totaal ongecensureerd laat hij zijn beperkte wereldvisie los op al wie het wel en niet wil horen. Door Joe het grote geheim toe te vertrouwen heeft Bill niet echt een andere keus dan hem te vriend te houden. De lange openingsscène, de scène bij Joe thuis en Bill en Joe die op zoek naar de dochter van Bill bij een groep hippies terechtkomen zijn toch leuk, heftig en zitten goed in elkaar. Het absolute slot blijft ook tot vandaag schokkend, het moment waarop alles compleet misgaat. Ik vond dit nog steeds sterk en meeslepend en er zit voldoende vaart in.