Atmen (2011)

Geselecteerd voor de Oscar voor Beste Buitenlandse Speelfilm.

Sterk. Geen hele originele film, maar wel stijlvol en met compassie gemaakt.

Het sounddesign valt meteen op, erg krachtig en zorgt ervoor dat je in de film wordt gezogen. Sowieso wel iets dat me bij Oostenrijkse films vaker positief opvalt. Ook de neo-klassieke score is fraai en laat de film niet inkakken als het daar wel wat naar neigt. Vanaf de opening is daarnaast duidelijk dat Markovics niet bang is om de camera wat langer te laten staan. Statisch camerawerk wisselt hij perfect af met meer trage stijlvolle bewegingen. Het statische vind ik ook weer typisch Oostenrijks ogen, zoals Seidl en Haneke dat ook zo effectief toepassen. Worden verder ook af en toe mooie hoeken gemaakt en de locaties dragen bij aan de robuuste look die de film heeft. De jonge hoofdrolspeler is geknipt voor zijn rol als jeugddelinquent en komt dus erg geloofwaardig over. De regisseur laat zien dat er niks mis is met deze jongen, en toont meerdere malen zijn humane kant. Gelukkig wordt dit redelijk subtiel gedaan en wordt niks opgeklopt of overgedramatiseerd. Ook de maatschappijkritiek komt naar voren, maar wordt nergens irritant opdringerig naar je hoofd gesmeten. De omgeving van Roman is eerst licht vijandig, maar wordt naar het einde toe steeds vriendelijker. Roman komt dan uiteindelijk ook in het reine met zichzelf en lijkt zijn situatie te accepteren.

Acteerwerk buitengewoon goed, verhaal zelf vond ik persoonlijk wat magertjes.

*3

Vanaf 8 november in de bioscoop (Contact film)

Het verteltempo vergt het nodige van de kijker bij het zien van dit troosteloze, deprimerende sociaal realistische drama. Een rustige, bedachtzame, statische, maar ook intense karakterstudie onder het motto: "wat is er nodig om boven de grootste fout van je leven uit te komen?". De film kent verhoudingsgewijs weinig woorden.

En pas in 2028 op dvd.

Interessant, maar het haalt emotioneel niet het niveau van een vergelijkbare film als Boy A.

3*

Erg goede, hele fijne film voor de mensen die het zien.

Begrijp achteraf dat ik gisteravond het laatste witte doek van deze film in ons land

heb mogen bewonderen; de 94 minuten vlogen voorbij!

Criminele clou.

Dit Oostenrijkse drama over een 18-jarig jochie dat de kans krijgt om voorwaardelijk vrij te komen blinkt niet uit door middel van een origineel verhaal. Je zou zelfs kunnen stellen dat een en ander best een beetje standaard is. De uitvoering is dat gelukkig niet. Verre van zelfs en dat maakt van 'Atmen' een prettige zit, ondanks de dosis ellende die langzaam op de kijker wordt afgevuurd. Door het trage tempo krijgt het verdriet extra veel kans om in te werken.

De titel refereert aan een traumatische gebeurtenis die, intelligent verpakt, als clou voorbijkomt. Uiteraard achteraf, maar daarom niet minder heftig. Sowieso is het al snel duidelijk dat de jongen voor het leven getekend is door de criminele daad die hij heeft begaan. Iets waar verder niet teveel op wordt ingegaan, omdat er vooral op het nu wordt gefocust. Het heden waarin het thema 'dood' nog steeds heerst en die voor een bijzondere invalshoek zorgt.

Zeer goed.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

In hyperrealistische Seidl-stijl gefilmde story in kil winters Wenen.
Wegens doodslag in jeugddetentie zittende hoofdpersoon vindt een baantje bij de Weense lijken-ophaaldienst...en wat eerst een vuil naar baantje lijkt krijgt plots een prachtige omslag die in één scene die hele Japanse film "Departures" overtreft.
Verder ook nog een mooie (of herkenbare) scene in de lokale IKEA en sluikreclame voor Stiegl-bier.

