Notting Hill (1999)

Intussen zou ik er zowat geld voor hebben om erbij te zijn met een mooie pint dat jij zulks voor het eerst ziet

Als je er zoveel plezier aan beleeft wil ik je ook nog wel verklappen dat ik tijdens het kijken framboosjes heb gegeten.

Fantastische film. Ik vraag me alleen wel altijd af of dat kutbankje op het eind nou lekker ligt.

Ik zal het waarschijnlijk nooit weten.

Notting Hill is altijd al één van mijn favoriete romcoms geweest met dat typische Britse sfeertje van een Londense buitenwijk zoals je die ook terugvindt bij de Paddington-films. Perfecte chemie tussen Julia Roberts en Hugh Grant. Grant is voor dit genre toch gewoonweg top. Het verhaal is leuk, de humor werkt vrij goed en de film kijkt gewoon erg lekker weg. De muziek van Ronan Keating is geslaagd en ook de andere personages deden het gewoon goed.

Hier en daar een plotfoutje, zeker wanneer Anna Scott toch vrij open en bloot, maar toch anoniem kan rondlopen in Notting Hill, het restaurant of op wandel naar het hotel. Een paar scènes later (of ervoor) heeft ze de celebrity allures waar ze in het openbaar geen rust gegund wordt. De film is zoals vele romcoms erg zoet en voorspelbaar, maar hier neem je dat er allemaal bij.

Redelijk.

Ben soweiso geen fan van dit genre, maar deze film is toch wel een van de betere in zijn soort. Ik heb lang moeite gehad met deze film op te zetten. Vooral door het genre, maar ook omdat de cast me niet erg aanspreekt. Ik ben verre van een fan van Roberts.

De Britse sfeer mag er wel wezen, en de band tussen Grant en Roberts is bij vlagen best voelbaar. Jammer dat ze wel een hoop cliches in deze romcom hebben gegooid, zoals de geforceerd gekke karakters. Dit zie ik zo'n beetje in elke romcom terug.

Acteerwerk was redelijk indrukwekkend, visueel niet heel boeiend op het seizoenenloopje na dan. Gewoon een redelijke romcom die goed wegkijkt, ondanks dat hij eigenlijk wat te lang duurt.

Toch een wat mager beestje. De film wekt sympathie op, maar kan uiteindelijk niet verhullen dat daaronder weinig bijzonders zit. Met uiteraard zo rond 2/3 van de film de terugslag waar men uit elkaar gaat en aan het eind is weer alles goed, die opbouw heb ik nu wel een keer gezien. En dan is de film te gewoontjes geschoten om me er niet aan te storen. En duurt de film ook te lang omdat er niets verrassends in zit. De locaties zijn nog wel aardig en kennen redelijk wat sfeer. Roberts is prima als versie van zichzelf en Grant is charmant. Ifans vind ik wel echt vervelend in een rol die er te dik op ligt, dan zijn die vrienden en familie toch een stuk leuker. 2,5*.

Gewoon één van de beste romantische comedy's aller tijden. Goede acteurs, top prestatie van de regie en heerlijke dialogen. Het succes van deze film is geheel terecht.

Stond al heel lang op mijn 'kijk'lijstje. En het is mij zeker niet tegengevallen. Hugh Grant en Julia Roberts zijn erg goed. Ook de muziek past goed bij deze film. Onder andere de debuutsingle van Ronan Keating. Daarom krijgt deze film van mij 4 sterren.

Schrik niet, maar voor mij is Notting Hill één van de beste films die ik ooit beleefd heb. Naast het romantisch verhaal en de perfecte in een setting geconstrueerde dialogen bezit de film meerdere lagen die het mogelijk maakt het thema te ontdekken, namelijk de realiteit en hoe deze door de kijker beleefd wordt en hoe dat zelfde proces in de vader van de film, de literatuur, plaats vindt. De laatste maakt gebruik van de kennis en gevoelens van de lezer, terwijl film veel zaken voor de kijker invult. Niet voor niets heeft Mr. Thacker een winkel met boeken die de werkelijkheid pretenderen te beschrijven, ook al is de eigenaar zelf een dromer, die door zijn vrouw verlaten is voor iemand die, onrealistisch gedacht, avontuurlijker zou zijn dan hij. In die winkel loopt de godin uit de kijker zijn of haar dromen binnen.

