Cousin Cousine (1975)

Nominated Oscar

Best Actress in a Leading Role

Marie-Christine Barrault

Best Foreign Language Film

France

Best Writing, Screenplay Written Directly for the Screen

Jean Charles Tacchella (screenplay/story)

Danièle Thompson (adaptation)

Wat 'n hoge waardering hier voor zo'n flauwe "John Lanting" klucht...

Erg fijne vermakelijke Franse film.

Geen meesterwerk, maar nog altijd vele malen prettiger dan al die Amerikaanse komedies...

Leuk is het juiste woord bij deze film.

Gezien toen hij pas was uitgekomen. Vond het toen een heerlijke film. Nu nog wel leuk. Al is het natuurlijk heel erg jaren zeventig. Romance tussen neef en nicht. Terwijl iedereen net doet alsof er niets aan de hand is. Zo'n film zou nu niet meer kunnen. Naturel spel en vlot gemaakt. Leuk om de piepjonge Marie-France Pisier te zien. Wat een schatje was dat toch.

Mateloos populair in de bios midden jaren zeventig. Bijna een jaar gelopen (uitkijk en Rivoli). Leuke spontane frisse Franse komedie. Aanrader.

Het verhaal zou een bloedernstig drama kunnen opleven: een affaire die opbloeit tussen een (weliswaar aangetrouwde) neef en nicht, nadat hun partners elkaar óók al eens 'gevonden' hadden. Zoiets als 'if you can't keep it in your pants, keep it in the family'. Best wel gedurfd in 1975, zou ik denken. Al zeker doordat Marthe haar egocentrische echtgenoot lik op stuk geeft.

Het begint heel braaf, met onschuldige uitstapjes die ze met z'n tweeën doen.
Gaat dan naar uren samen in de slaapkamer terwijl er een familiefeest bezig is, zonder zich iets aan te trekken van de familie en de kinderen (die wel proberen door het sleutelgat te kijken).
En uiteindelijk pakken ze hun koffers en laten iedereen achter.

Maar ondanks die ernstige ondertoon, en m'n medelijden met de kinderen en met de labiele Karine (Marie-France Pisier, prima actrice), wordt er dus toch een heel luchtige bedoening van gemaakt, en zit je zowat het hele verhaal met een smile op je gezicht. Met twee licht-verliefde mensen die op de duur elkaar niet meer kunnen loslaten.

Ook geen schaterlach-film dus, behalve dan daar waar er zware 'technische' fouten gebeuren: de paar vecht- en kloppartijen die er zijn, worden bijzonder amateuristisch in beeld gebracht. In die mate dat ik uit pure verbazing de dvd even terug draaide. Laurel en Hardy deden het bijna vijftig jaar eerder een stuk professioneler.

Maar goed, dat doet geen afbreuk aan de sfeervolle komedie en de groep smakelijke acteurs - bekeken door een bril uit de jaren '70.