Integer gemaakt en gespeeld coming of age drama! Door kleurstelling van de film en het cameragebruik maakt de kijker bijna deel uit van de film. Eenzaamheid, vooroordelen, het zoeken naar je eigen identiteit en het vinden van medemenselijkheid, begrip en vooral hoop op een beter leven zijn de uiteindelijke leidraad van de film. Super in al zijn eenvoud en knap gemaakt!

Een dikke 4,5

Zeer goede film. Ik vond dat de jongen goed acteerde. Ook de rest van de acteurs. Het treurige weer in Wenen speelde ook mee met de sfeer die neergezet werd. Prachtig gewoon.

Ik denk dat hij voor hij in de cel belandde al een heel leven achter de rug had dus een echte coming of age vond ik het niet.
Verder ben ik het bijna met jouw stukje eens behalve je sterren-cijfer want ik geef er 3***
(En dan hier mijn spoilerloze stukje voor degene die hem nog niet heeft gezien) Mooie rustige film
maar niet zo grauw en deprimerend als gehoopt na het lezen van enkele stukjes hierboven. (dat klinkt wel raar trouwens dat hópen op ellende want ik gun het niemand, hoewel ik weet trouwens wel een paar mensen op deze wereld die ik niet zou missen mocht er wat met ze gebeuren )
Erg goed geacteerd en een aardig verhaal.
Ik had een beetje gehoopt op een soort van ''Hundstage'' , ''Import/Export of ''Funny Games'' maar dat niveau haalde deze film voor mij niet. (alsof alle films uit Oostenrijk opeens goed zijn, gelukkig zijn ook niet alle mannetjes uit Oostenrijk hetzelfde want dat ene kleine opgewonden standje was toch echt wel genoeg me dunkt)
En dan nu met zo een gezwinde spoed naar mijn bedstee dat het geluid pas zal arriveren net als ik een beetje begin te soezen zodat ik wakker schrik en dan lekker een filmpje kan gaan kijken.

Goeie film over een jongen uit een jeugdgevangenis die gaat werken bij een mortuarium. Een mooi, ingetogen drama met een rustig tempo en statisch camerawerk. Beetje bij beetje wordt het verhaal achter deze jongen duidelijk. De scenes met de lijken zijn respectvol, boeiend en indringend. Een goed acteerdebuut van Thomas Schubert en een goed regiedebuut van acteur Karl Markovics.

Het leven van een jonge gedetineerde, uitzichtloos als fuck!

We hebben het over de rebelse Roman Kogler, een 19 jarige jongen die zijn straf uitzit in een jeugdgevangenis. Hij krijgt echter kans op vrijheid door voor de maatschappij te gaan werken, maar ook dat verloopt niet altijd even rooskleurig. Als kijker voel je toch zeker wel de troosteloosheid en uitzichtloosheid van Roman, en probeer je toe te werken naar de scene waarin eindelijk bekend word gemaakt wat hij nou voor misdaad heeft begaan, maar ook met zijn nieuwe baantje bij het montiarium, wat toch een flinke depressie opwekt waarbij het lastig is om een keuze te maken wat je nou werkelijk van Roman moet vinden. Tussen al die troosteloosheid ook nog eens dag in dag uit in aanraking komen met overleden mensen, en dan ook de botheid en het cynisme van de huidige medewerkers, ja... de regisseur weet het wel vakkundig in elkaar te zetten. Het is in iedergeval toch iets wat je niet wilt meemaken, want ik denk dat de reacties van iedereen in jou omgeving nog wel stuitender zijn dan de gevangenismuren zelf. De twee uitkomsten, wanneer blijkt dat Roman's daad al die tijd zelfverdediging was, en dan al helemaal de scene's en de twist met zijn moeder waren meedogenloos.

