River (2011)

Al een flinke tijd geleden dat ik iets van Hiroki zag maar het voelde meteen weer vertrouwt aan, naast Tsai, Iwai en Koreeda toch wel een van mijn favoriete ''serieuze'' Aziatische regisseurs. Die opener: een onafgebroken tracking-shot (bijna 10 minuten lang!!) van een verdwaasde vrouw die door het grotesque Akihabara heenloopt is er meteen eentje om in te lijsten, ik zat er direct in. Wat ik vooral erg bewonderenswaardig vind aan de man zijn stijl is dat hij nooit echt heel verfijnt te werk gaat. Soms schokt de camera echt vreselijk en zijn de shots nogal onscherp, maar dat draagt juist bij aan het realisme. Maar ook het bijna totaal ontbreken van muziek vind ik een goeie zaak. Zo'n shot van Hikari die bijna 5 minuten lang zit te huilen in een donkere ruimte waar het geluid van het snikken na een poosje echt ondragelijk word (Vive L'amour, anyone?) prachtig, prachtig! Eenzaamheid in de grote stad is ook echt een thema dat me altijd zal blijven boeien. Als ik dan toch een minpuntje zou moeten noemen is het de rol van de man, wiens verhaal er wat ongelukkig tussen gesmeten werd ergens tegen de laatste 20 minuten aan. Imponerend stuk om te zien hoor, die wandeling langs dat door ''de aardbeving'' verwoeste landschap, maar ik kon op dat moment de geslaakte zuchten van mijn mede-festivalgangers goed begrijpen, het was gewoon een beetje teveel op dat moment. (3,5*)

Minste Hiroki in tijden.

Hij doet het zichzelf ook gewoon zelf aan. Ik treed niethie bij dat het verhaal van de tsunami helemaal niet in deze film pastte. Naast Hikari's verhaal komt er na 2/3 plots een tsunami-drama opsteken. Absoluut boeiende cinema in de handen van Hiroki, de beelden waren ook echt indrukwekkend, maar na 60 minuten in het verhaal van Hikari te zitten kon het me eigenlijk niet zo boeien. Meer materiaal voor een andere film.

River opent inderdaad geweldig. Prachtig tracking shot, sterk segment met de fotografe middenin. De film blijft sterk maar ook in het eerste uur lijkt Hiroki de focus af en toe wat te verleggen. Waar hij zich vroeger toch sterk op personages richtte, lijkt het drama van de verschillende personages tesamen meer een verhaal te vertellen. Daarmee gaat Hiroki wat voorbij aan z'n eigen talent, wat best jammer is.

Er zitten verder nog wel écht knappe momenten in. Het einde, maar ook de trek van de jongen door het rampgebied is knap. Hiroki had er alleen twee aparte films van moeten maken, dan had het veel beter gewerkt en had er absoluut een hogere score ingezeten. Talent voor dit soort drama heeft hij genoeg.

3.5*

Ik zie niet direct een hekelpunt in het rampgebied stuk.

Eigenlijk gelijkend op de eerste 15 minuten, waarin Hikari in een lang shot door de grote stad strolt, met vragen en op zoek naar closure.

Eventueel kon het verhaal van de man wat verder uitgewerkt worden. Nu was het niet meer dan een wandeling door zijn verwoest geboortedorp. In dat opzicht volg ik.

In ieder geval was dit een fijne film met begin en eind als uitschieters. Het Parkinson-camerawerk mocht wel wat minder.

Genre Thriller is wel ongelukkig gekozen... Zal ik eens proberen aanpassen.

Deze film over rouwverwerking wordt pas interessant vanaf het moment dat Yuji in beeld komt. De beelden over de gevolgen van de tsunami zijn indrukwekkend. Bij hetgeen daaraan voorafgaat kreeg ik al snel het gevoel dat ik naar een stedentrip vakantiefilmpje van een kennis zat te kijken. Waarom Hiroki ervoor kiest om zo tegenstrijdige beelden in één film te stoppen, ontgaat mij.