Une Belle Fille comme Moi (1972)

Mijn 21e en daarmee laatste lange speelfilm van Truffaut. De zwakste voor het laatst bewaard bleek bij bekijken. Een nogal flauwe en luidruchtige film. Kon er niet echt de charme van ontdekken.

Mijn tweede Truffaut en niet erg onder de indruk van de platvloersheid. L'Amour en Fuite vond ik ook al niet denderend. Misschien begin ik met de verkeerde films?

Je kiest in ieder geval twee van zijn als minder bekend staande films als eerste uit. Wat ik gezien heb vond ik erg wisselvallig tot nu toe. Les Quatre Cent Coups is voor mij de uitschieter naar boven.

Dat denk ik wel. Hoewel Truffauts bepaalde zwierigheid je ook altijd kan blijven tegenstaan.

Ik ben zelf ooit begonnen met Le Dernier Metro. En hoewel die film een bepaalde status geniet, was ik daar ook niet van ondersteboven. Maar toch enige jaren later toch alles van hem gezien (ik ben een verzamelaar). Baisers Voles, Jules et Jim, 400 Coups en Vivement Dimanche vond ik het beste denk ik.

Voor Truffaut's doen een enorm luchtig tussendoortje. Maar wel een erg leuke.

Bernadette Lafont doet het goed als Camille, een vrouw met een dubbele agenda, die mannen bespeelt alsof die er niet toe doen.

Hoewel ik hier erg van heb genoten, liggen de dramatische films van Truffaut me toch beter!

3,5*

Ik heb inmiddels heel wat films van Truffaut gezien en deze vind ik veruit de zwakste. Het is een grotendeels mislukte komedie, die weigert echt grappig te worden. Bernadette Lafont gaat nog wel, maar de rest van de cast gaat helemaal de mist in. Dat geldt ook voor het verhaal. Een regelrechte tegenvaller.

Bernadette Lafont in een rol typerend voor het grootste deel van haar carrière : uitdagend, wulps... en deze keer in "Une belle Fille comme moi" daarbij werkelijk niets ontziend.

Oppervlakkig ding deze film van Truffaut die zich baseerde op een Amerikaanse serie waarbij een socioloog een essay hoorde te maken over "Les femmes criminelles" maar uiteindelijk in de levensloop van zijn geïnterviewde terechtkomt.

Zag de film jaren terug en eigenlijk viel hij bij deze herziening nog prettig mee.

Er wordt lekker aan overacting gedaan, ook door een pak bijrolspelers die toch namen zijn in de Franse filmwereld : Claude Brasseur, Charles Denner, Guy Marchand, André Dussollier, Philippe Liétard...

Misschien precies door deze respectabele cast kreeg de film achteraf een zekere herwaardering.

Vlotte zwarte komedie. Een niemendalletje maar Truffaut houdt gelukkig de vaart erin.

Kleine 3,5