In de film Notting Hill is bijna alles onwerkelijk, behalve de Londense wijk waar de film is opgenomen en dus naar vernoemd is. Onwerkelijk is de scene die begint wanneer Mr. Thacker uit de bus stapt met een bosje narcissen in zijn hand, oversteekt, de camera naar het dak van het Ritz-Carlton hotel zwenkt, waarna hij twee gangen en een lift doorloopt. Een scene die precies 1:20 duurt. Waarom zit dit in de film? Een plaspauze? Best wel kostbaar. Het antwoord zit in het shot van het dak: de Ritz lijkt dan op een rotsige berg. De wandeling door het gebouw is een queeste. Waar naar toe? Naar de top van de Olympus, wat het bosje narcissen verklaart, denkend aan de schaking van Persephone door Hades, en Mr. Thacker is even Dante Alighieri en de roodharige journalist transformeert naar Vergilius, zijn gids, die hem daadwerkelijk helpt. Deze en andere transformaties van rollen wordt verklaard door de woorden: “In the dream scenario I’d change my personality, you can do that in dreams…”

Een ander gegeven is de drijfveer van Anna Scott in de film. Deze wordt verklaard vanuit haar boekkeuze, Turkije, en haar reactie tijdens het verjaardagsfeestje op Bella’s opmerking en de ‘Closing Image’, de verbeelde conclusie van de film. Het gegeven Turkije krijgt best wat aandacht, dus de gedachte dat het woord ‘Anna’ of ‘Anne’ in het Turks ‘moeder’of ‘mamma’ betekent komt bij mij snel boven. Anna is ook de naam van de moeder van de Bijbelse figuur Maria, de grootmoeder van Jezus. In het begin van het Christendom werd zij vereerd als de oer-moeder. Heeft Anna een kinderwens. Wanneer de winkeldief betrapt wordt is zij zeer geïnteresseerd hoe Mr. Thacker hier mee omgaat. Ze komt zelfs dichterbij. Zij laat hem weten dat zij het gesprek afgeluisterd heeft. Ook laat de hem meelezen wat ze voor de analfabetische dief opschrijft. Anna heeft een goed gevoel over de boekverkoper. Daarom is ze later vrij gemakkelijk om te praten om mee te gaan naar zijn huis, zelfs wanneer hij haar heeft vergeleken met een prostituee. Bij de koelkast ‘valt’ Anna voor hem, hetgeen bij afscheid resulteert in de onverwachte gepassioneerde kus. Een volgende aanwijzing van Anna Scott’s motieven is haar reactie op Bella’s argument voor een brownie, namelijk dat zij geen kinderen kan krijgen: met droevige ogen kijkt Anna van Bella naar Mr. Thacker, die als enige reageert. Kinderloosheid is voor Anna een gruwelgedachte, vandaar dat ze er buiten op terugkomt. De kinderwens is op het eind van de film in vervulling gegaan.

In de film worden andere films, romans en schrijvers aangehaald, zoals Henri James, de Engels-Amerikaanse realist, die over de relatie tussen Amerikaanse vrouwen en Engelse mannen heeft geschreven. Deze aanhalingen zijn vooral gericht op het begrip realiteit: Close Encounters of the Third Kind (pretendeert realisme, maar is het beslist niet) tegenover Jean de Florette (Puur realisme: zelfs de insectengeluiden zijn aanwezig). Ook het boek over Bali heeft een functie: het verwijst naar de paparazzi scene in de derde akte. (De film bestaat een leader, twee prologen, vier akten, een epiloog met Closing Image en de credits, die ook leuk zijn. Iedere akte begint met een Mr. Thacker – Spike dialoog en eindigt met een depressieve Mr. Thacker, behalve akte vier.)

Een andere vorm van aanwijzingen zijn de getoonde krantenberichten. Dankzij de pauzeknop zijn die te lezen. Ook hier wordt de realiteit afgewisseld door verzonnen informatie.

Zelfs Spike is verklaarbaar. In de set weggeknipte scenes is sprake van een onbekend instrument wat hij zou bespelen. Google op ‘aulos’ en ‘satyr’ en de persoonlijkheid is snel gevonden. Want wat heeft Spike bij de introductie van de film in zijn rechterhand? [00:03:44]

Neem van mij aan: je hebt heel veel en heel lang plezier van deze film.

Copy & Paste? Joh, ik ben gewoon lang van stof

Je kent het wel. De overgang van de zomer naar de herfst, waar de dagen korter worden en het lekkere weer plaatst begint te maken voor regen en duisternis. Heb je dan ook nog een zware dag gehad op je werk, dan kun je wel een shot ‘feel good’ gebruiken.

