He Liu (1997)

Van dezelfde maker als Vive l'Amour.

Niet zo indrukwekkend als Vive l'amour, maar wel een mooie film. Wederom in dezelfde stijl. Veel registrerende scenes, weinig dialoog en geen muziek. Een prettig traag verslag van hoe gebrek aan communicatie een gezin volledig stukmaakt.
Met mooie syboliek (zoals het lekkende dak).

3.5*

Heb deze film een paar jaar geleden gezien. Ik weet nog dat ik hem erg raar vond, niet zo erg geslaagd eigenlijk, maar ik herinner me dat ik echt bijna misselijk werd bij het idee zoveel nekpijn te hebben. En die scene waarin een man zeker twee minuten staat te plassen blijft me nog steeds bij als hilarisch, en de beelden staan me bij als erg mooi. In afwachting van een herziening geef ik hem dus maar 3 sterren.

Het is overigens precies (!) 1 minuut, die plas scene. Jaja, ik hou van precisie Die in Goodbye Dragon Inn is langer, misschien dat je je daarin vergist.

Overgangs-Tsai dit.

Soms komt het er wel al door. Vleugjes humor, af en toe een scherp en knap shot. Maar al te vaak drijft te films iets te vlak voort. Helpt ook niet dat ik vaak de weg kwijt was. Tsai's films zijn doorgaans wat raar, maar niet zo moeilijk te volgen. Alleen hier leek ik bij elke nieuwe scene naar een andere film te kijken. Pas helemaal op het einde werd mij vanalles duidelijk, maar dan was er al 90 minuten tergend trage Tsai voorbij.

Het potentieel is er, het komt er alleen nog niet uit. Tsai maakt voor mij films die falen zonder enkele belangrijke ingrediënten. Met name dan de humor en de prachtige shots. Hier werkt het half, wel een grote verbetering op Vive L'Amour. En daarmee was dit ook de laatste Tsai op mijn programma. Erg fijne regisseur, maar dan toch vooral z'n latere films. Verwacht er in ieder geval nog wel een meesterwerk van.

Voor deze, 2.5*

Tegenvallertje,

Het begint allemaal nog wel aardig, met mooie beelden van de rivier en van de stad. Daarna verzandt de film teveel in uitstapjes naar darkrooms en in een beeldenstroom van iemand die nekpijn heeft.

Grootste gebrek van deze film is het vrijwel ontbreken van muziek. Daarnaast ontbreekt er ook de nodige visuele flair. Iets dat The Wayward Cloud wel bezat. De film begint wel komisch. welke gek gaat er nou met een wit hemd een vuile rivier in? Alleen naarmate de film vordert verdwijnt de humor en komt de nietszeggende nekpijn. Ik zeg nietszeggend omdat het mij niet greep of aan het hart ging. De film faalt dus op meerdere vlakken, waarvan ik aan het falen op dramatisch vlak, niet zoveel waarde hecht.

Toch is het verhaal niet saai, het wordt alleen veel te eentonig om te kunnen tippen aan The Wayward Cloud. 3*

Van de eerste periode (als daar al sprake van is), maar laten we zeggen de periode toen de naam van Tsai zich nog definitief moest vestigen een van zijn mindere films.

Hoewel er veel elementen aanwezig zijn van zijn andere films kon me het hier minder boeien. Ik weet niet meer zo goed waar het aan lag, maar ik kan me nog wel herinneren dat er een hele tijd met een etalagepop in een rivier werd gekloot en dat ook mij dat op een gegeven moment wat te machtig werd en even geen zin meer had in die totale lethargie.

Maar goed een mindere Tsai is nog steeds een fijne film en veel beter dan het meeste andere dat je te zien krijgt.

Mooie nieuwe poster.

Ik vond deze film precies wat beter dan de rest hier.

Ik stond versteld van de acteerprestaties van Lee Kang Shen, en wat moet die mens afgezien hebben : De twee naaldenscenes: leken me verdacht echt, en als het zo is; respect. De scene waarin hij een "nekmassage" krijgt; in andere films doden ze zo mensen. De scene in het water.En dan nog de beste:de scene waarin hij door zijn vader een "beurt" krijgt. Echt of niet, hij blijft toch maar lekker in zijn rolletje.

Alles leek me levensecht. Ik heb nog getwijfeld om deze in mijn Top10 te zetten, maar er ontbrak *iets*.

Morgen, zondag en dinsdag, de volgende Tsai' films (What time is it There, Goodbye Dragon Inn en The Wayward Cloud).

Te experimenteel , te eigenaardig, te weinig dialogen, te langzaam: af en toe had ik het gevoel naar een mediterende filmvorm te kijken. Alle beste bedoelingen ten spijt voor mij te kunstzinnig.

Geweldig dus?

Tsai is een regisseur, die me redelijk goed bevalt. Het tempo is vaak traag en van dialoog is er niet of nauwelijks sprake.

