El Perro (1979)

Ze bestonden vooral in de jaren tachtig : animal horrors waarin juist onze beste vrienden zich ontpopten tot deranged serial killers...de Zoltans, Cujo's en white dogs van deze wereld behoeven verder geen introductie, maar kwamen wel merendeels na hun naamloze Duitse vriendje hier. Zoals echter redelijkerwijs verwacht mocht worden werd deze overwegend seventies style politieke sriller/ allegorie later in het VHS circuit gemarket als animal horror, wat verkeerde verwachtingen zou kunnen wekken.

De regisseur al iemand die eerder actief was in het actie/thrillercircuit, de redelijk aangeschreven vakman Isasi-Isasmendi die zelfs Tarantino vermocht te inspireren. Hij baseerde het scenario op een romannetje van Vazquez Figueroa, die jullie ook kennen van o.a. Manaos en Tuareg, nota bene. Hier echter is de politieke insteek duidelijk : een deels allegorische, deels realistische vertelling over een dictatuur in de gebruikelijke fictieve bananenrepubliek. Werd voor de gelegenheid gedraaid in Venezuela, de niet met name genoemde grootstad is dus Caracas.
Om nu terug te komen op die mix van allegorie en realisme : dat is de grote makke van de film en tevens van de eponieme hond. In een roman kan dat misschien werken, maar hier wringt het wat, vooral tegen het eind waarin we op all out politieke sriller terrein van het Costa Gavras type verzeild zijn geraakt. Die dolle hond waart dan nog steeds rond in een verder realistisch universum, maar is die realiteit zelf in deze nieuwe omgeving tamelijk kwijt. Al hij was nog nodig voor het allegorische dubbelslot. Nu zult u tegenwerpen dat white dog ook allegorisch en realistisch tegelijk was, maar daar veranderde zijn functie niet zo abrupt. Overigens acteerde dat beest ook beter, want de brave herder hier laat amper zijn tanden zien en kijkt vooral tamelijk verbijsterd om zich heen, alsof hij niet begreep wat er van hem verwacht werd. Geen Benji award voor deze viervoeter.
Als menselijke protagonist hebben we Miller ( die jullie ook kennen uit de exorcist...) , voor zijn gay fanbase te zien in zijn blote lul en in de eerste helft vooral sparrend met de herder. In de tweede helft echter wanneer we in de grootstad verzeild zijn geraakt, mag hij meer sparren met Lea Massari ( die jullie ook kennen uit l'avventura...) MILF van dienst en tevens femme fatale. Niet te vergeten voor de spaghetti/ paella aficionado's : Aldo Sambrell als baasje van zowel de hond als de bananenrepubliek, zijn trouwe vriend in het Duits aansprekend. Bovendien maakt hij op het eind duidelijk wat de allegorische "perro " eigenlijk betekent.
Goed, het moge nu hopelijk duidelijk zijn dat we hier eerder met een vintage sriller te maken hebben dan met all out animal horror. Al is er voor de gorehounds wel degelijk gore te zien- die overigens niet eens iets met de hond te maken heeft- zou ik dit de genreliefhebbers niet aanraden. De genreaanduiding hier lijkt me dan ook adequaat.

Toch moeten velen hier deze film als VHS uit de horrorrekken gehaald hebben: ik wil dan ook vele stemmen zien.