Poulet aux Prunes (2011)

Vanaf 19 april in de bioscoop (Cinéart)

Wauw, zo kan cinema dus ook zijn! Waar draait het medium eigenlijk om? Juist, om fantasie! Net als in 'The Science of Sleep' (waar ik toevallig een paar keer aan moest denken) wordt in 'Poulet aux Prunes' getoond dat men via cinema de grenzen van de eigen geest moeiteloos kan overstijgen. Tekeningen wisselen gefilmde stukken af, in een geestige parabel over een violist met een gebroken viool. Klinkt absurd, en dat is het ook. Vincent Paronnaud en Marjane Satrapi puren echter een klein pareltje uit een initieel zeer doorzichtige formule. Clichés worden niet gemeden, maar met zoveel flair in beeld gebracht en met genoeg zelfspot weggelachen, dat ze plots heerlijk vertrouwd aanvoelen in plaats van irritant. Ongelofelijk dat het kan! Beeldtaal is trouwens verbluffend: wat een métier! Prachtig kleurgebruik, gevarieerde cameravoering, oog voor detail, ... Muziek is tevens schitterend en de plot krijgt aan het einde nog wat extra diepte (niet de gebroken viool, maar het verlies van Irena is verantwoordelijk voor zijn doodswens).

Gevolg is weliswaar dat er weinig blijft hangen: alles is van een dusdanige lichtheid doordrongen, dat je de film snel achter je laat. Dat is echter geen minpunt. 'Poulet aux Prunes' is een ode aan de fantasie, en dus aan de cinema, en dus aan haar verregaande mogelijkheden. Ja, ik ben enthousiast....enthousiast als een kind! Lang geleden. (Dus de arthouse-zwaarte van 'Elena' wint de hoofdprijs op het filmfestival van Gent. Boeeee! Waarom eens niet de lichtheid van dit regisseursduo in de bloemetjes zetten?)

Vormelijk best sterk, maar het verhaal sleept de kijker gewoonweg niet mee. De plot is heel flauw en dat is best jammer.

Helemaal mee eens het eerste stuk wat JJ_D hierboven. Niet helemaal met dat de film niet blijft hangen. Echt een prachtige film.

Mooi omschreven door JJ_D. Kan me wel voorstellen dat in Gent Elena de prijs pakte en niet deze film. Elena is een film die me niet meer loslaat en ik vermoed dat deze film dat wel doet. De films zijn niet te vergelijken, maar Elena valt in een andere klasse imo.

Heel aangename film, melancholisch dromerig sfeervol verhaal uitstekend verbeeld met een lichte toon. Heerlijk gespeeld door eigenlijk alle acteurs. Verbazingwekkend weinig stemmen, deze film verdient toch echt meer aandacht.

Prachtige internationale trailer (YouTube)

Dit kleurrijke sprookje en Kafka-achtig surrealistische droomscenario is een kleurrijke mix van animatie en speelfilm over liefde, leven voor de kunst en keuzes maken. Een film vol muziek, poëzie en verlangen naar de dood, met een politieke boodschap. Hoewel deze film met liefde voor detail gemaakt is, vind ik 'm te overvol met beeldspraak, stijlen, niveaus, symbolen en speeltjes. Door al het animatiegeweld komen de vertwijfeling en gedachtes aan zelfmoord minder geloofwaardig over. Bovendien is er sprake van overacting.

Sprookjesachtige film met veel poespas en een ietwat teleurstellend einde. In het begin van de film vond ik de manier van vertellen wel leuk maar naar mate de film vordert wordt het wel wat saai. Te veel gedoe met animaties en verhaaltjes tussendoor. 3 kleine sterren

Film die naarmate hij vordert meer en meer gaat boeien en genietbaarder overkomt en naar het einde toe echt gaat raken.

Wat in een leven van een bepaald individu kan gebeuren wordt hier niet netjes van A tot Z verteld maar in een heerlijke mix van volgorde en tijdnegerende scènes verhaald.

"Poulet aux Prunes" is wel een heel bijzondere film, die niettegenstaande dood en onvoldane liefde het hoofdthema van het verhaal vormen, toch niet zwaar overkomt. Er is plaats voor humor, wordt door mooie muziek ondersteund en af en toe afgewisseld met animatiebeelden.

