Passe Ton Bac d'Abord (1978)

DVDreview (met screenshots): link.

Een rechttoe-rechtaan relaas over de gedragingen van een groep eindexamenscholieren in realitystijl, zo’n beetje het handelsmerk van Maurice Pialat. De film (haast een docudrama) schetst een aardig tijdbeeld van de opgeschoten jeugd eind jaren ’70 en is daarmee meer interessant dan goed.

Zowaar een heuse Michael Cera avant la lettre (heerlijk om dat woord verkeerd te gebruiken) in deze film, inclusief een vlassnorretje. Behoorlijk hilarisch.

Verrassend geniale film ook. Vond het allemaal heel poëtisch, terwijl de aanpak vooral realistisch is te noemen. Zou dit soms het echte poëtisch realisme zijn?

Aangename verrassing, deze onsentimentele blik op de Noord-Franse jeugd eind jaren 70 (zelf schatte ik de film trouwens een paar jaar jonger in). Lens is een redelijk bekende voetbalclub, naar nu blijkt gestationeerd in een klein provinciestadje. Er heerst een sfeer van lamlendigheid en troosteloosheid, maar desondanks is het absoluut geen negatieve film en had ik wel sympathie voor de slungelachtige jongens met matje en snor en hun flirterige vriendinnetjes.

Aangenaam, grotendeels geïmproviseerd aanvoelend drama over een aantal eindexamenleerlingen in een obscure Noord-Franse stad. De film lijkt niet veel meer te zijn dan een reeks willekeurig op elkaar volgende scenes waarin niet veel gebeurt, maar gaandeweg ontstaat toch een fraaie mozaïek van levens, een beetje in de stijl van het veel later uitgebrachte Dazed And Confused. Vooral leuk als document van de tijdgeest van toen.

Passe Ton Bac d'Abord schetst een authentiek beeld van de ‘kinderen van de oliecrisis’. Ondanks de economische malaise hebben ze een fijne tijd. Andere regisseurs hadden wellicht veel meer gefocust op de uitzichtloosheid, het siert Pialat dat hij dat niet doet.

De film kabbelt rustig voort. Echt razend interessant wordt het nooit - eigenlijk zijn de personages alleen geïnteresseerd in hun liefjes -, maar het blijft wel boeiend om te volgen. Dat is vooral te danken aan het enthousiasme van de jonge cast (zo blijkt nogmaals dat je geen grote namen nodig hebt om een gedenkwaardige film te maken).

Ik vond het alleen moeilijk om de personages van elkaar te onderscheiden. Ze hebben allemaal zo’n warrig 70s-kapsel... En in het geval van de jongens ook een zielig laagje dons boven de lippen. Tegen dat ik doorhad wie wie is, was de film al bijna afgelopen.

3,5*