La Guerre des Boutons (2011)

(YouTube, niet ondertiteld)

Wat gek, hebben ze twee keer hetzelfde verhaal verfilmd binnen een jaar?

Oui, bien sûr:

Film >> Algemeen >> Twee films met hetzelfde onderwerp

Veel beter dan la nouvelle guerre.

Prima film naar het bekende verhaal van Louis Pergaud en Inderdaad stukken beter als La Nouvelle Guerre des Boutons (2011) die het zelfde jaar uitkwam , een prachtige setting en de mooie kleuren en de soms aandoenlijke jonge acteurs zijn echt top en een genot om naar te kijken.

Af en toe wel leuke fragmenten, maar het was toch niet m'n ding deze film.

Kon me helemaal niet boeien.

een zeer innemende film; je reinste kinderromantiek. en ik vermoed een film die je niet snel vergeet. En wat een mooie stoere kerken.

De kinderen maken deze film goed genietbaar, vooral het jongste kereltje steelt meerdere keren de show. Maar stuk voor stuk acteren ze prima en wat ik vooral goed vond was dat ik tijdens het kijken helemaal niet meer het idee had met kinderen “van nu” te maken te hebben.

Het plot is echter iets te eenvoudig om gedurende de hele speelduur boeiend te zijn waardoor ik een beetje het gevoel kreeg dat ik naar een te lang uitgerekte aflevering van een kinderserie zat te kijken. De onderlinge gevechten zijn vermakelijk (al vond ik ze overigens soms nog best wat ver gaan voor een spelletje) maar na verloop van tijd had ik dat toch wel een beetje gezien.

De bijkomende verhaallijn van het jongetje dat de kans krijgt om verder te leren in plaats van thuis op de boerderij te werken vormde dan ook een welkome toevoeging, maar dit gebeurde in verhouding pas vrij laat in de film waardoor het tegelijk een beetje overkwam alsof het er in gestopt was om er toch maar wat meer verhaal van te maken. Vrolijke film, mooi einde, maar helaas net een stukje te lang.

Mooie sfeer en leuke stukjes/scenes, maar als compleet verhaal deed het mij niet veel, vond het soms zelfs te langdradig terwijl de film niet eens een lange speelduur heeft.

Had iets weg van de boefjes in het frans

Al zijn het weer de kinderen die het doen, deze "La Guerre des Boutons" haalt niet de spontaniteit en de pittigheid van Yves Robert's versie uit 1962.

Natuurlijk loopt een remake heel vaak in de déjà-vu-val, maar het was deze keer toch wat eentonig en soms wat gekunsteld.

Niettemin een jeugdfilm die mag gezien worden, zonder hoge toppen te scheren;

Sommige boeken worden verfilmd, en soms zelfs meer dan een keer. Maar er zijn er niet zoveel waarvan twee films met een week tussenpoos in de bioscoop terecht komen - zodanig dat de titel van de tweede dan maar het woord ‘nouvelle’ over de poster heen geplakt moest krijgen. Absurd, maar wel leuk om ze dan allebei te bekijken.

Sowieso zijn dit dan de 4e en 5e verfilming, want er waren er al wat - uit 1936, 1962, een Engelse uit 1994 en nu dus deze twee uit 2011. Wat me meteen al brengt op een van de opvallende verschillen, want de 4e (die zonder ‘nouvelle’, en laat ik die heel elitair maar ‘de Samuell’ noemen) speelt in 1960 - dus ruim na de oorlog - en de 5e (de Barratier) speelt in 1944. Terwijl het boek uit 1912 is, en dus geen verwijzingen naar de wereldoorlogen kent. Van beide films eigenlijk nogal een twijfelachtige keuze wat mij betreft, en zeker voor de Samuell veroorzaakt dat ook nogal wat incongruenties - de setting in 1960 klopt teveel niet met de sfeer.

Barratier gaat zich dan vervolgens te buiten aan een cliché plot met alle ‘verplichte’ elementen van de setting tijdens WWII, hoewel het op zich dan nog wel vrij charmant gebracht wordt. Wellicht vooral gemotiveerd door het idee om de volwassenen wat meer ruimte in het narratief te geven, en met Casta, Canet en Merad is dat beslist geen straf - vooral Casta met haar prettig zonnige aanwezigheid is daarbij een fel contrast met de zorgelijke en wat norse Seigner die Samuell ten tonele voert, en Elmosnino en Testot winnen het ook niet van Canet en Merad. Bij de kinders is dat misschien dan weer andersom, want hoewel ze bij Barratier vrolijker en frisser uit hun ogen kijken (en ietwat onlogisch eigenlijk, gezien de setting in de oorlog in vergelijking met de veel vrolijkere 60-er jaren) vind ik ze bij Samuell veel geloofwaardiger en natuurlijker - en vooral veel meer zoals kinderen er in 1960 of zo bijliepen, of wellicht zelfs in 1912. Wat Barattier ten tonele voert is meer het soort kind waar we in deze eeuw aan gewend zijn geraakt - allemaal keurig geknipt, alles keurig recht getandartst en desnoods een nose job, zeg maar. Dat was vroegâh toch echt wel anders.

Wat me wel bij beide films bekruipt is dat het misschien gewoon beter geweest was om bij de originele setting te blijven, en veel strakker het originele boek te volgen. Maar, ik heb het nooit gelezen - en ik voel me ook wat te ver verwijderd van de doelgroep om daar moeite voor te gaan doen. Wellicht dat de afstand tussen het boek en de tijd van nu te groot is voor de doelgroep. Daarmee eigenlijk meteen de volgende vraag, waarom dan toch dit boek als bron - maar daarop was het antwoord al duidelijk, want uit het auteursrecht gevallen en dus gratis beschikbaar. Beter half gejat dan zelf verzonnen.

Kom ik bij de vraag, wat vind ik er van en welke was dan de ‘beste’ - voor wat dat waard is. En dat is geen simpele vraag. De oorlog van de kinders heeft Samuell beter, maar Barratier heeft Casta. Daarmee blijft het toch wel wat in balans. In Frankrijk deed Barratier het overigens beter, met 1.5M tegenover 1.4M verkochte kaartjes - en ook daarbij moet gezegd, voor wat dat waard is.