Niet te vergeten het goede acteerwerk van de absoluut veelzijdige Mathieu Amalric.

Een matige drama/komediefilm...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Viool spelen is mijn smaak niet...

Mooi HD kwaliteit...

Prima achtergrond geluid (Dolby Digital)...

Jammer, geen moeite waard...

Ik had me hier zo op verheugd, maar helaas ben ik teleurgesteld.

Ik vind de film saai, de karakters oninteressant en ik ben geen fan van de humor.

Heel aardig drama over een begaafde violist, die achtervolgt wordt door nooit verwerkt liefdesverdriet. Realiteit en fantasie worden knap met elkaar verweven. Ik heb weer genoten van Golshifteh Farahani als de verloren liefde van de violist. Wat een uitzonderlijk goede actrice is dat toch en wat jammer dat ze maar een bijrol heeft in deze film.

In het begin vond ik het niet geweldig. Ik vond de humor flauw en ik wist niet of het verhaal wat voor mij was, maar na pakweg een kwartier begon ik het steeds beter te vinden. Ik vind het prachtig gemaakt. Dromerig, eigen, artistiek. Van het verhaal kan ik nu wel zeggen dat het mij aanspreekt, al bleef ik de humor soms flauw vinden. Ik vind het goed gespeeld. Het eind van de film ontroerde mij het meest, mede door de muziek. Het kwam bij mij binnen. Ik vind het erg mooi. Een 8. 4*

Film over een violist die wil sterven omdat zijn viool kapot is. We zien een film over zijn leven en dat van zijn familie in vele verschillende scenes uit het verleden en de toekomst. Het verhaal op zich is niet zo bijzonder en ook behoorlijk voorspelbaar al zijn de vele scenes vaak wel ontroerend of juist absurd komisch. De hoofdpersoon Mathieu Amalric is ook wel een bijzondere verschijning met zijn grote ogen en dramatische expressie. Toch moet de film het vooral hebben van de vormgeving. En die is vaak wel heel mooi met bijzondere camerastandpunten en mooie belichting. Al wordt ook wel de hele (digitale) film trukendoos opengetrokken en zijn sommige scenes daarmee op het kitscherige af. En daarmee komen we gelijk op het zwakke punt van de film. Een matig verhaal hoeft nog niet automatisch een slechte film af te leveren. Deze film had het zeker in zich om best een mooie film te zijn. Maar dan moet de film wel evenwichtig zijn en een doel nastreven. Bij deze film was het allemaal teveel van het goede en ver over de top. En daarmee slaat de film uiteindelijk de plank mis.

Ken de film niet, zal hem waarschijnlijk nooit gaan kennen. Maar wat een mooie poster zeg!

Het is 1958 wanneer de beroemde violoist Nasser-Ali Khan [Mathieu Amalric] overweegt een einde aan zijn leven te maken omdat hij geen waardige vervanger kan vinden voor zijn door zijn ex-vriendin [Golshifteh Farahani] vernielde viool kan vinden. Bovendien blijkt de grootste liefde van zijn leven [Maria de Medeiros] hem na al die jaren totaal niet te herkennen! ‘God des Doods’ Azraël [Edouard Baer] houdt de violist een spiegel voor en deelt zijn gedachten over Khans leven met de kijker in deze episodische, maar goed geacteerde en onderhoudende tragikomedie. Er is een klein rolletje voor Isabella Rossellini.

Wie niet beter weet, denkt dat die naar een film van Jean-Pierre Jeunet aan het zien is. Maar het is de 2e film van de makers van Persepolis. De film is dan ook een mix van de fantasie van Jeunet met de graphic novel stijl van Persepolis. Live action wel te verstaan.

De film is een donker sprookje, dat je meeneemt in een visuele trip met de nodige sfeervolle muziek. Mooie scènes waar ik best van genoten heb. Het verhaal is iets minder samenhangend, maar dat maakt de creatieve wandeling gelukkig goed. Ik was al meteen verkocht bij de trailer en het is jammer dat ik deze niet in de bioscoop gezien heb toen. De grote top haalt het niet, maar het is wel mooie cinema.