Dalpaengee eui Byeol (2011)

De Zuid-Koreaanse documentaire Planet of Snail van regisseur Seung-Jun Yi heeft gisteravond de IDFA Award voor beste lange documentaire gewonnen.

Film over doofblinde Young-Chan wint belangrijkste IDFA Award - IDFA - VK - volkskrant.nl

Trailer (YouTube)

Toch wel verrassend ergens, want ik kan me niet voorstellen dat dit echt de beste of mooiste docu was op het afgelopen IDFA...

Wel mooi in beeld gebracht, en het einde stemt toch wel droevig, zonder te spoileren...

Hij was trouwens al op 21 november te zien op CANVAS, nog voor hij het IDFA won.

Indrukwekkend en ontroerend, je gaat helemaal mee in de wereld van deze 2

Doofstil.

Dat Chan doof en blind door zijn dagelijkse leventje wandelt, maakt de kijker mee alsof hij er zelf bij aanwezig is. Regisseur Seung-Jun Yi maakt de toeschouwer deelgenoot van het allesbehalve vanzelfsprekende levenspad van deze interessante en van een onverwoestbare spirit voorziene jongeman, die elke klagende kijker het schaamrood op de wangen bezorgt. Hoezo is de popcorn op? Met dichte ogen en geen gehoor is elke smaak een belevenis.

Naast het feit dat het volgevreten filmvolk sowieso een les kan leren van deze Koreaanse doordouwer die - hoe gehandicapt hij ook is - elke ochtend thuis eventjes een stukje jogt, moge kraakhelder zijn. Helderder dan dit wordt het namelijk niet. Chan heeft namelijk nog steeds geen zelfmoordplannen. Iets wat niet geheel vanzelfsprekend is, gezien de soms complexe problematiek waarmee hij dagelijks te maken heeft. Neen, het gaat hem goed.

Sterker nog, hij beleeft een relatie waar vele 'gewone mensen' van zullen dromen. De ultieme liefde kwam hem, gelukkig en zo van harte gegund, ten deel. Het gebochelde meisje draagt een continue glimlach en is daardoor mooier dan het mooiste fotomodel. In ieder geval voor Chan, die op zijn wenken door haar wordt bediend. Maar niet voordat ze hem zo af en toe voor de gein een klein duwtje in de verkeerde richting geeft. Humor heeft ze, al kan hij haar niet horen giechelen.

Zonder enige opsmuk of verdere uitleg infiltreert de regisseur in het bijzondere leven van dit superieure stel. Zonder zicht en gehoor wordt er gecommuniceerd met het tikken op vingers. Iets waar je, van alle gemakken voorzien, stil van wordt, Doodstil zelfs. Bijna doofstil, maar alleen om te beseffen dat we hemeltergend rijk zijn met onze vanzelfsprekende gezondheid. Maar ook omdat we inferieur zijn aan dit komische koppel, dat alleen elkaar nodig heeft om vrolijk te blijven.

Zeer goed.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

Beetje generaliserend dit wij-gelul over ons mensen omdat je een (misschien wat moeilijke, niet laagdrempelige) film hebt gezien die heel weinig anderen hebben gezien.

Er zijn ook mensen, en daar schaar ik mezelf onder, die wel gelukkig zijn met wat ze hebben en kunnen relativeren. En 'volgevreten filmvolk'...Is dit een tirade tegen het kapitalisme en overgewicht ofzo? Of hou je er niet van als mensen tijdens de film eten?

Beetje domme opmerking dit. Gelijk gelul ook, toe maar. Misschien nog maar eens lezen.

Ik begrijp dat je je aangesproken voelt, maar het knipoogje naar de popcorn zou toch enige helderheid moeten verschaffen.

Geen idee waarom je geïrriteerd bent overigens. Wie de schoen past.. En nee. Dit is niet

P.S. Eten tijdens een film is vast net zo grappig bedoeld als je kapitalisme-grapje nietwaar? Wel bedankt voor het woord 'tirade'. Doet me deugd (toch nog een glimlachje dus).

Dat ik de film bestempel als moeilijk en niet laagdrempelig was een foutje van mij. Daar was niet echt over nagedacht. Verder is jouw reactie een bevestiging voor mij: net zoals je recensie neerbuigend en hoogdravend.

En graag gedaan!

Voor de glimlach om 'tirade'.

Jammer, want zo is het allerminst bedoeld. Maar schijnbaar zie je een tekortkoming bij jezelf (als in niet goed kunnen lezen/ begrijpen waartegen ik ageer met mijn stukje en die schoen vervolgens graag aantrekt) als een tekortkoming bij een ander (arrogantie is in elk geval geen deugd en niet iets waar ik graag van wordt beticht). Het raakt me allemaal niet echt gezien je reacties, en omdat ik werkelijk denk dat je het niet helemaal volgt, maar jammer blijft het wel. Helaas pindakaas dan maar.

Mooie docu. Je beleeft iets van zijn wereld. Verder is het een zeer privekijkje in hun leven. En wat een liefde tussen deze twee mensen, vond de momenten met de gesprekken op de handen zo bijzonder. Zij straalde liefde naar hem uit. En zijn gezicht, hoe sereen....

Citaat van Chan in de film: "De ogen, oren en het hart van een man zijn vaak zwaar gehypnotiseerd of zitten gevangen in obsessies.... of verstrikt in het diepe moeras van 't ego... en dan wordt je oud zonder de wereld op te merken. Als je vrij wilt zijn van ogen en oren wees dan een astronaut zoals ik".