Dit is zo’n film die een heerlijke balans weet te vinden in feel good, humor en een kleine dosis lichtzinnig drama. De chemie tussen de hoofdrolspelers (en ook tussen de bijrollen) is voelbaar. Dat het verhaal ietwat voorspelbaar is doet er mijns inziens dan ook niet zoveel toe.

Hoewel ik deze meerdere malen heb gezien, had ik er tot mijn verbazing nog niet op gestemd. Ik ben in ieder geval weer helemaal in de mood voor fijne jaren 90’ romantische komedies.

Grappig genoeg werd het mooie nummer van Ronan Keating afgelopen zaterdag ook op mijn huwelijk gedraaid. Maar dat ter zijde.

Gefeliciteerd Antonev!

Dank je wel. Ik ben helemaal in de romantische sferen, daarom heb ik ook extra genoten van deze film ?!

Ook ik vind deze film subliem. Lekker lui op de bank en ‘in’ de film gaan zitten. Grant en Roberts spelen de sterren van de hemel in deze film en wat een cast! Die familie van Hugh Grant; geweldig! Normaal geef ik niet zo’n hoge score aan films (je hebt altijd wel wat te zeuren, toch?) maar deze verdient een hoge score. En last but not least.... die smile van Roberts op het eind.....

Een film die ik puur gekeken heb door het vrij hoge gemiddelde die de film hier haalt. Want normaal gesproken mijd ik dit soort films als de pest. Not my cup of tea dus. En het eerste half uur heb ik mijn afstandsbediening ook absoluut binnen handbereik gehouden. Klaar om hem ieder moment af te gooien en te wissen, ha. Daar is het gelukkig dus niet van gekomen. Ik heb me eigenlijk prima vermaakt. Soms heel soms wordt je nog eens verrast door een genre dat je normaal gesproken totaal niet aanstaat.

Dat heb ik me ook echt destijds afgevraagd... echt waar!

voorspelbare mooie romantische film

Romantische komedies zijn over het algemeen niet heel erg aan me besteed, maar deze is best wel okee. Het zal er denk ik aan liggen dat dit een Britse productie betreft; toch vaak net wat charmanter dan Amerikaanse films, al is het maar door het andere taalgebruik.

Dat vertaalt zich ook naar de hoofdrolspelers. Grant met zijn onhandige charme weet de film grotendeels te dragen; Roberts valt wat mij betreft juist erg tegen. Ze spreekt de meeste tijd met een vlakke toon en ik mis gewoon de passie van haar kant. Het is wellicht ook een beetje haar rol, als bekend actrice hou je je wellicht wat meer op de vlakte als je onder de mensen komt, maar toch. Ik moet zeggen dat waar Grants personage echt een lieve goedzak is, ik haar personage ook niet geheel sympathiek vind, al is het maar omdat ze met Grant aanpakt terwijl ze al in een relatie zit. Maar ook vanwege de volledig onredelijke woedeuitbarsting halverwege de film.

De bijpersonen zijn verder ook erg Brits en innemend, waardoor de film erg prettig wegkijkt; de leukste rol van iedereen (inclusief hoofdrollen) is natuurlijk voor Rhys Ifans als de huisgenoot van Grant.

Visueel is dit verder niet veel bijzonder op de scène waarin Grant door de verschillende seizoenen loopt na. Erg leuk gevonden. De muziek is soms iets te nadrukkelijk aanwezig, maar niet zoveel als in soortgelijke films, dus daar wil ik niet te veel over klagen. De mindere rol van Roberts kost de film uiteindelijk een halfje, waardoor ik op 2,5* uit kom.

Oei... dan vrees ik dat je heel wat mensen niet sympathiek vindt. Tenzij, wat niet weet niet deert, natuurlijk...

Geweldig. Een superzoete romcom klassieker, waarbij ondanks de enigzins ongewone verhoudingen alles toch als reeël aanvoelt, en verloopt de film zeer prettig richting zijn liefdesbestemming.

Normaal gesproken kan ik wel objectief observeren - of doe ik er een poging toe - maar na een avondje met m'n meid op de bank deze voor de zoveelste keer bekeken, ga ik zonder twijfel voor de volle vijf.

Deze film verdient het om ver bovengemiddeld binnen zijn genre uit te blijven komen.