La Cage aux Folles (1978)

Bijna niet te geloven, maar de Amerikaanse remake (the Bird Cage) is een stuk leuker.

Vind je het gek jos?

Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Om deze originele versie veel meer gelachen. De Birdcage is ook niet slecht maar ik zou het origineel nog maar eens een keer goed bekijken.

Dit is de beste Franse film die ik ooit gezien heb.

Een van de populairste en best bezochte non-Engelstalige films ooit. En de grote doorbraak voor acteur Michel Serrault - eerder dit jaar overleden - in een rol als nicht pur sang.

Kleding en de huiskamer vol kitscherige frutsels zijn echter het opvallendst in deze produktie, die over de jaren heel wat glans heeft verloren. De klucht is nog wel grappig, maar de flamboyante gay-trekjes met een keur aan hoge piepschreeuwtjes werken anno 2007 meer op de zenuwen ipv de lachspieren. Baanbrekend destijds, nu staat men nergens meer versteld van. Gelukkig bevat de film veel goede grappen: dikke 3*.

Toch wel hopeloos verouderd deze film.

Was genomineerd voor 3 oscars, waaronder die voor beste regisseur!

Klassieke, humorvolle en dramatische Franse travestiekomedie, geinspireerd op de niet conventionele komedies van de jaren veertig en vijftig. RRT heeft gelijk, nu doet de film verouderd aan: hoe verfijnd gay humor hier ook kan zijn, het is duidelijk niet meer van deze tijd. Michel Serraukt steelt de show met zijn flamboyante vertolking van Zaza Napoli/Albin Mougeotte.

Niet bepaald hoge verwachtingen van deze film, maar tsja je hebt het niet altijd zelf voor het uitkiezen, maar toegeven beter en leuker dan verwacht.
40% van de gags zijn geslaagd en 10% zelfs goed voor een schaterlach.
Soort van gay-variant op "Meet the Parents" en met het hart op de goede plaats, ondanks de af-en-toe-irritant-over-de-top nichterige Serrault, maar de uiteindelijke boodschap: "wees jezelf en trekt je niets aan van wat de anderen van je denken" voert toch de boventoon.
Ugo Tognazzi ook behoorlijk overtuigend als homo!
Niet meer zo baanbrekend als in 1978, maar toch redelijk genietbare komedie.

The Birdcage is haast een scene- voor scene remake van deze film, maar La Cage aux Folles gaat halverwege in een stroomversnelling, en gaat zó over de top vergeleken met de Birdcage, dat het bijna absurdisme wordt. Ook de stilering en kleuren vind ik hier veel mooier.

Geluid liep niet synchroom aan het beeld. Rare overdubs...

Vond je werkelijk? Niet dat ik de remake visueel een uitschieter vond, maar ik vond de kleuren hier opvallend sober en donker vaak en het camerawerk had een bepaalde ongestileerdheid en zelfs ruwheid die vrij typisch was voor de jaren '70. Dit is zo'n film die waarschijnlijk er baat bij gehad zou hebben als het wat meer gestileerd was.

Hoe dan ook, het was wel grappig om deze minder dan twee weken na de remake te zien. Het is voor een groot deel een enorm getrouwe remake. Enkele scènes worden wat verder doorgevoerd, wat de reden is dat ik die versie met een haar verkies boven deze, al merk je dat niet eens aan de eindscore. Het zijn beide ook geen briljante films in mijn ogen. Wat de remake echt beter deed was het diner aan het einde. Hier dreigt het bedrog altijd wel mis te gaan en het is ook vrij snel over, terwijl de remake juist met de scherpe twist komt om Albin/ Albert een overtuigende conservatieve vrouw te maken, waar de politicus gek op wordt. Daar kwam voor mij eigenlijk de meeste humor vandaan. Niettemin, is het waarschijnlijk makkelijker om uit te breiden met de remake als je gewoon al een goede basis hebt. Le Cage aux Folles moest duidelijk het grootste deel van het werk doen. Nichols en May hebben er vooral wat op voort geborduurd.

Verder is het wisselend welke versie ik betreft. De meeste scènes die hier goed zijn, zijn ook goed in de remake, om dezelfde redenen. Williams en Tognazzi zijn gelijkwaardig, maar ik verkies Nathan Lane duidelijk boven Serrault. Serrault doet het op zich niet verkeerd, maar Lane weet beter de mens achter de drama queen te vinden, terwijl Serrault wat sneller voor de brede lach lijkt te gaan. De bijrollen zijn over het algemeen beter hier, al vond ik Wiest als moeder van de bruid beter tot zijn recht komen. Dat komt dan weer omdat die rol anders geschreven is daar, een van de weinige opmerkelijke wijzigingen. De twee grootste minpunten van de remake zitten ook hier al in: de zoon is eikel die smerig lijkt te glimlachen om het leed dat hij zijn twee vaders aandoet (wat is dat in vredesnaam voor acteerkeuze?) en de maskerade heeft per definitie geen zin, tenzij de twee homo's van plan zijn dit hun leven lang vol te houden. Dat laatste is toch echt een pijnpunt, omdat het nota bene het concept van de hele film is, maar beiden versies weten het niet te verkopen.

Niettemin het is allemaal geestig, zei het nu wat braaf vermaak (nee, de twee mannen kussen nooit). Gek dat dit ooit echt enorm was. Misschien ziet Intouchables er over 35 jaar echter ook wel zo uit.
3*

Serrault tiert nogal in zijn vrouwenrol en zijn knecht doet toch wel overdreven dwaas maar voor de rest is dit een echt plezierige, spirituele komedie waar gelach niet uit de lucht is. Echt goed in elkaar gestoken intrigue en Tognazzi en ook Michel Galabru zijn uitstekend, naast een toch echt spetterende Serrault. Zag ontelbare keren, uit de juiste context getrokken, extracten van deze film, waardoor ik er uiteindelijk een mindere mening over kreeg, maar wat een aangename verrassing zeg, deze Franse komedie in zijn geheel.