The King and I (1956)

Vermakelijke musical uit de oude doos. Ondertussen erg gedateerd maar toch nog leuk om naar te kijken.
The king and I toont hoe Hollywood destijds het verre Oosten zag: prachtige overweldigende decors, rijkelijke kostuums, exotische kleuren en ook… een beschaving die achterlijker is dan de middeleeuwse.
De karakters zijn zodanig uitvergroot dat het echte karikaturen zijn geworden die moeilijk serieus te nemen zijn. De naïviteit en onwetendheid o.a. van de koning grenst aan het ridicule.
De film werd opgenomen in cinemascope en zit dan ook vol grote massascènes. De film kreeg terecht oscars voor art-direction en costume design.
2.5*

Een film waar ik mij moeilijk in kon leven, voornamelijk kwam dat door het grote verschil van cultuur. Wel vond ik het verhaaltje romantisch. Dit is een musical die ik graag opnieuw zou zien

Au, au, au. Dat waren mijn tanden, (of tandvlees?) die zeer deden van dit veel te zoete filmpje. Gedateerd, en kon mijn aandacht weliswaar wel vasthouden, maar met erg veel moeite. M'n vader zei zowaar toen hij zag welke film ik aan het bekijken was: 'Hé, dat is Yul Brynner.. Schijnbaar erg bekend?

Ja, dat is één van de bekendere acteurs uit die tijd. Die moeten ouders wel kennen. .

Dit is de eerste film die ik toch zeker sinds een jaar of twee afzet puur en alleen omdat ik hem gewoon niet meer uit kon staan. Dat is al een week geleden overigens. De film is gigantisch veroudert, heeft een compleet achterlijke kijk op Azië, maar is bovenal onverdraagbaar zoet. De liedjes lijken allemaal op elkaar en zijn verschrikkelijk. Meer dan een uur hield ik het niet uit.

Ik was er ook totaal niet voor in de stemming en ik wist vooraf ook niet eens dat het een musical was. Ik had meer een ouderwets episch spektakel in trant van Ben-Hur of Spartacus verwacht, alleen dan met misschien iets meer nadruk op romantiek. Misschien kwam dat spektakel later nog, maar ik kon er gewoon niet meer op wachten. Op deze zoetsappigheid was ik gewoon niet voorbereid. Ik zat dan ook bijna de gehele speelduur in mijn hoofd parodieën te bedenken op de film en als dat gebeurt weet ik dat ik echt iets verschrikkelijks aan het kijken ben.

Enige pluspuntje: Yul Brynner speelde wel vermakelijk, al is het mij meteen weer een raadsel waarom hij er een Oscar voor kreeg.

Omdat ik de film maar voor de helft gezien heb geef ik geen stem, maar ik het zou nu 1* zijn.

Deze film is meer dan een halve eeuw geleden gemaakt, dus moet je deze film ook benaderen met die gedachten lijkt mij.
Musical-films waren toen zeer populair en deze was in die tijd een topper. Het is logisch dat publiek uit 2009 niet uit zijn dak gaat voor deze film, maar als je het volledige plaatje bekijkt, én dus mét '56 in het achterhoofd, is die knap gedaan en een stukje échte hollywoodgeschiedenis.

Bij Yul Brynner denk ik meteen aan de populaire tv serie (1973) Anna en de koning van Siam.

Anna and the King (TV Series 1972) - IMDb

De weelderige aankleding van de sets en de kostuums is even voorspelbaar als indrukwekkend, de onverstoorbaarheid van de prachtige Deborah Kerr is net zo voorspelbaar maar daarom nog niet minder imponerend, en Yul Brynner balanceert in zijn spel steeds keurig op het slappe koord tussen karikaturaal en sympathiek, naïef en met gevoel voor humor, star en met het vermogen tot relativering (hoewel ik me afvraag of zijn Oscar niet vooral een huldebetoon aan zijn ikonische Broadway-vertolking is, net zoals die voor Rex Harrisons Henry Higgins in de verfilming van My fair lady acht jaar later bijvoorbeeld). Al met al genoeg redenen om de film te bekijken, maar aan de debetzijde van de balans staan de niet erg memorabele liedjes (ondanks de namen van Rodgers en Hammerstein), het bizarre slot (terwijl ik verwacht dat de twee titelpersonages elkaar in de armen vallen gaat de koning om onduidelijke redenen opeens dood – niet zozeer positief-verrassend alswel negatief-bevreemdend) en een algemeen gevoel van verwondering waarom deze film eigenlijk vaak gezien wordt als een klassieker. De rijkdom aan kleuren van de superbe sets die mij toch het onbewuste gevoel geven dat ik me op een extreem exotische lokatie bevind (hoewel de bewúste kijker in mij natuurlijk dondersgoed weet dat het hier niet om Siam, Azië gaat maar om Siam, Hollywood) wint het van de aarzeling en de twijfel, maar het is een dubbeltje op z'n kant. (Maar o o o, wat is Deborah Kerr mooi...)