The Lavender Hill Mob (1951)

Het is een andere William Fox: William Fox - IMDb

Raadsel opgelost -- dank je wel, Bakshi !

Grappige Britse film met veel flegme, woordspelingen ("nine, nine, nine", begrepen als "nein, nein, nein" en verbeterd met "no, no,no", leuke vondsten (Iemand die "Holland" heet krijgt "Dutch" als voornaam), komische toestanden (dieven vinden wat ze zoeken in en op een politie-open-deur-dag).
Film gaat op een bepaald moment wat tempo verliezen maar is in zijn geheel toch zekerlijk een vlot te bekijken film. Oscar was wellicht terecht en de waardering die Alec Guinness voor zijn acteren krijgt eveneens.
Merkwaardig is de verschijning van Audrey Hepburn, gedurende een paar seconden, in het begin van de film. Pas twee jaar later zou ze schitteren in "Roman Holiday", één der friste en sympathiekste romantische komedie aller tijden.
Merkwaardig is ook dat Stanley Holloway die hier, naast Guinness, een hoofdrol opeist, in 1964 de vader speelde van diezelfde Audrey Hepburn, (Elisa Doolittle) in het onvergetelijke "My Fair Lady".
Ook Sid James, vaste deelnemer in de "Carry On"-films, is van de party.

George Perry in zijn boek Forever Ealing over de studio die deze film maakte: "To nobody's credit there [bij Ealing], she [Hepburn] was not spotted as star material, but then Ealing always had a weak reputation where women were concerned."

leuk filmpje over een transportbegeleider van goudstaven die besluit om zijn werkgever te bestelen .
Het probleem is om de goudstaven over de grens te krijgen wat hem lukt via omsmelting naar eifeltorenbeeldjes .

de film is kort lekker vlot met wat humor gebracht en onderhoudend genoeg met nogal wat plotwendingen die de film boeiend houden .

De komedies van Ealing staan voor subtiele Britse humor, waarbij het understatement belangrijk is. Dit is zo'n caper comedy waarin een roof volgens drie fasen verloopt : planning, uitvoering en het gedoe achteraf. Hoe goed ze zich ook voorbereiden, nooit verloopt het helemaal volgens plan. Altijd is er wel dat ene onvoorziene detail.

Alec Guinness speelt een braaf burgermannetje, althans, zo doet hij zich voor in afwachting van de grote kraak. Stanley Holloway is meer het volkse type, een gezellige dikzak en onverbeterlijke schooier. De nog onbekende Audrey Hepburn heeft een minirolletje als serveerster in Brazilië. Het is opgebouwd als raamvertelling. Dutch Holland (Alec Guinness) zit in Rio als rijke bon vivant en blikt terug op z'n grote slag. Pas op het einde wordt duidelijk waarom hij en de man naast hem steeds een hand onder de tafel houden: ze dragen handboeien, Dutch is gearresteerd.

De montage houdt de vaart erin, met een afwisseling tussen scherpe dialogen, lepe trucs en komische actiescènes. Er zijn goed gevonden matchcuts: van een kleine Eiffeltoren naar de grote, van een krantenkop met "heet" naar de smeedoven. Tijdens de nachtelijke inbraak van de twee handlangers worden dreigende schaduwen gebruikt. Zo'n komedie maken is even moeilijk als een zwaarwichtig drama. Je gaat meeleven met de misdadigers, bedenken wat je in hun plaats zou doen.

Vlot gemaakt en met veel cheeky Britse humor. Best verfrissend ten opzichte van de Hollywoodfilms uit de jaren '50. Je moet dus wel blijven opletten, want de vaart blijft er prettig in. De jonge Alec Guinness vond ik bijna onherkenbaar overigens.

Jaren geleden heb ik The Ladykillers wel eens gezien, maar die had weinig indruk gemaakt. Nu ben ik toch wel weer geïnteresseerd geraakt in andere films van die Ealing Studios.

Uitstekende film waarin een transporteur van goud, na jarenlange trouwe dienst, zijn kans grijpt. Een bijzonder vermakelijk uitgewerkte heist-film. Een vlot tempo en de grappige ontwikkelingen blijven elkaar opvolgen waardoor de film gemakkelijk wegkijkt (helemaal vanwege de korte speelduur). Na bijna 70 jaar niets aan kracht ingeboet, en hierdoor een kleine 4.0 sterren.

Een vroege kraakfilm die veel kenmerken van het (sub)genre afvinkt. Het samenstellen van een team, het plannen en uitvoeren van de roof, de daaropvolgende ontsnapping, het witwassen van de buit en de onvermijdelijke confrontatie met de politie. Het verschil met latere soortgenoten is dat de heist wordt uitgevoerd door een stelletje klungels die om de haverklap op allerlei obstakels stuiten. De film kan niet serieus worden genomen en verandert uiteindelijk in een belachelijke klucht vol misverstanden en eindeloos heen-en-weergeloop. Enkele scènes weten te verrassen, met name de afdaling op de trappen van de Eiffeltoren, maar het merendeel kon me weinig boeien. Ik ben hem al deels vergeten tijdens het schrijven van dit bericht.

Het misdaad-deel weet nog wel stand te houden, maar als de film vordert en ontaardt in een enorm simpel kat- en muisspel is het hek van de dam en slaat de verveling toe. Het wordt dan echt te kinderachtig voor woorden en dat komt niet meer goed. Nee, dit is niet mijn humor. Het vlotte tempo, korte speelduur en de hoofdrolspeler waren prima, maar het blijft jammer dat de film zo snel afgeleed naar een bedenkelijk niveau.

De tand des tijds is in mijn ogen bepaald niet vriendelijk geweest voor deze Britse komedie. Ondanks de sterrenbezetting laat de film inmiddels een ietwat oubollige indruk achter. Het meest opmerkelijk vond ik nog de circa 15 seconden dat Audrey Hepburn (in het prille begin van haar carrière) in beeld komt als chique gezelschapsdame.