Het mooiste scene van de film vond ik die ontmoeting met dat meisje in de trein, waarbij ik als kijker ook een klein lichtpuntje en een opluchting op korte termijn voelde, tussen alle hopeloosheid en somberheid in de film. Markovics probeert overigens opvallend genoeg ook mee te liften met Seidl en Haneke, of deze stijl kunnen alleen de Oostenrijkers maken.

Hele bijzondere, realistische maar absoluut geen vrolijke film.

4,0*

Film over een jonge gedetineerde die zijn leven op de rit probeert te krijgen en een baan vindt bij een begrafenisondernemer. De film begint sober en afstandelijk, maar toch is dat niet storend omdat het wel past bij de hoofdpersoon. Gaandeweg bouwt de film mooi op en krijgen we toch steeds meer te weten over de jongen. Goede film, knap en evenwichtig geregisseerd.

Gezien de diverse loftuitingen is deze film mij heel erg tegengevallen. Het is een somber en sober psychologisch drama over een zwijgzame, jonge gedetineerde, van wie je nauwelijks iets weet en aan het eind van de film niet veel wijzer geworden bent. De film is aanvankelijk niet vooruit te branden en wordt pas een beetje interessant wanneer de moeder ten tonele verschijnt. Maar ook vanaf dat moment wordt de relatie tussen de jongen en zijn moeder amper uitgewerkt. Op een bekentenis van de moeder na blijft het veel te veel aan de oppervlakte.

Daar ben ik het mee eens.

Somber drama over een pechvolle jongere. Wat zijn tegenslagen inhielden viel wel min of meer te vermoeden, maar wordt pas tegen het einde enigszins verduidelijkt.

De werkzaamheden rond het mortuarium zijn bepaald onaantrekkelijk en verhogen nog de beklemming die rond deze film hangt.

Wel een thema dat de aandacht verdient, maar stoorde me toch wel aan een en ander, zoals het herhalen van bepaalde scènes. De onderzoeken na iedere verlofdag, als voorbeeld.

Atmen is mijn eerste Oostenrijkse ervaring. Markovics produceerde een sobere stillistische prent waarvan weinig positivisme uitstraalt. Centraal staat de jonge Roman, een jeugddelinquent, die stilaan mag uitkijken naar zijn vervroegde vrijlating. Hij gaat op zoek naar een baantje en komt uiteindelijk uit bij een uitvaartbedrijf. De reden waarom hij dit koos is me minder duidelijk. Wel geeft het een boeiende en harde inkijk. De lijkverzorging deed me overigens denken aan de sterke Japanse film Okuribito (2008) (een aanrader overigens).

De film straalt weinig levensvreugde uit en de beperkte relaties die Roman heeft zijn hard en somber. Geen vrolijke meid die naast zijn zijde staat, hoewel die mogelijkheid er wel degelijk was in de trein. Lekker realistisch dus, want die vriendschappen groeien niet aan de bomen zoals zo vele films - zelfs kwaliteitsfilms- dikwijls laten uitschijnen. De contacten met zijn moeder zijn eveneens weinig hoopvol, confronterend zelfs. Sterk verhaal, alleen had ik hier en daar het gevoel bij een aantal plotlijnen dat er te weinig diepgang of uitdieping was. Atmen is een erg statische film en kent ook beperkte dialogen. Het is een no nonsense film, rauw en reëel. Mooi!

Dit viel me niet mee. Ben drie keer opnieuw aan deze film begonnen, en heb hem uiteindelijk uitgekeken. Had zomaar een film van Ulrich Seidl kunnen zijn, maar die maakt betere films. Toch ook hier een voorbeeld van het 'hyperrealisme', van wat je de Oostenrijkse school zou kunnen noemen. Film laat m.i. te veel gaten vallen. Ook de ontmoeting met de moeder komt niet uit de verf en voegt weinig toe. Het slot vond ik nogal mager. Toch is het geen slechte film, in die zin dat het laat zien met hoe weinig hoop en gereedschap jonge mensen in het leven staan. Daar word je niet vrolijk van.