À la Recherche du Temps Perdu (2011)

Visueel valt er zeker wel het e.e.a. te beleven aan deze film.
De locaties, aankleding en ("ontkleding" van) sommige van de actrices zijn het bekijken waard.
Associaties met de schilderijen van Manet liggen eigenlijk wel een beetje voor de hand.

Daarmee zijn mijn 2 1/2 sterretjes aan waardering voor deze TV film wel al helemaal vergeven.

Wat mij zwaar opbreekt is vooral de hoofdrolvertolker Micha Lescot, en diens invulling van zijn rol als "verteller".
Men heeft getracht hem zoveel mogelijk op schrijver Marcel Proust te laten lijken, en dat is m.i. al fout om mee te beginnen.
Hoewel Proust zijn roman (waarna deze film gemaakt is) begon met "ik", is het geen verhaal over diens eigen herinneringen.
Maar goed, niet echt iets om verder al te zeer bij stil te staan, en ik ben zeker geen kenner op dit gebied.

Wat mij van Proust tot proesten brengt is Lescot, die mij deed denken aan Queen zanger Freddie Mercury, die in een koortsige bui, in een aantal scènes uitgedost en zich voortbewegend als Nosferatu, door het verhaal strompelt.
Niet te harden deze karikaturale invulling van de rol.
Misschien is het correcter dan ik denk, Proust is per slot zware literaire kost, en niet voor iedereen weggelegd, maar voor mij is deze film dus echt verloren tijd.

Je moet wel een beetje mee kunnen dromen.

Moeilijk om te verwoorden wat je hier van moet vinden: de hoofdpersoon en verteller van het verhaal is de enige zoon uit een grote familie; hij is uiterst gevoelig, nerveus en heeft last van astma; bovendien lijdt hij aan slapeloosheid, zenuwinzinkingen en verstikkingsverschijnselen. Hij droomt van en verlangt naar de grote liefde. De regisseuse heeft een complex verhaal (onder het mom dat de werkelijkheid verbindingen zijn tussen bevindingen en herinneringen) van 4000 bladzijdes in 4 uur film weten te proppen en dat gaat ten koste van de nuance. Ik miste vooral de overvloed, de luxe en de elegantie uit het boek en het portret van een gezelschap werd teruggebracht tot een kamerspel. Bovendien acteerde de cast te geaffecteerd. En Brix hiervoor heeft gelijk: de verteller doet je onwillekeurig aan Freddie Mercury denken.