Deadline at Dawn (1946)

Deze film heeft veel te lijden onder het erg onwaarschijnlijke verhaal.

Bill Williams speelt een sukkelige matroos en zijn personage gaat al gauw irriteren.

Echter Susan Hayward,Jerome Cowan,Lola Lane,Paul Lukas,Josesp Calleia en Constance Worth zijn fantastisch.

Lola Lane,een Romantische heldin uit jaren 30 films,zet zeer overtuigend een aan de drank verslaafde bitch neer.

Een van haar laatste films.

Niet een van de beste film-noirs.

De ontknoping was voor mij verassend.

Deadline at Dawn was het weerzien met 2 acteurs uit 'Gilda' (ook 1946) in haast gelijk-soortige rollen, te weten Steven Geray en Joseph Calleia.

Die naive en sukkelige matroos was inderdaad erg irritant. Hoe kan de US-Navy daar een oorlog mee winnen en onbegrijpelijk wat zijn tegenpool in alles (Susan Hayward) daar in ziet. Zou haast zeggen ongeloofwaardig, maar in 'Laura' (1944) constateert rechercheur Dane Andrews al bij de vriendenkring van de intelligente Gene Tierny, quote: '...why dames surround themselves with dopes'.

Prima acteerwerk verder van vooral Susan Hayward (haast theatraal), Joseph Calleia en Lola Lane.

Paul Lukas (de bemoeierige, paternalistische taxichauffeur) vond ik wat over-acting.

Het verhaal is echter op enige punten wat onlogisch en ongeloofwaardig, maar de ontknoping komt als een totale verrasing.

IMDb *6/10.

Genres Film-Noir en Mistery zijn hier totaal niet op zijn plaats. Om teleurstelling te voorkomen ga eerder uit van een komisch drama. Een Comedy is het ook weer niet, maar de rol van Bill Williams en zijn verhouding met Susan Hayward zijn volledig ongeloofwaardig.

Prima suspense film, ver gezocht allemaal. Maar leuk vermaak.

Dit gestileerde psychologische film noir misdaaddrama was solide en sfeervol, maar daarnaast merkwaardig, onwezenlijk en warrig en het verhaal had teveel dode einden. De dialogen waren in het algemeen bijzonder bloemrijk en daardoor klonken ze bij regelmaat te geforceerd.

Wat onwaarschijnlijk en ingewikkeld verhaaltje, mede door het bestendig toevoegen van uit het niets opdagende personages waarop dan al dan niet een verdenking op rust.
Ook niet zo best geacteerd (Susan Hayward staat mijlen boven de rest) waardoor het geheel niet alleen verward maar ook naïef overkomt.
De dialogen wegen ook al niet zwaar.
Een zekere spanning blijft er wel in hangen en tenslotte is de ontknoping nog enigszins aanvaardbaar.
Het ticket-dansen, een Amerikaanse specialiteit ? Met "10 Cents a Dance" zong Doris Day er al over in "Love me or Leave Me" en toen was de song al tientallen jaren oud.

Whodunit naar een kortverhaal van Cornell Woolrich (gecrediteerd onder zijn pseudoniem William Irish) uit de RKO-stal. Het is een prettig allegaartje dat hier de show steelt, met Bill Williams als de goedaardige matroos en de stralende Susan Hayward voorop. We krijgen daarbij een stukje Amerikaanse sociale geschiedenis mee want Susan Hayward komt hier aan de kost als een dance hall meisje dat tegen betaling danst met klanten. Er zijn wel meer films uit die tijd met deze sociale achtergrond. Als misdaadfilm vind ik Deadline at Dawn niet echt spannend te noemen, het gaat eerder om een verhaal dat het moet hebben van een originele opbouw en dito eindtwist. Verder is de film niet geheel gespeend van humor.

Voor regisseur Harold Clurman was het de enige film noir uit zijn carrière. Als je er dan rekening mee houdt dat deze film baadt in vakkundige clair-obscur, daar zijn voordeel mee doet, is het interessant om eens te kijken wie de cameraman van dienst was. Nicholas Musuraca wordt toch wel gezien als belangrijk voor de film noir met o.a. zijn inbreng in Stranger on the Third Floor (1940) , en verder kunnen we hem kennen van Val Lewton / Jacques Tourneur classics. Zegt alles over hem.

Conclusie. Mogen we een film ook voor een keertje vernoemen naar de cameraman? Film noir liefhebbers hebben een fijn tussendoortje aan deze Musuraca.

Vooral een nogal silly noir. Ik kan best wat ongeloofwaardigheid aan, maar deze film rekt het wel heel ver op. Daardoor wordt het vooral maf en soms zelfs onbedoeld grappig. Met een hele stoet aan maffe karakters en om elke hoek een andere verdachte. En de acteurs (ook hier weer geen sterren) zijn goed genoeg om er leuke typetjes van te maken.

De film is niet zo uitgesproken qua stijl als Stranger On The Third Floor maar oogt bij vlagen erg goed. Sommige stills zijn zeer bruikbaar om een koffietafelboek over film noit te illusreren.

Deadline at Dawn is ook weer een film uit een rijtje rijtje waarin bijvoorbeeld The Wicker Man, Night of the Hunter, Johnny Got His Gun en Carnival of Souls staan. Het is namelijk de enige film geregisseerd door Harold Clurman. Dat was eigenlijk vooral en theaterregisseur en criticus en naar verluid was hij niet erg trots op zijn enige film. Script is van Clifford Odets en dat was ook geen kleintje, maar die heeft weleens beter geschreven. De film haalt het dan ook niet bij bovenstaand rijtje. Toch is het om de redenen die ik noemde nog best wel een beetje aangenaam.