Tokyo Eyes (1998)

Erg leuke en vrolijke film, die zich inderdaad afspeelt in Tokyo.

Hinano Yoshikawa is 'cute'.

Mmmmm....viel wat tegen!als je deze al leuk vind, kan ik je Fallen Angels erg aanraden!

Dat had ik nou met Shinji Takeda. Erg leuk om naar te kijken.

Verder was die even de luchtige film waar ik zin in had. Niet heel bijzonder, maar ik heb me prima vermaakt. De hoofdpersonen hadden onmiskenbaar een chemistry. Maar ik vrees dat ik volgend jaar de kop van Shinji me nog het beste herinner.

3.0*

Jouw goed recht.

Even herinneringen ophalen: is dit die film met zo'n romantische scene dat hij bij haar een stofje uit haar oog zoent?Of andersom. Takeda is echt een held van mij. Jammer dat hij zo weinig te zien is in Japanse films. Naast deze doe ik voorlopig met: Oinaru Genei (1999); Gohatto (1999); Kaïro (2001); Katakuri-ke no Kofuku (2001)

Klopt ook!

Leuk filmpje dat tótaal niet liep zoals ik had verwacht. Onverwacht (voor mij) kwam ook Kitano even buurten.

Op zich aardig, maar ik vrees dat deze film niet lang zal blijven hangen!

Een film waarvan de still in Mochizuki Rokuro's top 300 van Japanse films onmiddelijk mijn aandacht trok. Bril met positieve sterkte kunnen soms grote effecten hebben op de ogen van de drager, met name als ze erg sterk zijn, worden ogen enorm vergroot. Ik herinner me nog een orkestproject waaraan ik meedeed, waar een meisje met zo'n bril voor me zat en de hele tijd achterom keek. Ontzettend irritant, omdat je echt het gevoel krijgt aangestaard te worden, ook al keek ze waarschijnlijk naar iets anders.

Eenzelfde functie blijkt de bril in deze film te hebben. Het verhaal mag niet heel veel om het lijf hebben, intrigeren doet de hoofdpersoon wel. Wat zijn z'n motieven? Het helpt ook dat hij behoorlijk charmant over komt. Kortom, een interessant personage. Het vrouwelijke hoofdpersonage komt wat meer over als een gansje, maar goed, ze moet ook voor een zeventienjarige doorgaan. Verder verrassend om Osagi en Kitano in (zeer) kleine bijrollen tegen te komen. Leuk!

Opvallend is de soundtrack: elektronisch, en af en toe behoorlijk hypnotiserend. Qua beelden valt het tegen. Gezegd moet worden dat de enige versie die ik te pakken kon krijgen niet de hoogste kwaliteit heeft, maar voor mijn gevoel had de film zo tien jaar eerder gemaakt kunnen zijn. Wellicht dat de aspect ratio van 4:3 ook een rol speelt hierin. Jammer.

Leuk om een keer gezien te hebben, zeker geen verspilling van tijd, maar met name de visuals doen de film enigszins de das om. 2,5*.

Een van de meest bizarre gemiddeldes (aantal stemmen in acht genomen) op MovieMeter. Mijn smaak wijkt nogal vaak af, maar deze film is nu niet erg ontoegankelijk te noemen. Is ook zeker niks mis met de cinematografie (zelfs enkele geweldig ingezette steadicamshots). Ja, als je een matige kopie opzet valt het natuurlijk tegen. Altijd zo belachelijk als mensen iets heel anders kijken dan de makers hebben bedoeld en de film daar vervolgens op afrekenen, en zich daar ook nog min of meer van bewust zijn. Dit is gewoon heerlijke Frans-Japanse filmliefde. En ja, Yoshikawa is hier eigenlijk té cute.