Bij The River is dat niet anders. Het verhaal vond ik op zich wel interessant, maar is meer een soort kapstok om uit te beelden hoe slechte communicatie iets om zeep kan helpen. De beeldtaal is bij vlagen sterk en er zitten een aantal mooi geschoten scenes in. In de tweede helft wordt het dan allemaal nog wat abstracter, met hier en daar een vleugje humor en soms heeft het zelfs iets surrealistisch over zich.

Tsai heeft wel iets. Vive l'amour vond ik dan wel wat minder, maar dit is al zijn derde film, die me goed bevalt, zonder dat het echt top wordt.

3,5*

Deze film is geweldig inderdaad en ik zie het zeker niet als een mindere Tsai. Die nekpijn, Jezus, hoe vaak heb je iemand in een film zo zien creperen?

Deze leunt echt aan bij een 4,5*, misschien na herziening.

Tsai is duidelijk een regisseur aan wie ik wat moest wennen, maar die toch wel erg fijne films maakt. En dan moet ik zijn beste films -althans volgens de critici- nog zien. Fysiek moeilijke rol van Kang-Sheng Lee, ik kreeg echt last van plaatsvervangende nekpijn. Note to self- nooit in een Chinese rivier gaan zwemmen. Was sowieso al niet erg aanlokkelijk.

En ten derde male slijpt Tsai de eenzaamheid, de onmacht tot communicatie, de vervreemding en het hopeloze verlangen er in, als gestaag vallende druppels die langzaam maar zeker de steen uithollen, als een koord dat tot wurgens toe strak wordt getrokken, om dan uiteindelijk, als de geest er rijp voor is, los te laten in een of meerdere scènes van ongelooflijk intense emotionaliteit. In een sjofel, langzaam onderlopend appartement (Rebels of the Neon God), op een matras, in een stadspark (Vive l’Amour), of, zoals hier, in een gay sauna.

De thematische overeenkomsten en de overlap qua personages en hun onderlinge verhoudingen in de eerste drie kunststukjes van Tsai zijn natuurlijk niet te missen. Vader, moeder en zoon uit Rebels of the Neon God keren hier terug, en ik heb sterk de indruk dat het appartement waarin ze huizen, hetzelfde is. De onderlinge relaties zijn er ook niet beter op geworden.

Maar The River wijkt wel af van zijn twee voorgangers in die zin, dat er hier na alle doffe ellende een keer ten goede wordt gesuggereerd. Moeder weet met een kloeke actie het lek boven water te krijgen in het kamertje van manlief, en vader en zoon komen nader tot elkaar in de sauna. Zoon knapt er uiteindelijk aardig van op, zo lijkt het.

‘De God is verschenen vannacht’. Eigenlijk niet te geloven hoe Tsai dat weet laten te werken; deed wat dat betreft denken aan de verbijsterende eindscène van The Wayward Cloud, waarover je, als je het op papier uitgeschreven zag, ook geneigd zou zijn te zeggen: nou, doe maar niet.

Ik heb The Hole nog te goed, maar ik denk dat ik wel veilig kan concluderen dat Tsai in al zijn reguliere films, van begin tot eind, constant een zeer hoog niveau haalt. Er zijn maar een paar andere filmmakers bij wie ik dezelfde ervaring heb.

Toch een tegenvaller van Tsai. In zijn twee vorige films had hij al personen die eerder zelf kozen voor een isolement dan dat ze slachtoffer waren en echt liefhebber daarvan was ik niet, maar in deze film trekt hij het wel iets te ver door. Zoals die zoon maar niet reageert als de vader praat, dat voelt veel te gemaakt aan. En zo is de film eerder absurd op veel momente dan een oprecht drama. Soms is het echt wel grappig, maar des te vaker ook niet helemaal mijn smaak. En bij dat gedoe in de sauna raakte Tsai me echt wel kwijt. Qua inhoud sowieso maar dat duurde ook gewoon te lang. Op dat moment vroeg ik me ook af of Tsai zelf wel wist wat hij wilde met zijn film, al weet hij dit ding nog best oké te eindigen. Afgerond zelfs.

Jammer. Want het tempo is best goed, zeker anderhalf uur lang is het heerlijk rustgevend. Ook zijn er enkele sfeervolle sprekende beelden van Taipei, vooral in wat cheesy of shabby locaties, zoals die McDonald's. En lekker nekkraken op beeld. En af en toe fijne ritjes op de motor, al haalt hij het nergens bij bijvoorbeeld Hou, ook vooral omdat de geluidsband veel te hard daarvoor staat. Ik heb trouwens geen flauw idee wat Tsai wil zeggen. Met die nekpijn, dat lijkt me metaforisch. Is dit een uiting van een soort schaamte na de seks met het meisje, terwijl hij eigenlijk homo is? Zou kunnen, maar ook niet. 2,5*.