Gimme the Loot (2012)

Wat een luchtige, levendige, leuke, charmante, grappige, roerende en snelle film! Een stukje van het leven op straat in New York. Een verhaal over de passie voor graffiti, met beminnelijke personages (je sluit ze onmiddellijk in je hart) met een missie. En over de ups en downs waar (chaotische) pubers mee te maken krijgen. De regisseur heeft (met humor) een energiek portret gemaakt en houst beide benen stevig op de grond.

Er zit alleen totaal geen verhaal in de film. Iets wat mij in deze film erg stoort. Het is prima om een passage in de levens te zien van deze tieners echter is dat plaatje binnen 15 min al duidelijk geschetst en voelen de overige minuten aan als variatie daarop. Nee, ik kan hier weinig mee.

Kon er ook maar moeilijk warm voor lopen.

De twee boefjes zijn leuk voor een minuutje of vijf, maar daarna blijven ze wat hangen in hun cliché. Heel veel diepgang zit er niet in (maar daar lijkt de film ook niet op te mikken), heel veel charme jammer genoeg ook niet.

Op een echt plot hoef je niet te hopen, er is een rode draad maar het draait toch vooral rond de rondhangende jongeren en hun lichtcriminele gedrag. Dat gaat gepaard met een beetje humor en drama, maar niks om je echt in vast te haken.

Deze film is veel meer een sfeerschets, maar met deze kant van New York heb ik gewoon zeer weinig. Visueel heeft de film zéér weinig te bieden en ook de soundtrack stelt niet veel voor. Dit lijkt me meer een film voor aspirant boefjes voor wie NY het beloofde land is.

Gelukkig duurt het niet lang, maar halverwege begon m'n aandacht toch al stevig te verslappen. Beetje flauw gebeuren, had wat extra pit kunnen gebruiken.

2.0*

Goeie film over twee vrienden die een missie hebben om hun graffiti in een stadion te plaatsen. Een frisse slice-of-life film die zich afspeelt in New York waarbij de twee hoofdpersonages goed uit de verf komen. Dit ligt zeker ook aan het naturelle acteerwerk. De korte speelduur en het vlotte tempo maken dit een aangename kijk.

Tijdens een uitzending van het TV-programma 'All City Hour' in 1992 daagt één van de geïnterviewden de kijkers uit om de Red Apple in het stadion van de New York Mets - die bij na elke homerun van het thuisteam steeds iets verder omhoog komt - te bekladden met graffiti. Twintig jaar later is het nog niet gelukt, maar twee graffiti-artiesten en kruimeldieven besluiten de uitdaging aan te gaan. Malcolm [Ty Hickson] en Sofia [Tashiana Washington] hebben wel 500 dollar nodig om alle benodigdheden bij elkaar te krijgen en dus doen ze waar ze het beste in zijn: stelen, liegen en bedriegen. Maar dat blijkt niet zo makkelijk te gaan als de twee vrienden hadden bedacht.
Adam Leon verwerkte zijn eigen versie van 'hippe' dialoog, met veel gevloek en gescheld, maar Hickson en Washington weten die dialoog maar niet overtuigend uit hun mond te krijgen. Het lijken twee rijkeluiskindjes die stoer proberen te doen en dat doet de film geen goed. Het verhaal is bovendien vrij mager, de film kent geen verrassingen en de dialoog is sowieso niet bijzonder grappig en daarom weinig onderhoudend. De korte speelduur is een pré, maar niet omdat de film daar beter van is geworden.

In Tramps viel al op hoe New York echt overkwam als de plaats waar de personages van de film leven, maar Gimme the Loot is zelfs nog meer naturel en geloofwaardig daarin. Heerlijke dialogen en leuke personages ook. Veel chemie tussen Washington en Hickson, waarbij je echt gelooft dat het vrienden (en misschien ook meer dan dat) zijn. Maar ook bijvoorbeeld die flirterige scène met Malcolm en Ginnie is erg goed en geladen.

De plot kabbelt vooral prettig voort in plaats van dat er echt een leidende draad is. De film bestaat naast de in de eerste plaats zo talrijke dialogen vooral uit allerlei ontmoetingen met personages die je bijblijven. Er is een scène waarin Sophia kort praat met een jongen die niet mee mag doen met de rest met basketballen, en een hele voorgeschiedenis is voelbaar. Alsof het allemaal echte personen zijn waar je naar loopt te kijken. Echt een mooie film weer van Leon.

Vond de erg goed gekozen en royaal aanwezige muziek ook weer erg opvallen. Het maakt de film net wat luchtiger. Zo enorm makkelijk hebben Malcolm, Sophia en hun vrienden het niet in hun leven, maar de toon van de film en de personages zelf blijven onverminderd optimistisch. Vind het ook wel een tijdloze film eigenlijk. 4.0*.

Twee jonge zwarte Amerikanen slenteren door de getto en praten over leven, liefde, seks en hun plan om een tag te plaatsen op de Red Apple. Bij een homerun komt die iconische afbeelding bij het Mets Stadium vol in beeld en ziet heel New York hun graffiti. Voor Marcus (Tyson Hickson) en Sofia (Tashiana Washington) een mythische uitdaging om respect te genieten voorbij armoede en criminaliteit. Om naam en faam te verkrijgen in hun eigen wijk, maar zeker ook naar de geprivilegieerde witte Amerikanen die niets van hun bestaan willen weten. In 'Gimme the Loot' (2012) ligt schrijnende tristesse aan de oppervlakte in hoe weinig mogelijkheden deze armoedige omgeving biedt, met haar snoeiharde spelregels. Waar zachtheid, gevoeligheid en onschuld worden afgestraft, terwijl mensen zich creatief moeten opstellen (desnoods buiten de wet) om maar iets gedaan te krijgen. Toch is het helemaal geen treurige film, want na elke mislukking halen de protagonisten gelaten hun schouders op en proberen het opnieuw. 'Gimme the Loot' (2012) is feelgood zonder de opgeklopte fantasie, maar als een tedere ode aan de veerbaarheid en kracht van jonge mensen in een gemarginaliseerde positie. Als alles in het leven teleurstelt, dan hebben Marcus en Sofia in ieder geval elkaar nog. En hun droom dat ook zij ooit gezien worden als volwaardige New Yorkers.

(Tip: deze film wordt morgen helaas van Netflix gehaald. Je moet snel zijn als je 'm nog wil zien!)

Hoewel ik al ontelbare malen in Amerika ben geweest, schotelt regisseur Adam Leon mij een Amerika voor dat ik eigenlijk niet ken. De film gaat over twee graffiti-artiesten aan de zelfkant van de samenleving, die op moeizaam zoek zijn naar financiële middelen om hun droomproject te realiseren.
Het script geeft de film de allure van een reality show. Dat wordt nog versterkt door het levendige optreden van de beide protagonisten, i.h.b. van Tashiana Washington, die ik nog vaker hoop tegen te komen in films.