Al een flinke tijd geleden dat ik iets van Hiroki zag maar het voelde meteen weer vertrouwt aan, naast Tsai, Iwai en Koreeda toch wel een van mijn favoriete ''serieuze'' Aziatische regisseurs. Die opener: een onafgebroken tracking-shot (bijna 10 minuten lang!!) van een verdwaasde vrouw die door het grotesque Akihabara heenloopt is er meteen eentje om in te lijsten, ik zat er direct in. Wat ik vooral erg bewonderenswaardig vind aan de man zijn stijl is dat hij nooit echt heel verfijnt te werk gaat. Soms schokt de camera echt vreselijk en zijn de shots nogal onscherp, maar dat draagt juist bij aan het realisme. Maar ook het bijna totaal ontbreken van muziek vind ik een goeie zaak. Zo'n shot van Hikari die bijna 5 minuten lang zit te huilen in een donkere ruimte waar het geluid van het snikken na een poosje echt ondragelijk word (Vive L'amour, anyone?) prachtig, prachtig! Eenzaamheid in de grote stad is ook echt een thema dat me altijd zal blijven boeien. Als ik dan toch een minpuntje zou moeten noemen is het de rol van de man, wiens verhaal er wat ongelukkig tussen gesmeten werd ergens tegen de laatste 20 minuten aan. Imponerend stuk om te zien hoor, die wandeling langs dat door ''de aardbeving'' verwoeste landschap, maar ik kon op dat moment de geslaakte zuchten van mijn mede-festivalgangers goed begrijpen, het was gewoon een beetje teveel op dat moment. (3,5*)